Eng?

Ik snap je helemaal en ik denk dat er meer dames zijn die zich zo voelen. Het is ook niet niks natuurlijk. Het is iets dat je hele leven zal veranderen. Vaak denk ik van wat nu als ik zwanger ben? Hoe gaan we dat regelen met werk en oppas? Hoe zit het financieel? Zou ik wel een goeie moeder zijn? Eigelijk gewoon angst voor het onbekende!

 

saskia, ook ik vind het soms doodeng en spannend..... Het is ook niet niks. Hoe graag ik het ook wil, op sommige momenten gaat er van alles door je hoofd!
Volgens mij heel normaal om het een beetje eng te vinden.

 

Ik vind dat ook heel spannend en eng. Maar ja...t is voor mij zo onwerkelijk dat ik ooit zwanger zal worden, dat ik me hier nu nog niet druk om maak......maar als t wel ooit lukt...pfffff haha

 

Ik heb een jaar zo gezeten en daarvoor ook me kinderwens uitgesteld. Toch maar besloten in maart dat er nooit een perfecte tijd is om aan kinderen te beginnen en dat je je kinderwens daarvoor niet meer kan uitstellen. En in juni was ik al zwanger. Nu krijg ik weer die twijfels van hoe zit het met het werk,oppas enz. Er zullen altijd wel twijfels bestaan. en we hebben nog 8 maanden om daar over na te denken

 

ik snap je ook helemaal...

maar ik denk dat voor mij de angsten pas echt komen op het moment van een +++ test, of misschien de eerste echo...

op het moment kan ik mijn reactie op een +++ test nog niet eens voorstellen...geen idee wat er daarna allemaal komt...

 

Hoi Saskia P,
Begrijp je echt helemaal,heb zelf tijden zwangerschap behoorljike depressie gehad,iedere dag begon met een zwarte rand,leek net of ik vanaf een afstandje aan het kijken was naar mezelf,toen ons zoontje geboren was,was ik gelijk mezelf weer....Het lijkt net of iedereen superblij zwanger is,dus durf je er niks over te zeggen tegen iemand,zou dat nu wel doen,dat wil ik niet nog een keer meemaken!!
Geniet er nu wel heel veel van,maar voel ook wel die enorme verantwoordeljikheid die je voor zo een kleintje hebt,hoor!!

Succes met alles,en mocht je(snel) zwanger zijn;geniet er maar van...
Groetjes

 

Ik vind het eigenlijk pas doodeng sinds het opeens raak is (en zo snel, had ik ook al niet verwacht). Ik dacht dat het zwanger worden spannend was, maar het zijn is een overtreffende trap!

 

Hoi Saskia! Klinkt allemaal heel bekend! Ik ben 30 en ben sinds afgelopen januari gestopt met de pil. Mijn man en ik hebben ook echt bewust voor 'later' gekozen, eerst lekker samen genoten van het leven! En als het dan inderdaad in één keer 'later' is, moet je toch knopen gaan doorhakken: gaan we er wel of niet voor!
Mijn grootste angst is toch wel de bevalling. Die pijn lijkt me echt verschrikkelijk!
Nu dus inmiddels met de pil gestopt, maar nu komt een ander probleem om de hoek kijken: mijn menstruatie (en dus eisprong) komt nog niet op gang.... en dus een angst erbij: zal 't allemaal wel weer goed gaan werken? Ik praat maar op mezelf in dat het tijd nodig heeft om na jaren pilgebruik alles weer natuurlijk te laten lopen... maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan.

 

Herkenbaar.

Ik ben inmiddels 32, en als mijn biologische klok het zou toestaan, zou ik nog een paar jaar wachten. Maar ik besef dat ik die tijd niet meer heb.

Ik heb nou niet echt een levensstijl (gehad) die goed samengaat met de verantwoordelijkheid voor een kleine.

Ik put troost uit een uitspraak die ik ooit eens hoorde: 'Er wordt niet alleen een kind geboren, maar ook een moeder.'

Ook financieel en praktisch maak ik me best zorgen, maar ik zie op korte termijn niet iets veranderen. Dus 'wachten op betere tijden' is gezien mijn leeftijd onverstandig.

Ach, als ik om me heen kijk en zie wat voor type's fantastische ouders blijken te zijn, zal het met ons ook wel goed komen...

 

Poe Ik vind het ook eng!
maar met vlagen hihi

Ben pas 23 (vriendje 29) maar heb altijd gezegd (nog steeds) dat ik vroeg moeder wilde worden,
Nu zijn we "begonnen" en vind ik het zo spannend!
De ene tijd zit ik op de bank te hopen dat ik z.s.m. zwanger mag worden,
en dan weer kom ik terug uit mn werk en denk ik nu al?

Haha erg hé!

 

Ik vind het zwanger zijn e.d niet echt eng(ben nog niet zwanger hoor!) maar soms spookt het door mn hoofd dat mijn man en ik dan opeens OUDERS zijn! iee..zullen we dat allemaal wel goed doen? Wordt ik wel een leuke mama? Niet te streng of juist niet te makkelijk.. je kan je er ook totaal niet op voorbereiden!
DAT lijkt me soms wel eng allemaal...
x

 

Ik had bij mijn 1e kindje helemaal geen twijfels. Dat idee kwam heel spontaan opzetten en ik was in 1 maand zwanger. Ondanks dat ik geen angst had of twijfelde, gebeurde er wel ontzettend veel tijdens mijn zwangerschap. Twee familieleden verloren, verhuisd. Ik was ook totaal niet bang voor de bevalling. Ik had het helemaal uitgestippeld in mijn hoofd en ik had er zelfs een beetje zin in. Uiteindelijk liep mijn bevalling heel anders, behoorlijk naar vond ik zelf en mislukte de borstvoeding. De kleine wilde in het begin niet slapen en ze heeft er 2 maanden over gedaan om een beetje groente en fruit te leren eten.

Die dingen zijn normaal. Die zul je tegenkomen, al dan niet in meerdere of mindere mate. Ga ervoor. Ga met volle overtuiging het bed in en het kom goed. Je ziet vanzelf wel wat er op je pad komt. Je kunt alles aan. Ook de onzekerheid die erbij komt kijken. Fantastische ouders zijn die ouders die alles uit onvoorwaardelijke liefde doen. Dat voelen kinderen. Ze zullen je echt wel uit gaan testen hun hele leven lang maar ze doen dat juist bij jou omdat jij hun veilige haven bent. Ik had ook niet echt een levensstijl waar een kind bij zou passen maarja das dus de grote veranderingen: je levensstijl past zich aan de kleine aan.

Ik dacht vroeger juist vaker aan niet moeder worden dan wel en toch werd ik ineens op mijn 23e zwanger en veel mensen verwachtten dat niet van mij. Maar het voelde heel erg goed.

 

Nee, die angst heb ik totaal niet. Ook niet gehad. Wel heb ik altijd al de angst gehad dat het niet zou lukken en dat wij nooit papa en mama zouden worden. Aangezien het nu al 8 maanden duurt, begin ik steeds meer te denken dat het ook echt niet gáát lukken...

 

ik had die angst wel, vooral toen ik net zwanger was. had echt een gevoel van "waar ben ik in godsnaam aan begonnen..."
ik denk dat het meer angst voor het onbekende is, nu de bevalling in aantocht is komt het weer terug. ik denk dat het heel normaal is.

 

ik vind het aan de ene kant heel spannend, maar ook eng. Als er geen leeftijdgrens aan verbonden zou zijn zou ik nog wel 10 jaar willen wachten met kinderen.

 

Ik vind het ook eng hoor, al ben ik dolblij dat ik zwanger ben.
Het is vooral de angst voor het onbekende en voor het nieuwe leven wat je krijgt, maar ik denk dat je vanzelf daarin groeit!
En ik zag al eerder dat iemand zei dat zwanger worden spannend is, maar zwanger zijn nog spannender en dat is echt zo!
Het is wel het allermooiste wat je kunt meemaken hoor meid, en de kwaaltjes zijn na 9 maanden wel weg he
Ik knuffel dan ook af en toe met liefde de wc pot en slaap veel meer door de moeheid. hihi!
Succes meid, het komt echt wel goed, jee hebt zowiezo een tijdje om aan het idee te wennen dat je zwanger bent.
En het hoeft ook niet gelijk raak te zijn he

 

Wij hebben het er in onze vriendinnengroep wel eens over. Eigenlijk hebben we allemaal wel een kinderwens, maar nog maar twee zijn ook daadwerkelijk moeder. En volgens mij zijn die soms tegenstrijdige gevoelens heel normaal. Maar zoals ik hoor van mijn vriendinnen die al mama zijn 'je hebt ook negen maanden om moeder te worden'. Ik denk wel dat dat klopt. Ik merk wel dat mijn gevoel veranderd. Een paar jaar geleden kwamen er soms ook wel zenuwachtige gevoelens op als ik aan zwanger raken dacht. Nu is er een groter verlangen. Ik denk dat ik het meest opzie tegen de eerste spannende 12 weken. Ik hoop maar dat we snel zwanger zijn!!!