Ik vind je redenen van het heden nogal naïef. Niet iedere broer en zus hebben een goede band. De meeste mensen in mijn omgeving hebben weinig met hun siblings. Geldt ook voor mij. Ik zie mijn zusje 2 keer per jaar en verder spreken we elkaar nooit. Als kind hadden we echt een hele grote hekel aan elkaar. Mijn broertje is wel leuk, maar voelt hetzelfde als een verre neef. Ik vind het dus niet zielig. En ik vind het rot voor mensen die graag een tweede hadden gewild dat sommigen dat wel zouden kunnen vinden.
Ik ben dan wel is waar niet 'echt' alleen, heb twee oudere broers de jongste is 16 jaar ouder als mij. Ik heb mij in mijn schooltijd vaak alleen gevoeld, ik was ook best jaloers op mijn klasgenootjes die grote gezinnen hadden, als ik daar speelde was het altijd zo gezellig, en dan kom je thuis en is het alsware leeg. Dat gevoel heb ik ook altijd gehouden. Het liefste wou ik altijd 3 kinderen, maar we houden het bij 2- tussen hun zit ruim 2 jaar verschil in. Op latere leeftijd wanneer wij oud en grijs zijn hoop ik dat ze beide een goede band hebben met elkaar als wij het leven uit gaan, en ze er niet alleen voor staan. Maar weet je ts, je moet doen wat je eigen hart je ingeeft en natuurlijk van je man. Elke zwangerschap/ bevalling kan anders verlopen, mijn 1e was ook een hel, maar mijn 2e was super, zo wil ik nog wel paar baby's op de wereld zetten.
Ik kom uit een groot gezin dus aan mij heb je niks, maar een nicht van mij mag door omstandigheden ook niet meer zwanger worden. Nu krijgt zij ook altijd zulke reacties van zielig voor je kind die is dan alleen enz. Haar reactie daarop: Hopelijk heeft zij dan een fijne partner, familie en vriendenkring om zich heen. Ik hoop dat jullie er uit komen.
Mijn man is enig kind en geeft aan in zijn jeugd nooit een gemis ervaren te hebben en hij stond er toen sowieso niet echt bij stil. Maar nu hij ouder wordt (en onze ouders helaas ook) vindt hij het soms wel jammer dat hij bepaalde dingen niet kan delen met een broer of zus zoals ik dat wel kan. Hij mist soms wel gewoon eens "eigen familie" zoals hij het dan zegt. Hijzelf wilde wel echt persé meer dan 1 kind. (liefst nog een derde maar daar pas ik dus voor. ) Enfin, een broertje of zusje voor jullie dochter moeten jullie trouwens alleen aan beginnen omdat jullie zelf een 2e kind willen, niet omdat jullie dochter dat zou willen...
Ik ben enig kind heb vond/vind mezelf echt niet zielig. Dat ik alleen voor dingen kom te staan schrikt me niet af, je groeit op met dat besef en broers/zussen hebben is niet altijd een garantie dat je niet alles alleen zal moeten doen. Mijn ouders hebben voor mijn vader zijn ouders gezorgd toen dat nodig was. Mijn vader zijn broer kwam om de zoveel weken eens langs voor 5 minuten ofzo. En dan maar klagen tegen mijn ouders over wat ze toch beter konden doen. Met die ervaring ben ik wel blij dat ik geen broers of zussen heb. Toen ik opgroeide heb ik ze ook niet gemist. Ik had altijd wel iemand om mee te spelen en mijn ouders deden nooit moeilijk om vriendjes te laten komen spelen en soms zelfs blijven slapen. Maar met momenten was ik ook wel eens graag alleen. Even zelf helemaal opgaan in mijn spel. Nu ondervind ik ook dat je soms meer hebt aan een goeie vriend dan aan familie.
Nou dan moeten de kinderen wel goed met elkaar om kunnen gaan! Ik kom uit een groot gezin en ben toch echt wel een buitenbeentje op bepaalde gebieden, hier zie je broers en zussen toch echt niet zo even op bezoek komen. (ook niet van mijn man kant). Mijn tip kijk naar je eigen geestelijke en lichamelijke gezondheid! Jullie zijn degene die de kinderen moeten opvoeden en niet de familie/vrienden.
Ik ben zelf enig kind en ik heb het vroeger nooit gemist, had veel vriendinnetjes en werd juist sociaal omdat ik op bijvoorbeeld vakanties wel vriendinnetjes moest gaan zoeken om mee te spelen. Maar dat verschilt natuurlijk per kind. Een broer of zus geeft ook geen garantie voor een geweldige band. Waar ik wel tegen opkijk is het moment dat mijn ouders meer zorg nodig hebben of overlijden, maar ik heb gelukkig een lieve vriend en familie. Doen wat jullie willen, zielig is het zeker niet!
Nee het is niet zielig en ik zou zo graag willen dat mensen eens van dat idee afstappen. Ik heb een zusje, maar moest continu opboksen als kind tegen haar, want zij was het oogappeltje en werd voorgetrokken. Nou leuk hoor. Zeg niet dat dit natuurlijk overal zo is, maar het hoeft niet altijd alleen maar leuk te zijn om een broertje/zusje te hebben. Nu heb ik wel een goede band met haar, maar ik zie/spreek haar maar heel weinig. Ik heb 1 dochter en zij blijft ook alleen. Niet eens bewust, want ik mag wegens medische redenen niet zomaar zwanger raken en daar kleven veel risico's aan, dus dat doe ik niet. Mijn dochter komt niks te kort. Heeft vriendinnetjes en familie genoeg. Ze is ook niet verwend, daar zorgen we zelf wel voor. Ze deelt haar speelgoed met iedereen die maar binnenkomt en is heel sociaal.
Mijn man was vroeger met zijn vieren, maar ook eigenlijk wel alleen daar.. De aandacht ging vooral naar de overige 3, nu nog steeds. Dus ook meerdere kinderen geven geen garantie tot leuk zijn met elkaar... Wij hebben er zelf ook vier, die tot nu toe wel goed met elkaar omgaan. In onze familie zijn wel mensen met 1 kindje, en ik zie wel dat die de meest verwende kinderen zijn van het hele spul. Zijn niet gewend te delen etc, dus mijn kijk erop is daardoor wel enigszins vertroebeld. Als je je kind gewoon leert te delen, samen spelen, etc, is er naar mijn idee niets zieligs aan enig kind zijn...
Het is zeker niet zielig om enig kind te zijn. Je weet gewoon niet beter en je leert al heel snel om zelfstandig te spelen etc. Het heeft voor- en nadelen, net als het hebben van broers en/of zussen (heb ik gehoord ). Zelf heb ik nooit het gevoel gehad iets gemist te hebben oid. Steun heb ik altijd gehad van mijn ouders, familie en beste vrienden. Ik ben enig kind, maar niet omdat mijn ouders dat zo hadden gewild. Er waren ook complicaties en het risico op ernstigere beperkingen bij een volgende kindje zouden heel groot zijn. Ik ben zelf met 30 weken spontaan geboren en had 2 klompvoetjes. Bij mij is alles goed gekomen, maar het risico op erger wilden mijn ouders niet lopen en dat begrijp ik.
Hier blijft het vanwege leeftijd en lichamelijke ongemakken bij één kind en ja, tuurlijk denk ik wel eens aan later...maar een broer of zus geeft geen garantie dat dat later makkelijker zou zijn en vind ik ook echt geen reden om voor een tweede te gaan. Denk dat zoontje ook meer heeft aan een gelukkige moeder dan aan een broertje of zusje in combinatie met een ongelukkige moeder. Ik quote hierin Chocolat: "kijk naar je eigen geestelijke en lichamelijke gezondheid! Jullie zijn degene die de kinderen moeten opvoeden en niet de familie/vrienden."
Ik denk niet dat het zielig is om enig kind te zijn. Mijn dochter is ook in haar eentje en zal dat hoogstwaarschijnlijk ook blijven. Het samen spelen leert ze op de crèche en verder doen we in onze vrije tijd veel leuke dingen met haar en zoeken vaak ook contact met ouders van andere kindjes in haar leeftijdsgroep. Het hebben van een broer of zus is geen garantie voor het altijd gezellig samen zijn. Heb zelf een broer en helemaal geen contact meer (overigens zijn keuze). Eigenlijk dus nu ook in mijn eentje "over". Natuurlijk zijn er voor en tegens maar je moet doen waar jij je goed bij voelt. Je dochter zal er echt niet minder om worden!
Ondanks dat wij 2 meiden hebben vind ik 1 kind niet zielig. Sterker nog, bij ons had het er ook net zo goed bij 1 kunnen blijven. Na een nare periode van 2 buitenbaarmoederlijke zwangerschappen hebben we het nog een x periode gegeven (tot mijn 35ste verjaardag). Als het in die periode niet was gelukt dan niet. Ik merkte namelijk aan mezelf dat ik er niet gelukkiger op werd en dat straal je uit naar je kind toe.... Uiteindelijk ben ik heel blij dat het ons toch gegund is en ja, ik vind het voor mijn oudste ook erg leuk. Maar een van de grootste voordelen van enigskind zijn lijkt mij het sociale aspect. Als je wilt spelen moet je wel contacten leggen niet waar? Daarnaast kunnen vriendschappen net zo belangrijk zijn als familie. Vrienden kies je zelf, familie niet. Het is maar net hoe je opgroeit, op wordt gevoed en in het leven staat. Ga in elk geval niet proberen nog een kindje te krijgen omdat het misschien ooit wel eens zielig zou kunnen zijn dat je dochter alleen is. Maar ik vind het wel waard om goed te overleggen met je man. Hij hoeft het kindje natuurlijk niet te dragen maar uiteindelijk beslis je samen. Daarnaast, waarom niet een jaartje wachten. ... hebben jullie beiden de ruimte om er eens goed over na te denken. Succes, Kweenie
Ik zit ook in dit dilemma. Niet omdat ik een moeilijke bevalling ofzo heb gehad maar ik twijfel of ik de aandacht wel goed kan verdelen etc. Maar ik vind enig kind zijn niet zielig. Ik ben zelf opgegroeid met een vier jaar oudere broer. Is leuk hoor, maar op het laatst doe je toch ieder z'n eigen ding. Maar wat jvaak hoort.. Als de ouders dood zijn zijn ze alleen --- zoals hier gezegd word broersof zussen hebben is geen garantie om een goede band. Mijn vriend heeft drie zussen en we zien ze praktisch niet. Plus hoezo alleen.... Er zijn toch vrienden of een man in beeld. Rouwen doet ieder op z'n eigen manier dus wat dat betreft sta je er toch alleen voor. Op vakantie vinden ze meestal wel vriendjes of vriendinnetjes... Ik zeg altijd maar zo, krijg een tweede kind omdat je een tweede kind wil, niet omdat je een broer of zusje wil. Je kind weet straks. Niet beter. Ik heb verschillende vriendinnen die enig kind zijn en die hebben zich nooit zielig gevoeld. Succes met je beslissing
Hier opgegroeid in een groot gezin, mijn vriend in een nog groter gezin. Het moet bij je passen. Ik zou niet zonder mijn familie kunnen leven, voor mijn vriend geld hetzelfde. Maar andere zijn juist erg op zichzelf en hoeven dat niet zo zeer. Mijn neefje blijft waarschijnlijk enigst kind. Maar hij is heel open en sociaal en heeft dus veel vriendjes. .. Ik heb het mijn zus wel eens gevraagd: waarom geen tweede? En ze vertelde me dat ze het gevoel had dat ze dan een tweede zou nemen voor de eerste. Dat is natuurlijk een verkeerde beweegreden. Ik begrijp haar keus, en respecteer deze ook. Ik ben dus van mening dat er niet persé een goed of fout is. Beide hebben goede kanten hoewel ik persoonlijk meer neig naar meerdere kinderen omdat ik dit toch, tja.. ik weet niet, natuurlijker vind of zo?
Ik ben ook heel sociaal en heb veel vriendinnen, maar alsnog geen band met broer en zus. Die moeten je ook maar net liggen. Een vriendin van mij is enig kind en vindt dat juist heel fijn, zij is blij dat ze alleen is en heeft daardoor een ontzettend hechte band met haar moeder (vader is overleden toen ze een puber was)
Pfff, hoe vaak wij we niet te horen krijgen dat het zielig is voor onze zoon, dat hij alleen is... Gek wordt ik ervan! Kreeg pas zelfs te horen dat als je maar een kind hebt, je geen echt gezin hebt. Wat?!? Wij zijn toch wel degelijk een gezin. En mijn zoon is allesbehalve zielig. We kunnen hem geven wat hij wil, heeft veel vriendjes en krijgt genoeg aandacht. Ik heb weleens momenten gehad hoor, dat ik zei, misschien moeten we toch maar voor een tweede gaan. Maar wij willen het gewoon niet. En ik ga toch echt niet voor een ander ander aan nog een kind beginnen. En wat anderen ook al zeggen. Een broer of zus hebben geeft helemaal geen garanties.
Weetje Mismara het is niet te voorspellen of jouw dochter het vervelend gaat vinden om enig kind te zijn. Ik denk ook dat je er weinig aan hebt wat anderen er van vinden. De meeste praten uit hun eigen ervaring. Logisch natuurlijk maar dat betekend ook dat het totaal niet objectief is. De een heeft broers en of zussen en vindt dit hartstikke fijn, de ander vind het vreselijk. De een heeft absoluut niet het gevoel iets gemist te hebben als enig kind, de ander juist wel. Het ene enig kind is niet sociaal en hartstikke verwend, mar sommige niet enig kinderen ook en andersom! Wat ik hiermee wil zeggen is dat je gewoon naar jouw gevoel moet kijken. Wil jij het wel of wil jij en niet. Je weet nu niet wat jouw dochter er later van vind. Kortom je kunt nu moeilijk beslissen wat uiteindelijk het beste is voor je dochter. Je kunt alleen beslissen wat het beste is voor jou. Ik ben het eens met de mensen die zeggen dat je het tijd moet geven. Je hebt en zware en waarschijnlijk traumatische bevalling en kraamtijd gehad. En dit is nog niet eens een jaar geleden, je bent nog aan het ontzwangeren. Geef het wat tijd. Wil je het uiteindelijk nog steeds niet, dan is dat prima!!!
Ik merk dat mijn dochtertje van 10 maanden het geweldig vindt met andere babies of peuters te spelen. Ze reageert echt heel duidelijk op hun aanwezigheid. Om die reden alleen al wil ik een groot gezin, als het ons gegund is. Ik heb ook een vreselijke bevalling gehad, maar dat weerhoud mij er niet van meer kinderen te krijgen. Ja ik had een vreselijke kraamtijd en zelfs tot een drie maanden na de bevalling was ik niet mezelf. Is ook PTSS gediagnostiseerd (post traumatisch stress stoornis). Maar ik kreeg de juiste hulp en begeleiding en kan nu zeggen dat het goed gaat met me. We zijn zelfs al voorzichtig aan het proberen zwanger te raken. Is misschien adoptie voor jullie een optie? Er zijn genoeg babytjes die liefde en verzorging nodig hebben. Mochten jullie er echt bewust voor kiezen het bij 1 kindje te laten, is niets mis mee denk ik. Ze kunnen op school altijd vriendjes en vriendinnetjes maken en van mama en papa krijgen ze ook volop de aandacht.