Ik heb het helemaal gehad met de medische wetenschap! Ong. een half jaar geleden heeft het CB het vreselijk mis gehad, ondanks dat ik vol vertrouwen had in de arts daar. Heb daar overigens wel een klacht over ingediend, maar mijn vertrouwen is weg. Vorige week zijn we met mijn dochter naar de spoedeisende hulp geweest, ze was flink gevallen, kon niet meer staan en had pijn! Er is een onderzoek geweest door een arts, foto gemaak van voet en enkel en heeft het stempel "gekneusd" gekregen. Zou binnen een paar dagen weer moeten lopen! Nou niks dus, ze heeft nog steeds pijn! Dus ik vanmorgen bellen, moest praten als brugman om terug te mogen komen, maar het mocht. Wat blijkt... Scheenbeen gebroken! Ik stond paf... Zeker als er dan ook nog een formulier kindermishandeling ingevuld moet worden. Ik vroeg nog waar mijn formulier was, aangezien we er een week eerder ook al zaten, maar dat formulier bestond blijkbaar niet... Nu heeft mijn meisje dus een week lang een gebroken been gehad, terwijl we dat niet wisten! Nu heeft ze dan wel gips en gelukkig is het geen breuk die verkeerd aan het genezen was. Maar hoe kan ik ze nou nog vertrouwen? Ik heb het gevoel dat ik voortaan altijd moet vechten voor mijn kind! Dit soort verhalen heb ik wel vaker gehoord, maar ik denk dat ze niet vaak genoeg verteld kunnen worden. Als je denkt dat een arts het mis heeft, ga dan voor je gevoel! Had ik dat ook maar gedaan...
Ongelofelijk! Hoe kunnen ze dat nou niet gezien hebben! Inderdaad vertrouw op je eigen gevoel. Daar ben ik ook wel achter nadat ik op het advies van het consultatiebureau m'n kind heb laten huilen toen hij niet kon slapen. Wat bleek na 3 maanden? Hij had enorme spanning in zijn nek en in middenrif. Eén behandeling bij de osteopaat en het was een compleet ander kind. Maar ja.. het CB gelooft niet in de osteopaat en blijkbaar ook niet in moederinstinct! Ze denken daar dat elk kind volgens hun gebruiksaanwijzing werkt. Zucht... Kan me zo goed voorstellen dat je pissig bent! Hou ze maar goed in de gaten. Jij kent je kind het beste.
Belachelijk, kan me voorstellen dat je razend bent! Arme dochtertje, goed dat je wel hebt aangehouden. Stelletje prutsers! Helaas denk ik er net zo over (zelfs al heb ik ook in een ziekenhuizen gewerkt), ik heb 2 acute en zware operaties gehad, terwijl ik al weken van tevoren met klachten liep, niemand die luisterde of ze zaten er totaal naast. Sterkte met je meisje!
Wij zijn vanmorgen met een meisje met koorts naar de dokter gegaan, gewoon om zeker te weten dat ze geen oorontsteking heeft (grijpt steeds naar oortjes). Ik denk niet dat dat in Nederland had gekund, "zomaar" langsgaan. Ik lees hier nl. allemaal verhalen over niet langs mogen komen, of telefonisch wat adviezen krijgen en het een weekendje aanzien. Hier is de medische wereld heel erg business gericht: je bent eigenlijk meer een klant, dan een vervelende zeurende patient. Dokters doen dus ook enorm hun best hier, en nemen alle tijd voor je. Onze dokter (kinderarts) is 6dagen per week beschikbaar, en we kunnen altijd langskomen, zonder afspraak (er waren 4 kindjes voor ons, nou, we wachten wel hoor!). En nee, ik het het nog nooit meegemaakt dat ze van die positie misbruik hebben gemaakt door te "veel" te behandelen of aandoeningen te verzinnen. Je mag hier ook naar elke dokter die je maar wilt, en je kiest zelf je specialisten uit en daar mag je zo heen, zonder moeilijke verwijzingen etc. Wat dat betreft is de nldse medische wereld enorm gedaald in mijn waardering, en als ik dan zo'n verhaal hoor over jouw dochtertje met een gebroken been.... waardeloos toch!? Wat zou ik boos zijn zeg! (ons ukkie bleek geen ooronsteking te hebben, dus uitzieken, er zit niks anders op. zo gaan wij gerustgesteld het weekend in)
wat erg! goed van je dat je er druk achter gezet hebt, je moederinstinct bedriegt je niet. helaas komt het vaker voor, mijn zus hebben ze vroeger ook een week met een gebroken enkel laten 'lopen'. zij was wat ouder en doordat ze er zo laat bij waren heeft ze er nu nog af en toe last van. zonde voor je meisje en veel beterschap. groetjes, Miranda
Ongelovelijk hoe ze dat over het hoofd hebben gezien. Kan goed begrijpen dat je het vertrouwen kwijt bent. Veel sterkte ermee en hopelijk is haar scheenbeen gauw weer goed vast gegroeid!
Wij hebben ook zoiets gehad... Zoontje was van ons bed gevallen en bleef maar huilen. De huisarts gebeld en die zei als hij zijn arm ( daar had hij last van) nog gebruikt is er niks aan de hand. We hoefden niet eens langs te komen, ondanks dat hij steeds bleef huilen. De dag erna, koninginnedag toch maar de hap gebeld want bij zijn sleutelbeentje was het heel erg dik. Was niet gebroken volgens de arts want hij gebruikte zijn armpje nog. Hij had er wel veel last van want hij huilde als je hem verkeerd oppakte. Maar met een paar zetpillen ging het goed. Hij tijgerde wel gewoon. Toen de zwelling weg was voelde ik een hele bobbel op zijn sleutelbeen. Ik schrok wel want dan moet er toch wat meer aan de hand geweest zijn. De vervangend ha gebeld. En die voelde even en zei meteen: Die is waarschijnlijk gebroken. Ik mocht er foto's van laten maken in het ziekenhuis, maar dat heb ik niet gedaan want er kon toen toch niks meer aan gedaan worden. Een gebroken sleutelbeentje kan niet veel aan gedaan worden, maar ik wist dat er was...en dat die artsen er dan zo luchtig over doen dat er niks aan de hand is en niet verder kijken dan hun neus lang is :x. Guppie81, Wat erg ook voor je kindje dat ze afgelopen week die pijn heeft moeten doorstaan. Goed van je dat je naar je gevoel luistert!
Ik wil het niet gpedpraten maar er is alleen een fot van enkel en voet gemaakt. Daar is maar een klein stukje van het scheenbeen op te zien. Als de breuk iets hoger zit dan konden ze dat niet zien. Volgende keer misschien vragen om en foto van het hele been? Hoop niet dat het nodig is, begrijp me niet verkeerd. Gr Lydia
sja dat denk ik nu ook, maar ik ben toch geen arts? Ik hoef toch niet te vragen om nog een foto? Ik heb vandaag wel aangedrongen op een nieuwe foto, maar ik vind dat zoiets niet bij de "gewone burgers" ligt, een arts moet bepalen waarvan een foto gemaakt wordt! @ lon en tijn, dat is ook een verhaal zeg... Ik vind het echt niet kunnen er zo luchtig over te doen. Kleine kindjes kunnen ook niet praten. Ben benieuwd wat ze anders zouden zeggen...
Er bestaan echter een hoop zeikende mensen op deze wereld die het juist niet bij het rechte eind hebben. Het is niet voor niets dat artsen niet altijd ingaan op het gevoel van de ouder. Maar goed, ik vind dit ook een grove fout hoor. Zielig voor je meisje ook
Ik wil trouwens even zeggen dat het meestal wel gewoon goed gaat en dat de zorg in Nederland ECHT niet slecht is. Hier op zo'n forum worden alleen de slechte verhalen geplaatst. Ik heb juist alleen maar hele goede ervaringen met mijn huisarts, ziekenhuis en CB. Ze luisteren allemaal goed naar, behandelen me goed en hebben me hele waardevolle tips gegeven. Ik erger me een beetje aan mensen die vergaande conclusies trekken over onze zorg zoals debbie2007. En ik erger me ook aan mensen die bij iedere kleine beetje tegenspraak van een arts direct beledigd zijn en roepen dat alles kut en slecht is. Niet naar jou gericht hoor guppie81. Ik kan me goed voorstellen dat je vertrouwen nu weg is. Maar wel flinke pech denk ik.
wat een pech zeg; kan me voorstellen dat je vertrouwen weg is. Maar toch, een arts is natuurlijk ook maar een mens en weet ook neit alles. Het enige wat mij zou storen is als je als 'bezorgd moedertje' niet serieus zou worden genomen. Fouten maken kan, maar als je maar serieus genomen wordt met je zorg. Heb ook een keer een HA op de post gehad in het weekend die nog van de 'oude stempel' was en niet zo sociaal handig... Wij kwamen daar met onze benauwde zoon en vertelden voor de volledigheid ook dat hij extreem prematuur geboren is (prematuurtjes hebben vaker luchtwegklachten). Begint ie ineens: "oh hij maakt niet echt contact he?" en: : hij heeft wel een erg groot hoofd, weet je zeker dat ie geen waterhoofd heeft?"Ik ging er nog bezorgder weg dan dat ik er aan kwam en was (achteraf) woedend!
Jeetje, wat zielig voor je kleine meid! Hopelijk is ze nu snel van d'r pijn af! Ik kan me ook goed indenken dat je vertrouwen nu wel weg is hoor. Hier ook al 2 x iets meegemaakt. 1 x bij mezelf. Ik zag van de ene op de andere dag ineens niet meer met 1 oog, dus ik naar de huisarts. Die nam me al niet echt serieus. Ik moest bij zo'n kaart die aan de muur hangt met van die cirkels met een opening, zeggen aan welke kant de opening hing. Zij wees er steeds één aan, en ik bleef maar zeggen dat ik niet kon zien welke ze aanwees. Zegt ze gewoon tegen mij: en nu gewoon serieus doen, zo kan ik niet werken, en anders ga je maar weer. Uiteindelijk toch een doorverwijzing gekregen naar 't ziekenhuis, en daar zeiden ze dat ik gewoon vocht in m'n oog had, en dat ik er met druppels wel vanaf zou komen. Een paar maanden later zag ik nog steeds niks, bleek 't na heel veel onderzoeken een kwaadaardige tumor te zijn, het moest METEEN bestraald worden. En bij Milan. Hij was net 1 week oud ofzo, en het enige dat 'ie deed was echt keihard krijsen, en zo vaak mogelijk drinken. Je kon echt heel goed aan 'm merken dat er iets aan de hand was. Ik had een beetje op internet gekeken, en toen dachten wij zelf aan reflux. Weer naar de huisarts, zegt ze tegen ons (terwijl meneer keihard aan 't krijsen was weer, waardoor ik haar niet eens kon verstaan): ja, baby's huilen nou eenmaal, daar kan ik ook niks aan doen. Dus wij die week nog een paar keer teruggeweest, dat er echt iets aan de hand was, mochten we na heel veel gezeur toch naar de kinderarts (mijn vriend had gezegd: als je ons nu niet doorverwijst gaan we vannacht met 'm naar de spoedeisende hulp, dan kunnen ze iemand uit bed bellen!). En 't bleek inderdaad reflux te zijn. Medicijnen en nutriton voorgeschreven gekregen, en 't ging na 2 dagen supergoed met 'm.
Haha, dat had ik achteraf zo graag gewild ja. Maar op dat moment stond ik gewoon met m'n mond vol tanden. Ik wist echt niet wat ik moest zeggen, dus ik ben maar gewoon links, recht, onder en boven gaan roepen, in willekeurige volgorde, waardoor ze uiteindelijk toch begreep dat ik 't echt niet kon zien.
Oooh wat zielig voor je meisje, dat moet erg pijn doen! :sad: Goed dat je toch je gevoel hebt gevolgd! Enne...ik zou ook zwaaaar pissig zijn denk ik!
jemig wat een verhalen zeg... Ik heb de laatste tijd wel heel veel pech gehad. Ik ben helemaal niet zo'n kenau moeder en probeerde juist heel hard de artsen te geloven. Zij hebben er immers voor gestudeerd... Maar ik voel me zo in de steek gelaten. Sinds vanmorgen heeft mn meiske gips en ze is nu al zoveel vrolijker! Ze kan haar beentje veel beter gebruiken en is gewoon weer lekker aan het spelen. Ze is zelfs aan het opstaan! Ik vind het dus wel een gemis, want zo'n week als we gehad hebben, is echt niet goed geweest voor haar! Maar goed, voortaan ga ik gewoon doordrammen tot ik mijn zin heb en proberen me daar niet schuldig over te voelen! (en voor mij ook niet, ben net weg gegaan zonder sleutels en toen ik in de spiegel keek zag ik iemand met een vogelverschikkerkapsel... oeps!)
Ik denk dat dat het ook is, je voelt je niet serieus genomen als moeder. ALs de arts zou zeggen, excuses mevrouw, ik heb het niet gezien...Dan maakt het de misser nog niet goed,maar dan heb je in ieder geval het idee dat je serieus behandeld wordt. Ik kan helemaal begrijpen waarom je je zo voelt, ik zou precies hetzelfde hebben. En idd. is de geneeskunde in Nld goed, de medemenselijkheid kan/moet in ieder geval een stuk beter.
Zooo Linda86 dat noem ik nou eens een enorme grove fout! Net zoals bij Guppie, zulk soort dingen mogen toch niet gebeuren in een ziekenhuis... dan kan je net zo goed niet meer gaan als er toch niet voldoende aandacht aan wordt gespendeerd.Maargoed, wil je enigszins geholpen worden zal je wel moeten.