Enig kind zijn zielig?

Ik vind dat wel "zielig" maar dat komt door mijn moeder. Zij was alleen en vond dat echt verschrikkelijk. Daardoor heb ik dat beeld er ook bij.
Het lijkt mij wel veel leuker om nog een broertje of zusje te hebben wij hebben ook altijd een goede band gehad. Altijd iemand bij wie je terecht kunt als je even niet wilt dat t je vader of moeder is

 

Was altijd heel overtuigd 1 kind te willen... wat een kind niet kent dat mist hij immers ook niet. Net als jij had ik ook niet echt een sterke kinderwens. Maar toen raakte ik door het gebruik van anticonceptie toch per ongeluk zwanger van een 2e. Nu kan ik me niet meer voorstellen dat ik ooit zo stellig was maar 1 kindje te willen. We hebben nu 2 mannetjes, er zit 3 jaar en een paar maanden tussen. Ze zijn elkaars grootste vrienden (oke soms meppen ze elkaars hersens in, hoort erbij ) De jongste is een ondeugend maar vreselijk lief mannetje en zou hem niet willen missen. Ook was mijn 2e zwangerschap heeeeel veel beter dan de 1e en ook de bevalling.

A fijn moraal van 't verhaal. Klap het boekje niet te snel dicht. Neem rustig de tijd om definitief te beslissen. Je kleine is nog niet eens een jaar, in dat stadium zei ik ook : nooit meer zwanger en bevallen en nooit geen 2e! Communiceer het ook niet te snel dat je geen 2e wil. De buitenwereld geeft je al snel een stempel nlk.

 

Nee het is niet zielig

 

Ik hoop niet dat het zielig is.

Had het ook graag anders gezien, maar na jaren proberen en vier missed abortion's ben ik zo dankbaar om toch moeder te mogen zijn op mijn 41ste.

 

Precies je hebt het helaas niet altijd voor het zeggen...

 

Ik ben zelf ook enig kind en heb ook niets gemist. Ik weet niet wat het is om een band met een broer of zus te hebben.
Mijn man heeft een eigen zus en stiefbroer. Mijn schoonvader is hulpbehoevend, maar om nou te zeggen dat hij steun aan zijn broer en zus had. Het is dus geen enkele garantie voor de toekomst.

Een tijdje geleden kwam ik zelfs dit tegen:

 

Soms heb je geen keuzes in het leven.

Zo blijft onze dochter alleen en ja ik vind het ergens wel zielig, maar ja na 3 miskramen houdt het wel een keer op.

 

Dussss TS? Al een besluit gemaakt?

 

Ja ik heb een ouder verloren, beide zelfs. En had gewild dat ik enig kind was, want kan het totaal niet delen met mijn broer en dat maakt het alleen nog maar eenzamer. Ook heel veel gedoe om de erfenis met ruzies als gevolg. Dus nee, het is niet altijd zo dat het voordelen heeft.

 

Ik denk dat het van tevoren niet te zeggen is of het zielig is of niet. Een enig kind kan zich eenzaam voelen, maar dat hoeft natuurlijk niet net zoals dat kan met een kind dat wel broers en/of zussen heeft.
Ik denk dat het erg belangrijk is hoe de ouders in het leven staan. Mijn vader is bijvoorbeeld ook enig kind. Mijn oma mocht geen kinderen meer krijgen zodat mijn vader alleen bleef.
Mijn grootouders wilden bij bijna elke feestdag samen zijn met hun zoon en zijn gezin (bij mijn ouders dus). Dat betekende dat zij ook nog eens bleven slapen en met de kerstdagen zelfs 14 dagen bij ons waren of wij bij hun. Zij wonen namelijk op bijna 2 uur rijden bij ons vandaan.
Toen mijn oma alleen kwam te staan wilde zij dus ook nog steeds alles samen vieren. Zij was ook enig kind en had dus geen eigen familie.
Dat was eigenlijk best vervelend, vooral omdat mijn moeder (het was haar schoonfamilie) ook weleens alleen met haar eigen gezin iets wilde ondernemen of alleen met haar eigen gezin wilde zijn gedurende bepaalde feestdagen. Maar altijd moest en zou mijn oma erbij zijn en dan ook weer zeker 4 dagen blijven "hangen". Dit gaf altijd heel veel spanning in ons gezin.
Als mijn oma nou ook een eigen leven had gehad was het al een heel stuk aangenamer geweest.
Verder toen mijn oma wat begon te mankeren kwam alles op mijn ouders terecht. Zij moesten alles regelen. Nu woont mijn oma in een verpleeghuis en nog steeds moet er van alles worden geregeld.
Het is dus eigenlijk dubbelop: mijn vader en mijn oma beiden enig kind en ook nog eens de afstand.
Voor één kind "kiezen" kan natuurlijk prima gaan op de langere termijn, maar het ligt er ook erg aan hoe je als ouders bent. Steun/leun je erg op je kind, verlang je van je kind dat hij/zij op je oude dag voor je zorgt of gun je je kind ook zijn/haar vrijheid met zijn/haar eigen gezin.
Nu denk je daar nog niet aan, net zoals degenen die als enig kind opgroeien, maar er komt een tijd dat de ouders wat gaan mankeren en hulpbehoevend worden en niet meer zo mobiel zijn. Vaak durven oudere mensen ook niet meer met de auto te rijden. En wat doe je met de feestdagen? Mijn ouders moesten altijd weer mijn grootouders en later dus mijn oma, in huis nemen, elk jaar weer en voor meerdere dagen tot zelfs 2 weken.

 

Wat fijn dit topic! Ik worstel een beetje met hetzelfde.. Ons meisje is inmiddels al iets ouder maar volgens de 'ongeschreven regels' zou ik nu toch wel weer zwanger moeten zijn.. Althans dat vragen veel mensen en ik zie om me heen dat mensen die in dezelfde periode moeder werden als ik bijna allemaal alweer zwanger zijn of zelfs alweer een kleintje hebben.. "Dan hebben ze het maar gehad" en zitten ze "qua leeftijd mooi op elkaar" dan hebben ze nog "iets" aan elkaar. Nou zie ik die moeders vooral flink stressen omdat 2 toch wel zwaar is, vermoeiend is en druk is.. Ik moet er ook echt niet aan denken.. Maar ik zie ze denken: "wat zielig dat die van jullie nog alleen is"

Wij zijn ook nog niet overtuigd, vind het moederschap prachtig en geniet intens van ons meisje maar ik vind het ook wel eens zwaar en vermoeiend.. Dat wordt met 2 kids alleen maar erger en daarbij bestaat de kans ook nog eens dat ze elkaar het huis uit vechten.. Net zoals ik en mijn 2 jaar oudere broer.. Die had ik voor de gezelligheid, band of interesses echt niet hoeven hebben..

Ik weet nog dat mijn dochtertje geboren werd en dat iedereen, maar dan ook echt iedereen tegen mij zei: Geniet er echt van want ze zijn zo groot!
Nou ik geniet volop maar weet zeker als we al een tweede gehad hadden of die nu zou komen, ik een stuk minder van de ontwikkeling van mijn dochter zou kunnen meemaken en genieten omdat ik mijn aandacht dan ook moet verdelen..
Bij ons ook nog geen definitief besluit over dit onderwerp dus..
We blijven er allebei mee worstelen, 1 ding is zeker, voorlopig nog even niet.. En als er een tweede komt dan moet die in ieder geval ook 100% welkom en gewenst zijn en moeten we die dezelfde liefde en tijd kunnen geven als nummer 1..

Succes met je beslissing, kan je dus eigenlijk niet helpen, maar ben blij met je post.. Eindelijk iemand die zich hetzelfde afvraagt...

 

Zielig zielig... ik vind dat lastig! Mijn vriend wilde eigenlijk ook maar 1kindje maar ik vond het wel fijn voor mijn zoontje als hij een broertje/zusje zou krijgen voor later als wij er niet meer zijn.. Maar ook voor het leren ongaan met elkaar, samen zijn en tuurlijk leren ze dat op kdv/psz/school maar een enigskind vind ik wel kwetsbaar..
Je weet niet hoe de band wordt met broer/zus maar uiteindelijk hebbrn ze elkaar wel in moeilijke tijden!

Maar joh, je bent net bevallen! Ik vond de babytijd bij mijn zoon zo zwaar dat ik zei "echt geen tweede meer" maar gelukkig vergeet je dat! Zo ook de bevalling!!

 

Mooi omschreven! Zou zo mijn verhaal kunnen zijn... Ik worstel ook nog even verder.. Maar nu nog even niet!

 

Yep, zou ook mijn verhaal kunnen zijn Liza28...
Het lijkt wel alsof er verwacht wordt dat we alweer zwanger zijn. Pfff...

Ik vind het super lastig om te beslissen of er een tweede komt...ik ben zelf enig kind en mijn man ook. Dat betekent dat ons meisje geen ooms en tantes heeft en geen neefjes en nichtjes. Verschrikkelijk vind ik dat voor haar!

Maar zelf vind ik het totaal geen probleem om enig kind te zijn en mijn man ook niet. We hebben lieve vrienden en neven/nichten om ons heen en dat is voor ons heel veel waard!

Maar goed...wetende dat ons meisje geen familie heeft als wij er niet meer zijn vind ik niet echt een fijn idee... Maar de babytijd vond ik erg zwaar dus ik zie daar enorm tegenop...

Lastig dus...we denken er nog maar even over na...

 

Of je 1 of meer kinderen krijgt, je weet nooit wat de toekomst voor je in petto heeft. Laat staan of het je gegeven is.
Ik denk ook niet dat je de keuze om het te proberen niet moet baseren op hoe je het leven voor je kind voor je ziet. Je kunt dat toch niet regisseren in mijn ogen. Je hebt prachtige grote gezinnen die uiteen vallen door ruzies en verschillende karakters. En je hebt hele leuke gezinnen met broers en zussen die elkaar door dik en dun steunen. Enig kinderen die verwend zijn en een broer of zus missen. En enig kinderen die leuke, zelfstandige, sociale mensen zijn die het prima redden zonder groot gezin.

Het komt niet op bestelling.

Ikzelf ben enig kind en heb dit nooit vervelend ervaren. Ik ben warm opgevoed, zonder verwend te zijn en had altijd vriendinnetjes mee op vakantie/logeren/familiedag enz.
Nu vind ik het moederschap heel mooi en bijzonder, maar ook heftig en zwaar. Vooral nu mijn zoon mij nog veel nodig heeft, wil ik niet hoeven schuiven met die aandacht. Ik wil gewoon niks missen en geniet van zijn ontwikkeling.

Ik vind het geruststellend te bedenken dat 1 kind een wonder op zich is. En dat je moet genieten van het moment zelf.
Mocht er nog iets gaan rammelen over een paar jaar, dan zien we dat wel weer. Die paar jaar er tussen, ach.. liever een ontspannen moeder en een paar jaar er tussen dan een druk heethoofd die nog maar nèt de balletjes hoog kan houden!

 

Ik reageer vanuit mijn eigen referentiekader en dat is opgroeien met zussen. Voor mij erg waardevol! Heb ook geen andere familieleden die enig kind zijn dus kan er niet over oordelen.

Zelf altijd de wens gehad voor een groot gezin ( 4 kinderen) maar niet de goede genen. Jullie snappen dan ook dat ik intens dankbaar ben voor de tweeling. Diep in mijn hart, ondanks dat de tweeling al meer dan verwacht is, zou ik er dus nog steeds meer willen.

 

Hier ook nog een twijfelaar of er een 2de komt..
Ik vraag me af hoe je een beslissing maakt

 

En mocht je toch ergens wel willen -vooropgesteld dat je de luxe hebt gewoon vruchtbaar te zijn en kunt plannen- waarom dan niet wachten tot de eerste 4 is en naar school gaat? Dan heb je meer tijd voor een tweede en de eerste kan zichzelf goed redden als in omkleden, onder begeleiding douchen/badderen, zelfstandig eten/drinken, zindelijk zijn. Dat scheelt jou heel veel.