Maar helaas heb je van die simpele zielen die bij de vraag waarom iets zo waardeloos geregelde en dan komt er een ongeïnteresseerd schouderophalen. En dan van een leidinggevende..... Kaboem, daar ging ik
Nee. Ik ben namelijk heel erg, maar dan ook heel erg, hard voor mezelf. Er moet heel wat gebeuren voor ik ga huilen. Mijn man daarentegen Maar ik heb al vaker gezegd: hier thuis zijn de rollen een beetje omgedraaid Ik ben er niet trots op maar het lukt me gewoon niet goed
Ik huil niet snel. Dingen kunnen mij wel echt raken/emotioneren maar dat uit zich nooit in tranen eigenlijk. Ik maak op mijn werk best veel ontroerende/emotionele dingen mee maar ik huil nooit. Ik vond het dan ook heel grappig toen ik in de weken na de bevalling alleen maar huilde. Als mijn man aanbood om een kopje thee voor me te maken schoot ik al vol. En ik heb ook heel wat afgehuild bij een bepaalde reclame van pampers over baby's die snel opgroeien
Nee, ik ontplofte. Ze was al weken bezig met geen leidinggevende te zijn maar een autoritair dictatoriaal regime te voeren. Hou ik niet van. Ik ben uit mijn plaat gegaan en geen excuses aangeboden. Want ik weet precies wat ik zeg en sta er ook achter. Alleen de toon waarop is niet helemaal zoals het hoort.
Check, hier ook zo’n janker! Een goede film waarin iets zieligs/verdrietigs gebeurt vervolgens ook nog met een verdrietig muziekje er onder en dan bler in lekker mee! Of een nummer dat me doet denken aan iets van vroeger, reken maar op waterlanders.
Zoek emotioneel op in het woordenboek en je vind mijn naam erachter tenminste tot een bepaalde grens. Mijlpalen, tekenfilms, muziek, verdrietige mensen, noem maar op... ik huil (mee). Maar als iets me heel veel pijn doet, dan blokkeer ik op een of andere manier en dan komen er totaal geen emoties meer uit. En dat kan best ongemakkelijk zijn, dan denken mensen namelijk dat ik onverschillig ben.
Als het om mijn kinderen gaat jank ik om alles. De eerste scheet, bij de danslessen en net nog toen onze jongste dochter in haar Elsa jurk ging dansen op Let it go Bij mooie liedjes ga ik trouwens ook wel snel huilen. Laatst nog bij het liedje Safe inside van James Arthur.
Ahja rond de kinderen ook. Dan kan ik precies een kraan open zetten maar dat is omdat ik mij moet inhouden en niet roepen KIJK DAT IS 1TJE VAN MIJ
Ik zeg altijd, ik jank al als ze bij Lingo een groener bal trekken (in niet zwangere toestand) nu heb ik echt dagen dat ik al kan huilen omdat ik een knuffel van m'n kinderen krijg uit het niks
De afgelopen paar jaren zijn zo heftig geweest dat mijn tranen op zijn. Ik heb af en toe zo'n behoefte aan een flinke jankbui, lijkt mij heerlijk opluchten, maar ik voel mij bijna emotieloos momenteel.
Ik moet altijd huilen op begrafenissen, vooral sinds mijn vader overleden is. Vervelende is dat wanneer je slecht gaat (depressief) ik helemaal niet kan huilen terwijl er reden genoeg is Als ik dan wat opknap haal ik de schade vaak wel in. Zeg altijd dat ik blij ben dat ik kan huilen. Sowieso sinds ik moeder ben sneller geraakt .
Nee, niet meer. Alleen als ik echt boos ben begin ik te huilen. Voor deze zwangerschap huilde ik als er een eekhoorntje in onze boom klom, of de duiven die in de boom zaten uitvlogen of als zoon een nieuw woordje zei.
Paar weken terug zei mijn dochter dat ze met mijn vriend naar de Ikea wilde en ik mocht niet mee. Heb als een klein kind zitten blèren omdat ik me zo buitengesloten voelde! Later moest ik er wel om lachen en heb ook mijn excuses gemaakt t.o mijn dochter vanwege mijn gedrag. Normaal had ik iets gezegd in de trant van ‘joh, doe normaal, ik ga gewoon gezellig mee!’ Paar dagen later werd ik ‘afgewezen’ in bed door mijn vriend. Tranen met tuiten gejankt omdat hij me dik vind (dat maakte ik er zelf maar even van). Later ook wel weer om kunnen lachen... maar jeetje, ik pik alles nu wel een stuk heftiger op dan anders. Hopen dat dit na mijn bevalling wel weer verandert! Met tv ben ik altijd al een dikke jankerd geweest..
Haha Ik vond de hachi film geen tranentrekker, ik werd aangekeken of ik een psychopaat was Nu nog in de hormonen gaat het wel eerder mis normaal ben ik ook een dag voor mijn menstruatie labiel
Ik herken dat enorm! Ben zelf enorm depressief geweest en overspannen. Ondanks dat het verdriet heel hoog zat, kwam het er niet uit. Enige moment dat ik kon huilen was wanneer ik bij de psycholoog zat.
De chef waar ik tegen uit viel heeft wel haar excuses aangeboden. En mijn reactie was, Oke. Verder niks. Toen werd ze geloof ik echt pissig, dat ik geen excuses aanbood. En nu zit ik met een arbeidsconflict thuis...