En toen was het stil......

Lief klein wondertje,

Vandaag was 'de dag' waar mama zo tegenop zag. Na 2 donkere dagen vol verdriet, moesten we er toch aan geloven. Om 7.00 uur 's morgens moesten wij ons melden in het ziekenhuis, je zult begrijpen dat ik amper een oog had dicht gedaan. Na de intake met een lieve verpleegkundige, die zelf ook helaas ervaring heeft met miskramen, wordt mama naar de afdeling anesthesie gereden. Daar kom ik naast een vrouw te liggen, die een keizersnede voor haar 3e kindje zal krijgen. Vrolijk kletsen de a.s. vader en moeder over de trotse broer en zus van dit kleintje, die thuis vol verwachting zitten over de nieuwe baby. Oei, wat doet het pijn getuige te zijn van dit mooie geluk. Mama moet ervan huilen, terwijl ze dacht dat alle tranen wel op zouden zijn na 2 dagen brullen. Gelukkig mag ik snel naar de o.k. Daar maak ik kennis met de gynaecoloog, die over de 1e bevalling van mama begint. Ik reageer verward en als ik vervolgens van hem hoor dat dit gelukkig een keizersnede wordt, blijkt dat ik "verwisseld" ben met de moeder die naast mij lag. Was het maar waar, is het enige wat ik nog kan uitbrengen. De beste man kan van ellende wel door de grond heen zakken. Excuses volgen en of ik nog vragen heb. Ja, zeg ik: krijg ik nog een echo? De naderende operatie maakt mama bang en ze wil jou nog 1 keer zien. Voor de volle 100% zeker zijn, dat je hartje echt niet meer klopt. Ik zie de verbazing bij de arts, maar na zijn blunder durft hij dit niet te weigeren. Het duurt even voordat er van een andere afdeling een echo-apparaat wordt gevonden. Het is fijn dat er lieve verpleegkundigen zijn, die met mama praten. Een van hen heeft een blik in de ogen, die mama heel goed kent: de pijn van kinderloosheid. Ze zegt zachtjes tegen mij dat ik weer moet gaan genieten van het mooie wonder dat ik al heb, als de pijn van dit verlies een plekje heeft gekregen. Nadat mama afscheid heeft genomen van het stille frummeltje op de echo, weet ze dat het zover is. De narcose doet zijn werk en na een diepe slaap word ik wakker. Jij bent weg, maar het is goed zo....

Nu een paar uur later zit ik op de bank thuis. Lieve app-jes, berichtjes, kaartjes van familie en vrienden. Je grote broer kwam thuis met een mooie bos bloemen: voor mama, heb je nu geen au-buik meer en ben je niet meer verdrietig? Ik mocht voor de zekerheid nog wel even zijn knuffel bij me houden.

Het is raar dat als ik nu over mijn buik wrijf, dat jij er niet meer bent. Dat is zo'n gewoonte geworden de afgelopen weken. Ik heb genoten van de paar weekjes dat jij bij ons was. Tuurlijk hadden we ook de onzekere momenten, maar we hebben ook kunnen dromen over een toekomst met jou. De val was hard van deze roze wolk, maar mama krabbelt langzaam op. Met hulp van boven, waar jij nu hopelijk bent lieve schat.

Tot ooit lief klein wondertje...we houden van jou!!

Liefs,
Jouw trotse mama

 

Bedankt voor de lieve reacties, dat geeft toch een beetje "troost"....

Lief klein vlindertje,

Vorige week namen wij afscheid van jou. Toen voelde het "goed" en mama leek weer op te krabbelen. Hoe anders voelt dat vandaag. Een zwaar naar leeg gevoel, dat maar niet weg wil gaan bij mij. Vandaag hadden we als alles goed was gegaan, weer een echo gehad, de termijnecho, maar helaas de realiteit is een dag zonder afspraak.

Mama wil verder, maar weet niet hoe. Wel vandaag Gent gebeld voor een afspraak voor de evaluatie van de laatste ICSI, waar jij uit bent ontstaan. Als afronding van het medische traject, afsluiting van onze droom. Of toch nog een 5e ICSI? Papa wil niet meer, en ik.....ik weet het niet...
Hoe groot is de kans dat mama dan weer zwanger wordt? En wie zegt dat het dan wel goed gaat, er zijn helaas geen garanties in dit leven. Het voelt zo doelloos, maar daar voel ik me weer enorm schuldig over richting jouw broer. Waarom kan ik niet tevreden zijn met het grote wonder dat ik al heb? Dit verlangen is groter dan mijzelf, het moet weggaan.

Vandaag een pakketje bij de post. Geen duidelijke afzender op de envelop, dus nieuwsgierig maakte ik het open: babysokjes met de tekst: here i am! BAM, recht in mijn gezicht. Van Moeders voor Moeders en bedankt! Ironisch genoeg stonden de blauwe flessen nog in de tuin om voor de laatste keer te worden opgehaald.

En zojuist een vrolijke bekendmaking van een nieuwe zwangerschap op Facebook. Met mooie 3D-echo van een prachtig kindje...zo had jij er nu ook uit moeten zien lieve vlinder...

Vandaag is een dag die mama snel achter zich moet laten. De pijn en het gemis moeten minder worden. Het zou fijn zijn als daar pilletjes voor waren, pilletjes tegen pijn in je hart. Helaas moet ik het zelf doen, met een beetje hulp van boven.

Morgen gaat mama haar best weer doen. Met papa en grote broer lekker een weekendje weg. Even weg uit deze omgeving, even vergeten wat er is gebeurd en proberen het genieten weer te ontdekken. Moet lukken toch?

Liefs....