Mijn vader heeft trouwens 3 zussen, maar hij zorgt als enige (met mijn moeder, die vooral eigenlijk) voor mijn oma.. En mijn moeder had een zus, maar die is overleden.. Voor zover wat betreft garanties
+ 100 000! Mijn man en ik hebben meer steun aan onze dierbare vrienden dan we ooit van onze broers/zussen hebben mogen ontvangen, met hen hebben we zelfs helemaal geen contact meer. Bloedband is zwaar overrated!
Ik vind het echt fijn om jullie verhalen te lezen! Ik heb er inmiddels een goed gesprek over gehad met mijn man. Hij geeft aan dat hij er 100% vrede mee heeft als het bij 1 blijft. Moet eerlijk zeggen dat dat best oplucht, aangezien er zoveel mensen zijn die het normaal vinden dat je er minstens 2 krijgt. Het doet me altijd pijn dat mensen daar zo gemakkelijk over kunnen praten.. Zelf vind ik ook dat je echt geluk moet hebben dat je een goede band hebt op latere leeftijd met je broers en zussen. Ik vond mijn zus vroeger helemaal niet leuk, ik mocht nooit met haar meespelen omdat ik 5 jaar jonger was.. Gelukkig zijn we nu wel de beste vriendinnen Maar om nou te zeggen dat zij de grootste steun was tijdens het overlijden van mijn vader? Nee.. dat was toch echt mijn man. En de zorg voor je ouders? Tja.. dat is eerlijk gezegd iets waarmee ik mijn dochter later sowieso zo min mogelijk mee wil belasten. Nogmaals heel erg bedankt voor de reacties
Ik ben enig kind, mijn broertje is met 20 maanden overleden. Mijn jeugd was erg leuk, ik had twee buurmeisjes van mijn leeftijd, zij waren als zusjes voor me. Er mocht ook altijd een vriendinnetje mee op vakantie. Dus zielig: nee. Het gemis kwam pas op latere leeftijd. Toen mijn ouders uit elkaar gingen en ik het met niemand kon delen. Toen ik kinderen kreeg en wist dat ik zelf nooit tante zou worden. En wat gaat de toekomst nog brengen? Ieder zijn keus (en niet iedereen kàn deze keus maken) maar wij hebben bewust voor meerdere kinderen gekozen. Geen garanties dat ze elkaar leuk blijven vinden, maar dat is dan weer hùn keus.
Er is voor beiden wat te zeggen en ik ben blij dat de reacties je geholpen hebben. Voor wat betreft de zorg voor bijvoorbeeld ouders, als je dat zou kunnen delen is dat een hele mooie situatie. Mijn moeder was er 1 van 5 kinderen, al haar broers en zussen zijn overleden, de oudste zus is 19 geworden, de jongste is gestorven vlak na de geboorte. Mijn vader heeft een broer die aan de drank en drugs verslaafd is, dus dat is zijn "zorgenkindje". Ikzelf heb een broer waar ik ook weinig contact mee heb en ik ben degene die mijn ouders helpt als het nodig is, want voor hem is het te zwaar en ik kan het psychisch beter aan. Mijn man is enig kind en als hij deze verhalen hoort is hij blij dat hij enig kind is. Zijn moeder heeft 2 doodgeboren kinderen gehad voor hem, dus toen hij er was vonden ze het goed. Hij heeft geen contact meer met zijn vader en vindt het wel jammer dat hij nu niemand heeft om het mee te delen, maar ja, dat zou ik ook hebben. Hij heeft het verder ook nooit gemist. Wij zijn nu in verwachting van ons eerste kind en wij hebben zoveel moeite moeten doen, 6 jaar erop gewacht, dus waarschijnlijk blijft het ook bij een omdat meer gewoon niet kan. Dus, zielig.. het is maar hoe je het bekijkt.
Ik vindt wel dat je broertjes of zusjes nodig hebt maa dit is persoonlijk Ik ben opgegroeid met broers en had echt niet alleen willen zijn. Als ik nu de meiden zie vindt ik het heerlijk hoeveel ze aan elkaar hebben... Ik vindt dus zeker dat je minstens een broertje of zusje zou moeten hebben en daarom hebben wij er ook drie
Ik vind dit een flauwe opmerking. Inderdaad wordt "zorg voor de ouders" een aantal keer genoemd. Maar dat hoeft absoluut niet te betekenen dat er ook sprake is van "zorgen voor" zoals het bedoeld wordt in die bezuiningingsmaatregel-met-een-mooiere-naam. Mijn opa was de laatste jaren van zijn leven dementerend. Mijn oma zorgde voor hem, maar daarnaast hadden ze thuiszorg voor de dingen die zij echt niet kon. (hem wassen, steunkousen, en 'oppas' of dagbesteding zodat zij af en toe rust had.) Later ging hij naar een verpleeghuis. Mijn moeder en tante hebben dus niet de dagelijkse zorg op zich gehad. Maar dat betekent niet dat ze zich geen zorgen hebben gemaakt! En dat ze niet tig keer op een neer gereden zijn naar ziekenhuizen, bij heel veel verpleeghuizen naar een goede plek hebben gezocht, de moeilijke keuze moesten maken wanneer het juiste moment zou zijn, tientallen gesprekken met case-managers, zorgen ook om de overbelasting van hun moeder, waar het mogelijk was manieren zoeken om haar te onlasten. Niet dat dit een reden is om meer dan één kind te nemen. Maar ik weet wel dat mijn moeder en tante en overigens ook mijn vader en zijn broers en zussen het maar wàt fijn vonden om er niet alleen voor te staan in die periode! En dan niet zozeer het delen van de 'fysieke' zorg. Dat is in beide situaties voornamelijk opgelost door professionele zorg in te huren. Maar juist die emotionele zorg. En natuurlijk deel je die zorgen ook met je eventuele partner, volwassen kinderen, vrienden. Maar dat is echt niet vergelijkbaar met je broers en zussen voor wie het ook over hun eigen vader of moeder gaat. Die in het zelfde proces zitten van dealen met het feit dat de rollen ineens omgedraaid zijn (kind zorgt voor ouder i.p.v. ouder voor kind.) Die ook bang en verdrietig toeleeft naar het moment dat papa of mama er niet meer is. Die uiteindelijk een goed afscheid moet regelen voor zijn vader of moeder. Maar ook in die periode: herinneringen ophalen aan betere tijden. Zoals iemand vroeger was, voor hij ziek en afhankelijk werd. Als je ineens voor je zieke ouder(s) moet zorgen, wordt je vanzelf ook een stukje teruggeworpen in je jeugdherinneringen. Dat kun je in de meeste gevallen met niemand anders delen dan met een broer of zus. Dat is niet "zorgen voor de ouders" zoals dat nu door jou en de politiek bedoeld wordt in de zin van billen wassen en boodschappen doen. Maar het is wel degelijk zorg in de zin dat je er emotioneel en geestelijk constant mee bezig bent. En juist dat stukje is heel fijn om met broers en zussen te delen. Ik vind niet dat je dat een beetje lacherig af kunt doen met een spottende reactie over de participatiesamenlevind. Ik denk dat nog te weinig mensen beseffen wat een vreselijke gevolgen dit gaat hebben (en soms al heeft) voor mensen die echt heel erg afhankelijk zijn en die nu al niet voldoende zorg krijgen en straks helemaal niet meer. En dus ook voor kinderen van die mensen, die straks mogelijk geen andere keuze meer zien om hun baan op te zeggen of torenhoge leningen aan te gaan om toch die dagelijkse zorg te kunnen bieden.
Ik vind dat je het mooi verwoordt hebt, tupp! Zo heb ik het bij mijn ouders en later het rouwen om mijn ouders ook ervaren. Natuurlijk hebben mijn man en de man van mijn zus ook gerouwd en zijn ze betrokken geweest, maar dat is toch anders dan het te kunnen delen met je zus. Ik had het ook alleen gekund, maar was blij dat ik dat niet moest. Jolina, fijn dat jij je kinderen kunt geven wat jij denkt dat ze nodig hebben, maar helaas is dat niet voor iedereen zo vanzelfsprekend. Ik wil mijn dochter bijvoorbeeld graag een broertje of zusje geven, maar heb geen idee of dat ook kan.
"moeten" klinkt alsof je je nu zegt, dat men het zelf in de hand heeft. Zwanger worden (en blijven) is niet zo vanzelfsprekend voor velen, helaas.
Jeetje meiden zo is het niet bedoeld zeg.... Je moet soms ook echt met alles oppassen wat je op dit forum zegt Ik wilde niemand hiermee pijn doen...sorry als het wel zo is.
helemaal mee eens en ook onze redenen geweest (een van de) Mijn man is enigskind en heeft voor zijn gevoel nooit wat gemist TOTDAT hij bij ons gezin kwam en zag hoe het ook kon en moest flink aanpassen omdat ie altijd redelijk egocentrisch is opgevoed (want ja rekening houden als in een onderdeel van een gezin heeft hij nooit hoeven doen) Nu zijn vader is overleden en zijn moeder kanker heeft vind ie het erg jammer dat straks alles "weg" is en niemand om mee te kunnen praten, delen etc. Het is geen garantie natuurlijk maar ik zou persoonlijk nooit bewust kiezen voor maar 1 kindje, wat niet zegt dat het "zielig" is om maar een kindje te krijgen (het is niet altijd een keuze natuurlijk) Maar qua kiezen echt bewust nee dat niet..
Nee enigskind zijn is niet zielig. Het is maar net hoe je er als ouders mee om gaat. Sociale contacten en vriendschappen hoef je niet te vinden bij een broer of zus. Leren delen etc. kan je op een andere manier leren. Het enige is dat je alleen bent als je ouders overlijden. Maar als het goed is heb je dan vrienden, kennissen, ooms, tantes oid? Dus nee ik vind het niet zielig.
Zelf enigskind en ik hebt het wel altijd als een gemis ervaren. Sociale contacten genoeg op scholen en sport. Maar zat toch vrij vaak tussen de volwassenen in. Ben niet verwent geweest kon eerder straf krijgen als ik om iets vroeg. Zoonlief is nu 6 en niet het idee dat hij eenzaam is of wat mist. Zit straks ruim 6 jaar verschil tussen hem en zijn zusje.
Het is niet vanzelfsprekend hoor! Ik zag dat de opmerking niet zo bedoeld was. En het nadeel van een forum is dat je niet hoort, HOE iemand het bedoeld. Zo als ik het lees komt het giga bot over. Wij 'nemen' ook geen brusje meer voor onze dochter. Wij krijgen ook vaak reacties van: nou ja en dan later als haar ouders dood zijn is ze alleen?! En bijv: op wie moet ze terugvallen als een van jullie overlijd? Wie zegt dat ze tzt een lieve vriend heeft of vriendin, of een geadopteerd kindje? Of gewoon veel goede vrienden? Dan is ze ook niet alleen.
Ik schijf naar mijn inziens niks ernstigs.... En schrijf zeker niet dat het vanzelfsprekend is. Daarbij heb ik sorry gezegd als ik iemand pijn heb gedaan ....
Onze dochter blijft enig kind aangezien ik gisteren opnieuw een miskraam heb gehad. Deze laatste zwangerschap was ongepland en door de pil heen gekomen. Tuurlijk vind ik echt jammer van haar en voor mij dat er geen kindje bij gaat komen, maar ik heb zelf 2 broertjes waar ik al een paar jaar geen contact meer mee heb(en ook geen contact meer mee ga krijgen) Gelukkig heeft onze dochter nog wel 2 halfzussen.
Wij kiezen heel bewust voor 1 kindje (mocht het ondanks anticonceptie gebeuren is het natuurlijk welkom) Mijn man en ik hebben beide een vorm van autisme. Voor de zwangerschap op de pop poli geweest waar gezegd is dat we 80% kans hebben op een kindje met autisme. Aan beide kanten hebben onze broer/zus er erg veel last van gehad en dan bedoel ik aandachttekort omdat wii zoveel nodig hadden. Door mijn beperkingen kan ik op moment nog niet werken en financieel trekken we een tweede ook niet. Wij willen noud alle liefde en aandacht geven die hij nodig heeft zo der dat er straks misschien een kindje tekort komt. Persoonlijk vind ik het hebben van een broer of zus ook niet alles zeggen, door fikse ruzies kan er ook geen contact zijn. Voor ins us het belangrijk dat noud straks goede vrienden heeft waar hij op terug kan vallen.
Ben zelf ook enigkind. Nooit iets gemist, vond het soms wel jammer. Nu ik ouder ben vind ik het wel jammer. Hier wil mijn man geen tweede. Zei hij al voordat ons zoontje geboren was.
Heb je zelf al een ouder verloren? Dan zou je snappen dat zelfs de beste vrienden je op den duur niet meer snappen (zeker niet als ze zelf nog geen ouder zijn verloren) hoe dat een constante factor in je leven speelt, een blijvend gemis. Een opa / oma snappen veel mensen en rouwen mensen vaak kortere tijd om, een vader of moeder (broer / zus) heel je leven is toch net even wat anders kan ik je uit ervaring vertellen, ondanks dat ik niet de beste band met mijn zusje heb is ze wel de enige die het begrijpt, vrienden doen hun best maar op den duur begin je er met hun niet meer over... met "eigen" kan dat wel..