Hoi lieve allemaal, Ik weet niet wat ik heb maar sinds een paar daagjes begin ik bang te worden en te twijfelen of het mama worden wel bij me past en of het me zal lukken. Aan de ene kant ben ik nu heel bang dat het mis zal gaan wat ik absoluut niet hoop maar ik word ook heel onzeker vanmezelf. Vroeger wist ik altijd heel zeker dat ik geen kindjes wilde en ineens kwamen de gevoelens toch, ben nu vrij snel zwanger geraakt, en mijn moeder zegt ook dat het dat kan zijn dat het allemaal zo snel ging en ik daar niet op gerekend had en mij kennende is dat teveel verandering ineens zegt ze. Maar weet het niet, ik ben heel blij en wil het met iedereen delen maar ook die onzekerhede. Herkent iemand dit of ben ik gewoon een verwend kreng en moet ik juist blij zijn. Liefs Bojenna
Ik denk dat iedereen dat soort twijfels wel herkent! Zeker bij een eerste zwangerschap. Het is toch ook heel wat als het allemaal ineens echt wordt? Straks heb je de verantwoordelijkheid voor een kindje, en zal je leven er heel anders uitzien! En je kunt ook niet meer terug (niet dat je dat zou willen, maar het gaat om het idee). Dus ik denk zelf dat het heel normaal is en dat iedereen dit wel zal herkennen! En het komt echt allemaal goed. Het lukt je vast!
..ik herken het gevoel en eigenlijk is dat ook wel heel erg logisch: je hele leven gaat voorgoed veranderen! Vergeet ook de invloed van je hormonen niet waardoor je emoties van links naar rechts geslingerd worden. Croky-man zegt steeds: je hebt 9 maanden om te wennen aan het idee, da's niet voor niets. En daar vertrouw ik dan maar op...
hallo, ik herken het ook. ik ben nu zwanger van de 2de. en ik heb het nu weer. En ik ben bang dat ik weer postnatale depressi krijg. Ik denk dat dat me grootste zorg is. bang dat ik het weer krijg. maar ja we zullen zien.
Hier gieren de hormonen ook door het lijf heen. Het ene moment kan ik alles aan en het andere moment voel ik me weer down. Echt tegenstrijdig allemaal, maar het hoort erbij. Het is niet niks wat je te wachtten staat de komende maanden en daarna. Maar we redden het 100% Groetjes
Heel herkenbaar! Wij moesten dus 20 jaar lang wachten op deze zwangerschap. Helemaal blij dat het toch nog gelukt is! Zit gewoon haast constant op m'n rose wolk te zweven! Maar zo nu en dan beslaan me soms twijfels of ik niet te oud ben, of het kindje straks wel leuk zal vinden bij zulke oude ouders, dat het wel eenzaam zal opgroeien zonder andere kleintjes om zich heen want z'n broers zijn al zo groot... Allemaal twijfels twijfels twijfels. Maar ach: als het er straks is, zul je zien hoe gek je er mee bent! Dan is het na een paar weken al, alsof het er ALTIJD al geweest is. Heel veel succes met het wennen. En je hebt inderdaad nog een heel aantal maandjes voor de boeg, dus het komt zeker goed!
Hey Bojenna! Ik had jou verhaal een paar maanden geleden kunnen typen! Ik wist het ook nooit zo, kinderen krijgen... Uiteindelijk toch last gekregen van mijn biologische klok en toen zo snel zwanger geworden (was al zwanger voordat we voor het 'echie' gingen dus ik ben blij dat we van te voren altijd goed opgelet hebben) dat ik voor mijn gevoel er niet bij kon met mijn hoofd. Ik kon er met mijn vriend wel over praten maar bij andere mensen sloeg ik vaak dicht en werd ik sjachie. Vond het echt niet leuk toen mijn moeder de eerst rompertjes gekocht had toen ik een week of 10 was. Verder begon ik ook te twijfelen of ik dit wel wilde maar tegelijkertijd was ik enorm bang dat het mis zou gaan voor de befaamde 12w grens. Ook na de 12 weken grens, toen we het tegen iedereen vertelde was ik nog behoorlijk sjachie maar daarna ging het steeds beter en begon ik ook steeds meer aan het idee te wennen en begon ik ook steeds leuker te vinden. En het PMS-gevoel wat ik de eerste 3 maanden had werd ook steeds minder. Heb nog wel last van mijn hormonen maar lang niet zoals de 1e 3 maanden. En nu denk ik nog weleens: jeeee waar ben ik aan begonnen? Maar dat duurt maar eventjes
Tjee echt super bedankt voor jullie antwoorden/reacties. dacht echt dat ik de enige muts was. Op dit moment voel ik niet zoveel maar ga er vanuit dat het wel goedkomt. Het is allemaal ook zo snel gegaan, en wat ik al zei, ik en veranderingen die twee gaan niet altijd even goed. Verder iedereen veel geluk en geniet van dit moois, dat besef ik echt dat dit iets moois is!
heel herkenbaar hoor! ik vraag me ook wel eens af of het de juiste beslissing was, of ik wel een goede moeder zal zijn en vooral of we het financieel allemaal gaan trekken... maar het zal vast wel goed komen. Mensen die het veel slechter hebben, voeden ook kinderen op... suc6 en je kan het!
Ik herk het ook wel. Eerst verlang j er na en dan is het er ineens . In een korte tijd kun je alleen nog maar denken ik kan het best en ik maak er het beste van.
Ik heb dat ook gehad! Echt tranen met tuiten gehuild in mn zwangerschap of ik het wel aan zou kunnen en of ik wel een goede mama zou zijn. Aan het eind van mn zwangerscha kwam dat weer even. Maar nu 14 maanden later weet ik zeker dat ik het aan kan,en dat kan jij ook! Je gaat je eigen gevoel volgen,alles gaat vanzelf straks en je gaat vast en zeker een geweldige moeder worden! Dat zijn alle moeder toch En dat allemaal op hun eigen unieke mooie manier
Hoi Bojenna, misschien kun je eens een kijkje nemen bij de augustusmama's in het 'bevallingslijst forum' (helemaal onderaan in de categorie 'zwanger zijn'). Daar vind je allemaal meiden die ongeveer even ver zwanger zijn als jij en óók met allemaal onzekerheden en dubbele gevoelens zitten. Je bent van harte welkom om mee te kletsen, maar wees gewaarschuwd : we kletsen heel wat pagina's vol (in nog maar een paar weken zitten we al op meer dan 70!)
Ik herken het ook heel erg ik wilde het zo graag! En toen ik eenmaal zwanger was sloeg inderdaad de twijfel toe. . . Maar nu na 20 weken is het verlangen en de zekerheid bij mij gelukkig helemaal terug denk dat het wel goed komt meis sterkte! X
O meid ik heb het ook gehad! Ik dacht zelfs dat ik toendertijd meer van mijn kat zou gaan houden dan van mijn eigen kind! Tja hoe gek kan je denken he! Hoort er allemaal bij dus maak je niet ongerust! Dit zijn allemaal je angsten en daar ga je over nadenken en dromen! Wees niet bang want je zult een super mama zijn! liefs
Het is zelfs niet alleen bij een eerste zwangerschap zo. Hoe blij ik ook ben dat ik nu zwanger ben, toch vraag ik me regelmatig af of het wel zo verstandig is geweest. Terugdraaien, noooit van mijn leven, maar ja.... soms kan je niets doen aan bepaalde gedachtens. Je bent in ieder geval niet verwend door dit te denken, dit is echt heel erg menselijk, want nu wordt het niet meer dromen over een kleintje.... nee het kleintje komt nu echt.
ik herken het heel erg, ik ben ook zwanger van mijn eerste kindje. de ene dag ben ik wat depri en zit maar te denken of ik dit allemaal wel kan, en de andere dag ben ik de gelukkigste vrouw van de wereld... heel raar allemaal. maar laat het gewoon over mij heen komen, en ja deze 9 maanden heb je echt wel nodig om er naar toe te groeien en er aan te wennen... ik heb nu ook nu ik steeds verder kom in de zwangerschap dat ik elke dag twijfel leeft mijn kindje nog wel, is het wel gezond enzo, daar kan ik echt van wakker liggen gelukkig donderdag de 20 weken echo ik hoop dat dat twijfels bij mij weg neemt...
Inderdaad, heel herkenbaar hoor. We hadden besloten om 't 'te gaan proberen' en meteen de eerste keer was het raak. Op zich wel geweldig maar het ging opeens wel heel snel. Opeens was ik zwanger en binnen een maandje of 8 zouden we een babietje hebben. Mijn ouders opa en oma, wij vader en moeder, ons huis moest op de kop... In het begin vond ik het ook echt niet zo geweldig, het was ook heel onwerkelijk en zo zo onomkeerbaar. Ik zat me ook echt af te vragen of ik wel een goede moeder zou kunnen zijn, had visioenen van mezelf als een dik monster dat alleen nog tuinbroeken paste, van dat het allemaal niet goed zou gaan met de zwangerschap. Niet de hele tijd hoor, maar had wel van die periodes dat ik het wat zwartgallig in zag. Maar ik moet zeggen na de echo en helemaal na de eerste schopjes inmiddels een week of 6 of 7 terug vind ik het met de dag leuker. We hebben 'r zien duimen op de pretecho, ze reageert op een hand op de buik, ze schopt en stuitert de hele dag, kortom met de dag wordt het meer onze dochter en wordt het echter en verdwijnen de twijfels. Om nou te zeggen dat ik nu op een roze wolk zit nee, maar we krijgen een prachtig kindje over een paar maanden en dat is geweldig