kindje laten weghalen door ziekte?

Hey dames,
Ik weet even gewoon niet meer wat ik moet doen of denken.

Dinsdag middag kreeg ik hevige nierkolieke aanvallen.
Deze heb ik in het verleden vaker gehad door mijn nier/blaas aandoening.
Toen ik me dinsdag bij de huisarts melde kon die eigenlijk niet meer doen dan bevestigen dat ik echt een nierkoliek had en me weer naar huis sturen met paracetamol.
Thuis gekomen werd de pijn alleen nog maar erger, na een paar minutjes heb ik mijn behandelend arts (voor mijn nieren en blaas) gebelt. (ik kon aleen maar bellen want dat ziekenhuis is anderhalf uur rijden van ons vandaan, en mijn man was er niet).
Deze arts gaf me ook het advies het met paracetamol op te lossen omdat er geen andere pijnstilling was ivm mijn zwangerschap. (normaal word ik bij deze aanvallen aan een pomp met morfine gehangen).
Verder kreeg ik nog het nieuws erbij dat als deze aanvallen vaker gingen voor komen wist hij niet zeker of ik wel door kon gaan met de zwangerschap omdat dan mijn nieren problemen gaan geven, en aangezien mijn nieren niet meer helemaal gezond zijn kan de zwangerschap dit schijnbaar verergeren.

Dinsdag avond/nacht werd het zo erg dat ik naar het ziekenhuis ben gegaan bij ons in de buurt. (toen was mijn man inmiddels thuis)
Daar aangekomen was de uroloog verdwenen ze konden hem nergens vinden.
Na 2 uur wachten kregen we te horen dat er kontact was geweest met een gyneacoloog ( waarom kregen we die zelf niet spreken? )
En ik mocht medicijnen krijgen maar ik moest dan wel de dag erna bij de gyneacoloog komen om te kijken of het nog goed ging met het vruchtje.
Aangezien de medicijnen verslappend werken kon dit het kindje (met name het hartje) schaden.
Het was z`n dubbel gevoel de medicatie had ik nodig omdat er anders te veel schade aan mijn nieren zou ontstaan. maar daartegenover stond ook dat het het kindje kon schaden.
En in het ziekenhuis vragen ze dan opeens niet meer naar het kindje en kijken ze alleen nog maar naar de nieren.
Even had ik het gevoel om gewoon weg te rennen en in een hoekje te kruipen zodat niemand aan me en mijn kindje kon komen.
Maar gezond verstand hield me daar en heb alles maar over me heen laten gaan het infuusje werd aangesloten en het medicijn was zo toegedient.
Versuft in de auto gaan zitten en thuis in bed gekropen, smorgens meteen weer in de auto en door naar de gyneacoloog.
Nog steeds op en top versuft, maar snapte (denk ik) wel alles wat werd verteld.
Ik moet de rest van de ZW bij de gyneacoloog blijven deze aanval verwacht hij nog vaker door het verslappen van bepaalde spieren door de hormonen.
Het is alleen afwachten hoevaak gaan ze komen...komen ze te vaak tja dan moet ik naar dat andere ziekenhuis met alle gevolgen van dien. Komen ze nog maar sporadisch dan is het geen probleem want hoe ouder het kindje word hoe beter hij tegen die medicijnen zou kunnen.

Daarna wel nog een echo gehad ....pffff eindelijk goed nieuws .....het kindje licht ruim 4 dagen voor op schema was prima gegroeid en bewoog al heel actief.

zoww dat was even mijn verhaal.....ik moest het even kwijt het doet me zo veel pijn ...het was prachtig om mijn kindje te zien bewegen maar daar tegenover doet het nog veel meer pijn als het weg zou moeten.
Op dit moment weet ik niet eens wat mijn voor of achterkant is ik ben op van de zenuwen.

 

oeps, sorry, het is een beetje een lang verhaal geworden.

 

Ja dat is op z`n momen best hard hoe ze eigenlijk dan niet meer naar het kindje omkijken.
Wat ook erg moeilijk was, was dat het helemaal niemand iets leek te doen.
Gewoon even een infuusje erin medicijntje erdoor en sucses ermee.
Maar ja dat kwam misschien omdat het allemaal mannen waren ofzo ik zou het anders ook niet weten.

Maar ik ben wel heel erg blij dat het kindje het heel erg goed doet, schijnbaar deed het hem/haar helemaal niet veel want op de echo was hij/zij zelfs aan het bewegen en meer dan dat ik dat kon ondanks de verdoving. zag er wel heel erg lief uit.
Nu ik dat op de echo heb gezien voel ik me ook een stuk meer mama dan de tijd daarvoor, en ik denk ook wel dat het kindje het gaat redden als ze hem maar met rust gaan laten.

 

Hey dames,
De aandoening wat ik heb....tja dat is een lang verhaal... heb je geen zin om een lang verhaal te lezen? onderaan staat de konklusie
ik ben waarschijnlijk geboren met afwijkende urineleiders waardoor mijn urine terug stroomt naar de nieren.
Dit is op mijn 9e (1992) geopereerd daarna is het jaren goed gegaan totdat ik chronische blaasontsteking kreeg.
Aangezien dat ook vrij normaal is voor een vrouw heeft mijn toenmalige uroloog dat zelf geprobeerd onder controle te houden.
Maar de ontsteking werd plotseling extreem en scaleerde op een paar uur tijd ik stond toen bij mijn huisarts met mijn potje urine om te laten nakijken en nog voordat ik alles had uitgesproken lag ik buiten bewustzijn op de grond. Ik werd pas in een ziekenhuis 30km verderop wakker.
Omdat mijn eigen uroloog de ontsteking niet meer de baas was heeft hij me naar een universitair ziekenhuis gestuurd toendertijd.
Daar bleek dat ik beide nieren geheel ontstoken had dus niet alleen het nierbekken maar echt alles. En waren anderhalf keer zo groot als normaal.
Uit onderzoek bleek dat ik weer die terugstroom had naar mijn nieren.
Dat zou enkele maanden daarna geopereerd worden.
Zo gezegt zo gedaan 4 maanden later werd ik weer geoperreerd, maar na deze operatie voelde ik me heel erg slecht.
Ik werd na twee weken ontslagen terwijl ik amper zelfstandig kon plassen.
Ook kreeg ik geen antibiotica mee, wat ik herhaldelijk heb gevraagt maar het zou niet meer nodig zijn.
Binnen een week werd ik weer heel erg ziek en mijn buik zette extreem op, dusss...... weer terug en wat bleek ......alles was ontstoken.
weer twee weken opname.
De maand erna weer heel ziek ....weer opname
De maand daarna hetzelfde maar na deze opname kon ik helemaal niet meer zelfstandig plassen en mij werd toen verteld dat ik voor altijd moest katheterisren.
(Ik begon me toen eens aan mijn hoofd te krabben of dit wel normale bijwerkingen waren van een operatie )
Elke maand was het weer prijs hevige nierkolieken en een of beide nieren kompleet ontstoken.
dit heb ik (veel te lang)enkele maanden zo door laten sukkelen na 7 maanden was ik het helemaal beu.
Ik heb toen ook met een vuist op tafel geslagen en wilde wel eens weten of die operatie echt gelukt was.
Na lang tegensputteren kreeg ik twee maanden laten dat betreffende onderzoek.
Met dit onderzoek kon ikzelf op de monitor mee kijken hoe alles eruitzag.
Hier kon ik dus ook heel erg goed zien dat die operatie helemaal niet gelukt was maar de aandoening was erger geworden.
Toen ik daarna bij die arts terug kwam heb ik hem dus gezegt wat ik had gezien.
Tja dames, strik je schoenen stevig want hier vallen je schoenen echt van uit.
Nadat meneer heel gewichtig in de computer had gekeken kreeg ik mijn antwoord : Je hebt geen terugstoming meer en ik denk dat je beter naar een sexoloog kunt gaan om daar over jou verkrampingen te gaan praten en misschien is fysiotherapie ook wel gemakkelijk.
Meteen mijn biezen gepakt en door naar een volgend academisch ziekenhuis.
Deze man keek mij niet eens aan, heeft geen onderzoek gedaan, helemaal niets en ik kreeg exact hetzelfde antwoord wat hij oplas van een brief van het oude ziekenhuis (dit was te zien aan het logo)
Nog bozer ook daar alles bij elkaar gepakt (fotos van de terugstroming voor en na de operatie had ik bij me)
Ik ben meteen door gegaan naar belgie eigenlijk alleen maar m een afspraak te maken.
Toen ik daar kwam kreeg ik mijn afspraak 20 minutjes later zat ik al bij een uroloog.
Nadat ik mijn verhaal heb gedaan (waar hij met open mond, ja echt letterlijk met open mond naar zat te luisteren)
Zei hij dat hij een vermoeden had wat er mis was maar daarvoor moest ik nog 2 onderzoeken laten doen.
Na die onderzoeken bleek dat ik een spasme heb opgelopen door dat die arts uit nederland een zenuwboom heeft geraakt.
Schijnbaar ben ik niet geopereerd geworden aan mijn blaas. wat die arts toen wel heeft gedaan dat is nog steeds een raadsel maar het is niet wat hij zegt dat hij heeft gedaan.
Inmiddels heb ik 3 pace makers gekregen (ik had telkens weer het gelukt dat ik er een kreeg met een fabrieksfout)
En ik ben ook weer aan mijn blaas geoperreerd ik heb een omleiding van urineleiders gekregen.
En ik heb al een half jaar niet meer in het ziekenhuis gelegen.
Vorig jaar heb ik er 70 keer ingelegen en het jaar ervoor 57 keer


De uiteindelijke konklusie:
Ik ben spastisch vanaf mijn middel (alleen in de organen ik schop dus niet onverwacht met mijn benen)
Na 3 operaties aan mijn blaas en nieren zou ik van de reflux af moeten zijn. (dit is nog niet getest want dat doen ze met rontgenonderzoek en dat kon niet door de beeb)
Ik heb een soort pacemaker (ook 3 operties voor nodig gehad) die dat spasme moet opvangen maar soms lukt dat gewoon niet meer omdat de stroom niet zo dterk is als het spasme.
Wanneer dat gebeurd zijn mijn blaas urine leiders en nieren de klos want in dat gebied uit het spasme zich het ergste (bij mij)
Mijn nieren gaan dan stuwen (wat die extreme pijn veroorzaakt) en dat stuwen gaat gewoon niet weg.
Voor de pijn krijg ik dan morfine en voor mij nieren word een soort spierverslapper gebruikt.
Maar die spierverslapper is schijnbaar heel gevaarlijk want ik krijg het altijd onder toezicht en in langzaam tempo want als ze het te snel toenienen ga ik onder narcoze
Athans dit is zo als het mij altijd word uitgelegt en ik merk het ook heel erg goed wanneer het te snel gaat, als ik dan een gil geeft word er heel erg snel een anasthesist bij gehaald
Wanneer ik niets doe bij die nierkolieken en gewoon thuis blijf zitten met paracetamol dan verlies ik vanzelf het bewustzijn tja en dan heb ik geen keuze meer.
Het is ook geen flauvallen van de pijn want ik ben dan ook echt heel erg lang weg.
Uiteindelijk heb ik dus niet veel keuze en het maar te laten gebeuren.
Ik ben bang ....ik ben heel erg bang zeker omdat ik nu nog steeds pijn aan mijn nier heb.
Dat was eigenlijk z`n beetje mijn verhaal, Ik hoop dat het een beetje duidelijk is