Op de radio een gesprek over dodenherdenking, over het programma van vanavond. En eigenlijk beetje onverwacht, het greep me enorm aan, ik ben erg van slag. Mijn eerste gedacht gaat uit naar mijn beste vriendin, die nietsvermoedend op vakantie ging, maar uit de lucht werd geschoten boven oorlogsgebied. In die zin een onschuldig slachtoffer van een oorlogsdaad, samen met al die inzittenden. Ik had al een tijdje niet meer met echt verdriet aan haar gedacht, maar opeens komt de volle laag weer binnen. Hoe haar leven in een oogwenk verdween, het gat dat geslagen werd in het leven van al haar dierbaren. Hoe ik haar nog steeds erg mis en zo graag zou willen dat het anders was. En dat de wereld helaas nog steeds geen betere plek is, dat er iedere dag nog te veel oorlogsslachtoffers bijkomen. Afschuwelijk .
Dikke knuffel voor jou. Het lijkt me zo heftig om zo dichtbijniemand te kennenuitndat vliegtuig. Ik denk aan mijn (stief)opa, die weliswaar niet is overleden in de oorlog maar pas jaren later op hele oude leeftijd. Maar die als jonge fabrieksmedewerker uit Engeland wel ineens eindigde in een gevechtsvliegtuig en verantwoordelijk werd voor bombardementen. Hoe hij gevangen is genomen geweest door de Duitsers en alle kanten van de oorlog heeft meegenaakt en zoveel vrienden heeft verloren. Hoe dat zijn leven tekende. Maar ook hoe hij daardoor mijn oma op 80-jarige leeftijd leerde kennen (bij een viering van x-jaar vrijheid in NL) en eindelijk de kinderen en kleinkinderen kreeg waar hij altijd zo naar verlangd had, maar die zijn eerste vrouw hem nooit heeft willen geven. Blijft hier altijd een intensieve dag. Mijn oma, zijn vrouw is vorige maand overleden, dus dat zal ongetwijfeld nu ook mee spelen.
Ik denk niet specifiek aan iemand, maar sta even stil bij de vreselijke gebeurtenissen en de gevallen slachtoffers.
Aan mijn broertje die op uitzending in Mali is, dat hij veilig thuis komt. Dat we volgend jaar niet een zeer dierbare, gesneuveld in actie herdenken tijdens dodenherdenking.
Heftige verhalen lees ik hier, sterkte. ik ben blij dat mijn man van baan verandert is zodat hij een uitzending kon voorkomen. Ik herdenk geen specifiek iemand. Ik denk aan wat was en daardoor ook wat misschien nog komen gaat met alles wat er nu gebeurd in de wereld. We moeten ons bewust blijven van de luxe die we momenteel hebben.
Aan mijn grootmoeder en haar familie die Rotterdam hebben zien branden en aan mijn grootvader wiens moeder omgekomen is. Aan alle slachtoffers van het T4 programma, dat ook in Nederland is uitgevoerd, en de slachtoffers daarvan die hier niet eens als groep bij de herdenking genoemd worden en hoe blij ik mag zijn dat mijn zoons niet vanwege hun handicaps doodgemarteld zullen worden.
Ik herdenk de slachtoffers van WOII maar ook Timo, een Nederlandse militair die is overleden door een bermbom in Afghanistan. Zijn ouders hebben daarna geld ingezameld voor een school in Afghanistan. Ik vond dat zo mooi. Ook al kende ik hem niet, ik denk toch elk jaar weer ook even aan hem.
Aan mijn opa die moest onderduiken, alleen als kind en gescheiden van zijn broers. Verder aan alle kinderen die in walgelijke angst en situaties hebben moeten leven en sterven.
Ik denk, naast de slachtoffers van WOII, aan mijn man (die letterlijk collega's bij elkaar geraapt heeft) in Afghanistan. Zijn directe (en andere) collega's die gesneuveld zijn daar, de families en nabestaanden. Het mag nu 9 jaar geleden zijn, maar het heeft van heel dichtbij heel veel levens in 1 explosie op z'n kop gezet. De machteloosheid, het verdriet het ongeloof. Daar denken wij hier thuis aan...
Heftig. Blij dat mijn man een ' gewone' baan heeft. Al heftig genoeg dat m'n broertje in t leger zit. Hij heeft hetzelfde als je man meegemaakt en leeft nog dankzij anderen die hun leven op t spel gezet hebben. Collega's zijn er minder goed vanaf gekomen.
Ik denk aan de overledenen en mensen die hebben moeten vechten in WOll Daarnaast aan alle mensen die nu nog moeten vechten voor vrede en alle slachtoffers over de wereld die in angst moeten leven voor een oorlog. Dikke knuffel aan de meiden die hier hun verhaal hebben gedeeld, echt heftig!
Aan mijn grootouders en de trauma die zij hebben opgelopen (met name mijn oma). Aan de broers en vader van mijn opa die zijn opgepakt tijdens de oorlog en nooit meer zijn teruggekeerd. Geen Jood, niet in het verzet, gewoon zonder reden afgevoerd door (Nederlandse!) politie en waarschijnlijk aan het werk gezet in Duitsland / geëxecuteerd.
Aan iedere onschuldige die omgekomen is in welk oorlog, in welk land en in welke vorm dan ook. Vreselijk wat er gebeurd is en nu nog!
Aan alle oorlogshelden - en slachtoffers over de hele wereld. En in het bijzonder mijn familie. Helaas zijn ze allemaal dood.
Al schijnt het niet de bedoeling te zijn maar ik denk toch aan alle vluchtelingen die hier hern moesten komen omdat zij in hun eigen land de vrijheid niet kennen zoals wij die kennen.
Ik denk vooral, naast de slachtoffers van WOII, aan mijn broer die is gesneuveld tijdens een missie. Aan al zijn collega’s die hebben gevochten voor het leven van anderen. Het blijft een moeilijke dag.
Tijdens mijn studie werkte ik in de thuiszorg. Daar heb ik 1 dag gewerkt bij een man die in het verzet had gezeten. Hij was daar dusdanig getraumatiseerd door, alle gebeurtenissen en zaken die hij had gezien en meegemaakt, dat hij nauwelijks nog sliep. Hij moest eigenlijk naar een verzorgingstehuis, maar mocht dan zijn hond niet meenemen. Dus bleef hij thuis, hij kon oprecht niet functioneren zonder hond. Ik heb hem zo kort gekend, maar heb hem nooit kunnen vergeten. Misschien omdat ik weet dat mijn opa's broer in zijn laatste dagen ook gemarteld werd door nachtmerries uit die tijd. Het is zoiets heftigs, ik bedenk me soms hoe dankbaar ik ben voor de veiligheid die wij kennen. De gedachte dat er zoveel mensen zijn gedood om hun afkomst of "anders" zijn, dat grijpt me soms zo naar de keel.
Dit. En in het bijzonder aan een aantal klasgenootjes van de kinderen. Zij hebben helaas gezien hoe vrienden van hun ouders erbij lagen na een bombardement. Vreselijk.