Nou zondag is het alweer 4 jaar geleden dat mijn vader overleden is. ik ben er zoiezo al heel erg mee bezig na de geboorte van onze kleine man ( hij is vernoemd ) is al het opgekropte verdriet eruit gekomen, nu ben ik zelf lichamelijk een wrak wat ook niet meewerkt. Maar deze periode is altijd heel zwaar merk ik ik leef dan zoals het 4 jaar geleden ook was ik weet precies wat op welke dag gebeurde, hoe laat en wie erbij waren. Mijn vader is in precies 3 maanden tijd van niets naar dood gegaan klinkt hard, maar dat is hoe ik het inmiddels noem, dus het is een heel heftige periode geweest, waar ik me ook niet bij neer kan leggen ik had zo graag wat extra tijd gehad hij was pas 50 jaar toen hij overleed, ikzelf 20. Het hele ziekte prces heb ik helemaal mee kunnen maken van begin tot het eind, daar ben ik wel blij mee, het enige is dat doordat het zo snel is gegaan, we geen tijd hebben gehad om ons te beseffen wat er gaande was, toen de uitslagen er waren alle uitslagen toen was het al eind mei en werden we doorgestuurd naar het antonie van leeuwenhoek ziekenhuis deze konden mogelijk nog wat voor hem betekenen hier heeft hij ook nog een chemokuur gehad maar half juni heeft hij een epileptische aanval gehad door die rot k..nker en was het over hij was halfzijdig verlamd wist niets meer kon niets meer herkende ons niet meer, dus afscheid hebben we kunnen nemen van zijn zieke lichaam, maar niet van papa zelf. toen hij overleden was uiteindelijk met enorm veel pijn en toch in het ziekenhuis, toen zou hij de volgende dag thuiskomen en thuis opgebaard worden maar we kregen te horen dat de kist gesloten was en hebben hem nooit meer mogen zien. hij mocht niet meer naar huis komen maar we mochten ook niet in het rouwcentrum bij hem komen alles was dicht en moest dicht blijven zelfs de bloemen mochten niet bij hem staan, dit heeft mij het meeste pijn gedaan, ik kan me er niet overheen zetten dat ik hem nooit klinkt luguber in de kist heb zien liggen, hij was overleden en het leek alsof hij lag te slapen op bed. en dat is het laatste het dringt lijkt wel nog steeds niet tot me door. en ik heb er ook vreselijke spijt van dat ik geen fotot heb gemaakt op dat moment ( klinkt erg maar denk dat dat voor mij fijn geweest zou zijn ) Ik mis hem zo verschrikkelijk en als ik dan zie hoe gelukkig ik ben met de kleine man die zoveel vreugde heeft gebracht binnen onze familie, dan steekt er altijd wat, heb het ook nog regelmatig als mijn schoonvader hem vast heeft, dan doet het toch even pijn. Nooit meer Nooit meer wij als gezin nooit meer pap kan je me helpen nooit meer je wijze raad maar pap bovenal nooit meer pijn ik mis je
Vind het heel erg voor je, een verlies van een dierbare is altijd zo vreselijk! Zeker een van je ouders lijkt me het ergste wat er is. Ik wil je dan ook heel veel sterkte wensen momenteel
Lieverd, ik weet heel goed hoe je je voelt. Mijn vader is in september 9 jaar overleden, 1 dag na zijn 45e verjaardag. Hij is na een epeleptie aanval waarna ze de hersentumor ontdekte na 11 weken overleden na een zwaar en slopend ziektebed dmv een hersentumor. Ik was 19. Hij wilde geen chemo en omdat hij zo snel achteruit ging na de operatie (waarbij ze niet alles weg hebben gekregen) was hij na 4 bestralingen zo moe en raakte steeds meer verlamd toen hij heeft besloten om met de medicijnen te stoppen. Hij kon niet meer en de druppel was voor hem dat hij mijn naam niet meer wist en kinds werd. Ik mis hem iedere dag en er gaat geen uur voorbij dat ik niet aan hem denk. Lieverd, stertke en knuffel voor jou.
Ik weet helaas ook hoe je je voelt. November is mijn vader alweer 20 jaar overleden ( 40 jaar, plotseling hartstilstand) Heel veel sterkte en sta jezelf toe om nog te rouwen.
Ik ben voor mezelf alweer een hele stap verder door eindelijk therapie te hebben gezocht gespecialiseerd in rouwverwerking, soms denk ik dat het beter gaat, maar dan opeens merk ik totaal niet. het gemis is zo enorm
Ik herken veel van je gevoelens. Mijn vader is 8 jaar geleden overleden en nu ik een dochtertje heb en zwanger ben van de tweede mis ik hem extra veel. Hij had er gewoon bij moeten zijn en hij had er enorm van genoten. Echt zo jammer... (had trouwens ook graag m'n vader willen vernoemen, maar ja... met 2 meiden wordt dat lastig )
Mijn vader had een hele lange naam en voor een jongen wisten we niet wat voor naam en ik wilde graag Rins mijn vader heette Marinus. maar mijn man twijfelde dus hadden we gezegd wordt dat de 2e naam, toen kregen we te horen dat we een meid zouden krijgen bij de 20 weken echo toen hadden we wat letters gehusseld en toch ook de letters uit zijn naam gebruikt. maar bij 32 weken bleek het een jongen te zijn en ik heb al die tijd geroepen het is geen meid had meerdere dromen over mijn vader dat die huilde en zei ik had zo graag jullie zoon willen zien opgroeien. ik had er bij willen zijn, maar ook dat hij op ons zoontje zou passen. snapte er niets van. toen bleek het een jongen te zijn mijn man had dat gevoel trouwens ook heel sterk dat het een jongetje was die droomde steeds over een klein blond jongetje met krullen. dus toen we hoorden dat het een jongenw as keken we melkaar aan en zeiden we weten hoe hij gaat heten. en laat het nou een mooi blond mannetje met krullen zijn.
Wat bijzonder zeg! Mijn vader heette Philip, dus daar valt echt niet zoveel van te maken. Maar we hebben toch een manier gevonden om hem te vernoemen: zijn eigen bedrijf heette Firma Naomi, dus we willen onze volgende dochter Naomi noemen (2e naam)
deze periode heeft altijd als gevolg dat ik niet te genieten ben, lastig voor mijn man, hij komt net thuis en is alweer wandelen zo gezellig ben ik!!!!:x
Sterkte meid Als ik jou was, zou ik zo even lekker bij je mannetje gaan hangen, je hebt hem hard nodig op het moment!
de kleine ligt op bed heb daarstraks nog even tranen met tuiten zitten huilen de kleine lekker tegen me aan in de armen van mijn man. Ik wil verder met mijn leven, mijn verdriet een plekje geven, langzaam aan wordt het rouwen om jou, steeds een beetje minder, lieve pap vergeet nooit dat ik van je hou, het nelangrijkste jij hebt geen pijn en hinder, dat was een must, en heel eerlijk het geeft jou en mij rust, had je nog verder moeten lijden, dag in dag uit, heen en weer naar het ziekenhuis rijden, ik had het graag nog jaren gedaan voor jou, Maar het belangrijkste was jouw pijn, die was voor niemand fijn, vergeet nooit dat ik van je hou, lieve papa vergeet het nooit, misschein tot ooit?