@oktober91 Hoe is het vandaag? Ik hoop zo erg voor je dat deze zwangerschap goed zal gaan. @Upke2 Hé, je bent terug! Leuke vakantie gehad? @Livoli Gefeliciteerd met jullie pup! @Baby dream Dank je voor de knuffel, je bent een schat. Ik voel me helaas nog steeds heel depressief (ik heb in het verleden een depressie gehad, dus ik herken de signalen). Vandaag neem ik even contact op met het ziekenhuis om te vragen of ik zo snel mogelijk een afspraak kan inplannen met de vruchtbaarheidspsycholoog. De assistente zou mij vorige week bellen voor een intake, maar dat heeft ze niet gedaan. Verder stort ik me maar weer op mijn werk, dat biedt enige afleiding. En jullie tekstjes zijn mooi @Baby dream en @Littlegirl1989, maar ze doen mij op de een of andere manier niet zoveel. Zucht. Ik had mijn vriend en mij een léúk zwanger-worden-proces gegund, ook omdat we in het verleden al genoeg ellende over ons heen hebben gehad. Zo jammer dat het leven daar anders over denkt. En ik weet wel dat het juist averechts werkt als je je daartegen verzet, maar ik ben een beetje kwijt hoe je dat dan ook alweer moet accepteren. Dat het leven anders loopt dan je van tevoren had verwacht, bedoel ik. En hoe je omgaat met de oneerlijkheid ervan. Vriendinnen die bijvoorbeeld aan baby's zijn begonnen omdat ze bang werden van ons proces en die nu al lekker over de helft van hun zwangerschap zijn. En zij zeggen doodleuk: 'Je moet het loslaten, baby's laten zich niet plannen.' Eh, nou, bij jullie wel hoor. Hóé dan? Maar goed, vandaar mijn afspraak met de psycholoog. Hopelijk kan hij/zij me hierin een beetje begeleiden.
@nizzie86 als ik zo lees kan die psycholoog jullie hopelijk goed helpen. Bleh zou een arm om je heen willen slaan Voor mezelf, ik kan het niet loslaten en ik probeer het ook niet meer. Ik sta er mee op en ga er mee naar bed en dat probeer ik te accepteren en toe te laten. Hoewel dat soms moeilijk is door het verdriet is dat er en ik weiger me daar voor te schamen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan
@nizzie86 Meid, wat een heftig verhaal. Ik wist helemaal niet dat jij zulke depressieve gedachten had. Maar goed, hoe goed kennen we elkaar dan ook allemaal hè, hier via het forum. Ik herken je zo goed, ook m.b.t. die vriendinnen. Soms heb ik daar echt nachtmerries over. Ik ben bijvoorbeeld 27, maar ik heb een oudere zus. Zij wordt in november 29. Zij is nu ook bang dat ze ook PCOS heeft. Maar van haar denk ik het gewoon niet (zij heeft niet de symptomen die ik wel heb), maar snap uiteraard haar gedachten wel. Soms denk ik; shit, straks gaat ze ook nu maar beginnen, omdat ze bang is om het te hebben, en dan is zij natuurlijk binnen no time zwanger. Dat zijn akelige gedachtes die ik van mezelf niet 'mag' hebben, maar ik heb ze wel. Ik kan me daarom heel goed voorstellen dat het frustrerend is als je jouw vriendinnen een kinderwens 'aanjaagt' en als ze je dan ook nog wijze adviezen gaan geven over 'loslaten'.
@nizzie86 Dat soort mensen kan je het best een klap met een warm brood geven. Dat soort opmerkingen zijn zó mateloos irritant. Lekker makkelijk praten als je zelf in één wip zwanger bent. Argh! Slecht voor je bloeddruk dit. Ik ken het, hier ook al gehoord. Is een stuk onwetendheid van hen, maar het zijn gewoon domme opmerkingen waar je niks mee kan. Psycholoog kan ik je echt aanraden, ik ben zelf ook onder behandeling bij een praktijk ondersteuner/psycholoog van de huisarts. Dikke knuffel.
Hoppa goedemorgen.... Hij had nu inderdaad 4mnd moeten zijn Hoe komen die lui aan mijn adres? Ik reageer later op jullie, ik lees het wel maar moet nu gaan werken
@Littlegirl1989 Ja, dat wil ik dus ook leren, accepteren dat het nu eenmaal zo is en dat ik er niet tegen moet vechten en ook niet telkens in de slachtofferrol moet kruipen en janken dat ik het zo zielig vind voor mezelf. Ja, het is zielig voor me, maar kom óp zeg. Dat betekent nog niet dat ik meteen niet meer kan functioneren. Het is nu dus zo erg dat ik niet meer naar buiten wil omdat ik gewoon agressief word van al die dikke buiken. Ik woon in een jonge buurt, dus dan krijg je dat, hè. Maar goed, aan die agressiviteit en neerslachtigheid heeft niemand iets. Het is niet alsof je dan sneller zwanger raakt of zo. Alleen hoe doe je dat, dat accepteren? Ik heb dat in het verleden door middel van therapie wel geleerd, maar dat ging over heel andere dingen. Triviale dingen, vind ik achteraf. Ik had graag tegen de 2013-Nizzie willen zeggen: 'Meid, maak je niet druk om wat de caissière over je fucking wenkbrauwen zegt (true story), over een paar jaar heb je pas écht reden om verdrietig en gefrustreerd te zijn.' Ik schaam me op zich niet voor mijn gevoelens, want ik vind dat alle gevoelens er mogen zijn, maar ik vind mijn reactie op die gevoelens wel vervelend. Maar wat je zegt, ik heb goede hoop dat de psycholoog me daarin kan helpen. Dank je wel voor die arm om me heen ♡. @Pancakes Ik zal het je nog sterker vertellen. Mijn schoonzus is op de dag dat ik vertelde dat ik zwanger was gestopt met de pil omdat het haar zo gezellig leek om samen zwanger te zijn. En natuurlijk was het bij haar twee weken later raak, op de avond dat ik mijn miskraam onderging. Nu is ze ruim twintig weken zwanger en mag ze in november een kindje verwelkomen. Hoe cru wil je het hebben? Uiteraard ben ik objectief gezien wel blij voor haar, maar het steekt natuurlijk enorm. Overigens worden mijn depressieve gedachten heel erg versterkt door de hormonen. Nog een reden om maar snel zwanger te raken, een kind te baren en hoppa, weer aan mijn reguliere hormoonsuppletie te beginnen .
Ja, terwijl, hoe moeilijk kan het zijn? Iemand is verdrietig en jij zegt: 'Wat erg dat je verdrietig bent, ik wou dat ik het kon wegtoveren. Ik leef met je mee.' Als iemand zijn teen stoot zeg je toch ook: 'Gaat het?' en niet: 'Ah joh, laat het los. Pijn is een emotie.' Ik snap niet wanneer en waarom dat is gebeurd, dat we elkaar zijn gaan oppeppen in plaats van naar elkaar te luisteren en elkaars pijn proberen te begrijpen.
♡ Ladies met tonnen engelengeduld ♡ Gigi01, 26 jaar, 2e kindje, ronde 3 (met ovu-test, zonder ronde 11) Loolaa, 41 jaar, 2e kindje, ronde 8 Elyn, 29 jaar, 2e kindje, ronde 23 (incl. missed abortion) Baby dream, 2e kindje, ronde 16 (met behulp van Utrogestan) Cynmark29, 29 jaar, 1e kindje, ronde 19 (MMM) Joppie1, 35 jaar, 2e kindje, ronde 9 Sweetgirl86x, 31 jaar, 1e kindje, ronde 19 Upke2, 27 jaar, 1e kindje, ronde 17 Snuky, 29 jaar, 1e kindje, ronde 18 (MMM) Littlegirl1989, 28 jaar, 1e kindje, ronde 17 Nizzie86, 31 jaar, 1e kindje, ronde 9 (5e na missed abortion) (MMM) Mamavanlois, 31 jaar, 2e kindje, ronde 12 MiniVosje, 25 jaar, 1e kindje, ronde 12 (in april 2015 gestopt met de pil) Oktober91, 25 jaar, 2e kindje, ronde 16 (19 maanden na miskraam): ZWANGER! Pancakes, 27 jaar, 1e kindje, 11 maanden bezig (MMM) PinkLady88, 29 jaar, 2e kindje, ronde 11 Buttercup, 22 jaar, 1e kindje, ronde 16 Sinaasappelsapje, 32 jaar, 2e kindje (eerste kindje overleden), 27 maanden bezig (MMM) Livoli, 29 jaar, 1e kindje, ronde 14 (8e na miskraam) (1e ronde met behulp van Utrogestan)
Zelf ben ik inmiddels trouwens bijna 11 maanden bezig (8 augustus 2016 laatste pil...) En @nizzie86 Precies wat jij zegt! Hoe moeilijk is het om te zeggen: "Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen, vind het zo erg voor je. Is er iets dat ik kan doen?" In plaats van dat mensen zeggen; "Ach joh, het is jouw tijd nog niet, of "what's meant to be will find its way" Euh, okee, dus het is meant to be dat wij met z'n allen niet zwanger mogen raken, terwijl we op de televisie 16 jarige meisjes met in de ene hand een peuk en in de andere hand een blikje red bull gewoon zwanger zien worden? Mega-irritant. Soms wou ik dat we gewoon eens met z'n allen konden kletsen. Niemand die het zo goed begrijpt als jullie...
@Pancakes Ik heb het aangepast! Ik ben ook zo blij met jullie. Ik heb nooit het idee dat hier met ogen wordt gerold als ik weer eens loop te zaniken. Zo fijn dat iedereen hier gewoon mag zijn wie hij is. Jullie zijn schatten! En weet je, jullie moeten het gewoon loslaten. What is meant to be, will be. Grapje natuurlijk. Ik wou dat ik met baby's kon strooien, dan waren jullie de eersten geweest die er van mij eentje hadden gekregen .
Ja hè, zou ook zo gezellig zijn als we met z'n allen gewoon een baby'tje kregen tegelijkertijd... Ik had dan vrijdag dat etentje met die vriendin. Ik zag er dus heel erg tegenop, maar zij bleek haar zoontje uiteindelijk via IUI gekregen te hebben na anderhalf jaar MMM en zij heeft ook een MA gehad bij zes weken. Dat weet je dan van tevoren niet hè, dus wij konden ook zo goed praten. Maar tóch, zij heeft nu wel een zoontje, dus zij vertelt toch dingen over zwangerschap, bevalling etc etc. Tuurlijk, zij begrijpt mij heel goed, maar het blijft steken. En het is haar goed recht, hoor, uiteraard, daar is ze moeder voor. Ik begrijp het ook heel goed en misschien ga ik het zelf ook doen als ik ooit moeder word, maar ik dacht toch; als ik jou had gesproken toen je nog niet zwanger was, had ik het toch gezelliger gevonden Slecht hè? Maar zo werkt het wel...
@nizzie86 goed dat je hulp zoekt. Waar wij doorheen gaan is niet niks. En het is ook niet voor niks dat artsen je erop wijzen (wanneer je de mmm in gaat) dat er psychologen beschikbaar zijn die hierin gespecialiseerd zijn. Ik heb niet zoveel aan een psycholoog, zie er de meerwaarde niet van in bij mij. Toen ik net wist dat mn kindje overleden was kreeg ik in het ziekenhuis direct een psycholoog, ze was heel aardig maar ik dacht alleen maar ik voel me nu het meest klote dan ik me ooit gevoeld heb en dat kun je alleen veranderen door te zeggen dat de artsen het fout gezien hebben.. Maar iedereen moet hulp zoeken op zijn eigen manier. Ik zit hier pas net en ken je niet goed maar weet dat je hier sowieso altijd terecht kunt en mocht je willen praten, ik ben er in ieder geval! @Littlegirl1989 verzetten moet je ook niet proberen, de enige die dat zeggen zijn mensen die zelf nooit in deze situatie hebben gezeten. Het enige wat ik probeer te bedenken is dat de artsen tegenwoordig heel veel kunnen en dat we moeten proberen daarop te vertrouwen. @Pancakes die gedachtes zijn ook logisch, hoe lullig ook. Je gunt iedereen het beste maar jezelf ook. Maakt je geen slecht mens, als je iets zooo graag wil en er alles voor doet maar het lukt maar niet dan wordt je gewoon gek!
@Pancakes Ja, zo gaan die dingen. Je kunt je gevoel gewoon niet uitschakelen op zulke momenten, en dat hoeft ook niet. Knuffel voor jou. Ooit ga jij je vriendinnen over jouw bevalling vertellen (waar je niets van voelde en die binnen een halfuur voorbij was ) en dan denk je even terug aan afgelopen weekend en schiet er door je heen: eindelijk, ik ben ook een mama. @Sinaasappelsapje Wat ben jij lief, zeg. Ik kan me zo goed voorstellen dat je helemaal niet zat te wachten op die psycholoog aan je bed. Het is trouwens geheel wederzijds, mocht jij ooit willen praten, dan ben ik er ook! Even een vraag aan jullie. Ik had net de assistente van de poli psychiatrie/psychologie aan de lijn en die vertelde me doodleuk dat er op dit moment geen psychologen beschikbaar zijn en dat ze ons dus niet kunnen helpen. Ik heb toen in tranen de poli gynaecologie gebeld, en die vonden het schandelijk dat ik zo was afgescheept en zouden namens mij een klacht indienen over de gang van zaken, maar goed, daar koop ik nu natuurlijk niets voor. Omdat dit de enige manier was waarop we 'gratis' hulp konden ontvangen, kunnen zij ons ook niet verder helpen. Mijn vriend en ik kunnen op eigen initiatief een psycholoog inschakelen, maar dan gaan we ons scheel betalen, en de medische kosten rijzen bij ons al de pan uit. Wat zouden jullie doen? Bijvoorbeeld op gesprek gaan bij de huisarts en vragen wat zij of de praktijkpsycholoog voor ons kunnen betekenen? Het ideale aan de doorverwijzing van de gynaecoloog was dat het een speciale vruchtbaarheidspsycholoog betrof. Dat idee gaat nu dus helaas verloren.
Ik ind het bizar dat die vruchtbaarheidspsychologen zomaar "vol" kunnen zijn. Sta even met mijn mond vol tanden dat dat zomaar kan. Een beetje alsof wij in het vph zeggen "goh, onze arts is te druk, bel maar een huisarts". Dat moet toch niet zomaar kunnen? Dit typende zit ik te denken, ik geloof dat ik de zorgverzekering zou bellen hierover om advies in te lichten. Mensen vergeten die partij vaak, maar die kunnen aardig wat betekenen soms. En lieve @nizzie86 je neemt mijn woorden strenger als ik bedoelde. Want ik kruip ook fijn in mijn slachtofferrol en huil als ik daar zin in heb en kruip onder een dekentje weg als de wereld me te groot wordt. Maar ik probeer me daar zo min mogelijk schuldig over te voelen. Fuck de wereld, het is mijn verdriet en dat mag daar gewoon zijn en als andere niet kunnen accepteren dat ik dat nodig heb dan helaas. alsof je in de achtbaan zit en van jezelf niet mag schreeuwen dat je er uit wil. Nou, dat doe ik wel Maar ook dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Overigens, jij woont in Utrecht, ik werk in Utrecht. Als het je teveel wordt en je wil even ergens koffie drinken, stuur rustig een berichtje *wil smiley die een knuffel geeft maar die is er niet*
Ik lees al een tijdje mee, maar weet niet zo goed wat ik moet reageren... Heftige verhalen van jullie en wat een vreselijke reacties van anderen! Zo harteloos Je kunt pas oordelen als je zelf zoiets mee maakt, maar dat snapt blijkbaar niet iedereen. En tot die tijd hoor je er toch juist voor elkaar te zijn?!
@Littlegirl1989 Het slaat inderdaad helemaal nergens op. Ze denken daar blijkbaar echt niet na over hoe zo'n boodschap over kan komen bij stellen die toch al zoveel teleurstellingen hebben moeten incasseren en die eindelijk zo ver zijn dat ze psychologische hulp durven te vragen. Ik vind het zo belachelijk dat ik er bijna van in een lachstuip zou schieten. Ik snap op zich best dat ze onderbezet zijn, maar zorg er dan voor dat de gynaecologen dit ook weten en denk even mee over andere oplossingen. Maar nee. Meis, je bent zó lief, ik weet niet waar ik dat aan verdiend heb. Je omschrijft het sowieso allemaal heel treffend. Ik stuur je zo even een PB. *stuurt smiley met hartjesogen terug en ook de drol-emoji in verband met fuck de wereld*
Ik voel me een beetje opdringerig, maar graag! Vele posts op dit forum door zitten lezen maar in jullie verhalen kan ik me, helaas, erg vinden. Wat triest hoe je behandeld bent aan de telefoon! Gevoel- en respectloos vanuit hun. Als het niet anders kan dan toch via de huisarts proberen? En zou het sowieso de 28e melden..