Soms lopen dingen anders dan verwacht en gehoopt... Ik ben ruim 27 weken zwanger en heb al een zoontje van 21 maanden. Alles leek goed te gaan, maar sinds ik zwanger ben, vooral laatste weken liep onze relatie al niet lekker. We probeerden er steeds samen uit te komen, maar eigenlijk veranderde er achteraf niets. Hij wilde opeens weer elk weekend een avond weg, terwijl hij al een jaar gewoon eigenlijk altijd thuis zat. Met alcohol op is hij niet te vertrouwen, hij blijft makkelijk de hele nacht weg.. en dat is niet wat ik wil. Afgelopen weekend ben ik erachter gekomen dat mijn vriend 'weer' contact heeft met allerlei meisjes en daar ook erg nare uitspraken tegen heeft gedaan ('ik wil eigenlijk niet verder, maar blijf alleen nog voor ons zoontje" etc.). Dit is een aardige klap in mijn gezicht geweest en ik zie geen toekomst meer. Er is te veel gebeurd en ik heb al zo hard mijn best gedaan. Nu ik dit weet houdt het op. We zijn samen tot die conclusie gekomen, hij gaf het ook toe. Hij zegt nooit te zijn vreemdgegaan, maar hij stond wel weer voor contact open. Dit is eerder gebeurd, vlak na de bevalling van ons zoontje. Hij gaf aan dat hij inderdaad niet met mij verder wil, dat hij zelf al te veel problemen heeft en dat hij eigenlijk niet weet wát hij precies wilt. Ergens ben ik hier heel boos over, waarom bedenkt hij dit NU.. en waarom niet 6-7 maanden geleden.. Toen leek alles juist zó goed te gaan! Of hij écht niet is vreemdgegaan... ik wil er verder niet eens aan denken. Dit is genoeg... Maar nu.. jeetje... wat een puinhoop is ons leven opeens... Hij slaapt nog wel hier (beneden) en hij eet en leeft hier nog. Dat vind ik al erg moeilijk. Maar een andere woning lijkt nog erg lastig te zijn!!! Het beste is dat hij nu zo snel mogelijk echt weg is. Gelukkig, en daar ben ik ontzettend blij om, gaan we niet met échte ruzie uit elkaar. We kunnen heel gewoon tegen elkaar doen, maar toch vind ik dit geen goede sfeer. Hij zal altijd in beeld blijven, hij helpt ons waar dat nodig is. Zelfs de bevalling hebben we al besproken, hij is daar in principe gewoon bij. Ik klink al aardig nuchter, maar 's avonds stort ik echt nog in. Als iemand vraagt 'hoe het gaat'.. oei.. dan schiet ik nog wel vol.. Ik werk normaal zo'n 3-4 dagen, maar ik ben deze week ziekgemeld. Het was lichamelijk al zwaar, maar nu trek ik het echt niet. Gelukkig is mijn werk wel heel 'soepel' en denkt echt met me mee. Ik begin maandag weer met werken, maar 10 uurtjes per week (2 ochtenden) en voor de rest blijf ik in de ziektewet, gebaseerd op wat ik tot nu toe werkte gemiddeld per week. Ik ben hier heel blij om, want ik heb maar een 16-uurs contract, dus ik was al bang dat ik dan geen recht had op meer dan 16 uur uitbetaald te krijgen en dat is nu gewoon financieel niet te doen. Ik ga er wel iets op achteruit, maar niet veel. Ik ben gister bij de vk geweest en ik krijg over 2 weken wel een extra groeiecho. Stress kan natuurlijk nadelig zijn, ze maakte zich niet echt druk. Maar meer ter geruststelling en daarnaast speelt het ook wel een beetje mee dat Jayro met 37 weken geboren is, maar heel groot was. Deze is namelijk hooguit 'gemiddeld', dus als die (nog) vroeger komt.... Ook ben ik bij de huisarts geweest, meer uit voorzorg, ben wel bang echt in een dip te komen. Zij is er van overtuigd dat ik het wel red. Ik heb wel over 1,5 week een afspraak om te kijken hoe het gaat. Ergens is het besef er gewoon nog maar half... ik moet het straks echt grotendeels alleen doen.. geen ideaalplaatje meer.. maar een hard-werkende alleenstaande moeder van 2 kinderen... Ergens voel ik me ontzettend 'mislukt'... ergens voelt het alsof ik echt 'gefaald' heb... Ergens weet ik heel goed dat dat onzin is en dat we het prima gaan redden!
Oh wat vind ik jouw vriend een slappe zak, sorry. Bespreek eerst de dingen met je vriendin, voor je tegen een ander iets uitroept van ik blijf alleen bij haar om ons zoontje. Heel veel sterkte en je redt het vast en zeker!!
Nou hij is nu ook écht weg... Vanavond mijn eerste avond écht alleen... Pfff dat valt dan best wel weer ff zwaar. Jayro is nog even aan het spelen en zodra hij op bed ligt komen denk ik alle emoties er weer uit. Maarja.. het is beter zo... nu nog volhouden! Ook moet ik het idee van mij afzetten 'wat' hij nu aan het doen is... hij zit waarschijnlijk bij een ander meisje.. Pfff dit heb ik echt niet verdiend...
Tje meid wat een rot situatie en wat een rotvent! Wat zijn er toch veel waardeloze kl. zakken. Stelletje egoisten. Ze weten helemaal niet wat ze een vrouw aandoen. Ik ben nu 36 weken zwanger en vanaf het begin heb ik er alleen voor gestaan, want de verwekker heeft snel de benen genomen. Het zal soms niet makkelijk zijn maar ik red het wel. Ik weet dat je je ontzettend rot voelt, boos, verdrietig, maar vooral veel pijn. Dit zal je soms ook wel blijven houden maar denk aan je wondertje in je buik en aan je zoontje. Dat gevoel is veel sterker. Ik wens je veel sterkte de komende tijd. Maar je redt het wel!
Jeetje meid das zwaar. Toevallig net een vriendin hier gehad die bijna in dezelfde situatie zit. Kleintje van bijna 2 en net erachter gekomen dat ze 4 weken zwanger is. Heel veel sterkte ermee en praat zoveel mogelijk erover dat helpt.
Hey meid, Wat vervelend voor je.. Zelf ben ik 34 weken zwanger en heb de hele zwangerschap alles alleen moeten doen. Mijn ex accepteerde mijn keus niet (om het te houden) en heeft mij erg slecht behandeld. Sinds 1,5 maand geeft die aan dat die het nu wel accepteert, maar hij draagt geen steentje bij en weet niet wat voor rol hij straks wil gaan nemen. Hij is daar erg vaag over... Wil alleen maar zeggen dat je niks hebt en zulke mensen. Ik heb verder ook nog een eigen bedrijf wat ik ook nog eens alleen moet gaan runnen (deed dat voorheen met hem, maar hij stopt einde v/d maand) Dus als ik het ga redden, dan ga jij het helemaal redden. Het is goed dat je als vrienden uit elkaar gaat, maar laat niet zien dat je hem nodig hebt. Veel succes en sterkte met alles. Liefs
hey meis, wat herkenbaar allemaal.. ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt. Ben nu alweer een tijdje alleen met mijn 2 kindjes en ik moet zeggen dat het hele gebeuren mij alleen maar sterker heeft gemaakt. Ik ben er nog lang niet hoor, ik heb nog steeds het gevoel dat ik gefaald heb. Zit in de bijstand terwijl ik een hbo studie afgerond heb. Maar daar zal snel verandering in komen hoor, ik wil graag weer aan t werk. Maar wilde eerst mijn leven weer op orde hebben en balans voor mijn kindjes. Ik zie de vader van de kids nog heel veel.. teveel voor mijn gevoel want ik kan niet loskomen van hem. Wil hem nog steeds terug ondanks alles wat ie me geflikt heeft. Hij speelt een psychologisch spelletje met mij, kan niet met maar ook niet zonder mij. Hee vervelend allemaal en ik kan er nix mee. De kids zijn half bij hem en half bij mij en dat gaat gelukkig heel goed. T is nog geen co-ouderschap, tenminste niet op papier want dan ga ik er flink op achteruit en dat wil ik niet, ik heb nu al zo weinig en red t allemaal net. Eerst een baan, dan t co-ouderschap op papier regelen. Hoe ga jij dat doen? blijft jou ex straks wel de kinderen zien? Mag hij bij de bevalling zijn? ik heb mijn ex wel bij de bevalling gehad, maar als ik dat overnieuw mocht doen, had ik het niet gedaan. sterkte meissie en niet te druk maken. Mijn kleine meisje is geboren met 39wk en een gewicht van 2770gr. Ben ook heel de zwangerschap in de gaten gehouden d.m.v. ctg's en groeiecho's i.v.m. de stress die ik had. (door de breuk)
Toch ergens 'fijn' om te weten dat ik niet de enige ben in zo'n kl*tesituatie. Al was ik toch liever de enige geweest, want het is echt niet leuk dit... Het ene moment voel ik me sterk en kan ik alles aan, maar 's avonds is echt nog heel moeilijk. Vooral vannacht omdat ik wist dat hij gewoon weer lekker op stap was en ik hier in mn eentje achterblijf. Ook was mn zoontje nog eens heeeel onrustig dus werd constant wakker. Maar goed, weer een nacht overleefd... Mn ex blijft sowieso de kinderen zien, daar is geen twijfel over. Hij is zelf zonder ouders opgegroeid en dat merk ik daar in wel, hij wil ze eigenlijk het liefst elke dag even zien en hij komt nu ook voor Jayro elke dag langs. Al is het maar even helpen met naar bed brengen o.i.d. Dat vind ik wel heel fijn en wil ik ze ook beiden niet afpakken. Al maakt dat de 'verwerking' wel moeilijker inderdaad.. ik kom ook niet makkelijk los van hem op deze manier. De bevalling wil en mag hij ook bij zijn. Ook dat kan ik hem niet ontnemen vind ik. Hij is en blijft de vader. Waarom zou jij daar nu niet meer voor kiezen? Was het lastig hem erbij te hebben? Co-ouderschap en dat soort dingen zit er niet in. Hij durft sowieso niet goed de verantwoordelijkheid te hebben over Jayro, zolang ik er bij ben prima, maar meer dan een paar uurtjes in zn eentje voor Jayro zorgen vindt hij nog steeds niet super. Dat vind ik ook eigenlijk geen probleem, lijkt me sowieso heeel moeilijk om je kinderen dan weg te moeten brengen enzo. Misschien als Jayro nog wat groter is en er zelf om vraagt enzo. En jouw dochtertje was dus inderdaad niet echt groot? Ze was wel helemaal gezond enzo? En was jouw zoontje veel groter of dat niet? En over dat falen.. ja dat gevoel heb ik nog erg sterk.. Ik had juist het gevoel te moeten bewijzen dat wij het prima zouden redden. We waren beiden niet echt goed bezig in het verleden en ik was van Jayro ook vrij snel zwanger, maar ik was zo naief om te denken dat houden van elkaar genoeg was... En tsja, ik ben begonnen ooit op het gymnasium, er waren hele hoge verwachtingen van mij.. maar hier zit ik dan 23 jaar, alleenstaand en straks 2 kinderen, financieel is het een zooitje... gelukkig wel een redelijke baan (kinderopvang) en ik ben ook heel praktisch (niet dus..) net weer begonnen met een hbo-opleiding (thuisstudie)... Geen idee hoe ik dat allemaal moet gaan combineren. Financieel weet ik ook niet hoe of wat.. ik verdien maar netto 1000 euro ongeveer, de huur is al 500.. kinderopvang betaal ik momenteel zelf 200 voor.. Nou dat is dan allemaal al niet haalbaar.. maar goed, mn vriend gaat zich maandag uitschrijven en dan kan ik allerlei toeslagen aanvragen enzo, dat scheelt wel veel. Ook krijg ik voorlopig zijn loon gewoon om schulden af te betalen en hou ik wat ik voor ons nodig heb en krijgt hij alleen geld voor zijn vaste lasten etc. Hij gaat zelf niet bepaald verstandig om met geld dus dat is voor beiden wel beter voorlopig, totdat al onze schulden (samen toch wel een paar duizend euro) zijn betaald en dan moet hij het toch zelf zien te redden. Nou ja, ik hou wel van uitdagingen dus laat ik dit dan maar als de zoveelste uitdaging zien... Pfff.. word al moe als ik er allemaal aan denk, heb ook nog weinig genoten van deze zwangerschap en wens soms heel stiekem dat ik niet zwanger was.. dat is dan maar een seconde hoor, want natuurlijk ben ik vooral superblij met dit wondertje.
jeetje zo herkenbaar wat je allemaal schrijft. Ook over je gevoelens wat betreft deze zwangerschap. Ik heb zelf heel vaak gedacht "was ik maar niet zwanger" ik ben toen in therapie gegaan, haptotherapie. Daar heb ik geleerd om mijn kindje en de zwangerschap te accepteren. Ook werd ik er persoonlijk veel sterker van. Mijn ex verliet mij toen ik 12wk zwanger was, ik durf nu wel te zeggen dat als ik toen 4wk was geweest, ik abortuspillen had geslikt. Maar ik had met 8wk al een echo gehad en het hartje klopte, het was/is mijn kindje en ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om het weg te halen. Nu ben ik blij dat ze er is, ook al is het zwaar met een ventje van 19maanden erbij. Aan de andere kant ben ik zo rijk met deze lieverds en dan kijk ik overal weer positief tegenaan. Wat fijn dat je ex wel in het leven van de kindjes wil blijven, dat is ook heel belangrijk. De band die ze opbouwen is levenslang en dat mogen wij moeders onze kinderen niet ontnemen. de bevalling is iets emotioneels en bijzonders, ik zag mijn ex alleen maar als verwekker van mijn kleine meisje en niet als vader. De hele zwangerschap heb ik alles alleen moeten doen. schopjes,echo's, alles! en bij het meest mooie moment was ie er ineens wel. ik werd ingeleid en moest dus lang wachten op weeen e.d.. Hij was overal en nergens, maar hij steunde mij helemaal niet. Mijn moeder was mijn grote steun en toeverlaat, dat had hij moeten zijn. en dan leuk lachen voor de foto als de navelstreng doorgeknipt werd enzo. Bah als ik eraan terug denk, wat een toneelstuk. de eikel! Nee if i could turn back time... "zucht" Mijn kleine meisje was kerngezond, suikers waren goed, temp was goed. Ben toch voor mijn eigen gemoedsrust een nachtje in het zh gebleven om te kijken hoe het ging met haar, maar t was allemaal top. Nu groeit ze als kool! Haar broer woog bij geboorte 3580gram. dus die was flink wat groter. De gyn vertelde dat stress een hele hoop kan aanrichten binnen in de baarmoeder en bij de baby, vooral een laag gewicht komt veel voor. Daarom besloten ze om me in te leiden bij 39wk. omdat ze buiten de buik veel beter zou groeien. placenta e.d. zag er prachtig uit, niets aan te zien. Dus geen andere oorzaken gevonden waardoor ze achterbleef in groei. Weet je, ik ben nu veel sterker dan mijn ex en dat geeft mij een goed gevoel. Als ik kijk naar wat ik heb, dan ben ik zooo rijk. Ik heb vrienden en familie die mij overal bij helpen, ik ga stappen en eten met vriendinnen. Hij heeft niets, geen sociaal netwerk, nix! zijn eigen schuld, maar toch. Ik moet me nu van hem losmaken want hij blijft maar aan mij trekken. Ik ben voor hem zijn enige veilige basis... wel eentje die hij heeft verlaten! dus ik moet sterk zijn en hem op afstand houden. Alleen praten over de kinderen, verder gaat niets hem aan en andersom ook niet. Hij zit er momenteel weer enorm doorheen en wil dan bij mij zijn hart uistorten, daar ben ik niet meer voor. Dat moet nu duidelijk worden. Dat valt mij zwaar want ik ben heel vergevingsgezind en ik kan niet hard zijn tegen hem. Terwijl hij me zo gekwetst heeft. 2wk nadat hij me liet zitten, zomaar ineens na 7jr! woonde hij al samen met zijn nieuwe vriendinnetje! dit ging uit na 4 weken en toen wilde die weer vanalles met mij.. ik werd gek! heb hem nog getroost ook en hem er doorheen gesleept..noem me gek.. i know! ik wil dat niet meer doen t is klaar nu. Vind t echt super goed dat jij zo zelfstandig bent! een goede baan en je eigen inkomen verdienen. Oke, het is idd geen vetpot en je zult straks veel moeten inleveren. Maar jij gaat dat wel redden hoor. T is zo gemeen dat de wet zo raar in elkaar steekt. Als ik nu uit de bijstand zou gaan, om te werken.. dan ga ik er ong 3 a 4 honderd euro op achteruit. Ik mis dan toeslagen en wordt gekort in toeslagen. Zo scheef! toch wil ik werken omdat ik t mis, ik wil meedoen in de maatschappij. Heb gestudeerd man. Jij gaat t ook wel redden met je thuisstudie, je lijkt mij een heel slim en dapper persoon, en ook dit ga je doen en halen. Je kunt t! Ik denk dat t co-ouderschap tussen ons straks ook stop wordt gezet, meneer heeft te weinig werk en moet dus meer gaan werken. Aan de ene kant vind ik dat jammer, als ik de kids niet heb, kan ik solliciteren en op die dagen werken. Ook is de tijd voor jezelf weleens heel fijn. daar voel ik me soms schuldig over, maar dan denk ik, ze zijn bij hun vader! die heeft ook recht op hun liefde en omgang. tja t blijft pittig en niet leuk.. maar na regen komt zonneschijn. hopelijk wordt 2011 een beter jaar.
meid... wat een sukkel die vent van jou...pfff... ik wil je veel sterkte wensen en je komt er wel! vrouwen zijn zo sterk! praat hier maar lekker alles van je af, dikke knuff en sterkte!