Ik ben vaak zoekende naar het grote geluk, en dan vooral in de werksfeer. Maar ik besef me steeds meer dat ik dat eigenlijk helemaal niet nodig heb. Ik heb een man, een dochter en een zoon. En ze zijn allemaal even prachtig. En het opgroeien van onze kinderen is het mooiste wat er is. Hoe ze zich vormen tot een eigen persoontje is zo mooi. Ondanks dat ik alles voor mijn gevoel niet altijd in balans heb, ben ik toch intens gelukkig met alles wat ik WEL heb.
Eén van die momenten is 5 jaar geleden. We hadden echt een moeilijke periode achter ons, mijn mans vader is overleden en ik heb erg slecht in mijn vel gezeten. Die periode lag achter ons en het was een mooie zomerse zaterdag. We zijn met de fiets naar het strand gereden om even lekker een ijsje te eten. We zaten daar op de trap met ons ijsje lekker te praten. Mijn schoonzus was toen zwanger en daar hadden we het over. Ik gaf aan dat ik het zo bijzonder vond en dat ik dat ook graag mee wilde maken. We hebben daar ter plekke besloten dat we graag een kind wilden en dat we dan ook wel getrouwd wilden zijn. Die maandag daarop hebben we een datum geprikt en het stadhuis geregeld. Maar dat moment daar op de trap aan het strand, dat blijft me altijd bij. We hebben het diner (hebben geen feest gegeven, maar alleen diner met de familie) ook in het hotel daar gedaan en de bruidssuite van dat hotel geboekt. En toen we na ruim 2,5 jaar eindelijk zwanger waren, net op de valreep voor mijn kijkoperatie. Dat was er ook wel echt zo een. En de geboorte van Nick uiteraard.