Ik heb ook een periode gehad dat ik ontzettend bang was om te bevallen, ik kreeg er letterlijk nachtmerries van! Maar dat heeft niet lang geduurd, op het einde van je zwangerschap wil je niets anders dan bevallen Mijn bevalling is het mooiste wat me ooit is overkomen. Oké een pretje is het niet de pijn maar je krijgt er zo iets moois voor terug. Als ze me zouden vragen het morgen weer te doen zou ik het zonder na te denken weer doen! Hoop dat je een beetje gerust gesteld bent Miljarden vrouwen over de hele wereld doen het, dus ook jij kan het!
Echt angst voor de bevalling heb ik nooit gevoeld, alleen tijdens waren er wel momenten dat ik even dacht: neeeeee, dit kan ik niet! Maar dan bleek ook beide keren dat ik er écht bijna was en het niet lang meer zo hoefde vol te houden. Ik heb mij voorbereid op de bevalling door enorm veel te lezen over bevallingen. Hoe gaat het, hoe kan het gaan, wat kun je doen. En uiteindelijk moet je het over je heen laten komen. Ik vond de post van Hellen71 in het begin wel erg mooi; over dat je hersenen ook indalen (van een denk-modus naar een doe-modus) en dat het een rijdende trein is waarop je mee mag rijden. Of golven waarop je mee surft, het is maar van wat voor beeldspraak je houdt. Vooral na m'n eerste bevalling had ik gelijk het gevoel: dat was het mooiste wat ik ooit heb meegemaakt. M'n tweede bevalling was gek genoeg veel meer overrompelend (ging ook veel sneller) en toen heb ik een tijd gedacht: wat ben ik blij dat ik dat nooit meer hoef te doen. Maar nu kijk ik op beide heel positief terug. Ongelooflijk intense ervaringen, waar je je maar het beste helemaal aan over kunt geven. En dat gevoel als je je babytje op je buik en in je handen krijgt, is echt onbeschrijflijk mooi. Vertrouw op jezelf, vertrouw op je man en vertrouw op je verloskundige. en o ja: vertrouw op je kind! want die kunnen er ook wat van hoor, met dat geboren worden. Mijn vriend was en is ook altijd de nuchterheid zelve, dus met m'n angsten of bezorgdheid vooraf had ik niet veel aan hem. Hij grapte dan een beetje, of wuifde het weg. Maar tijdens de bevalling was hij de allerbeste steun die ik had kunnen wensen. Juist doordat hij onder alle omstandigheden het hoofd koel houdt, er is en mij m'n gang laat gaan. Laat je man dus lekker zichzelf zijn, dan is hij waarschijnlijk op z'n best.
Die momenten heb ik ook hoor. Ik heb al 2 bevallingen meegemaakt, dus weet nu wel een beetje wat er aan zit te komen. Ben nu 35 weken zwanger van een tweeling en kan nu ook ieder moment door gaan zetten. En vind het weer doodeng! Ik weet wat er komen gaat, maar toch ook weer niet. Hoe zal het gaan met een tweeling, komen ze er allebei goed en gezond uit? Er spookt van alles door mijn hoofd. Als ik zo'n angst moment heb, probeer ik het van me af te zetten. Ze moeten er toch uit en op het moment van bevallen genoeg specialisten om me heen die hun uiterste best gaan doen en weten waar ze mee bezig zijn. Succes met de laatste loodjes!
Joh, ik snap het helemaal. En ik ben nog niet eens zwanger... roep al vanaf mijn tienerjaren (net als iemand anders hier, las ik) "ik adopteer ze wel!!" Het lijkt me verschrikkelijk, het idee dat daar een kind doorheen moet. Brrr... maar de kinderwens is zo groot dat ik me eroverheen heb gezet. Miljoenen vrouwen hebben het al gedaan, wij kunnen het ook. Maar ojee, ik ga geheid nog een hele zware dobber aan mezelf krijgen tijdens mijn zwangerschap. Wedden dat ik ga flippen als ik over de bevalling ga nadenken? *hoezo op de zaken vooruit lopen. Eerst maar eens zwanger worden* Heel veel succes meid, het gaat je lukken! Echt!