Hallo allemaal, Mijn naam is Wilma, ik ben 32 weken zwanger. Vroeger zag ik nooit tegen zwanger zijn enz. op, maar nu ik eenmaal zwanger ben wel. Vroeger dacht ik altijd ach als die en die het kunnen, kan ik het ook enz. Maar nu het zover is vind ik het wel eng. Eng dat er een mensje in me zit. Als ik daaraan denk vind ik het een eng gevoel. De hele zwangerschap vind ik wel eng en ook hoe het straks allemaal gaat (bevalling en opvoeden enz.). Ik zie er best wel tegenop. Tuurlijk is het een wonder om zwanger te zijn, is heel uniek. Alleen zo voel ik me niet echt zeg maar. Ik kan er voor mijn gevoel niet 100% van genieten want ben meer bezig met het 'eng/griezelig' vinden, terwijl ons meisje wel gewenst is en ik altijd moeder wilde worden. Herkent iemand dit? Heeft iemand tips? Groetjes
Voor veel vrouwen is het normaal het griezelig en eng te vinden om zwanger te zijn helemaal van de eerste! Er komt ook nogal wat op je af van de spanningen of het wel goed blijft gaan de eerste 12 weken (ook daarna nog vaak hoor) de ongemakken en natuurlijk de naderende bevalling die toch eens eraan komt! Tuurlijk hebben truusje, miepje en jetje het ook gedaan maar dit is jou lijf en niet dat van hun . Ook jou gaat het lukken, je heb veel cursussen bv yoga die je kunnen helpen rustig te worden en blijven. Ik heb zelf geen ene cursus gevolgd en liet het allemaal maar op me af komen en zou het zo allemaal weer doen! Praat erover hier en met familie vrienden zelf je huisarts alles wat jou helpt om het minder eng te gaan vinden.
Ik snap het wel. Ben zelf nog maar 6 weken zwanger maar de angst zit er hier ook af en toe goed in!!! Sterkte
Ik heb zelf wel een reeele angst, maar dat is alleen omdat ik heel goed weet wat er allemaal mis kan gaan, waar ik bang voor ben. Wat ik wel even wil laten weten is hou jezelf in de gaten! Als je merkt dat de "angst" echt erg wordt, zoek dan hulp, via huisarts of verloskundige. Bang aan de bevalling beginnen, dan weet je bijna zeker dat het niet gaat lukken, en straks als het kindje er is, pas op jezelf, hou je grenzen in de gaten, pas op dat je niet in een dip of een angstdepressie raakt!! ( 2 Schoonzussen met die ervaring )
Wat vervelend dat je het zo ervaart zeg..! Ik herken het niet eigenlijk. Ik kan er behoorlijk van genieten, juist van het voelen. Maar ik moet zeggen dat ik me na de bevalling niet kon indenken dat hij in mij heeft gezeten. Maar ik vond het wel allemaal erg bijzonder om mee te maken. Ik weet niet of het je helpt, maar probeer je eens gewoon een echt kindje voor te stellen die straks in het bedje, in de box, in je armen ligt. Niet al te veel over bevallen nadenken, want je weet nooit hoe het loopt. Er zijn meer mensen die voor meer dan 1 kindje gaan dan mensen die het (door de bevalling) bij eentje laten. Dus ergens is het te doen..! En over het straks voeden en opvoeden: dat gaat echt geleidelijk en deels ook vanzelf. Echt!! Ik hoop dat je naast alle het spannende, ook een beetje kunt ontspannen, want je kindje kan veel voelen van jouw gemoedstoestand. Hopelijk nog een aantal fijne weken voor jou!