Hallo lieve dames, Het is nu meer dan een week geleden dat onze kleine man zijn vleugeltjes spreiden en hoog naar de hemel vloog. We missen hem heel erg. Dit bericht gaat dan ook gepaard met de tranen over mn wangen. Maar dan nu, het besef is er, ik weet dat hij is gegaan. Maar hoe nu verder? Ik weet het niet meer, het huilen stopt niet.Ik durf niet meer vooruit te kijken. We willen graag verder, maar hoe ga je verder? Hoe geniet je ooit nog van een nieuwe zwangerschap? De box staat hier in de kamer, leeg met een bloemstuk erin. We willen hem gevuld hebben. Afleiding, kan iemand me vertellen hoe je verder gaat na deze nachtmerrie? Ik ben een emotioneel wrak maar het ouderschap is me ''afgepakt'', ik kan het niet zomaar in de la leggen en over een tijdje er weer uit halen.
Oh meid, het is nog zo pril Hier nu bijna 3 maanden geleden dat ons meisje stil geboren werd met bijna 39 weken zwangerschap en nog steeds weet ik niet goed hoe ik verder moet. Bij ons stond de box ook en die heb ik gewoon nog een maand laten staan. Ik kon 'm niet meteen weghalen. Stapje voor stapje ben ik spulletjes gaan opruimen, maar in haar kamertje is alles nog steeds zoals het was. Alle rouwkaartjes staan er nog... Ik ben zelf meteen begonnen aan een fotoalbum, nu was alles nog vers in mijn geheugen en dus wilde ik snel een album maken. In de tussentijd heb ik een memory-plankje voor haar gemaakt, met haar urntje, een foto en andere spulletjes die we gekregen of gekocht hebben. Ik heb een ketting met ashanger gekocht, een tattoo laten zetten, een weblog met haar verhaal geschreven, mijn gips buikafdruk beschilderd, een notitieboek gekocht waarin ik af en toe iets naar hara schrijf, enz. Van alles om nog met haar bezig te zijn. Want ook al was haar leventje voorbij, ik wilde niet dat haar herinnering ook meteen voorbij was. Misschien dat een paar van deze dingen ook iets voor jou zijn? Zo blijft je mannetje toch een beetje 'door leven'. Heel veel sterkte!!
Heel veel sterkte. Geef het tijd, je verdriet is nog zo vers. Je had het graag anders gezien en kan je je niet voorstellen dat je ooit een ander wondertje in je armen zult houden... maar het komt goed. heel veel sterkte.
Heel veel sterkte! Het is nog zo vers, en de leegte die je voelt is zo enorm, en voelt soms groter dan jezelf. Maar het wordt beter, écht waar, de scherpe randjes gaan er vanaf. Wij zijn onze dochter verloren, en nog geen 2 maanden later was ik alweer zwanger. Deze zwangerschap is alles behalve een roze wolk, en het is ook zeker niet ter vervanging van, maar mijn moederhart vraagt om een kindje om voor te zorgen. Onbevangen genieten zit er hier niet meer in, alleen de vurige hoop dat dit kindje wel mag blijven. Ik hoop dat ook voor jullie de pijn en het gemis dragelijk zal worden, en de toekomst veel moois voor jullie in petto heeft! Knuffel!
Ik wil je gewoon even heel veel sterkte wensen! Helaas het hier ook meegemaakt en nu "nog" steeds erg verdrietig. Ik heb wel ook beteremomenten gehad, het gaat op en neer. Je mag altijd pb-en of kom meeschrijven bij het clubje weer zwanger willen worden. Liefs x
Lieve Sannie, Wat erg voor je! Helaas weet ik hoe het voelt. Afschuwelijk en zeker de eerste week/weken weet je gewoon niet hoe je er ooit weer overheen komt. En nog steeds denk ik dat soms. En huil ik als ik dit soort berichten lees of antwoorden erop typ. Het huilen wordt minder, echt! Maar hoe verder, moeilijk is dat he. Bij mij ging het met vallen en opstaan. Heel veel vallen vooral. Kan je er samen ove rpraten? Of zoek hulp via het ziekenhuis of de huisarts? Als je over een paar weken dit nog hebt. of schrijf het hier van je af. het is nu nog zo vers. De lege box nog in de kamer, kaartjes die je vast krijgt. mensen die ernaar vragen. Het is een nachtmerrie inderdaad. inmiddels ben ik weer zwanger. Ik wilde het zo graag. Maar toen ik eenmaal zwanger was, vond ik het ook weer zo moeilijk (en nog steeds). ik durf het niet zo goed aan mensen te vertellen. het voelt zo oneerlijk. Maar je bent al eens mama geworden en een kindje in je armen wil je nog steeds. Hele dikke knuffel voor jou!! En sterkte!!
ik lees je berichtje met tranen in de ogen. ik kan niets zinnigs zeggen maar wil je een dikke knuffel geven en heel veel sterkte toewensen! liefs x
Ik wil jullie even bedanken lieve mensen.. jullie woordjes en wetend dat er altijd mensen zijn die je steun willen bieden voelt echt heel goed. Op dit moment is het weer iets rustiger in huis, ik heb besloten Milan individueel te laten cremeren en heb hem hier in een urntje staan. Zo voelde het voor mij het beste. De box staat er nog steeds, kan het niet opruimen, een kind is meer dan welkom hier. Ik ben al moeder en ik ben trots op dat mooiste schitterende sterretje wat elke avond aan de hemel schijnt. Hij schijnt voor ons, wij denken aan hem, elke avond brand er een kaarsje bij zijn urntje en bij de echofoto. Milan hoort gewoon bij ons. Ik heb inmiddels allerlei onderzoeken gehad en de oorzaak is niet gevonden, het was dus weer domme pech. 3 x domme pech, ik kan het niet begrijpen. Ik weet dat we nu verder moeten (vanwege mijn kwaadaardige cellen) maar ik ben zo bang. Ik probeer er niet mee bezig te zijn. Focus mezelf op andere dingen en op Milan. De angst voor een zwangerschap zal nooit meer weggaan. En aan de ene kant ben ik opgelucht als de test negatief is, wetend dat ik niet weer constant bang hoef te zijn. Aan de andere kant heb ik dan het gevoel, ik heb weer gefaald. Er over praten met mensen vind ik heel moeilijk. Zodra ik de naam Milan hoor moet ik 3x slikken. Ik probeer mensen te ontlopen als ik weet dat ze er over gaan beginnen. Ik praat er over met mijn vriend en mn beste vriendin. Verder kan ik het niet opbrengen om iemand recht in de ogen het verhaal uit te leggen. Pff wat un verhaal is het inmiddels geworden. We gaan weer moed verzamelen maar mijn angst zit er nog dubbel en dik.
Ik wil je heel veel sterkte wensen. Hier helaas ook mee gemaakt. Na 28weken zwangerschap kwam onze dochter ter wereld. Eerste instanties ging alles Goed, ademde zelf. Helaas dag 4 afscheid moeten nemen, ook geen oorzaak gevonden. Het gemis, stilte, gevoelens wat niet uit te leggen is. Mensen met goede bedoelingen en adviezen waar we eigenlijk niks mee kunnen, Verdriet dat blijft, alles om je heen gaat verder maar dat van jullie staat stil. Angst en onzekerheid wat altijd blijft en niemand makkelijker kan maken. Je mag me altijd bp-TJe sture hoor. Dikke knuffel
Hey meis, wat verschrikkelijk. We hadden nog via prive berichten gepraat, ik ben af en toe ook een duts want volgens mij is het laatste wat ik je heb gestuurd niet doorgekomen. Maar ik zie nu hier je verschrikkelijke nieuws en ik wil je heel veel sterkte wensen en je een hele grote knuffel geven... ik weet niet wat ik verder nog moet zeggen..