Hier was het ook verlatingsangst denk ik. Toen hij wat ouder was en dingen beter begreep ging ik ook steeds weg en kwam ik weer terug. En bouwde dat steeds uit. Ik zie wat ik ging doen, deed dat en kwam terug en gaf hem een knuffel en vroeg of hij lekker lag en ging daarna weer weg enz Bijvoorbeeld: "mama doet even het raam open/dicht op mama's slaapkamer en dan kom ik nog even bij je kijken" Dan liep ik weg en in het begin moest hij dan wel huilen maar ik was met een minuut al terug. En dan ging ik de badkamer " opruimen": "mama gaat even de badkamer opruimen en ik kom dan nog even bij je kijken". Vaak gaat hij douchen voordat hij naar bed gaat en anders deed ik alsof ik opruimde: deed wat laatjes open/dicht, stootte expres met het waskommetje tegen de wasbak. Ik deed alles expres met wat meer lawaai. En op een gegeven moment kon ik de wasmand naar zolder brengen en later zelfs de was vouwen. En later mocht ik zelfs gelijk weer naar beneden (dat gaf altijd drama) maaaaar ik ging altijd nog terug om te vragen of hij lekker lag en een kus te geven. En vaak als ik gelijk naar beneden ging moest ik nog tafel afruimen van het eten, dan liet ik kamerdeur open en deed ook het afruimen met wat extra lawaai: zette het iets harder op aanrecht/vaatwasser en praatte dan hardop en vertelde tegen mezelf wat ik deed (zoooo en dan nog de borden in de vaatwasser en het tafelkleed schoonmaken) En als zo'n periode we voorbij is kan ik gewoon 100x langs z'n kamer lopen zonder dat hij gaat huilen en ook gewoon van zolder in een keer naar beneden zonder problemen.