heb heel de zwangerschap er geen last van gehad maar nu het zo kort voor de bevalling is wordt ik toch wel een beetje bang ervoor. kan ik het wel? kan me niets voorstellen bij de pijn. en ook of dat het met het beebje wel goed gaat tijdens de bevalling. ben in ieder geval heel blij dat ik voor een poliklinische bevalling heb gekozen. voel me daar denk ik wel op me gemak. het idee dat er van alles bij de hand is. hadden/ hebben jullie dit ook die angst. ze zeggen allemaal wel dat je op dat moment weet wat je moet doen. is dat echt zo? sorry ik zit er even heel erg mee.
Nu dat het zo dichtbij komt, denk ik daar ook aan, lijkt me ook heel normaal vooral omdat het de eerste is. Toch probeer ik daar niet veel aan te denken en het gewoon te laten overkomen, vooral omdat ik niet weet wat er komen gaat....best moeilijk...soms heb ik een dag dat ik denk, vandaag wil ik niet bevallen en soms heb ik een moment dat ik denk, laat maar komen. Ook denk ik vaak aan de het moment na het bevallen.
hey meis hier net zo hoor.ik ben ook angstig wat gaat er gebeuren wat moet ik doen.wat kan ik vewachten etc etc.maar waar ik nu het meest bang voor ben ik voor een knip/scheur. de rest leg ik me bij neer hij zal toch ook echt komen of ik het nu wil of niet ik beval ook in het ziekenhuis daar ben ik wel erg blij mee hoor geeft toch iets meer rust voor mij.
je haalt echt de woorden uit me mond. maar zit nu echt even in een dip. en tuurlijk iedereen kan het en dan zie ik weleens ergens zon dombo ofzo en dan denk ik als zij het kan kan ik het ook maar op dit momnet... neeee
nee ik ook niet die 39 weken zijn super snel gegaan en zit ik te wachten tot meneer het tijd vind.ik hoop eigenlijk zo snel mogelijk maar je het kan nog alle kanten uit ik hoop wel dit weekend anders moet ik naar de gyn en dat vind ik wel minder
ik ben nu ook blij met ieder ongipijntje want dan denk ik hee! er gebuert weer iets. maar tegelijk denk ik: help nee ik durf niet hahaha. blusvrouw waarom wordt je al ( best vroeg) ingeleid dan? das meestal toch pas rond 42 weken?
Ik was ook een beetje bang, maar ik heb geprobeerd zo relaxed mogelijk te blijven. Lang te lopen om de weeen op te vangen etc. Helpt allemaal (zwaartekracht he, als je loopt).
Ook ik was een poosje best bang, maar als het eenmaal gebeurt heb je echt heel veel kracht hoor. En het overkomt je ook gewoon, het is een hele natuurlijke kracht. Maar ik begrijp de zorgen heel goed, tijdens mijn bevalling dacht ik de hele tijd, oh jee zeg ik lig gewoon te bevallen en ik kan dat gewoon. Oke ik had best een hele snelle bevalling. 3 uurtjes weeen en 8 minuten persen en toen was ons meisje er, maar heb me ook niet voor kunnen bereiden op het opvangen van de weeen, maar als je goed luistert naar de verloskundige dan helpt deze je er echt doorheen. En als laatste, heel cliche maar waar. Als ze dat kleintje op je buik leggen ben je alles vergeten en voel je alleen nog maar geluk en liefde.... Veel sterkte voor de dames die nog moeten.... Dikke kus Froukje
ik heb last van een virus infectie al 8 weken en nu willen ze mijn eigenlijk niet langer meer laten lopen dat 40 weken omdat het toch wel extreem zwaar is zo ik mag alleen paracetamol en ja die werken nu ook niet meer.dus zo doende sturen ze mij nu naa de gyn als ik maandag nog niet bevallen ben
ik was bij de eerste niet bang.. maar nu wel. maar denk dat dat komt omdat ik nog steeds geen normale ontsluiting heb en ze willen dinsdag gaan inleiden. vind t zo raar dat ik nog steeds geen 2cm heb
Ik was ook niet bang, tot mn vliezen braken, toen brak het zweet me uit en had ik het bloedheet hahaa, als in: Shit nu gaat het echt gebeuren. In het begin wist ik niet hoe ik de weeen op moest vangen en begon ik te hyperventileren, dit heeft 10 min geduurd ofzo, daarna heb ik me helemaal slap gemaakt en geconcentreerd en zo heb ik bijna niks van de weeen gemerkt. En idd, als je gaat bevallen, weet je vanzelf wat je moet doen, je hebt echt zooooo ontiechelijk veel kracht, echt abnormaal en het klinkt heel cliche, maar toen ik mn zoontje na de bevalling op mn buik had, vergat ik echt alles om me heen...
Ik werd ook wel iets angstiger naarmate de bevalling naderde. Ik heb mezelf vooral kunnen kalmeren met het idee dat het 1 dag rot was, en daarna heb je gewoon een heerlijk kindje in je armen.. En gewoon open erin stappen. Er kan vanalles gebeuren, van een simpele thuisbevalling, tot een zware ziekenhuisbevalling. Alles kan, maar het leidt wel tot hetzelfde resultaat: een lief klein mormeltje in je leven. Dus vooral ook niet stressen als iets anders gaat dan gehoopt. 't is jammer dat dingen gebeuren, maar hoe meer je je verzet, hoe lastiger het na de tijd is om die dingen te accepteren.
Het fijne van bevallen: iedere zwangere vrouw kan het! Soms met hulp van de arts, maar iedereen kan het, dus jij ook. En nog mooier: je hoeft er niet eens iets voor te kunnen, want je lijf regelt het allemaal wel. Als je paniekt: gewoon luisteren naar de verloskundigen, zuchten als ze dat zegt en persen als ze dat zegt, en dan komt het allemaal goed. En die pijn, die is echt niet leuk, maar hoort er wel bij... mijn bevalling was een rampenplan, maar Luca is het absoluut waard en ik wil/durf nog steeds een 2e. Dus ook dat komt goed. Het scheelt als je van te voren weet wat er nou precies gebeurd qua ontsluiting enzo, heb je je ingelezen? Dat maakt het wel weer wat minder groot om tegenaan te hikken, omdat je dan weet hoe en wat. Succes, en ik hoop dat je een voorspoedige bevalling tegemoet gaat!
dank je wel voor de reacties. ja in principe weet ik wel wat me te wachten staat. heb goed gelezen wat en hoe de bevalling ongeveer gaat. vandaag gaat het ook weer beter. maar misschien omdat ik nu ook niks voel. ik heb nu het meeste van dat ik me niet kan voorstellen dat er dalijk echt iemand uitkomt en dat we binnen nu en 4 weken echt met zijn drietjes zullen zijn. en kan me ook niet voorstellen dat ik misschien wel overmorgen aan het bevallen ben ofzo... haha
Probeer er niet teveel over na te denken.... Dat heb ik ook gedaan waardoor ik erg gespannen was.. Laat het over je een komen, alles komt goed! En je weet waar je het voor doet! Voor je kleine.. En er zijn genoeg mogelijkheden tot pijnbestrijding. Ik ben onlangs bevallen en ik trok de weeën niet, ik had ze alleen in mijn rug en die waren niet op te vangen...kreeg dus een epiduraal...Uiteindelijk nog een keizersnede magoed heb wel een prachtig zoontje! Kom op je kunt het
Ik was ook zo bang...eerst voor de pijn maar op het laatst alleen nog maar voor de baby omdat hij een groeiachterstand had en niet al te beste conditie had.Als het eenmaal begint denk je nergens meer aan en doe je gewoon wat je moet doen. Bijzonder maar waar
Ik vond het maken ook leuker als onze dochter eruit persen maar 'het hoort er helaas bij he', een lekkere dooddoener, maar wel helemaal waar! Ik herken je gevoel trouwens heel erg, ik was ook zo bang voor de pijn en knippen en weet ik veel wat allemaal, maar weet je, ik heb niet eens wat gevoeld van die knip! Ik was bang dat ik zou gaan poepen en weet je, dat heb ik alleemaal gedaan en het interesseerde me echt geen h*l (letterlijk, haha), achteraf dacht ik; wauw, wat een ervaring. Niet iets wat je voor je lol doet, maar WAUW, wat een ervaring en wat een impact. Je kunt je wel druk maken over dingen, maar je weet niet hoe je bevalling verloopt, elke bevalling is anders. Mijn advies zou zijn; laat het op je afkomen! (Maarja, dat is makkelijk gezegd van mij, ik snap het) Geniet van je laatste loodjes, succes met de bevalling en geniet met volle teugen van je ukkie!