En dan komt er toch geen derde :-( hoe ga je hiermee om?

Ik zou - als jij afstand voelt - dat eerlijk aangeven bij je man. Dat je even tijd nodig hebt om zijn opmerking te verwerken. Dat je graag binnenkort wel eens hoort waarom hij daar nu zo stellig over is. Misschien is er iets gebeurd? En het zeker daarna voorlopig even laten rusten. Ook bij jezelf nagaan hoe jij je zou voelen als het er toch 2 blijven? Is dat een optie? Of als het er voorlopig 2 blijven? Zoals meerdere dames al aangeven, misschien voelt je man het nu zo maar in de toekomst kan hij daar zomaar toch weer anders over denken. Succes in ieder geval. Je man heeft zijn gevoel/mening, en jij hebt jouw gevoel/mening. Gun/geef elkaar de tijd.

 

Hier komt ook geen derde, terwijl wij in eerste instantie wel vier kinderen wilden. Helaas twee kinderen met ass, jongste ook Adhd dus besloten dat het hierbij blijft.
Ik heb echt moeten rouwen. Echt bewust afscheid moeten nemen van de wens. En dat duurde heel lang. Belangrijk is dat je je gevoelens toelaat, hoe verdrietig of boos ze ook zijn. Je kunt pas iets loslaten als je het doorleefd hebt zeg maar.. Na maanden verdriet waren wij een keer in een speeltuin, Waar ook een super schattige baby in een kinderwagen lag. Steeds kraaien, lachen, zo lief! Ik moest kei hard huilen ineens (dat moest mijn man wel even uitleggen haha!) en daarna was het over. Ineens was mijn verdriet weg en de wens ook. Toen mijn beste vriendin afgelopen herfst een fantastische baby kreeg voelde ik ook: ik ben verliefd maar niet jaloers. En nu is het klaar.

Dus, als je man zeker is: rouwen. Laat alles maar toe. En je man moet jou ook die ruimte geven.

 

Hoe je ermee om gaat bepaal je zelf. Ik kan me moeilijk voorstellen dat je een wens tussen de realiteit laat komen, maar zo zit ik in elkaar. Het vergt wat training, maar ik vind het wel prettig geleerd te hebben dat niet alles wat je wilt werkelijkheid kan worden.

 

Wow, hier exact het zelfde... 7,5 (inmiddels bijna 8) en 5,5 en toen na hetzelfde verhaal zwanger van de derde!

 

Ik sluit me wel aan bij de meiden die zeggen dat je het je man niet kan kwalijk nemen.
Maar snap heel goed dat loslaten heel moeilijk is.
Hier hetzelfde verhaal als Nox...

Sterkte!

 

Haha, hier ook! Alleen is de oudste hier pas net 7
Ik ben nog niet zwanger, maar hopelijk wel snel.

Ik herken het heel erg, ik wilde al een tijdje graag een derde. Mijn man zag dit echt niet zitten. Ik heb het juist laten zitten, ik vond dat hij ook recht had op het 'niet willen'. Daarnaast zie ik ook wel hoeveel we moeten inleveren voor een derde. Maar hij kwam er op een gegeven moment dus mee dat hij toch wel wilde. Zo blij mee! Maar 2 maanden geleden zat ik volop in de fase van acceptatie, verdriet, berusting...

Ik snap je gevoel echt heel erg. En juist het feit dat ik al twee kinderen had zorgde ervoor dat ik het niet erg mocht vinden van mezelf. Maar het blijft een proces waarbij je afstand moet nemen van een wens. En natuurlijk is het 'erger' als je helemaal niet zwanger kunt worden, maar wat maakt dat uit? Feit blijft dat je een wens hebt voor een kindje dat er niet komt.

Sterkte! En wie weet...

 

Ik heb niet alle reacties gekregen, maar een tijdje geleden stond mijn man er net zo in. Ik was boos, verdrietig en teleurgesteld. Het punt is dat hij werkt en ik zo goed als alle zorg voor de kinderen op me neem. En ja, met 2 kinderen met ASS is dat heel pittig. Maar ik wil nog een kind. En de gedachte dat dit kind niet komt, is voor mij ondraaglijk. Mijn man had er geen zin in, maar ik ging eraan onderdoor. Toen hij zich dat realiseerde, heeft hij er opnieuw goed over nagedacht en aangegeven dat hij nooit spijt zou kunnen krijgen van een kindje erbij, maar dat ik de rest van mijn leven dat verdriet van geen derde met me mee zou dragen. Nu is hij dus helemaal om en kijkt er echt naar uit

 

Hier andersom. Mijn vriend riep al voordat we kinderen hadden dat hij 3 kindjes wilde. Ik heb altijd aangegeven dat ik twee genoeg vond, maar het wel open liet om eerst te ervaren hoe het überhaupt met 1 kindje is. Nu ondertussen zwanger van de tweede en ik weet dat ik het bij twee wil houden. Ik vind het lastig tegenover m'n vriend, maar hij is wel de gene die altijd met z'n werk bezig is. Heel vroeg weg en laat thuis. Hij ziet de kleine vaak maar een uurtje. Dan komt dus wel alle zorg op mij neer en als ik er dan niet blij van word, wordt de situatie er ook niet beter op. Dit snapt hij gelukkig wel.. Wie weet zoals vele hier al zeggen dat ik er zelf over een paar jaar ook anders over denk! ☺️

Ik zou het als ik jou was 1 keer goed bespreken wat je redenen zijn en misschien kun je het dan ook beter loslaten voorlopig. En ook denk ik dat opdringen totaal tegen werkt.. Maar jij kent je man het beste dus doe dan vooral waarvan jij denkt wat het beste werkt! 😉

 

Ik heb vaker dergelijke situaties meegekregen bij anderen met heel verschillende uitkomsten. Ik denk daarom dat het dermate persoonlijk is dat advies heel moeilijk is.
Hier twee uitersten die ik meemaakte:
Mijn oom en tante, hij wilde zonder twijfel absoluut geen kinderen op de wereld zetten. Mijn tante wilde dat op een bepaald moment wel. Zij heeft zich erbij neergelegd en er kwamen geen kinderen. Wel hebben zij hun hele leven genoten van de neefjes en nichtjes en buurkinderen die kwamen logeren en spelen etc. Ze zijn inmiddels als ik het goed heb bijna 50 jaar gelukkig getrouwd.
Mijn vader daarentegen was een ander verhaal. Toen hij zijn tweede vrouw trouwde hadden zowel hij als zij beiden twee kinderen. Na een aantal jaren bloeide bij haar nog een kinderwens op. Haar beide kinderen waren tegen de 20, dus al volwassen. Ik was iets jonger, mijn zus ook. Mijn vader was al gesteriliseerd en wilde absoluut geen kinderen meer, hij was er klaar mee. Dit resulteerde in een scheiding waarna zij al snel een nieuwe relatie kreeg en zwanger raakte. Ze vormt nu nog steeds een gezin met deze partner en het kindje is ook al groot. Mijn vader is een derde keer getrouwd en heeft 4 grote stiefkinderen.

Ik denk niet dat elk advies wat wordt gegeven goed of fout is. Wij weten niet wat de persoonlijkheid is van de betrokkenen en waar ze wel of niet goed op zullen reageren.
Ik hoop dat TS hier een weg in zal vinden hoe ze hiermee om moet gaan. Sterkte!

 

Pittig ik zou ook van slagen zijn denken ik maat geef het tijd en laat het rusten misschien is het over een paar jaar anders ......

 

Ik zit in hetzelfde schuitje. Mijn man wilt het liever niet maar mocht het zo zijn dan vind hij het leuk. Hoe dubbel?!
Hier laat ik het een beetje rusten maar spreek mijn wens wel gewoon uit naar ieder die erom vraagt en naar hem. Ik heb hem gezegd dat ik niet perse nu een kindje wil maar dat dat volgend jaar of het jaar daarna ook nog kan. Dat geeft hem rust, mij rust en dan zien we wel. Ik heb het leeftijdsverschil los gelaten. Ik werk niet trouwens, heb hele makkelijke kinderen, mijn man heeft een goede baan dus wat zou ons tegen houden? Dat gevoel blijft bij mij heel erg knagen.. Ik las ooit een mooi artikel over de wens naar een 3e kindje en dat als de moeder voornamelijk de zorg op zich neemt een vader best overstag kan gaan spijt van een kindje erbij komt denk niet vaak voor terwijl het andersom best lang kan blijven knagen. Ik kan en ga hem niet dwingen maar verwacht wel dat hij er serieus over nadenkt en mij uit kan leggen waarom niet.
Als het wel zo blijft? Poeh.. Ik denk dat ik daar wel mee kan leven. Dan ga ik een opleiding doen, een baan zoeken en me focussen op een makkelijker leven en genieten van het feit dat we de tropenjaren gehad hebben en er daardoor weer meer ruimte is voor andere dingen.

 

Een kind moet gewenst worden door beide ouders, dus als 1 niet wil, houd het op is mijn mening. Maar dat wil niet zeggen dat je er geen verdriet om mag hebben of dat hij niet meer van mening kan veranderen

Nou ja hier ook 7,5 en 5,5 jaar er tussen
Bij mij was de wens ook heel sterk. Bij mijn vriend niet, maar onze relatie ging niet goed, dus geen goed moment om een kind op de wereld te zetten he. Wij zijn ook uit elkaar geweest en op dat moment heb ik ook echt gerouwd (nou ja, het voelde als liefdesverdriet) om het kindje wat door mij zo gewenst werd, maar niet zou komen.
Toch was de liefde tussen ons heel sterk en hebben we keihard gewerkt om onze relatie toch een kans te geven. Toen dat weer enigszins stabiel was kwam de kinderwens in alle hevigheid weer naar boven. En zo geschiedde.
Misschien een iets ander verhaal, maar zo te lezen zijn er genoeg vrouwen die nog een half-nakomertje krijgen die ze niet meer verwacht hadden.

Ik wens je veel succes en wijsheid en hopelijk krijg jij er vrede mee of verandert je man van mening.

 

Hier was er na de 2e al meteen een wens voor een derde. man en ik wilden dat allebei. echter mijn gezondheid verslechterde en zoontje was een echte nachtbraker wat mijn gezondheid geen goed deed.
een 3e zwangerschap is lichamelijk niet haalbaar meer. maar geestelijk heb ik er lang over moeten doen om de wens te laten varen.
onze jongste is nu net 3 en nu de laatste 2 a 3 maanden kan ik zeggen dat het goed is zo en dat ik ook wel uitkijk naar de dag dat ze allebei op school zitten en ik weer wat meer tijd voor mezelf krijg.

 

Ik zou ook graag een derde willen.
Onze dochter is 4 jaar en ons zoontje ruim 1,5 jaar.
Maar ML wilt echt niet,vooral door praktische redenen.
De zolder moet dan helemaal verbouwd worden hij zegt dat er een betere andere auto moet komen en het word allemaal veel duurder als ze naar school moeten.
Ik snap de redenen wel want ik heb ook niet echt zin om de hele zolder te verbouwen voor een extra kamer haha maarja als je eenmaal begint komt het vast wel goed.

ML zit vooral in zn hoofd met alle financiële Dingen met een derde kind erbij.

Het is verwarrend want hij riep eerst steeds Nee geen derde! En ik laat er een knoopje inleggen..
En toen is er een moment geweest dat hij ineens wel weer wilde en nu is het alweer een tijd zo dat hij roept niet te willen en dat hij het wel Goed vind zo
Maar hij roept gelukkig niks meer over een knoopje 😂🙈

Ik laat het rusten,hij weet hoe ik er over denk en hoe ik me daar over voel.
Als de kids weer wat ouder zijn begin ik er gewoon nog eens over 🙈