Ik vind dat iedereen wel kei hard over haar vriend oordeelt. Natuurlijk, leuk is het niet! En meer duidelijkheid in inderdaad wel prettig. Maar misschien weet hij het ook echt niet.. Hij heeft twijfels en heeft deze geuit, dat is prima toch? Ik zou het ook erg verdacht vinden hei hij met zijn telefoon omgaat, maar misschien wil hij gewoon niet dat zij leest over de twijfels die hij bespreekt met zijn beste vriend. Het kan allemaal, maar iedereen gaat meteen flink tekeer over haar man.. Jammer!! Ik hoop dat jullie eruit komen en dat hij alleen maar even twijfels heeft omdat het hem allemaal zwaarder valt dat hij verwacht had. Succes!
Denk niet dat iedereen alle uitspraken gericht op haar man heeft, of hem wil afvallen of afkraken. Het is meer denk ik dat iedereen wil meedenken, iemand steunen in haar gevoel en troost/steun bieden. Want bij uittspraken over haar man, worden er wel altijd tips gegeven enzo. Tenminste dat is mijn bedoeling altijd, dus denk bij de meeste andere dames ook.
dit, volg het al heel de dag, en zit soms met mond open te lezen, over hoe dames hun oordeel klaar hebben, TS heel veel sterkte, klinkt mij als een depressie inderdaad, kwestie van de telefoon, waarom zo raar,wellicht bespreekt hij dingen met zijn vriend, kan toch. waarom gaat iedereen toch gelijk vreemd als er iets niet goed is, en de deur wijzen bij iemand die eerlijk aangeeft het even niet te weten, hmm oke tja, niet mijn manier. voor nu vind ik dat TS goed handeld, gewoon even laten, laat hem maar nadenken, hoe harder je gaat trekken hoe harder hij tegen gaat vechten, en van je weg gaat.
Ik denk ook echt niet dat er een ander is, en nee, ik ben geen mega naïef type.. Waarschijnlijk zullen er inderdaad dingen met zijn vriend besproken zijn waarvan hij niet wil dat ik ze lees.. Mijn gevoel dat hij een depressie heeft wordt steeds sterker, en ben er nu dan ook relatief rustig onder, omdat dat in ieder geval op te lossen is, al zal het niet makkelijk worden.. Als hij maar wil gaan praten op den duur.. Met mij, zijn ouders, een psycholoog, de buurvrouw of de postbode.. Het kan me niet schelen, als hij maar ergens een begin maakt om zijn hoofd 'leeg te krijgen' Dan kunnen we daarna hoop ik samen met professionele hulp onze relatie nieuw leven inblazen..
Wij lezen alles hier en trekken daar conclusies uit, maar wij kennen jou man niet. Jij kent hem als geen ander. En ik geloof ook dat vrouwen een bepaalde instinct/intuitie hebben. Dat wat jij voelt zal vast wel kloppen. En ik denk ook wel dat je weet wat je moet doen. Sterkte meid. Je bent sterk.
Als hij inderdaad een depressie heeft is er iets anders aan de hand. Ik had ook niet gedacht aan vreemdgaan, wel aan een beetje karakterloos (sorry maar ik kan niet tegen ontwijkgedrag) zijn. Maar als je depressief bent is het natuurlijk een heeeel ander verhaal. Ik hoop dat jullie er samen uit gaan komen en dat je man ook inziet dat hij geholpen kan worden.
Ik denk dat je hier heel duidelijk bent geweest. Prima! En laat hem nu inderdaad maar even tot zichzelf komen. Ik denk dat je gelijk hebt: hoe meer jij doet, hij verder hij van je af gaat staan. Dus laat hem maar even in zijn sop gaar koken en bedenken wat hij wil. De bal ligt nu bij hem. Ik kan me ook wel vinden in wat o.a. Roberta en tese zeggen. Laat de deur op een kier staan en geef hem een kans als hij toch aangeeft dat hij ervoor wil werken. Ook in het belang van jullie zoon! Dat wil niet zeggen dat je alles maar moet pikken en slikken. Er zal sowieso een goed gesprek moeten volgen. En ik denk ook duidelijke afspraken: wat verwacht jij van hem? Wat verwacht hij van jou? Waar kunnen jullie water bij de wijn doen? En kunnen jullie elkaar uiteindelijk bieden wat jullie gezin nodig heeft. Veel sterkte. Het lijkt me vreselijk wat je nu meemaakt.
Ik weet niet hoe goed je relatie met je schoonouders is, maar is het wellicht een idee eens met hen te praten over wat je man nu meemaakt? Ik ken meerdere mannen die met zichzelf in de knoop hebben gezeten in het jaar nadat ze voor het eerst vader werden. Zij groeien er idd niet naartoe zoals wij. En uit eigen ervaring weet ik dat het heel goed mogelijk is om emotioneel geblokkeerd te raken als je je even geen raad weet met jezelf. En hoe meer je dan gaat nadenken, hoe meer je je gevoel afsluit. Dat kille deed me daar erg aan denken. Bij mij hebben mijn ouders me weer redelijk op het rechte pad weten te praten want ik dacht ook dat ik mijn relatie wilde beëindigen. Terwijl dat juist een manier van de problemen ontvluchten was. Zo van: als ik het uitmaak kan ik weer terug naar de veiligheid van mijn ouders en weg van alle problemen. En zij zijn blijven herhalen dat ze dachten dat onze relatie niet de kern van het probleem was en dat bleek ook zo te zijn. Maar hoe meer ik erover nadacht hoe meer mijn emoties op slot gingen. Na gesprekken met een coach bleek dat het een combi was van nooit leren omgaan met emoties, de ziekte van mijn schoonvader en problemen op het werk. Lang verhaal, maar ik hoop dat je een beetje begrijpt wat ik wil zeggen. Ps, we zijn nu 8 jaar verder, al vijf jaar getrouwd en al bijna 3 jaar ouders. En ja, ook mijn man is zichzelf erg tegengekomen nadat hij vader werd. Alleen ging hij er anders mee om en heeft hij nooit aan 'ons' getwijfeld.
Je komt niet over alsof de reacties je omver blazen. En dan doel ik op de reacties dat hij vreemd zou gaan. Lekker kort door de bocht vind ik die. Maar volgens mij ben jij sterk, dus zet hem op, laat je niet gek maken door alle reacties! Wees goed voor jezelf en voor je zoontje, dat is het belangrijkst. Mocht hij depressief zijn, dan hoop ik voor jullie dat hij dat hij zelf ook zal inzien en hulp durft te vragen! Sterkte voor jullie!
meid wat een verhaal, heel veel sterkte en een dikke digiknuffel. Zoals hier al zo vaak is gezegd, denk aan jezelf en je zoontje, en ik heb diep respect voor de manier waarop je hier mee omgaat. weet niet of ik de deur nog op een kier zou zetten als mijn vriend dit zou flikken...
Wat een ontzettend nare situatie, zeg!! Toen mijn man en ik gingen trouwen hebben we van tevoren samen een boek over 'het huwelijk' gelezen. We wilden ons niet alleen op de uiterlijke kant richten, maar ook op de emotionele kant. Omdat we van tevoren al wisten dat het huwelijk (helaas) niet altijd over rozen gaat... Dit boek heette 'liefde en respect'. Het gaat erom dat vrouwen willen voelen dat hun man van ze houdt, maar dat mannen willen voelen dat hun vrouw ze respecteert. Het respect van hun vrouw verliezen is voor hen een van de ergste dingen die ze kan overkomen. (Ik geloofde dit niet, maar mijn man gaf aan dat het toch écht klopt!) Mannen die zich niet gerespecteerd voelen, reageren liefdeloos naar hun vrouw. Vrouwen die zich niet geliefd voelen, reageren respectloos naar hun man... En zo begint een vicueuze cirkel... Ik heb één situatie meegemaakt waarin mijn man eigenlijk precies zo koud en kil reageerde als dat jij omschrijft. Ik had hem toen enorm gekwetst en hij sloot zich helemaal voor me af. Hij had ook het gevoel dat hij niks meer voor me voelde en wilde bij me weggaan... Twee weken voor onze bruiloft Hij weigerde ook nog met me te praten... Achteraf bleek dat hij zich inderdaad niet gerespecteerd voelde en zichzelf had voorgenomen om niet meer van mij te houden. Hij wilde niet met me praten omdat hij bang was dat hij zo breken en toch weer zijn hart voor me zou openstellen en dat ik hem dan weer zo'n pijn zou doen met mijn respectloze houding. Zou het kunnen dat je man zich niet gerespecteerd voelt? (Ik zeg trouwens niet dat hij respect verdient op dit moment, want zijn gedrag is natuurlijk onacceptabel, maar ik heb het idee dat je voor je huwelijk wilt vechten, dus misschien heb je hier iets aan)
even met een knipoog..... je mag mag dan even geen ballen tonen, maar jij duidelijk wel! Top zoals je dit aanpakt.. Ik zie dit echt als zoals je nu tegen me doet doe je maar even ergens anders, als je je best weer gaat doen ben je welkom! super!
bedankt voor jullie reacties, de meeste daarvan hebben me gister echt geholpen de dag door te komen.. en de overige, ach, die leg ik maar naast me neer.. man heeft inmiddels met zijn ouders gesproken.. op zich positief dat hij tenminste ergens zijn mond opendoet.. anderzijds voel ik een enorme frustratie.. ìk ben zijn vrouw, wij zijn zijn thuis, zijn gezin.. Dit gaat over míj, mijn huwelijk, de vader van mijn kind.. en ik wordt volledig buitengesloten.. de ene minuut denk ik zeker te weten dat het allemaal goed komt, de andere minuut geloof ik met geen mogelijkheid dat we hier nog uitkomen..
Wel goed dat ie in elk geval met zn ouders er over gesproken heeft. Ik hoop dat jullie er samen uitkomen, en je man weer een beetje tot zinnen komt. Heeeeel veel succes voor jou en je kindje.. en dat je er sterk weer uitkomt!