Hallo allen, Als ik sommige verhalen hier lees, dan valt het van mij nog wel mee, maar moet het toch even kwijt... Ik heb vorig jaar aug en afgelopen februari een curretage gehad ivm MA. In de tussentijd is ook Diabetes type 2 en een afwijking aan de schildklier geconstateerd. Hierdoor heb ik natuurlijk al een verhoogde kans op een nieuwe miskraam. Onderzoeken gaan ze nog niet doen, daarvoor zit ik niet genoeg in de risicogroep. Nou ja, om een lang verhaal kort te maken... ik wil heel graag, maar zie er enorm tegenop om het weer te proberen. Dit doen we overigens wel hoor, maar ik ben totaal onzeker over de afloop en waarom het nu wel goed zal gaan met al onze kanttekeningen... Daarbij heb ik steeds meer moeite met leuke kinderfeestjes en kraamvisites waarbij iedereen vraagt wanneer jullie nu eens beginnen aan kinderen en hoe mooi het allemaal wel niet is (wat het ook zeker is hoor, en ik gun het iedereen ook van harte, maar heb het soms wel moeilijk mee). Dus de vraag: hoe houden jullie de moed erin? En houdt je de moed er wel in? Wanneer besluit je om het niet meer te proberen? Hoe zorg je ervoor dat je niet een chagerijn wordt op alle kraamvisites en kinderfeestjes?
Ongeacht "hoe erg of niet" je verhaal is en dat er wellicht ergere verhalen zijn, ook jij mag het er moeilijk mee hebben en verdrietig zijn.. laat je gevoel in ieder geval toe Hoe houd ik de moed erin? Niet.. niet als ik net ongesteld ben, niet bij de zoveelste aankondiging van een net-gestopt-met-de-pil zwangerschap, maar ook dat gevoel zakt weer. En dan komt de wens terug om zelf ook goed en wel zwanger te raken en een kindje in m'n armen te houden en dan ren ik weer door. Ik ben er nog lang niet aan toe om op te geven, eerst moet ik alles geprobeerd hebben en als dat betekent nog vier keer een mk, het zij zo... ik ren door over het pad naar het zo gewenste kindje, omdat het alternatief nooit moeder te worden, gewoon ondenkbaar is. En meestal als er dan een ei in aantocht is, als we het weer netjes hebben geprobeerd en ik zit te wachten of het deze ronde... dan komt vanzelf de hoop en de moed-erin weer terug Hopelijk herken je er iets in En weet dat je steeds vlot zwanger raakt, dat je nog niet heel lang bezig bent dus dat je nog een goede kans maakt! Kraamvisite en co: ik ga als ik er zelf aan toe ben en soms meld ik me dus af. Vinden ze dat niet leuk, wat een pech. Als ik daar huilend zit, vinden ze het ook niet leuk En schildklier: afwijkende waardes kunnen zorgen voor geen zwangerschap dan wel een mk... ik weet niet in hoeverre je waardes afwijken, maar wellicht zou daar eerst iets aan gedaan moeten worden.
Jeetje Soof, ik krijg echt tranen in mijn ogen bij dit stukje. Prachtig omschreven en helemaal waar! Ook hier geen optie om geen moeder te worden. Ik heb nog liever 10 miskramen dan dat ik niet meer durf en misschien een kans op een mooi kindje misloop... Ik heb liever spijt van iets wat ik wel gedaan heb, dan van iets wat ik niet gedaan heb. Heel veel sterkte meid! Mijn advies zou zijn: stort je er gewoon weer in. De 3e is echt niet erger dan de eerste 2... (althans bij mij) Je wordt wat harder en cynischer en daardoor kan je het beter aan. Liefs BB
Ik herken zeker wat in je verhaal hoor. Ik weet alleen niet of ik zover wil gaan allemaal. Ik heb een MA behoorlijk onderschat van tevoren en er vooral emotioneel heel veel last van gehad. Ik wil heel graag een kindje, maar weet niet of ik dit geestelijk veel vaker trek. Aan de andere kant, ja, uiteraard ga ik door, zo ben ik ook wel weer... Ik weet dat ik snel zwanger raak, dat wordt ook gezegd tegen mij door omgeving en in het ziekenhuis. Maar een stemmetje in mijn achterhoofd zegt vervolgens ook dat je daar weinig aan hebt als het toch fout gaat... Hoe onredelijk dat ook is, ik krijg het stemmetje niet altijd stil... Mijn waarden zijn ze mee bezig hoor en ik heb van de internist groen licht gekregen. Ik merk alleen dat het erg lastig is om de suikers op peil te houden en daar maak ik me dan weer zorgen om... waardoor ik weer stress krijg en de waarden nog hoger worden... en dan maar dat stemmetje die blijft zeggen dat het allemaal toch niet helpt... Over het algemeen ben ik een redelijk nuchter ingestelde meid hoor, maar het is net of het op dit vlak 1 emotionele achtbaan is... Ik weet ook dat ik niet moet doemdenken , ga ook volop weer aan de bak en probeer weer moed te vinden. Wel fijn dat ik het even van me af kan schrijven...
@betty barclay: Daar sla je wel de spijker op de kop! 3e keer zal idd niet anders zijn dan de 2e keer.... Een goede schop onder mijn kont kan ik soms wel gebruiken
Gatver de gatver dat het voor sommigen zo ongelooflijk moeilijk moet zijn... Ik zie het zoveel in mijn omgeving en daar heb ik het soms ook lastig mee... Ik hoop dat het voor jullie beide dames ook mag komen!
Ook ik houd niet altijd de moed erin. Mijn bui kan van het ene op het andere moment omslaan. Ik weet niet of het me ooit gaat lukken nog een kind te krijgen. De enige manier waarop ik zeker weet dat het niet gaat lukken is stoppen. Daarom neem ik de slechte dagen voor lief in de hoop dat er betere komen. Iemand raadde me aan vooral leuke dingen te gaan doen waar je energie van krijgt. Miskramen voelen (voor mij in ieder geval) als een last. Je vergroot je draagvermogen als je jezelf oplaadt door leuke dingen te blijven doen. Ook dat valt niet altijd mee, maar mij helpt het. En soms moet je gewoon egoïstisch zijn en kraamvisites of kinderverjaardagen afzeggen. Als mensen dat niet begrijpen: pech.
Ik probeer ook zoveel mogelijk afleiding te zoeken en te focussen op de leuke dingen. Soms lukt dat ook, soms wat minder... Als ik dingen afzeg begrijpen mensen het meestal wel maar ik voel me zelf zo lullig dan... Zij kunnen er ook niets aan doen. Maar goed, we gaan straks eerst op vakantie, even de zinnen verzetten...
De moed erin houden ja dat is moeilijk. Hier werd het zo moeilijk dat we na 9 miskramen gestopt zijn met zoeken naar een oorzaak de kliniek de rug hebben toe gekeerd en geprobeerd hebben ons leven weer op te pakken. Na een paar maanden lukte dit ook best goed al ging ik niet op kraamvisite kon dit gewoon nog niet aan maar voor de rest ging het vrij aardig. Tot februari dit jaar toen ik ineens na 2jaar weer over tijd was. Die avond hebben we een test gedaan en positief vanaf toen begon de stress weer toe te slaan. Maar deze keer is het ons gegund we zijn inmiddels bijna 17 weken zwanger met behulp van bloedverdunners en in het begin progesteron. Ik wil je heel veel sterkte wensen met het verlies en ik hoop dat iedereen hier dit wonder mag mee maken.
Het is ook een kwestie van acceptatie en dat is misschien nog het moeilijkst. Accepteren dat je lichaam niet perfect werkt of dat het kindje wat je had gemaakt niet perfect was. Accepteren dat je langer moet wachten. Accepteren dat je soms verdrietig bent, of boos, of dat er "onredelijke gedachten" (die waarvan je weet dat ze niet correct zijn, maar meer emotioneel) door je hoofd spoken... Dat is ook wat ik bedoel met dat het moeilijk is om de moed erin te houden als ik net ongesteld ben, dan gieren de hormonen nog rond en lijkt het allemaal hopeloos. Maar in die acceptatie zit een soort rust en vind je weer kracht om te proberen en om te hopen dat het deze ronde raak is en dat het een goede zwangerschap blijkt te zijn Vaak komt dat vanzelf rond je ei, soms helpt het om van je af te schrijven hier, op vakantie te gaan of een maandje rust te nemen En wat Betty zegt: de eerste keer is vreselijk, daarna "wen" je eraan, hoe erg dat ook is... Je kunt altijd nog dieper (helaas) en ook dat zal je overleven, ook dan vind je de kracht om weer door te gaan. Probeer te accepteren.. en dan weer moed te krijgen Sterkte en een knufeel.
Bedankt voor jullie reacties! Doet me toch weer goed. We gaan nu lekker op vakantie met zijn 2-en (ei-sprong deze week ergens), wie weet is het wel raak. En dan maar hopen dat het dit keer goed gaat! @minimuis: Poeh! Wat mooi voor jullie dat het nu toch nog gekomen is en dat het goed gaat! Ik hoop op een mooi klein wondertje voor jullie! @sophie: ik lees in je banner dat je naar Gent gaat, ik hoop dat dat ze jullie daar kunnen helpen! liefs