Ik ben altijd jankerd geweest, ben een gevoelig mens. Toen ik kind was, vond ik dat heel erg, want ik ging ook huilen als ik heel boos was (waardoor de boodschap meestal niet goed overkwam , wat ik dan weer extra frustrerend vond). Ik huil bij veel films, series, nieuwsberichten, ook wel bij topics op forum, sommige liedjes, etc. Begrafenissen zijn een ramp. Ik kan me zelf ook aan het janken krijgen simpelweg door me iets heftigs/verdrietig voor te stellen. Wellicht was het tijdens zwangerschappen allemaal iets heftiger, maar ik ben altijd zo geweest. Denk wel soms dat het door levenservaring makkelijker naar boven komt, hoe ouder je wordt, hoe meer dingen je tenslotte meemaakt/meekrijgt...
Het is bij mij nogal wisselend. Als iemand mij een verhaal verteld wat hem/ haar is overkomen kan ik daar makkelijk over volschieten maar voor mezelf ben ik vrij hard. Ik hou er niet van als alle ogen op me zijn gericht en ze medelijden met me hebben of me zielig vinden. Slaat natuurlijk nergens op want ik vind het juist bij andere mensen mooi om te zien wanneer ze hun emoties tonen maar niet dat hysterische gedoe want daar knap ik erg op af maar een pure emotie of een verdriet over iets vind ik juist stoer als je dat kan laten zien en daar open over durft te zijn, Mensen zien mij juist altijd als een hele stabiele factor en dat maakt ook dat je makkelijk in een rol blijft hangen. Zo heb ik eens een enorme jankbui op mijn werk gehad. Het was de bekende druppel. Een hele drukke dag en ik liep al op mijn tenen van de stress en toen kwam er net voor het einde van de dag iemand met zo’n onbenullige vraag waar ik ook nog nog over na moest gaan denken en toen voelde ik me zo machteloos dat ik in huilen uitbarstte, mijn collega’s stonden echt met open mond te kijken want dit kenden ze niet van mij haha Achteraf hebben we er smakelijk om moeten lachen maar het voelde heel gek om ineens zo kwetsbaar te zijn. Ergens zou ik wel willen dat ik wat minder hard voor mezelf zou zijn,
Dat had ik pas met de film me before you. Ik zat een beetje op slot met mijn emoties dus mijn beste vriendinnen zeiden we houden een meiden avond met veel thee en chocolade ne met een zielige film. Iedereen snikken op het einde behalve Ik terwijl ik dus normaal met bambi ontroostbaar ben voor dagen.
Ik ben echt een ontzettende jankerd Bij muziek, tv programma’s. Maar ik kan ook om hele mooie dingen emotioneel worden. Het wordt steeds erger
Same, tot irritatie van mijn vriend. Die huilt wel, maar meer om dierenleed, of kinderen, ouderen die eenzaam zijn, echte dingen. Niet van films. Ik zelf ben ook heel hard voor mezelf, zo erg dat ik mij gewoon schaam en te kwetsbaar voel wanneer ik verdrietig ben of word. Als ik huil, dan alleen en het liefst onder de douche dan heeft niemand het door...
Dit dus, en beter verwoord dan ik heb gedaan in bovenstaand. Als het anderen aan gaat ben ik echt heel gevoelig en kan ik mij echt in leven. Voor mezelf doe ik dat niet..
Dat heb ik dan weer niet dat ik me schaam en kwetsbaar voel. Als het zo is dat ik huil, dan kruip ik ook het liefst in m’n man of moeder of zus. No shame ❤️
Heeft denk ik te maken met mijn postuur (ben groot en grof en sta echt rechtop) en voorkomen en de houding die je toch van huis uit hebt over genomen, mijn vader is best hard. Type niet zo janken en weer door. Mijn moeder is ook geen huiler, en voelt zich hetzelfde als mij. Als ik haar in 38 jaar 10 x heb zien huilen is het veel. Als ze geëmotioneerd is hangt ze de telefoon gewoon op of met appen stopt ze gewoon. Mijn oma was idem, meer van wij vrouwen 'moeten' sterk zijn en huilen doe je op jezelf. Lag van de week bij de acupunctuur (beste man weet dat ook) en hij loopt weg en de tranen liepen over me wangen, en daar lag ik dan met met al die naalden. Mijn lijf en gedachte met elkaar in gevecht, in vlucht modus, ik wilde met naalden en al naar buiten rennen, stel je voor dat hij het zou zien dat ik huilde.. Echt belachelijk. Na de sessie vertellen dat ik moest huilen doe ik dan weer wel.. Zelfde bij hypnose therapie, zelfs onder hypnose probeer ik tegen het huilen te vechten. Geen idee waar het vandaan komt. Ik denk dat ik gewoon niet wil dat mensen medelijden met mij hebben of mij zielig vinden.. Ook kijkend naar mijn onderschrift heb ik denk ik 3x gehuild. 2x bij de MK en 1x na een punctie en dat was het. Ben wel meester in mijn eigen gevoel weg stoppen..
Ja klopt. Mijn ex vriend is diabeet en hij had last van moodswings. Nou dat sloopte me want wist ook niet goed waar ik aan toe was dan
Niet snel emotioneel hier. Dingen kunnen mij zeker wel raken maar zal niet snel huilen of emotioneel worden(zoals bijvoorbeeld om een film).
Wat vervelend voor je zeg! Heel naar. Bij mij is het juist andersom. Ik ben de vreemde eend zeg maar. Ik kom uit een familie van jankerds
Het is ook echt puur met betrekking tot mijn eigen gevoel, wat anderen aan gaat heb ik hetzelfde als @one_of_kind, vroeger veel erger. Heb ik mezelf echt voor af moeten sluiten. Lukt niet altijd. Als ik het aan zet, hoef ik maar naar je te kijken en weet ik wat je voelt en gaat het door merg en been.
Hier ben ik na mijn zwangerschappen wel gevoeliger geworden. Maar ik zal zelden in het openbaar huilen. Ik heb wel wat gehuild de laatste maanden toen een paar dierbaren waren overleden, maar dat is echt heel kort (kan je bijna geen huilen noemen) en daarna krop ik het weer op . Ik ben dus meer een opkropper