Ik ben ongeveer 4 maanden geleden bevallen en ik ben sindsdien heel erg emotioneel, maar dan niet in negatieve zin. Als ik bijvoorbeeld een foto van mijn zwangerschapstest van toen zie, of als ik hier lees dat iemand zwanger is, of iets moois op tv zie. De tranen rollen dan echt over m'n wangen.. Ik vind het nu best wel vervelend worden en ik vraag me af, is dit normaal? Is dit dan wat ze bedoelen met ontzwangeren? Ik heb wel wat proberen op te zoeken hierover maar dan lees ik van alles over een postnatale depressie, en dat is naar mijn weten toch echt niet wat er gaande is. Ik voel me harstikke happy namelijk! Herkenbaar voor iemand? Hoort het er echt bij?
Bij mij begint het uiteindelijk iets te minderen (anderhalf jaar later) maar ik heb er inderdaad ook nog steeds last van en dan inderdaad vooral bij blije/goede situaties.
Hier bijna 2 jaar verder, geef mij echt nog geen tranentrekkers van schattigheid oid want ik ga los. Vroeger echt nooit last van. Kijk nu heb ik wel weer een goed excuus met mn huidige zwangerschap maar dat staat er echt los van. Overigens mn man ook sinds de geboorte van onze kleine dus wat dat aangaat is t besmettelijk.
Hier heeft het ook lang geduurd, denk dat de jongste een jaar of 3 was dat het minder werd . Ik vond het wel lekker, mis het nu wel eens, voel me soms echt zo'n koele kikker
Mijn dochter is 2,5 en ik heb 't nog steeds, sinds mijn dochter geboren is ben ik echt een watje geworden. Vroeger keek ik met veel plezier horrorfilms, kan nu niet meer. Zie ik een scène met een baby of kindje, dan krijg ik gelijk een brok in m'n keel. Soms moet ik zelfs bijna huilen van liefde als ik naar m'n kindje kijk. Echt hopeloos af en toe
Erg hé? Gisteravond ging ik mijn kleine een kusje geven voordat ik ging slapen, en dan doet mijn hart gewoon pijn van liefde. Zo sentimenteel was ik vroeger echt niet!
Ik snap je helemaal! Voordat ik mama was kon ik me daar helemaal niets bij voorstellen. Zoveel liefde voor je kind dat je hart bijna uit elkaar spat, ik snap het echt helemaal
Om exact deze reden heeft vriend gisteren onze kleuter opgehaald na haar kerstdiner op school. Ze gingen ter afsluiting van het jaar kerstliedjes zingen. Nou echt, veeg mij maar op. Ik jank al bij voorbaat. En dan tussen al die andere ouders. Hou op joh. (Bij mij speelt nu wel iets van overspannen oid, maar dat emotionele zit er al in sinds de oudste werd geboren)