Helemaal mee eens. Pas wel op dat je het niet als uitvlucht gebruikt en dingen hierdoor niet verwerkt. De klap komt uiteindelijk daarna wanneer je het niet verwacht alsnog.
Ja, dat is waar ik bang voor ben denk ik. @Madelie En misschien bang dat ik andere gevoelens voor hem krijg..klinkt zo belachelijk als ik het zeg. Ik weet het ook niet. Het is zo lastig allemaal
Lieve Tienn, Ik denk dat je eerst tijd voor jezelf moet nemen om echt te onderzoeken wat je nodig hebt op dit moment. Het is heel fijn dat je bij jouw goede vriend steun kunt vinden, maar als je zelf niet weet wat je er mee moet denk ik dat je het gewoon moet laten voor wat het is... voor dit moment. Jouw vriend weet in wat voor verdrietige periode je zit en zal daar misschien ook even wat gas in terug moeten nemen om jezelf daarin te beschermen. Ikzelf ben ook weduwe en spreek uit erbaring als ik zelf dat jij en jouw kinderen op de eerste plaats moeten komen en als de tijd voor wat nieuws is aangebroken dan weet je dat vanzelf en heb je er minder twijfel over en voel je je minder schuldig. Ik gun je alle geluk van de wereld, maar het is nog zo kort geleden dat je eerst goed moet rouwen en zeker moet weten dat je er voor de volle 100% achter kunt staan als je iemand anders toe zou laten... denk dat je nu teveel in twijfel zit. Dikke knufffff
Lieve Tienn, Zou het niet zo kunnen zijn dat je de genegenheid en vertrouwdheid van je man zo erg mist, en dat je goede vriend hierin nu het gat opvult dat er door zijn overlijden in is geslagen? Dat zou toch helemaal niet gek zijn? Je behoefte aan nabijheid en een arm om je heen en iemand die er voor je is? Wees niet te streng voor jezelf, als ik het zo hoor hoeft het helemaal niets te betekenen en al helemaal niets af te doen aan de liefde die je voor je vriend voelt, maar kan het heel goed een hele normale reactie zijn in het proces dat je nu doormaakt. Of en wat je ermee doet, dat is een andere vraag denk ik. Ik denk dat je je eerst vooral op jezelf en je kindjes moet richten, het is zo heftig wat jullie nu doormaken. Maar schuldig voelen hierover, niet doen hoor, het is onderdeel van het proces dat jullie nu doormaken, en alle lichtpuntjes daarin zijn meegenomen.
Ts het is helemaal niet gek dat je deze verwarrende gevoelens hebt. En ook niet dat je je schuldig voelt. En dat je je daarna weer schuldig voelt om het schuldig voelen. Rouwen is zo allemachtig moeilijk! Dikke knuffel!
In een periode als deze heb je bepaalde dingen niet in de hand. Je bent al blij als je de dag hebt overleefd. Als iemand je er doorheen sleept kunnen die gevoelens erg verwarrend zijn. Ze geeft toch niet aan dat ze er meteen een relatie mee wil? Ik ben zelf lid van een besloten groep voor weduwes en ik lees vaker dat vrouwen intimiteit of aanraking missen.. dat wil niet meteen zeggen dat ze een relatie willen met een bepaald persoon.. Tuurlijk zou het als ouder van de overledene wel heftig zijn, maar daar gaat het hier nu even niet om. Ze is in de war door alles wat er zich nu afspeeld met haar kinderen en zichzelf en het stukje aandacht en steun van een vriend werkt dan erg verwarrend.
Je goede vriend voelt vertrouwd, logisch dat je het fijn vindt. Je hebt behoefte aan een arm om je heen. Hoeft niks te betekenen en hoef je je helemaal niet schuldig om te voelen. Iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om. Denk goed aan jezelf en je kinderen meis. En lucht je hart hier als dat goed voelt. Dikke knuffel!
Kan alleen maar zeggen denk aan jezelf en je kindjes.. En wie of wat een lichtpuntje kan brengen, dat is alleen maar mooi meegenomen en daar mag je van genieten en daar hoef je je niet voor te schamen.. Sterkte X
Ik weet niet of ik echt die gevoelens voor hem heb, ik hoop het niet want ik wil dat echt niet. Ik moet er niet aan denken een andere man in mn leven. Elke keer als hij me aanraakt voel ik me schuldig tegenover mn vriend, die voor mij nog steeds de enige is en ook voor een hele lange tijd zal zijn, hij hoort bij mijn leven.. Het voelt alleen ook zo fijn. Dat zal inderdaad het gemis zijn zoals bababoe beschrijft. En sandramarije, je hebt gelijk, ik zal het met hem bespreken..bedankt. Vlinder84, je beschrijft precies wat ik voel; het schuldig om het schuldig voelen en daar dan weer helemaal gek van worden. Het is allemaal zo verwarrend maar begrijp me niet verkeerd, ik wil echt geen andere liefde..daar moet ik echt niet aan denken. Iedereen bedankt die voor me op komt, dat doet me goed.
Lieve tienn, ik heb zoveel respect voor je!! En die arm om je heen heb je ook nodig. Ik hoop dat je het met hem kunt bespreken en dat hij gewoon als vriend die arm kan blijven geven. Je hoeft je ook niet schuldig te voelen, al kan ik me je gevoelens ook voorstellen. Ik heb geen goed advies, maar wou je alleen even zeggen: Je bent een geweldige vrouw en heb ontzettend veel respect voor je hoe je dit doet. Dikke knuffel!
Lieve Tienn, je hart heeft meerdere kamers. En al zullen bepaalde gevoelens nu een uitvlucht zijn (een rouwperiode van een jaar is niet voor niets heel normaal in sommige culturen), het is niet zo dat je niemand meer tegen gaat komen. Diegene zal een plekje in de andere kamer van je hart krijgen. Vergeten zul je je man nooit en dat mag ook niet. Daarvoor blijft hij te dierbaar en daarmee zou je hem onrecht aandoen. Een vriendin die haar vriend op 33jarige leeftijd was verloren, vertelde dat het toegeven aan verliefde gevoelens (ruim 2 jaar na haar verlies) voelde als vreemdgaan. Dat was heel erg moeilijk aan het begin. Maar, het is allemaal goed gekomen. We zijn 10 jaar verder, ze heeft een lieve man, die begrip toont voor de liefde die ze voor haar overleden vriend heeft en samen hebben ze 2 kinderen. Maar dit is inmiddels meer dan 12 jaar later. De pijn slijt, de liefde niet. Geniet van de aandacht en affectie die je krijgt, maar gun jezelf ook de rouwperiode, zodat je gevoelens niet in de knoop raken
Ik vind dit een hele mooie reactie op je gevoelens Tienn, en sluit mij hier volledig bij aan. Heel veel sterkte gewenst!
Ehm, ik heb hier nog niet eerder gereageerd maar wel meegelezen. Ik wil nu graag wel reageren. Tienn, ik denk dat het normaal is hoe je je voelt, dat je behoefte hebt aan de arm om je heen. Dat het misschien niet betekent dat je direct 'een ander' hebt, maar dat het wel fijn is om de steun te ervaren en de liefde te voelen. IK wil een vergelijking maken maar weet niet of dat helemaal gepast is maar het is zeker niet slecht bedoeld. Ik ben binnen 2,5 jaar mijn ouders verloren. Mijn vader nu ruim 3,5 jaar geleden, mijn moeder iets meer dan een jaar geleden. Mijn man zijn ouders zijn ook niet in beeld. Dat betekent dat mijn kinderen ineens geen opa en oma meer hadden. En het gevoel wat ik heb over het gemis van mijn ouders dat is nog steeds (natuurlijk) enorm groot. Maar er zijn sinds kort wel een 'surrogaatopa en - oma' in beeld. En nee, die kunnen de echte opa en oma niet vervangen en met hen heb ik écht niet dezelfde relatie als die ik met mijn ouders hadden. Maar het gevoel wat ze ons (en vooral onze kinderen) geven is zo goed. Het gevoel dat er voor je gezorgd wordt, dat je een basis hebt om op terug te vallen. Het is voor mij lastig geweest om dit toe te geven omdat het zo confronterend is. Zij zijn er namelijk alleen maar omdat mijn ouders er niet meer zijn. Als mijn ouders er nog waren geweest, hadden deze mensen niet onze basis gevormd. En nu wel. Wat ik ermee zeggen wil...sta jezelf toe te voelen. Sta jezelf toe dat iets goed voelt. Want daarmee wil niet zeggen dat de liefde voor jouw man, en het gemis om jouw man, er niet is, of dat het minder is. Want dat gemis en het houden van, dat is nog steeds even groot en aanwezig. Geef jezelf de ruimte om ook de andere gevoelens te ervaren. Het mag er ook zijn.
Soort gelijke situatie hier, maar durfde het niet te noemen...Maar ben het echt volledige met je eens!
Je hoofd zoekt gewoon naar hetgeen wat je mist Regelen je hersenen vanzelf en kan je niet meteen wat aan doen. In je hersenen wordt gereageerd als afkicken bij een verslaving, zo groot is het gemis wat je er uiteindelijk echt mee gaat doen, dan wordt t een keuze Sterkte!
Denk dat het ook heel belangrijk is dat alles wat je doet niet fout is.. zolang je maar stil staat bij jouw eigen gevoel en beleving. Als bepaalde situaties je onzeker maken of zelfs een schuldgevoel geven naar jouw overleden partner dan is een volgende stap te vroeg. Doen waar jij (en jouw kinderen) behoefte aan hebben is iets wat voor op moet staan en voor de rest zul je zelf moeten ervaren, voelen en ontdekken. Dat je er iedere dag voor jouw kinderen bent en de dag weet door te komen is al heel wat.. dus verwacht niet te veel van jezelf! X
Mooi voorbeeld van hoe je liefde kunt vinden bij anderen. En hoe confronterend, hard én liefdevol dat is. Toen wij ons dochtertje verloren was ik al snel weer bezig met een 'nieuw' kindje. Dat is iets dat ik veel hoor van andere ouders die een dergelijk verlies doormaakten. Dat kindje is niet om te vervangen, maar om een lichtpuntje te hebben. Als ik had gewacht tot het rouwen voorbij was, dan had ik nu nog geen kinderen in mijn armen gehad. En een nieuwe liefde maakt echt niets goed aan het gemis van de ander. Maar die liefde, geborgenheid en veiligheid zoeken we allemaal.