Wat vreselijk dat je je nu zo naar voelt. Het zal denk ik een reactie van je lichaam zijn op alle ellende en verdriet. Dat uit zich nu op deze manier. De tijd tot de uitvaart leef je als het ware op de automatische piloot en nu er wat meer "rust" is komt het eruit. Ik vind het hartverscheurend om te lezen.. zou je zo graag willen helpen. Maar ik weet ook dat niemand je kan helpen. Probeer alle praktische hulp aan te pakken en zorg voor contact met je huisarts. Ik denk aan je meis en aan je lieve kindjes
Ik zit met tranen in mijn ogen je reacties te lezen. Hoe durven ze je zo te behandelen ma wat je meegemaakt hebt en hoe je nu verder moet. Fijn dat je ma blijft ... probeer wat te rusten ... slapen zal inderdaad moeilijk zijn maar rusten kan ook al goed zijn. Sterkte hun. Je bent beresterk en die familie zo slap als het maar kan zijn ... dat noemt zich dan naaste familie en hebben het fatsoen niet om afscheid te nemen! Geen woorden voor. Knuff
M'n hart breekt elke keer weer bij het lezen van je berichtjes.. Was er maar iets dat gedaan kon worden..
Wat vreselijk voor je meid.. wat moeilijk allemaal. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet zeggen.. Ontzettend veel sterkte met alles en probeer zoveel mogelijk je rust te pakken, al zal dat moeilijk zijn. Ook voor je kindjes vreselijk veel sterkte natuurlijk!!
Ik vind het zo verschrikkelijk voor jou en je kinderen...wat een nachtmerrie. En dan zijn er nog zulke 'familieleden' die het ook nog eens extra erg gaan maken! Wat in- en intriest ben je dan zeg.... Ik kan me heel goed voorstellen dat je in al je emotie iemand slaat. Geen idee natuurlijk wat er gezegd is, maar naar wat ik begrijp was het niet netjes en zelfs extra kwetsend. Helemaal als je man net overleden is en jou en jullie jonge kinderen achterlaat Triest. Hele dikke knuffel.....en beterschap! Heel logisch dat je nu ziek bent. Zulke heftige emoties hebben een weerslag op je lijf.
Heel veel sterkte! Je bent nog diep in de rouw, en hebt nog alle recht om emotioneel, irrationeel en niet-sociaal te zijn. Ik hoop dat die klap met een goed luide pets aankwam en dat het opluchtte 😁
Och meis toch wat een nachtmerrie ben je in beland! ik lees nu pas je topic, maar met tranen in m'n ogen Ik wil je een hele dikke virtuele knuffel geven En veel sterkte, moed en kracht voor jou en je kindjes!
Lief dat jullie aan ons denken Het besef dat hij echt nooit meer terug komt is er steeds meer. Hij heeft mij uit een hiel diep dal getrokken en nu heb ik niemand meer die me écht begrijpt en snapt enz. Dat onze zoontjes opgroeien zonder vader doet me het meeste pijn. Ik voel me daar ook schuldig over ook al weet ik dat het niet hoeft. Ik vind het moeilijk om mezelf een houding te geven tegenover oudste zoon, van binnen huil ik de hele dag maar ik wil niet dat hij me zo ziet. Hij ziet me wel af en toe huilen en ik leg hem uit waarom, maar zodra hij slaapt ben ik echt overstuur. Vind het heel erg dat het door mn hoofd spookt maar ik heb het gevoel dat ik het zonder die geweldige mannetjes allang had opgegeven...in de zin van niet meer willen leven. De aanwezigheid van mn moeder en af en toe beste vriend vind ik heel fijn maar soms wil ik echt heel graag alleen zijn, maar dan ben ik bang dat ik onze zoontjes niet genoeg aandacht etc kan geven...ik weet zelf ook niet meer wat ik wil. Het voelt zo chaotisch in mn hoofd.
Lieve Tienn, wat een ellende voor jou! Bespreek je ook met je huisarts hoe het nu met je gaat? En hoe je je voelt? Je bent het aan jezelf, je kinderen en je vriend verschuldigd dat je nu zo goed mogelijk voor je zelf zorgt en laat zorgen! Het is zo logisch dat je het soms niet meer ziet zitten en niet meer weet hoe je verder moet! Ik heb zo met je te doen....veel sterkte!
Meid toch. Blijven praten hoor. En hier gewoon typen. Je kunt ook een dagboek vol schrijven met alles wat er ook maar in je opkomt. Gewoon doen. En tuurlijk wil je ook soms alleen zijn. Allemaal heel begrijpelijk. En je doet je zoontjes niet tekort. Echt niet.
Ik blijf ook aan je denken, wat ontzettend zwaar om dit mee te moeten maken. Gelukkig heb je 3 prachtige zoontjes gekregen samen. Nogmaals heel veel sterkte meis.
Zoek hulp voor jezelf meis! Je kunt dit niet alleen.. En dat de jongens nu jou zin van leven zijn is logisch je bent niet de enige die dit voelt na verlies van een zeer dierbare. En verdriet heb je en je eigen groot houden hoeft echt niet 24/7. Ik zou de tijd voor je vooruit (of nog beter terug) willen spoelen maar dat gaat niet. Sterkte meis!
Oh meid, ik leef zo met je mee. Ook vanaf deze kant een hele dikke knuffel voor jou en je lieve kleine mannetjes😘
allereerst wil ik je condoleren met je man, daarnaast wil ik je vertellen dat ook ik ooit alleen ben komen te staan met 4 kinderen toen mijn partner en vader van de kinderen overleed, en ik wil je aanraden om gewoon niets te moeten, jij heb verdriet en dat recht heb je, ook waar je kinderen bij zijn is het heel belangrijk gewoon met jou zoontje te praten over jou verdriet en ook al is hij klein ook hij heeft op zijn eigen manier verdriet, wij denken altijd maar dat we onze kinderen moeten beschermen hiertegen, maar ook verdriet en rouw hoort bij ons leven het is geen taboe, je mag boos zijn op de wereld, je mag verdrietig zijn en ook al gaat het gemis nooit over, de pijn wordt echt dragelijk, en hoe stom en gek het ook klinkt er komen dagen dat je ineens lacht om iets en je je daar schuldig over voelt, maar weet dat jou partner jullie gelukkig wilt zien. Wil je even alleen zijn doe dat ook want het is gewoon vreselijk oneerlijk dat juist jouw man en jouw kinderen hun papa ontnomen is, en geloof mij je verwaarloosd je kindjes echt niet omdat je verdrietig bent ik wil je heel veel sterkte toewensen het is een zware tijd en ook al geloof je dit nu niet het zal ooit weer beter gaan en tot die tijd MOET jij helemaal niets.