Nou hier een bericht van mij, weet niet of ik goed zit of ... Ik ben nu 23 jaar, en mijn vriend 24. Nu wil ik al een behoorlijke lange tijd kinderen. Mijn vriend weet hier ook van. Heb hem gelijk verteld dat ik voor mijn 25ste zwanger zou willen raken. Dus dat wist hij van te voren. Maar omdat we een raar jaar achter de rug hebben. En we nu dus in eens echt samenwonen. Hier voor ook al wel een half jaar. Maar dat is weer een heel ander verhaal. Maar goed nu heb ik dus vorig jaar juni gepraat over mijn steeds meer groeiende kinderwens. En gezegt dat ik met de pil wou gaan stoppen.(was vanaf mijn 15de aan de prikpil, En met mijn 21ste ben ik begonnen aan de "gewoone pil") Ik was het zat om 4 keer in de maand ongesteld te mogen worden. Nu dat ik gestopt ben, was ik gelijk al om de 3 en een halve week ongesteld. Maar goed ik dacht ik duidelijk genoeg was met mijn verhaal aan hem. Maar nu komt hij steeds met argumenten op de tafel waar ik niet veel mee kan. Eerst was het een huis kopen.(gedaan), verbouwen(nog niet). maar moet ik nu mijn gevoel continu wegdrukken. Ik wordt er gek van kan aan niets anders denken. dan aan kinderen. Ik ga er mee na bed en sta er mee op. Nu weet ik ook wel dat het van 2 kanten moet komen. Maar wanneer kom ik aan bod....Ik wacht ook een poosje. Ik heb al (zo erg is het al) knuffels ramelaars en nog veel meer dingen gehaald. De komode staat al(met exusses voor opbergruimte), ben ook al aan het borduren geslagen.(tijd dovend). bah wordt er echt gek van. Als jullie mij tips willen geven, over hoe ik het beter wel en niet kan aan pakken. Of een andere kijk er op hebben laat het me maar weten. gr een radeloose ik
Lijkt me hele lastige situatie want je wilt er gewoon voor gaan natuurlijk. Heb je enig idee waarom hij 'excuses' probeert te verzinnen? Misschien is hij bang? Als je weet waarom ie wat terughoudend is, wordt het misschien makkelijker om met hem te praten (en hem hopelijk te overtuigen!) Het is alweer even geleden dat je dit schreef, hoe gaat het ondertussen?
Hey meis. Ik herken je gevoel. Ik begon ook volgensmij al bij de eerste afspraak over mijn kinderwens. Als hij geen kinderen zou willen dan kon hij nog zo leuk/lief/knap zijn maar dan ging het tussen ons gewoon níet werken. Hij wilde ook wel kinderen, dus heb ik het laten rusten. Toen we een ruim jaar samenwoonde heb ik ook eens gevraagd "Aan welke leeftijd denk jij? Ik wil graag jong moeder zijn". Hij gaf aan eerst beneden alles verbouwd te willen hebben en daar heb ik mee ingestemd maar wilde dan wel daar niet te lang meer op wachten (we wilden alles zelf doen dus dat zou wel een jaartje in beslag nemen). Toen ons vooruitzicht was dat enkel de vloer en de keuken er nog in hoefde ben ik nog eens gaan polsen en heb ik ook een datum gevraagd dat ik mocht stoppen met de pil. Dit heb ik wel flink moeten afdwingen maar ik móest gewoon weten waar ik aan toe was. Ik kreeg 1 Januari 2010, maar toen ik eind september zei "Zo, mijn laatste doosje pillen!" zei die "Waarom laat je ze niet liggen?" . Dat hoefde uiteraard geen 2e keer gezegd te worden . Inmiddels wat bagage rijker maar goed, ik ben blij dat we er iig mee bezig zijn, onze dag komt ook ooit, ik heb nog stille hoop dat het voor mijn 26ste verjaardag is Kortom *heel zwetsverhaal verder * probeer een termijn/datum er uit te krijgen waar jullie samen het over eens zijn. Zo kun jij het tot die tijd laten rusten (onzekerheid is veel erger dan weten dat jullie over een jaar beginnen!) en kan je vriend rustig aan het idee wennen! Succes!