Heel eng is het niet, of naja ik vond het wel eng whaha Ik vind het een beetje eng om in een vliegtuig naar de wc te gaan en ga dus ook nooit maarja 5jaar geleden moest ik na bijna 6uur toch echt even mn blaas legen, dus ik al mijn moed uit mn schoenen gevist en op naar het toilet nou alles goed en wel en net op het moment dat ik dacht 'ach dat valt eigenlijk reuze mee' kregen we hele erge turbulentie! Zo erg dat ik toen ik op wilde staan door het hokkie werd geslingerd haha oooh ik was zoooo bang! Hahaa Ben nooit meer naar het toilet gegaan zoals je kan begrijpen hihi. Verder ben ik nooit bang en liggen man en ik altijd helemaal in een deuk bij turbulentie haha moet je maar eens naar al die hoofdjes voor je kijken *wiebel wiebel wiebel* hihhi
Ik was ook echt BOOS! Ik zit me net te bedenken dat ik de dag dat we waren aangekomen 's avond een behoorlijk heftige epileptische aanval heb gehad, inclusief ambulance naar ziekenhuis (ik heb geen epilepsie en ook nooit meer een aanval gehad). Zou het van de stress zijn gekomen? (ze hebben geen idee, niets kunnen vinden)
Dat is onderdeel van hun opleiding volgens mij. Ze zijn nl. ook degenen die pas het vliegtuig mogen verlaten als alle passagiers veilig zijn... Een ex-klasgenootje was stewardess en is tijdens een vliegtuigongeluk omgekomen (in 1992, was indertijd ruim in het nieuws).
Ik heb zelf erg veel gevlogen en turbulentie is voor mij al een onderdeel van het vliegen geworden, is het heel erg gek als ik het zelfs een beetje leuk vind?! Zelf nog niet iets "ergs" meegemaakt. Wel heb ik 2 klanten op de bewuste Tripoli- vlucht geboekt welke vervolgens zijn overleden, dat is wel heftig..
Papaver, ja dat geloof ik zomaar. Ze zullen er zeker in getraind worden, maar echt geruststellend kan het niet wezen haha. Zo quasi relaxed zitten ze dan op die halve stoeltjes. Oo Chantal84 dat is idd heftig zeg! Oo wat zou jij een shock hebbn moeten krijgen. Eerlijk dames, aan de ene kant vind ik het onwijs leuk en ook handig haha, uiteraard. Maar aan de andere kant, heb ik er helemaal niets mee, helemaal 0,0..
Mijn tante heeft voordat haar oom en tante op vakantie gingen 'n droom gehad dat 't vliegtuig waarin ze zaten tegen een berg op zou vliegen, 'n dag later kwamen haar oom en tante afscheid nemen voordat ze op vakantie zouden gaan, en m'n tante schreeuwde dat ze niet moesten gaan vanwege die droom, werd natuurlijk als belachelijk beschouwd en zou niks aan de hand zijn en hebben ze m'n tante gerustgesteld dat als ze daar zouden zijn ze contact op zouden nemen met m'n tante... Nou 'n dag later op teletekst dat de vliegtuig inderdaad tegen een berg is aangevlogen en alle passegiers zijn omgekomen... Echt freaky... Ze heeft er nog heel lang mee gezeten en zich er voor afgesloten want ze zag wel meerdere dingen die zou gebeuren in de toekomst en daar kon ze niet mee om gaan..
Een aantal jaren terug vloog ik echt met heel veel plezier. Luchtzakken, turbulentie... Ik vond alles een feestje en spannend. Maar sinds twee jaar sta ik er ineens anders in. Na die vliegramp in tripoli. Niet zozeer de ramp, maar wel het idee dat je 's ochtends nog blij je koffers pakte omdat je weer lekker richting huis ging... en dan kom je nooit aan. Vooral die absolute willekeur, je kan het gewoon niet voorspellen. Wel vlieg ik gewoon nog steeds hoor en na het opstijgen 'geniet' ik er ook wel weer van, maar toch... Ik hou er toch meer rekening mee dan voorheen dat het flink mis kan gaan. Maar misschien heb ik dat aan mezelf te danken... Ik ben fervent aircrash-investigation kijker Ik heb overigens zelf ook wat 'enge' dingen mee gemaakt. Zo zijn we in Taipei ( Taiwan ) in een Typhoon gevlogen en moesten we landen. Dat landen dat was echt een crime! Van links, naar rechts, een luchtzak net boven de grond en stuiterend over de landingsbaan. Mijn andere benarde vlucht was boven de Himalaya. We gingen landen in Lhasa, Tibet... Maar dat ligt in het hooggebergte van de Himalaya en die winden die op die hoogte waaien zijn echt straf en hard. Verschrikkelijke turbulentie en wederom zo'n stuiterlanding. We zaten met 80 chinezen/tibetanen in het vliegtuig, van zo'n kleine maatschappij met van die dubieus opgeleide piloten. Toen kneep ik 'm wel even... Ik zag de koppen in de krant al staan:'Vliegtuig met 80 Chinezen stort neer in gebergte. Onder de passagiers waren ook twee Nederlanders'. Brrr!
Ik heb in mijn leven zo een 6x gevlogen. De eerste 2x herinner ik mij niet meer. Maar turbulenties vind ik dood en doodeng. En in 2004 ging ik naar curacao met mijn ma en vliegen wij boven curacao riemen vast alles, want we weten we gaan zo landen. Wat doet die stomme vliegtuig, gaat ie keihard naar beneden om vervolgens weer hard te stijgen en dat deed ie een aantal keer. Oooh wat was ik bang! En al die mensen schreeuwen. Ooh en ik durf ook niet naar de wc te gaan in een vliegtuig. Er moest altijd iemand mee. Maar in 2006 onderweg naar huis ben ik wel alleen geweest. Vond het best wel stoer van mezelf hea. Ben ik klaar deur van de slot af WILT DE DEUR NIET OPEN!!!! Grrrr en ik ben zo bang voor kleine ruimtes en dan ook nog op weet ik veel hoeveel kmers hoog. Maar wat ik niet wist is dat de deur van binnen open gaat ipv naar buiten.
ik vond het al eng toen we op vrijdag de 13e voor de 13e keer vlogen en ook stoelnummer 13a en 13b kregen....... en dan nog mensen die zeggen dat rij 13 niet in een vliegtuig bestaat......gelul....sommige toestellen slaan niet nummer 13 over(er zijn er wel die geen rij 13 hebben) ik vroeg een ander stoelnummer maar toen lachte ze mij echt uit wat denkt u nou dat alleen stoel nrs 13 een ongeluk krijgen dan? en tja daar had ze een punt. mijn vriendin gaat vandaag naar Aruba en heeft overstap op Curacao en dan gaat ze ineen heel klein toestel die schijt nu ook blubber!!
Samen met mijn zus een keer met een goedkope lowcostmaatschappij naar Berlijn gevlogen. In zo'n klein vliegtuigje.. Al een hoop turbulentie gehad in de lucht, gingen we landen, dacht die beste man dat we al op de grond stonden... De laatste 3/4 meter stuiterden we op de grond, heel fijn, maar niet heus. Daarna alleen maar gevlogen met grote vliegtuigen naar de VS. Dat is zo'n verschil!
Richting Malediven (gelukkig zonder kinderen) na 8 uren vliegen kregen we ontbijt. En net tijdens ontbijt komen we in een turbulentie dat wel 30 min duurde. We zakten ook echt ineens 50m naar beneden (je vloog even uit je stoel, gelukkig vast) en iedereen om ons in paniek/gillen. Mensen kotsen op de grond/in zakjes omdat je niet meer mocht lopen. Heel fijn na ontbijt Nog nooit zoveel angst/misselijkheid in 1 keer gehad. En zegt de piloot aan het einde. Nou mensen we zijn uit turbulentie, eet u nu smakelijk (niet wetend dat we al hadden ontbeten) En een gek dat tot 2 keer toe stiekem ging roken in wc :x
Oh ja en vanaf Mallorca. Zaten we allemaal al in vliegtuig en het was snik en snikheet. Ventilatie deed het niet. Beginnen we met rijden en ik zeg nog tegen mijn man dat klinkt niet normaal. Moesten we uitstappen, rechtermotor deed niet goed ben blij dat ze er toen achterkwamen en niet in de lucht. MOesten we daar 6 uren wachten op onderdelen om vervolgens zelfde vliegtuig te nemen. Nog nooit zo'n stilte gehoord tijdens opstijgen
De eerste keer dat ik ging vliegen, natuurlijk al super spannend! Vertraging van 3 uur. Vliegtuig was klaar voor inladen. Staan we in de rij die nog steeds lang duurt...zegt iedereen ineens ooooooh.... Dus ik zo aan mijn vriend vragen wat is er? Ik zat op de grond...te wachten. Zegt ie oh niks. Hmmm nou vooruit oké zal wel dan. Later na nog eens 2 uur wachten toch vertrokken en heerlijke vakantie gehad. Eenmaal thuis zegt ie ineens...er kwam een vonk uit de motor van het vliegtuig! Daarom zei iedereen ohhhh. Mijn god ben blij dat ik toen niks wist want ik was nooit meer ingestapt!
Ik heb een aantal jaren geleden een noodlanding meegemaakt, afschuwelijk.. We kwamen terug uit Turkiije en vlogen al boven Bulgarije toen de stewardessen ineens achter het gordijntje de cockpit in verdwenen. Ik hoorde al een raar geluid, zaten bij de vleugel maar mijn toenmalige man vond dat ik me niet aan moest stellen. ( ben een angsthaas met vliegen ) Toen werd er door de piloot in gebrekkig Engels omgeroepen dat we terug naar Istanbul moesten vliegen omdat de motoren haperden en er zelfs 1 kapot was.. 1,5 uur hebben we op de luchtciculatie boven Istanbul gezweefd zonder motoren..steeds verder dalend naar beneden. Wat een angst. De crew hebben we niet meer gezien en of gehoord. Op het moment dat we gingen landden begonnen mensen te huilen en schietgebedjes te doen....heel eng. We zijn toen ook geland met een sneltheid van 550 km per uur, natuurlijk veelste hard en we stuiterden over de landingsbaan. Gelukkig is alles goed gekomen en heb ik mij niet verder laten tegenhouden door mijn angst maar een hobby zal het nooit worden.,
10 jaar terug een keer vanuit amerika terug naar nl gevlogen en 6 uur lang hevige turbelentie gehad, dat we zelfs geen eten of drinken kregen omdat het personeel ook moest blijven zitten. Het leek de achtbaan in disneyland van de dag ervoor wel, alleen dan 6 uur lang. pffff dat was geen pretje. En een keer een gipsvlucht terug met windkracht 12 de vrachtwagens op de snelweg waaiden om en wij mochten op rotterdam komen landen. pffff we hebben zitten gillen in het vliegtuig. Doodeng. We zijn net niet te plettter geslagen. Na ons ging het vliegveld ook tijdelijk dicht omdat het te gevaarlijk was.
Vorrig jaar vlogen we vanuit griekenland terug naar NL. Vanaf een heel klein eilandje... Er werden steeds mensen meegenomen door de politie/douane?? Onze reisleidster vertelde dat dat albaniers waren die illegaal naar NL wilden. Uiteindelijk na het inchecken wachten tot het boarden komt die politie/douane ineens langs met een koffer om aan iedereen te vragen van wie die koffer is. Was van niemand maar ging toch mee aan boord. Kreeg al de kriebels stel dat het een bom is? Later tussenstop op een ander eiland. Iedereen moest eruit en alle koffer werden ook uitgeladen. Bij het weer instappen moest iedereen eert zijn eigen koffer aanwijzen die dan het vliegtuig weer ingingen. Was uiteindelijk ook een man die niet meer aan boord mocht. En het frustreerende: niemand verteld wat er aan de hand is!
Toen we van onze huwelijksreis van Aruba terug vlogen. Holy moly! Het was noodweer, ik begrijp niet waarom ze überhaupt de lucht in gingen, maar het zal wel vertrouwd zijn geweest. Onweer, mega stortbuien, hagel, harde windstoten. En in de lucht was het nog een tikkeltje erger, turbulentie is tot daar aan toe, een beetje trillen en schudden kan ik nog wel handelen, maar als het vliegtuig een paar keer enorme zakkers maakt in de lucht... Iedereen zat met de handen om de armleuningen geklemd en gespannen voor zich uit te kijken. Ik heb m'n ogen dicht gedaan en deed net alsof ik nog met een vette cocktail aan de zwembadbar zat. Wat een rukvlucht was dat zeg, doodeng. En die knipperende verlichting aan de linkerkant van het toestel en het steeds weer openvliegen van de bagagebakken boven de stoelen was hielpen ook niet mee.