ik zit met een mega groot dilemma. mijn vriend en ik hebben een dochter van 2. nu ben ik zwanger (1 dag overtijd, positieve test) ik wil het absoluut niet weg laten halen. hij wil dat ik dat wel doe, anders kan ik en onze dochter de deur uit. dat hoeft niet per direct, maar de relatie is dan wel direct voorbij. dat wil ik niet. niet voor mezelf maar al helemaal niet voor ons dochtertje. dus beiden wil ik niet. hoe kom ik nu tot het juiste besluit? en dan het liefst binnen 2 weken, aangezien je dan evt nog gebruik kunt maken van de abortuspil en het hartje nog niet klopt...
Eerlijk gezegd: Als hij je vraagt deze keuze te maken, dan is hij het niet waard om te blijven. Dus ik zou, hoe moeilijk ook, besluiten om te vertrekken.. (maar dat is natuurlijk makkelijk gezegd) Zelfs als je besluit het weg te laten halen, dan blijft het altijd tussen jouw en hem in staan. Jij met je verdriet om iets dat je verliest, en woede naar hem omdat hij je dat aan heeft gepraat. Ik hoor vaak genoeg (hier genoeg verhalen) dat het alsnog mis gaat na een paar maanden.. Zo'n relatie, die al niet heel fijn loopt blijkbaar, kan zoiets echt niet aan.. Veel succes met je keuze!
bedankt voor je reactie! ik ben er het ene moment van overtuigd dat ik het niet laat weg halen. het andere moment wil ik mn relatie echt niet kwijt (maar besef dan wel dat ik het niet weg wil laten halen) ik vraag me dan af: kan ik dat wel, een kindje van 2,5 en een baby? in mn eentje, parttimer, op een flat (?!), niets dan liefde te bieden.
Genoeg moeders die het alleen redden met een paar kinderen. Liefde is al zo belangrijk! Liever liefde van 1 ouder, dan 2 ouders, waarvan 1 verdrietig is, en een portie negatieve energie in de lucht. Dat is ook niet fijn voor een kind! En het is vast niet makkelijk. En het is fijn als je wat steun hebt van ouders/vrienden. Een flatje kan best, gewoon regelmatig eruit naar een park in de buurt, de kinderboerderij, etc. Financieel is het misschien ook lastig, maar je vriend zal alimantatie moeten betalen. En je hebt waarschijnlijk wel recht op dingen als huursubsidie, zorgtoeslag en kinderopvangtoeslag. Maar het blijft je eigen keus. Het is makkelijk tikken hier vanuit mijn "rustige leventje".
Ik heb gemakkelijk praten maar kies alsjeblieft voor jezelf en je kindjes. Iemand die jou dit soort dingen wil aan doen is jou echt niet waard meid. En natuurlijk kun je dat aan, het zegt niet dat het gemakkelijk is maar het lukt je vast! Heel veel sterkte.
Ik neem aan dat hij er zelf bij was, toen het kindje verwekt is?! Te achterlijk voor woorden om zo te reageren. Ik hoop dat je voor jezelf kiest en voor je twee kindjes! Ik zou nooit een kindje weg laten halen vanwege hem, daar krijg je spijt van!
Oww wat erg zeg dat je wordt gechanteerd door je partner Ik zou ook weg gaan hoe moeilijk het ook is. Jouw partner vraagt iets van je wat hij niet mag vragen. Stel dat je het kindje weg laat halen, zal je het je partner ooit vergeven? Zal je ooit nog gelukkig met hem worden? Het is inderdaad makkelijk gezegd van ons, maar wat jou partner doet klopt niet Heel veel sterkte en toch gefeliciteerd met je zwangerschap! Er zit een groot wonder in je!
Kan alleen maar zeggen, volg je hart meid en doe waar jeje het beste bij voelt. Je redt het echt wel met je 2 kindjes!
Hoe is jullie relatie? Waarom wil hij geen 2e kindje? Eerlijk gezegd denk ik dat het tussen jullie in blijft staan mocht je wel een overtijdbehandeling doen. Daarbij misschien draait hij wel bij als je wat verder in de zwangerschap bent. Dit is een groot dilemma, misschien kan je contact opnemen met VBOK (www.VBOK.nl). Zij zijn gespecialiseerd in ongewenste zwangerschappen. En kunnen je helpen een weloverwogen keuze te maken...
Of het Fiom (www.fiom.nl). Het VBOK is iets meer pro-life. Gewoon kijken of 1 van die organisaties nog iets kan helpen, misschien wel qua lotgenoten contact?
Ik ben het met bovenstaande reacties eens.We hebben t hier niet over een "ding"dat je ff wegsmijt,omdat je er geen zin in hebt.
Je partner mag je nooit zo onder druk zeggen hoor. Houd hij wel van jullie? Zo klinkt het namenlijk niet echt. Nee, ik ging bij hem weg. Of nog beter: ik zette hem de deur uit. Een kerel die jou en je dochter zo op straat zou zetten is niks waard, bah wat een loser.
@deepfreeze, die bedoelde ik eigenlijk ook, het fiom! Kon niet op de naam komen en zat eerst al met freya in mn hoofd
wat een lieve reacties allemaal! ik vind het zo moeilijk! mijn vriend lijkt erg stellig. maar op de een of andere manier maakt het me wel boos, maar trekt het me niet zover over de streep dat ik ook gelijk weg ben. net bracht ik mn dochtertje naar bed en werd melancholisch omdat we hier al 7 jaar wonen. we kennen elkaar al 9 jaar. dat dat straks weg is.... het doet me zo zeer. maar inderdaad, wat hij vraagt kan gewoon niet. ik heb zoveel twijfels, zoveel chaos. vanmiddag ben ik bij de dokter geweest. hij heeft me een opdrachtje mee gegeven om wat orde te scheppen in mijn gedachten. ik moet alle voors en tegens op papier zetten. voor zowel de praktische kant als ook de emotionele kant. zou het helpen? en zouden jullie echt zo 'gemakkelijk' uit zo'n lange relatie stappen. je dochter meenemen. weg bij haar vader?
ik ben alleenstaand moeder. mijn ex is weliswaar om andere redenen in zw. schap (6 mnd) zelf weggegaan maar toch wat ik je mee wil geven is eigenlijk alleen het volgende: ga bij jezelf na of je dat uberhaupt zou kunnen je kindje (want dat is het toch) weg laten halen. Zou je hem kunnen vergeven? zo niet... asoluut niet doen enne.... het zal zwaar zijn maar alleen red je het ook mijn zoontje is nu inmiddels 8 maanden en ik red me prima. werk 4 dagen (hij naar opvang) en doe alles gewoon zelf. en dat terwijl ik nota bene financieel niets heb ongeveer. zit in schuldsanering dus kom rond van 200 p.m. voor boodschappen, vervoer, kleding, telefoon enz. en ja is krap maar te doen. verder kun je op www.toeslagen.nl kijken waar je recht op zou hebben ik zou zeggen denk er voor jezelf over na. zet de dingen op een rijtje maak een balans en dan voor jezelf een keuze en wie weet draait hij uiteindelijk toch nog bij. ook dat heb ik hier op het forum wel eens eerder gelezen. en anders.... join the club.. er zijn hier genoeg sterke alleenstaande moeders die je kunnen helpen / adviseren hoor als je daarvoor zou gaan. snap dat het nu allemaal heel moeilijk is. voor mij is het nu bijna een jr geleden en pas nu heb ik weer genoeg rust in alles. maar tijd heelt de wonden zeggen ze en dat klopt meid sterkte met je keuze, welke je ook mocht maken.
op je vraag of je echt weg zou gaan..... ja, maar zou het idd niet makkelijk vinden. maar keuze is tussen je kindje en je partner die je voor zo'n keuze stelt dan is die voor mij duidelijk wat ik wel zou proberen.... samen hulp zoeken, psychologe of zo om erover te praten of brand maar eens los naar je ex. soms helpen die dingen ook al. je moet duidelijk krijgen wat voor hem zijn argumenten zijn en voor jou en of je nog op 1 lijn kunt komen. p.s. mijn relatie met mijn ex was al 8 jr en we waren net in feb 08 getrouwd. 1 april 08 merkte ik dat ik zwanger was. september ging hij weg, oktober gescheiden en december is mijn ventje geboren. er is eerst nog contact geweest... maar dat verliep steeds slechter. hoop dingen tussentijds gebeurd en nu sinds eind mei heb ik er een stop op gezet. de onrust is niet goed voor mij en de kleind dus blijft die voorlopig maar weg mijn ex.
Hij zet jou SAMEN met je dochtertje op straat als je niet doet wat hij van je EIST?! Dus hoezo wegnemen van haar vader, hij kiest hier dan toch zelf voor? Koud en harteloos vind ik hem, al snap ik ook wel dat het voor mij makkelijk oordelen is. Tuurlijk geef je zo'n lange realtie niet makkelijk op maar hij heeft er daarentegen blijkbaar geen moeite mee mocht je willen besluiten JULLIE kindje te houden. Wat zegt dat over hem en over hoe hij over jullie relatie denkt?? Lijkt mij dat jullie ook wat dat betreft redelijk van mening verschillen? Ik wens je veel succes toe!
Yoshi, ik denk dat het idee van de huisarts wel een goede is. Maar of je dat nou perse op papier doet, of verteld aan iemand die je gewoon 100% vertrouwd. Dat maakt niet zoveel uit. Als je maar jou eigen gedachten kunt ordenen, en een heldere beslissing kunt nemen. Niet eentje puur uit snelle emoties.. En over die 9 jaar.. Die herinneringen zijn niet weg. Je hebt er zelfs een heerlijk kindje aan overgehouden.. Alleen je relatie is weg, maar wat is die waard als hij je zo voor het blok zet. Wat gebeurd er eigenlijk als je het zo hard terug speelt. Dat hij dan maar een andere plek moet zoeken, als hij het kindje niet wil?
Tuurlijk is het niet makkelijk om een punt te zetten achter een relatie, zeker niet na zon lange tijd. Maar meid, voor hem stelt het blijkbaar niet zoveel voor als voor jou! Kom op he, hij zet zijn dochter en haar moeder gewoon de deur uit als hij zijn zin niet krijgt!!!! Sorry, daar kan ik even geen goed woord voor over hebben. Hoop dat het allemaal snel bezinkt bij je en je inziet dat hij erg egoistisch is.... Ookal weet ik dat ik makkelijk praten heb, ik zit niet in jou situatie. Sterkte met alles....
Waar ik nu wel heel benieuwd naar ben: waarom wil hij zo stellig dat je het weg laat halen? Daar moet een reden voor zijn, toch..?! Misschien dat ik iets meer begrip voor hem kan opbrengen als ik dat weet (want zoals ik dit topic nu lees is je vriend een ongelooflijk egoïstische l*l, maar je zult toch niet voor niets al 9 jaar met hem samen zijn..?)