mijn derde kindje was op komst, vrijdag 20 september jl 17 weken zwanger s'nachts op het werk een beetje bloed verlies maar nog niks om in paniek te raken ben het erder gewent van miin eerste zwanger schap en toen tegen vijf uur een druk een gevoel dat ik iets ga verliesen zeg tegen mijn collega ga naar huis het gaat mis, en huis knapt er wat allemaal bloed ik dacht het is gebuurt een miskraam alles door de wc gespoeld, geen afscheid niks, maar tegen acht uur krijg het gevoel dat er weer wat uitkomt en ja ons kindje ik vang het op en pers het eruit , netjes op een was handje gelegt en foto's gemaakt mijn moeder gebeld dat ik een miskraam had gehad mijn man was inmiddels naar het werk gegaan met de weten heid dat het er al uit was, hem gebeld dat ik het kindje op gevangen had en in een kistje gedaan heb en wou begraven , mijn moeder in middels gekomen het kindje bekeken er over gepraat met veel tranen , en een druk hevig bloed verlies was vergeten dat de placenta nog moest komen de verloskundige gebeld met de mededeling dat ik een miskraam heb gehad en het hevig bloede het liep er uit en hield niet op, zij was er binnen 10 minuten de ambulance volgde , eenmaal in het ziekenhuis daar naar de ok, het bloeden stopte niet echt infus met medecijnen het bloeden werd minder mijn hb inmiddels gezakt naar 5.6 maar mocht toch s'avonds om acht uur naar huis, eenmaal thuis besloten om het kindje met de naam tarz ( hab mijn zoontje voor hem bedacht had toen hij nog in de buik zat ) te begraven in onze tuin een mooie steen er op de volgende dag zouden we het afmaken met een mooi kruisje, de volgende dag zondag had de kinderen aan gekleed het onbijt klaar gemaakt zaten we goed en wel lekker samen kwam de veloskundige nog even langs om te kijken hoe het ging na een lang gesprek daar ging ik lang uit mijn kinderen schroken direckt paniek de ambulance weer gebeld dat weer naar het ziekenhuis de ok weer in , een hb gehalte van 4 en nog wat kwam ik weer bij infus met ijzer en kanpte een beetje op na twee dagen ziekhuis dan toch eidelijk weer naar huis het grafje afmaken. nu eenmaal thuis komt ales op je af maar naar veel verhalen van anderen te hebben gelezen weet je dat er veel mensen die het hebben mee gemaakt dat maakt je sterk te vechten om het een plek te geven,
Heel veel sterkte met het verlies Mama May! Neem zeker ook de tijd om lichamelijk op te knappen! Hele dikke knuffel! @Eleni: ook nog steeds wachtende...sterkte meis!
hey meid wat ongelooflijk kl*te voor jullie zeg met 17 weken dat mag dan toch eigenlijk niet meer he, ben wel blij te horen dat je de klein (neem aan manneke) een naam heb gegeven en wat een stoere naam wens je heel veel sterkte de komende tijd en neem je tijd ook want je gaat nu door een rouwproces veel liefs nathalie
Sjonge mama may, wat verdrietig zeg. Na zoveel weken, dat verwacht je dan toch niet meer en helemaal de nare manier waarop het bij jou ging. Ik hoop dat het een beetje oplucht dat je hier je verhaal kwijt kan. Veel sterkte!