Ik reageerde net dat ik het met aappie20 eens ben, maar ook mijn bedoeling is het natuurlijk niet om jou (of iemand anders daarmee te kwetsen/raken). Het is een ervaring van hoe ik het persoonlijk heb ervaren, dit hoeft natuurlijk niet voor iedereen zo te zijn. Ik ken meerdere kinderen welke enigkind zijn en dit gevoel niet herkennen, dus dit gaat natuurlijk niet voor iedereen op.
Dat begrijp ik, hoor. Ik wilde gewoon aangeven dat het bij mij heel heftig binnenkomt. Mijn dochter is gelukkig en ze wil zelf helemaal geen broertje of zusje. Twee bevriende stellen hebben meer kinderen (eentje 3 en de andere 4) en ze vindt het altijd heerlijk om weer naar huis te gaan als we daar geweest zijn. Maar het gaat om mijn eigen gevoel. Ik had zelf ook zo graag een groter gezin gewild. En mensen die opmerkingen maken als"Oh met één is alles veel makkelijker", kan ik serieus schieten.
Dit zijn allemaal dingen die mij, voor mijn dochter verdrietig maken..... Maar ik kan er niets aan veranderen helaas.
Precies en dat vind ik nou zo jammer aan de natuur... waarom kan elke vrouw nou niet gewoon kinderen krijgen
Wat nu als jouw 2 of meer kinderen elkaar niet uit kunnen staan? Mijn moeder komt uit een gezin met 6 kinderen. Ze hebben allemaal ruzie met elkaar en spreken elkaar nooit. Mijn nichten (2 zussen dus) spreken elkaar nooit, geen ruzie maar ze hebben niets met elkaar. Mijn man komt uit een gezin van 3 en je raadt het al, ze spreken elkaar nooit. Zelf ben ik ook enig kind. Dat vind ik absoluut jammer maar het is niet anders. Onze dochter is semi enig kind. Ze heeft nog 2 oudere zussen (dochters van mijn man en zijn ex-vrouw). Dat gaat nu heel leuk en daar ben ik blij om natuurlijk en ik hoop dat dat zo blijft. Het idee/gevoel niet mee te tellen met 1 kind heb ik nooit gehad. Ik geniet van mijn dochter en iedere ontwikkeling die daarbij hoort.
Ik heb gelukkig een prachtige dochter mogen krijgen, en ik ben er enorm dankbaar voor dat ik het zwanger zijn heb mogen ervaren, de bevalling heel fijn en mooi was en dat ik een prachtig mensje mag zien en helpen opgroeien. Zo verdrietig voor vrouwen die dit nooit zullen meemaken....
Dat kan, dat weet je nooit van te voren (net zoals je bijna niets van te voren weet). Maar door mijn ervaring en gemis vond ik het belangrijk om mijn kind (voor zover mogelijk) dit te kunnen bieden, daarbij komt natuurlijk ook dat ik zelf ook graag meerdere kinderen wilde. Puur omdat mijn zoon dit misschien wel leuk zou vinden is voor mij geen reden om voor een tweede te gaan.
Een tweede kind is hier ook geen optie (vanwege mijn leeftijd en gestel) en heb daar vrede mee, voel me gezegend dat het moederschap me überhaupt nog gegund is....máár ik heb ook momenten dat ik me schuldig voel naar zoontje toe, terwijl ik weet dat je je met broers/zussen ook heel alleen kan voelen. Hij zou nu wel graag een klein broertje willen om mee te spelen of een zusje om te pesten ( ) maar hoop dat hij het ons nooit kwalijk zal nemen dat hij die niet heeft...
Wij hebben gezien mijn leeftijd geen jaren meer tijd. Ik ben over 4wk 35jr en heb pcos. Ik ben ook 11jr enig kind geweest, is me prima bevallen, hoewel ik heel veel van mijn "kleine" zusje van nu 23jr hou natuurlijk. Mijn vriend heeft 2 zusjes met wie hij niet overweg kon als kind. Financieel zouden wij niet kunnen geven wat we willen als we 2 kinderen hebben. Ik zou het erg vinden als onze kinderen niet meekunnen met schoolreis enz. Als we meer geld hadden dan zou ik waarsch wel meer naar een tweede verlangen. Ik weet dat ik geen tweede wil, maar idd, wat iemand al zei, ik heb vaak het gevoel "minder mee te tellen" met een kind.
Wat een lastige situatie. Ik zou toch wel proberen om dit bespreekbaar te maken het is zo belangrijk om samen te praten. En ik zou er goed overnadenken wat goed is voor jullie gezin
Dan denk ik dat je met dat laatste gevoel moet gaan dealen. Want uiteraard is dat geen reden om nog een kindje te krijgen natuurlijk. Waardoor krijg je dat gevoel? Kan je daar mogelijk met iemand over praten zodat dat afzwakt/verdwijnt? Want wat je omgeving ook vind/denkt/zegt, JIJ hebt dat gevoel, dus jij bent de enige die daar iets mee kan doen. Het is niet zo dat het een feit is. En zodra je niet aan de standaard 2 doet (of evt acceptabele 3) dan hebben mensen daar een mening over, I know maar persoonlijk vind ik dat een probleem/tekortkoming van die mensen hun inzicht, niet dat van mij. En het zou fijn zijn denk ik als jij er ook zo in zou kunnen staan.
Ik vind het jammer dat mensen je het gevoel geven minder mee te tellen omdat je één kind hebt. Mijn moeder had vroeger een grote kinderwens, maar mijn vader ging alleen akkoord als ze dan voor twee kinderen zouden gaan. Mijn moeder werd overtuigd en hoewel zij één kind had gewild, kreeg ik toch nog een zusje. Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij met mijn zusje, mijn beide ouders ook. Maar mijn moeder had/heeft grote moeite om twee kinderen te combineren mede door trauma's uit haar jeugd. Kleine dingen als 's ochtends twee dochters bij haar in het twee-persoonsbed kon ze niet aan (mijn ouders waren inmiddels gescheiden). Ik mocht de ene dag en mijn zusje de andere, om en om. En zo kan ik nog veel voorbeelden geven. Uiteindelijk is ze ingestort en heeft ze jarenlang in een psychiatrische kliniek gezeten om de trauma's uit haar jeugd te verwerken. Dus aan iedereen hier, als je om wat voor reden dan ook denkt dat je als gezin/moeder de zorg voor een tweede kind erbij of nog een zwangerschap niet aankan, luister dan naar jezelf en maak zelf de afweging zonder naar je omgeving te kijken, zou ik willen zeggen.
Voor jou en @Miss T: een vriendin van mij is enig kind. Maar zij mist geen broers en zussen. De hulp en/of steun die je van een broer of zus krijgt, krijgt zij van vriendinnen. Ze heeft zelf nog geen kinderen, maar ze is een geweldige tante voor onze kinderen. Het zal dan wel niet biologisch zijn maar dat maakt het gevoel voor haar en ons niet anders.
Dank je, fijn om te horen. Mijn dochter zegt wel eens dat ze een broertje of zusje zou willen hebben, in het begin(toen net duidelijk was geworden dat er echt geen kindje meer kon komen) vond ik dat heel erg moeilijk.... ik had het haar en mijzelf zo graag gegeven. Onze dochter weet hoe het zit en waarom er niet meer kinderen zijn en lijkt zich er aardig bij neer te leggen. Wij hebben neefjes en nichtjes en vooral de meiden van mijn zus 13 en 11 jaar zijn als ze hier zijn of onze dochter daar, als zussen voor haar. Ze zeggen ook geregeld tegen vreemde dat ze zussen zijn en gedragen zich ook zo. Ze klieren samen, lachen, maken ruzie, douchen samen, doen elkaar pijn en troosten elkaar. Zo waardevol en fijn.... en ze heeft een beste vriend die ook een soort broertje is voor haar, ze kennen elkaar vanaf dat ze 1 jaar zijn. Als een van hen hier komt logeren iiscdat feest, als ze decdagvdaarnacweer gaan is dat voor onze dochter ook weer fijn, ik merk dat ze dan graag die rust weer heeft en lekker op zichzelf wil zijn. Ook prima
Bedankt voor je lieve reactie. Dat doet mij goed. Ik hoop ook echt dat mijn dochter zulke goede, fijne vrienden en vriendinnen krijgt.
Mijn zoontje (6) vroeg eerder wel eens om een broertje of zusje, de laatste tijd niet meer. Ik vind het soms nog moeilijk dat hij alleen is, maar aan de andere kant zie ik ook dat hij er niet onder lijdt. Ik ga heel veel om met mijn tweelingzus, zijn net nog op vakantie samen geweest met onze gezinnen. Haar zoons zijn bijna als broers voor mijn zoon. Maar ons jochie is wel duidelijk extraverter en assertiever, maakt makkelijk contact. Dat doet me goed. Ik heb zelf ook nog een broer, die spreek ik eigenlijk niet. Familiebanden zijn ook maar relatief....
Ik heb getwijfeld, maar wil toch tegenwicht bieden aan aapie in deze... misschien helpt het dingen voor sommige mensen weer balanceren. Ik ben de jongste in een gezin met 2kinderen. Mijn broer is 3 jaar ouder en als kind heeft het al vrijwel nooit geboterd. Mijn moeder zei altijd dat ze als cadeau voor haar verjaardag 1 dag geen ruzie tussen ons wilde. Dat kreeg ze nooit. Mijn broer was agressier naar mij. Sloeg, kleineerde me. Mijn ouders kregen er geen vat op, maar ik weet wel dat er altijd ruzie was tussen mijn broer en ouders wat mijn jeugd erg getekend heeft. Later raakte mijn broer aan de drugs en had ik het gevoel mijn moeder te moeten beschermen tegen hem. Ondertussen ben ik 28, mijn broer is afgekickt en nu komen we langzaam in beter cotact met elkaar, maar ik kan zeggen dat ik als kind vaak huilend gewenst heb enigst kind te mogen zijn. Mijn jeugd en mijn karakter is gevormd met de problemen die mijn broer en ik voor elkaar hadden. 2 kinderen is geen garantie op meer geluk. Je wrnst graag datgene wat je niet hebt, of je nou enigst kind bent of juist broers of zussen hebt. Ik zou daar geen keuze vanaf laten hangen.
Wij hebben 3 kinderen , maar helaas maar 1 die we mogen zien opgroeien... (2 zoontjes zijn na couveuse periode overleden) Dat maakt het nog gecompliceerder en vooral pijnlijker als mensen vragen naar het aantal kinderen en dan (bij mijn antwoord dat er 1 rondloopt, niets aan gelogen) opmerken dat dat lekker veel vrijheid geeft. Ik had het reuzedruk moeten hebben! Ik wil heel graag voor een derde zwangerschap gaan, maar ik vind het ook heel spannend. Dat zou dus de enige (maar wel heel belangrijke) reden zijn om het niet te doen vanwege mijn geschiedenis. Het zijn maar 9 maanden, maar die kunnen tergend langzaam gaan als je vanaf week 20 thuis zit en je verhoogde kans hebt dat het weer gecompliceerd wordt. Er is in deze geen goed of fout, maar je mag heus wel op je eerdere mening terug komen. (Wie kent ze niet: eerst zeggen dat ze nooit kinderen willen en later kom je ze tegen met... kinderen). Ik zou daarom wel serieus met mijn partner praten, om hem te laten weten dat ik twijfel en of dat bij hem iets los maakt of niet. Ik ben er wel van overtuigd dat je er samen achter moet staan en je niet je partner moet overhalen, zoals eerder iemand ook al aangaf.
ik (her)ken de situatie (gelukkig nog) niet, ik zou heel graag een 2e kindje willen met de tijd, mijn man wilt dit hoogstwaarschijnlijk niet (hij is er nog niet helemaal uit) hij is enigskind en heeft een broertje/zusje nooit gemist en gaf eigenlijk al voor ik zwanger raakte van onze dochter dat hij het er bij 1 wou laten, toen ik melde dat ik toch wel graag een 2e zou willen (ooit) zei hij eerst maar 1 en daarna zien we wel verder. we hebben met onze dochter een turbulent begin gehad en mede hierdoor denk ik dat hij een 2e kindje niet aandurft, ik ben flink ziek geweest, heb zwangerschapsvergiftiging gehad, hierdoor is onze dochter 11 weken te vroeg geboren. ik heb nu nog steeds "last" van een te hoge bloeddruk en slik hier dan ook medicatie voor.