En toen was hij weg..

Ik moet even een gedeelte van mijn verhaal kwijt. Mijn vriend heeft mij/ons verlaten. In december zei hij al dat hij het eigenlijk al sinds de helft van mijn zwangerschap niet meer zag zitten, en dat hij toch wegging. Na lang praten, voornamelijk van mijn kant, wou hij het toch nog een kans geven. Afgelopen vrijdag zei hij toch dat hij er mee wou stoppen omdat ik hem geen vrijheid gaf, lijkt mij toch wel een klein beetje logisch met een klein babytje, dat je je vrijheid verliest. En dat hij geen beperkingen meer wou in zijn leven. Hij belt zijn vader, die was er razendsnel en weg is hij. Daar sta je dan. Ik heb veel gelezen hier en ik weet dat ik niet de enige ben in deze situatie maar wat voel ik mij machteloos, verdrietig, hopeloos, schuldig, onzeker en ik weet het allemaal niet.

Ik ga hier maar even veel lezen want er moet nu zoveel geregeld worden. Hij heeft ook geen ouderlijk gezag en ik wil daar nu ook eigenlijk even mee wachten omdat hij ons ook zo in de steek gelaten heeft. Maar jeetje wat voel ik mij rot zeg. Het lijkt wel alsof ik hier nooit doorheen kom. Ik ben maar bij mijn moeder want het is lastig om nu ook alleen voor de baby te zorgen. Het lucht in ieder geval wel op om even wat te schrijven.

 

Bedankt voor jullie reacties! Het ziet er inderdaad allemaal erg donker en somber uit. Zeker ook omdat het slapen niet gaat, dus de dagen zijn lang en vermoeiend. En ik heb zoveel vragen waar ik antwoord op wil, en ik weet dat ik misschien de helft nooit beantwoord krijg en dat ik geduld moet hebben maar ik vind het zo moeilijk.

Ik wordt ook gesteund door familie en vrienden maar nog, het voelt zo ellendig allemaal. Woensdag komt hij praten. Hij moet wel want we zullen ons huis moeten verkopen. Dus er zullen dingen geregeld moeten worden. Ik wacht even tot dinsdagavond af hoe ik mij voel. Als ik het niet aan kan, stel ik het nog maar even uit.

Die tip van de gemeente is een goeie! Daar ga ik gelijk een afspraak maken als ik weer thuis ben.

@Anouk wat vreselijk he, en vooral die machteloosheid. En als je dan naar je babytje kijkt voel je je zo schuldig en vraag je je af of je het wel allemaal aan kan. Ik wil kijken of we er woensdag nog uit komen maar vrees dat het het einde is. Hij loopt gewoon weg voor zijn verantwoordelijkheden en dat had ik nooit van hem verwacht. Maar dat verwacht niemand van zn vriend/man natuurlijk.

@Tonka uiteindelijk zal ik het zo wel zien, maar nu nog even niet

 

@Mrs Hair, dank je wel! Ik denk dat ik dat ook wel nodig heb. Ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen. Zolang het huis niet verkocht is zal er vrij weinig veranderen. Al zal het leefgeld dan in 2en gedeeld moeten worden. Heb hem inmiddels al wel gesproken, nog niet gezien want dat kon ik woensdag nog niet aan. Hij houdt niet meer van mij. In de helft van mijn zwangerschap kreeg hij zijn twijfels, maar hij is geen prater. Tuurlijk heeft hij weleens dingetjes aangegeven wat hij minder leuk vond enz, maar hij heeft nooit gezegd of laten merken hoe erg hij er mee zat. En dat neem ik hem wel heel erg kwalijk. Zeker ook omdat hij het nu heel moeilijk heeft met het gemis van zijn dochter en hij zich heel goed realiseerd dat hij heel veel gaat missen en haar heel weinig gaat zien. Als je weet dat dat allemaal op het spel staan, dan geef je toch eerder aan mij aan dat je gevoel wegzakt en dat er echt dingen moeten veranderen.

Hij zal nooit een prater worden, dus dat zal nog lastig voor hem worden.

 

Het is toch fijn om met mede lotgenoten te praten. Je weet wel dat je niet de enige bent die dit overkomt, maar zo voelt het wel. Hij komt morgen praten. En zijn kindje zien. Want hij heeft wel aangegeven dat hij het daar heel moeilijk mee heeft en daar dag en nacht om huilt. Het is wel duidelijk dat hij echt niks meer om mij geeft want ik ben lichamelijk heel beperkt door bekkeninstabiliteit en zelfs mijn dochtertje in bad doen is al een aanslag op mijn lichaam. En dan laat hij mij zo vallen? Mijn meisje is in het begin een huilbaby geweest, en dan daarbij dat hij heel veel moest doen omdat ik niks kan heeft hem inderdaad doen in zien volgens mij dat hij wel de lusten wil maar niet de lasten.

Wat jullie zeggen over uitschrijven? Kan dat ook met een koopwoning dan? Hij moet dan wel gewoon zijn deel van de hypotheek blijven betalen toch? En gaat dan ook gelijk de alimentatie in? Ik kan namelijk niet zelfstandig het huis betalen, dus het zal verkocht moeten worden. Ik heb wel even een berekening zitten maken en als hij de helft van alles mee betaald en zijn eigen dingen overneemt, en ik betaal dan wel de gas en energie, dan kan ik met alimentatie erbij iig zolang daar blijven wonen. Maar mijn grote vraag is dus, en ik wel zeker gebruik maken van die korting tnx voor de tip dames! Kan dat met een koopwoning die dan ook de verkoop in gaat? Lijkt mij eigenlijk wel, want ouders kunnen ook bv meebetalen aan een hypotheek voor een kind zonder daar te wonen toch.

 

@Shadow..ook al zo'n klote situatie dit! Inderdaad totaal geen vechtlust meer! En het woord lafbek komt ook heeeeel vaak bij mij voorbij.

@Anouk31..sterkte vandaag..hoop dat het allemaal goed uitvalt!

Ik vind de steun hier echt fijn, vind het alleen verschrikkelijk om te lezen hoeveel vrouwen dit overkomt. En natuurlijk..net als ik dacht iedereen dit overkomt mij niet. Hier gaat het redelijk, heb mijn pieken en mijn dalen. Ik weet dat hij nu veel aandacht krijgt en geeft aan een ander meisje. En dat terwijl hier een meisje ligt die al zijn aandacht nodig heeft en vele malen meer verdient! Maar typisch geval van wel de lusten niet de lasten inderdaad. En ik zat met zoveel vragen dus ik smste hem redelijk vaak, wat krijg ik als antwoord. Dat ik het los moet laten? Hij is er blijkbaar al een hele tijd mee bezig ja om van mij los te raken, ik niet!

Ik ben gister onder de MRI geweest en mijn, en de dokters vermoeden werd bevestigd. Ik heb ook nog een hernia. heb het nog aan mijn ex gevraagd waarom hij mij daar nu zo me in de steek kan laten..zijn antwoord was dat hij vond dat ik mij vaak aanstelde. Voornamelijk overheerst er nu nog maar woede richting hem. Ik heb morgen een afspraak bij de sociale raadslieden, zij kunnen mij helpen mbt het uitschrijven enz. Zodra ik daar alles van op papier heb ga ik hem dwingen om zich uit te laten schrijven en hem alimentatie te laten betalen. Er is ook al een makelaar hier geweest, maar die zei al tegen ons dat het bijna onmogelijk is om je huis nu te verkopen. En ik gaf al aan dat ik niet door zijn beslissing de komende jaren nog een schuld tegenover de bank heb voor een huis die ik niet meer heb. Hij zou nu met zijn familie overleggen of zij misschien de restschuld op zich kunnen nemen. Maar dan nog kan het wel 2 jaar gaan duren voor we van het huis af zijn.

Maar hij denkt dat hij nu nog wel een ander huis kan kopen en een hogere hypotheek nemen om de restschuld op zich te nemen. Hij weet gewoon niet waar hij mee bezig is.

 

Ik zal inderdaad ook nog even contact opnemen met de thuiszorg of huisarts voor huishoudelijke hulp. Helaas is mijn bekkeninstabiliteit na de bevalling alleen maar erger geworden, en dit nu ook nog in combinatie met een hernia. Het is voor mij een pijnlijke bedoeling om de dag door te komen, maar als mijn dochtertje dan gister voor het eerst echt schater lacht maakt dat een heeeellleeee hoop goed hoor