Enig kind

Wat ik nu trouwens wel heb is dat er hier al 2 keer een enigkind-gezin (weet het even niet anders te benoemen) op de gallerij hebben gehad en die kinderen in de weekenden (en vooral vakanties) praktisch dagelijks bij ons voor de deur stonden om te spelen. Ik zou daar zelf wel voor waken, kreeg er namelijk zelf wel een beetje een schuldgevoel door wanneer ik er niet zo op te wachten. De sfeer is hier namelijk heel anders thuis wanneer er een vriendje of vriendinnetje komt spelen. Niet perse negatief maar wel drukker omdat de kinderen zich anders gedragen en willen ' bewijzen' naar elkaar. Nu ga ik binnenkort verhuizen naar een woning hier vlakbij met een afgeschermde tuin en was moeder van het kind al blij dat haar zoontje dan ook lekker bij ons kon komen spelen in de tuin omdat we hier geen tuin hebben. En eerlijk gezegd heb ik daar helemaal geen zin in, maar vind dat dan ook weer sneu.

 

Ook ons zoontje zal waarschijnlijk enig kind blijven, maar ik zeg nooit nooit... Je weet gewoon niet hoe dat gevoel in de toekomst nog kan veranderen.

Wij zijn hier naar iedereen toe ook heel open over en krijgen dan vaak ook de opmerkingen dat dat "zielig" is voor ons zoontje.

Umm85: helaas hebben wij hier hetzelfde met een gezin, maar die hebben wel meerdere kinderen en toch staat er iedere dag 1 aan de deur om met ons zoontje te willen spelen, omdat ze zelf niet met hun broertje/zusje willen spelen! Het is denk ik per gezin verschillend.

@TS: Ik denk dat je het gewoon even op z'n beloop moet laten en kijken of het gevoel er nog komt bij je man. Als het gevoel bij jou wel heel sterk is, moet je er samen over praten! Dat hebben wij ook afgesproken. En tot de tijd dat we allebei dat gevoel niet hebben, is het ook helemaal prima!

 

Ik heb al heel lang ruzie met mijn broertje, ook als kind had ik niks met hem.

 

Anoniem, ja natuurlijk is dat per gezin verschillend alleen voel ik me erg schuldig omdat ze dan alleen zijn. Het is ook erg de boodschap die de ouder uitstraalt, ze wil heel graag dat haar kind kameraadjes heeft of zich kan vermaken tijdens de vakanties.

 

ik heb een super band met mn broertje en zou niet zonder hem willen/kunnen! maar dat zelfde heb ik ook met mijn neven! heb gewoon een super familie!

zou zelf ook meerdere kinderen willen als ik dat geluk mag hebben

 

lijkt mij dat kinderen altijd vriendjes hebben om te spelen? ik bedoel broertjes en zusjes hebben hun eigen vriendjes, dus het probleem dat er kids aan de deur komen lijkt mij niet enigkindgezin gebonden...

 

Kinderen kunnen hier niet echt buiten spelen, laat ik het zo zeggen. Vooral kinderen van de leeftijd van mijn kinderen kunnen niet alleen hier naar buiten.

 

Wij willen wel meer kinderen, als het ons gegeven is, ben nu zwanger van de tweede. Niet omdat ik een 'speelmaatje' wil voor de eerste maar omdat we het allebei vanuit ons hart echt wensten. En natuurlijk vind ik het ook leuk voor mijn oudste, al verwacht ik echt niet dat ze dan garantie heeft op nooit alleen zijn of een fijne band.

Ik was tot mijn 6e enig kind en vond dat heel saai en erg. Al mijn vrienden en vriendinnen hadden broers of zusjes en ik dacht dat ik altijd alleen zou blijven. Toen kwam mijn broertje, en wat was ik blij met hem. We hebben altijd een goede band gehad en nog steeds, omdat het leeftijdsverschil te groot was om echt ruzie te maken en klein genoeg om ons wel verbonden te voelen.

Als het aan mijn man ligt gaan we voor een elftal daar zal ik dus het laatste woord over hebben.

 

Hier heeft mijn vriend ook geen contact meer met zijn broer. Maar toen hun moeder kwam te overlijden hebben ze toch wel veel herinnering samen op gehaald, er was sprake van ruzie, die is er nu niet meer. Alleen veel teleurstelling, hij heeft ons zoontje nog nooit gezien, interesseert hem gewoon niet. We hebben hem dus ook maar gewoon laten gaan. Er zitten dus voor en nadelen aan het hebben van een broer of zus. Ik heb zelf 2 zussen en hoewel de band niet echt sterk te noemen is zijn we er wel voor elkaar als dat nodig is.

 

Ja, enig kind vraagt wel meer van de ouders. Ik ben heel veel met mijn kind bezig.

En op vakanties gaan wij ook niet naar een resort of camping omdat hij zo nodig met andere kindjes moet spelen. Dat komt denk ik ook niet uit het kind zelf, maar wordt opgelegd door de ouders.

Vrienden van ons hebben ook 1 kind en die gaan naar die vakantiekampen waar heel veel kinderen komen en het kind ook mee kan doen aan een activiteitenprogramma. En dan gaan de ouders met de benen omhoog een boek lezen.

Wij vinden het veel te leuk om samen met ons kind leuke dingen te doen!

 

Dat is inderdaad een enorm verschil, ik neem aan dat jij andersom ook niet altijd op kinderen van anderen zit te wachten . Ik geloof best dat een kind heel goed sociaal kan zijn zonder dat een ouder dat er perse in hoeft te 'persen' en anderen erbij hoeven te betrekken. Ik voel me daar ook niet toe geroepen (soort bezigheidstherapie voor het kind van iemand anders) en denk zelfs dat het in het nadeel kan werken voor het kind zelf. Ben ook blij dat mijn reactie niet als een aanval of iets negatiefs werd gezien.

 

Hoi, Ik heb niet het hele topic gelezen.
Ik zie dat je baby pas 7 maanden oud is en je schrijft dat jij ook op de babykamer slaapt. Is het dan misschien niet een beetje snel om nu al een definitieve beslissing te willen nemen? Kunnen jullie niet beter wachten tot alles wat ik rustiger vaarwater is voor jullie de "discussie" aangaan?

 

hell, wij hebben de definiteive beslissing pas afgelopen november genomen! haha, ik riep altijd dat ik maar 1 kind wou.... maar vond het toch zo leuk, dat ik nog wel 1 wou... daar was manlief het eerst niet mee eens, maar is toch ook omgedraaid toen onze zoon dus 3,5 was...

 

Ik zou never nooit aan een tweede kindje beginnen met als doel een broertje of zusje. Wat als het volgende kindje ernstig gehandicapt is? Als jullie dan overlijden 'zadel' je de oudste op met de zorg voor z'n broertje of zusje en kan ie nog alles alleen regelen. Of de grootste ruzie hebben en dat lekker voortzetten om de erfenis bijv. Nee, ik heb 2 kindjes omdat ik en mijn partner dat graag wilden. En ik ben blij dat mijn kinderen tot nu toe redelijk met elkaar overweg kunnen.

Ts, ik zou eerst zorgen voor een relatie, waarbij je je partner niet altijd op de tweede plek zet.(ik vraag me ook af waarom je bij je zoontje slaapt ipv bij je man maar goed, andere discussie.)
En echt bedenken waarom je een tweede kindje wil en bespreken wat de bezwaren zijn van je man. Hopelijk kan je die wegnemen. Veel succes!

 

Hier blijft het ook bij 1 kleine.
Mijn man was er vanaf begin af aan heel duidelijk in en dat is hij nu nog. Hij is knetter gek op onze knul maar ziet zich gewoon niet met 2 of meer kinderen.
Ik vind 1 ook genoeg al kriebelt het heel soms wel eens heel even, ik vond zwanger zijn heerlijk. Ik was er echt voor gemaakt haha. Geen kwaaltjes en lekker tot 41wkn mogen rondwaggelen met die mooie buik.
Maar we zijn samen het papa en mama avontuur aangegaan en als er een 2e komt vind ik dat mijn man daar net zo achter moet staan als ik, en niet dat ik hem om moet praten oid. De 2de/3de etc moet net zo gewenst als de 1e. Is dat niet dan komt er ook geen kindje bij.

En mbt het sociaal zijn, spelen met andere etc is er anno 2014 echt geen broertje of zusje voor nodig hoor.
En ook het 'gevoel van alleen' zijn na overlijden van de ouders kun je hebben in een gezin met 5kinderen.

 

Ik denk ook dat de beslissing pas valt na een aantal jaren, als alles in rustiger vaarwater is. Toen mijn dochter 7 maanden was dacht ik ook echt niet aan een tweede, dat begon pas later te komen.

En iedereen valt zo over het feit dat ts niet bij haar man slaapt, er zijn genoeg stellen die 's nachts niet bijelkaar slapen en toch heel gelukkig zijn. Het hoeft niet altijd dat perfecte plaatje te zijn dat iedereen in zijn hoofd heeft.

Misschien is de man van ts wel heel cranky als hij toch 's nachts wakker wordt door geluidjes, dan vind ik dit een prima oplossing. En maak je geen zorgen, ook op afstand hoor je je baby nog dat was mijn ervaring toen we in een appartement woonden. Heb ook nooit de babyfoon hoeven gebruiken.

 

Ik ben enigs kind en heb ook geen ouders meer. De gedachte dat er een broertje of zusje op de wereld zou zijn gezet alleen om het feit dat ik dan alleen achter zou zijn gebleven na het overlijden, stemt me alles behalve vrolijk. Laat staan wat het voor dat eventuele broertje/zusje zou moeten zijn. Hoe vertel je een kind dat hij/zij op de wereld is gezet alleen en puur voor jou? Zodat jij niet alleen zou achterblijven?
Wat mij betreft dus niet de juiste gedachtengang. Zo'n mini moet er komen omdat je je niet compleet voelt, nog een 2e kindje wilt, een teken van de liefde tussen jezelf en je partner.

Dat je als enigs kind niet zo sociaal zou zijn is bullcrap. Een deel ligt (naar mijn mening) aan hoe het kind zelf is, het andere deel aan hoe een kind wordt opgevoed en dit wel of niet mee krijgt in de opvoeding.

Zelf heb ik geen broertje/zusje gemist, wist gewoon niet beter. En had genoeg neefjes/nichtjes om mee te spelen.
Maar ook geleerd om zelf te 'spelen', waardoor ik niet iemand nodig heb om me te vermaken.

Mijn dochter is ook enigs kind en voorlopig blijft dat ook wel zo. Zij heeft er geen problemen mee en ik ook niet.

Uiteindelijke blijft het dus echt een keuze die je samen en apart moet maken.
Is die drang echt zoo enorm groot en wil je partner toch echt niet? Dan is het tijd naar andere opties te kijken.

Maar vooralsnog, laat het even allemaal rusten (zover mogelijk). Misschien als de band tussen jullie weer beter wordt, dat het dan weer anders zal lopen.
De zorg voor een kleintje van die leeftijd is al behoorlijk intensief namelijk.

Succes!

 

Ik ben 11jr enig kind geweest, toen kreeg ik een zusje. Mijn moeder kon heel moeilijk zwanger worden. Ik was van nature niet zo'n sociaal kind, snel ruzie maar ook snel angstig voor andere kinderen. Ik had niet zo veel vriendinnen.
Mijn vriend heeft ook gezegd dat hij het bij 1 kind wil laten. Mm om financiële redenen, zullen straks moeilijk rond gaan komen, ondanks beide fulltime werken. Maar inkomen kan veranderen en mijn vriend heeft een baan met doorgroeimogelijkheden. Ik hou het vooralsnog open. Ik zou een tweede op zich wel leuk vinden, maar het moet wel kunnen qua geld en ruimte. We wonen nu erg klein. Ik zou sowieso wel 4-5jr er tussen willen. En omdat ik dan al rond de 36 ben weet ik niet of het ons nog gegund is.

 

Ik heb zelf een broertje en een zusje. Tussen mij en mijn zusje zit bijna 3 jaar en tussen mij en mijn broertje 10 jaar. Vroeger had ik niks met mijn zusje. We sloegen elkaar de hersenen in. Veel geruzie en weinig gezelligheid. Mijn broertje vond ik wel leuk, maar had ik ook niet zoveel mee omdat er veel leeftijd verschil is.

Nu ik volwassen ben en een kind heb vindt ik het fantastisch om een broertje en zusje te hebben. Mijn broertje kan heel goed met mijn vriend en we gamen vaak samen. Mijn zusje is fantastisch met mijn zoon en past regelmatig op. Ook doen we samen leuke dingen en kan ik goed met haar praten. Ik wil ze voor geen goud missen.

Mijn zoon is nu nog alleen. Ik weet niet of er ooit een tweede komt. Eerder gaf ik altijd aan dat ik het bij 1 wou houden. Nu begint het soms te kriebelen, maar het moet ook maar lukken. Wie weet ooit, maar ik voel niet zo die drang. Hij is nu al een heel sociaal leuk en lief kind en ik ga er van uit dat hij een groot netwerk aan vrienden heeft die hem kunnen opvangen als ons ooit iets gebeurd. Verder heeft hij ook nog nichtjes en neefjes en zijn tante en peet ouders die dol op hem zijn.