en toen overkwam het mij ook

Nooit gedacht dat ik hier een bericht zou plaatsen.
Ik ga komende dagen hier bij lezen op topics van anderen, maar nu moet ik dit eerst van mij afschrijven.
Mijn man kwam vorige week met weer een uitbarsting. Zoals hij elk halfjaar heeft. Dan spreken we samen af dat we aan de punten gaan werken en dan maken we het goed. Dit keer was het anders. We zouden 3 dagen erna op vakantie gaan 8 dagen met ons gezin in de hoop dat het beter zou gaan daar. Nou dat ging het niet, het was waardeloos. Hij ontliep me voor zover dat kon in een caravan. En ik en mijn zoontje waren merendeel alleen samen. Toen op een dag hebben we gepraat en kwam veel eruit.
Hij zat met zichzelf in de knoop over zijn leven. Hij weet niet of hij dit leven wil waarin hij nu leeft met mij en ons zoontje. Voor zijn gevoel heeft hij voor alles niet oprecht gekozen. We zijn 3 maanden getrouwd en hebben een zoontje van 2. Wonen in een koophuis en zijn 8 jaar samen. Hiervoor hebben we ook al samen gewoond, wonen nu 2 jaar hier en totaal 4 jaar samen. Hij weet niet of hij nog gevoelens voor mij heeft en hetzelfde geldt eigenlijk ook voor onze zoon. Hij wilde nog geen kinderen eigenlijk nu achteraf. Hij is ook meer aan het mopperen op hem dan dat hij leuk met hem speelt.
En tussen ons, ja wij hebben veel meningsverschillen al jaren. Maar dan 1 keer per half jaar barst bij hem de bom en dan komen die gevoelens naar buiten dat we te veel gedoe hebben en dan spreken we af te veranderen. Maar toch komt het elke keer terug. Bij mij veranderd er daardoor niks, ja ik erken ook dat we eigenlijk teveel gedoe hebben en we communiceren ook niet goed met elkaar. Maar mijn gevoelens zijn net zo sterk nog als altijd want anders trouwde ik ook niet(ook dat kwam van mijn kant af, trouwen)
Maar ja en nu, hij weet niet wat hij voelt, of hij nog iets voor mij voelt en vooral of hij nog samen verder wilt. Hij ontloopt mij in huis. We hebben het nu wel tegen onze ouders en zus en broer gezegd. Zij stonden er niet van te kijken. Logisch ook want onze meningsverschillen uitten wij ook soms heftig als er andere mensen bij zijn. Dat is niet goed dat weet ik. Maar het zijn geen ruzie's het zijn meningsverschillen. En mijn zus zegt, het gaat ook nog nergens om vindt zij.
Ik vind het heftig, ik ben namelijk nog zo gek op hem en ik wil niet uit elkaar, hij is mijn man. We horen nog in euforie van de bruiloft te zitten. En nu is mijn hele wereld over hoop. En niet te vergeten mijn zoons toekomst. Het doet mij pijn om in zijn buurt te zijn, omdat ik nog zoveel van hem hou. Maar ik wil ook wel bij hem zijn in de hoop dat het wel iets met hem doet. Maar hij krijgt alleen maar meer irritatie. Ik zit nu in een rouwproces terwijl hij dat al lang voorbij is. Hij heeft er te lang mee rond gelopen zonder er iets van te zeggen. Maar hij kan niet zeggen hoelang het al speelt. De huisarts zegt dat het al veel te diep zit allemaal. Hij gaat volgende week woensdag naar een psycholoog. Maar ik vraag me af of het voor ons 2 nog gaat helpen. Als het wel nog moet werken dan moet er heel veel gebeuren aan ons beide karakters. En in hoeverre kun je iemand veranderen. Het moet namelijk levenslang om het te laten slagen.
Ik weet ook niet wat ik met dit topic wil bereiken, maar van me afschrijven helpt al. Bedankt voor de mensen die het uberhaupt hebben gelezen

 

Angelique wat vervelend voor je. Ben maar blij dat je dan niet getrouwd bent, voor het geval dat jullie ook uiteindelijk uit elkaar gaan. Maar ja voor wij trouwden hadden we al een jaar geregistreerd partnerschap dus scheiden werd het sowieso dan officieel.

Ja het is moeilijk want wat is nu de beste keuze voor mij en mijn zoontje. Ik heb nu gewoon heel ongelukkig en moet heel veel huilen, ook buitenshuis kan ik om de kleinste dingen in elkaar storten. Dat ben ik niet gewend. Afleiding vind ik niet, heb geprobeerd bij vrienden, maar dat zijn ook gezinnen, films maar daar kan ik me niet echt op concentreren. Ik weet het ook even niet. En dan heb ik mijn zoontje nu constant bij me die sprekend op papa lijkt. Het is de beste afleiding, mijn zoontje maar ook de pijnlijkste. En nu ben ik ook nu werkeloos geworden dus heb alle tijd om te piekeren wat ik niet wil. Het enige wat ik nu kan doen is geduld hebben, maar dat moet ik nu maanden hebben voor duidelijk bij hem komt. En ik weet niet of ik dat trek.