Eh, ja. Beweeg je ogen slechts anderhalve centimeter naar beneden (en de meeste ZP-ers weten daar ook wel van en hebben daar geen verdere uitleg voor nodig) en je weet waar de 'Ouch' op gericht was. Wat ik zeg (of wat de juffen zeiden) wordt helemaal verdraaid. Hij is 'wat speelser en meer kinds'. Niet 'niet sociaal' of wat dan ook. Come ooon. Sluit me verder aan bij Umm.
Jeetje, ik wou je niet aanvallen met mijn 'kort door de bocht' opmerking, hoor! Ik heb je kind nooit neergezet als een of ander monster, maar net zoals jij je kind verdedigd doen de andere dames (inclusief mezelf) dat ook met hun kinderen. En ja, ook bij ons is het niet van een leien dakje gegaan, dus wellicht voel ik daarom ook meer de behoefte om mezelf voor mijn 'keuze', het bij een kind te laten, te verdedigen.
Ik spreek voor mijzelf als ik zeg dat dat soms ook echt zo voelt helaas. In mijn vorige berichtje heb ik aan gegeven hoe er soms over een enig kind gesproken wordt. En dat is dan eigenlijk nooit echt positief. Als iemand dan negatieve kritiek heeft op het enig kind van een ander en daar achteraan roept "dat is een typisch enig kind" gaan de haren me overeind staan. Mijn dochter is een typisch enig kind omdat we een gezin van drie vormen en ze dus geen broertjes en/of zusjes heeft, dan ben je een typisch enig kind. En dat heeft naar mijn mening helemaal niets met het gedrag van een kind te maken.
Ja, misschien dat het mij juist nu opvalt, ze zal ook de enige blijven, maar kom op zeg. Ik het twee zussen en ik kan echt verwend en niet sociaal zijn, evenals mijn zusje . Mijn neefjes en nichtjes ook, iedereen vertoont dat gedrag weleens. En mijn dochter dus ook, maar dat is niet 'typisch enig kind'. Ja, af en toe vind ik haar een verwend nest, maar als ik dan weer kijk naar hoe sociaal ze kan zijn naar bekenden en steeds vaker onbekenden. Ja, mijn kind is enig kind. Maar ze is ook gewoon mens. Niet meer, niet minder.
Enig kind zijn wordt vooral door de maatschappij als iets negatiefs gezien. Terwijl ik denk dat het voornamelijk aan de opvoeding ligt en hoe de ouders erin staan of het ook daadwerkelijk iets negatiefs is. 9 van de 10 collega's die ik heb, reageren direct met 'Ahhh wat sneu!' als ik zeg dat onze dochter waarschijnlijk enig kind zal blijven. De enige collega die daar fel tegenin gaat en al mijn redenen wel begrijpt, is degene die ook 'maar' 1 kind heeft. De rest heeft voor alles een 'oplossing' of excuus. Soms heb ik het idee dat het maatschappelijk eigenlijk niet echt geaccepteerd wordt, enig kind zijn. Ook als ouder zijnde, als er gevraagd wordt hoeveel kinderen je hebt of de vraag 'is het je 1e?' Alsof je niet meetelt als je er niet minimaal 2 op de wereld hebt gezet.
Mijn collega's vinden het ook zo. Ze zeggen dan: "Aaaaah dat IS zielig!" :x ze vinden het erg dat mijn dochter dan alleen achter blijft als wij er niet meer zijn. Pfff. Het IS niet zielig. Men VINDT het zielig. Mijn dochter is erg sociaal en vriendelijk. Ze kan erg goed spelen en leert ook delen bij deze oppas. & ik moet ook aan mijn man denken, hij is ouder dan ik.
Ik vind het niet zielig als je enig kind bent. Tegenwoordig is de maatschappij inderdaad zo ingericht dat je andere contacten op doet waardoor je er "als je ouders er niet meer zijn. " heus niet gelijk alleen voor staat. Ik ken ook heel wat enig kinderen van mijn leeftijd en die zijn hartstikke sociaal en daar merk je niks aan. Ik moet wel zeggen dat toevallig deze 4 meiden aangeven dat ze wel graag een broer of zus hadden gehad, gewoon om uit hetzelfde "nest" te komen en elkaar te begrijpen en altijd "iemand" te hebben. Alleen reageer ik daar meestal op dat goede familiebanden ook niet altijd vanzelfsprekend zijn en je net zon band met iemand anders kan hebben. Ik moet wel bekennen dat ik zelf een zusje heb en wij echt twee handen op 1 buik zijn. We hebben aan een half woord genoeg. Het had weinig gescheeld of ik was zelf enig kind geweest maar ik had voor geen goud de band met m'n zus willen missen! Maar zielig enig kind? Nee niet zielig!
Maar je wilt ook niet weten wat ik allemaal naar mn hoofd krijg. Ik heb mijn moeder pas met twintig weken verteld dat ik zwanger ben omdat ze bij de derde al geschokt was. Meeste familie weet het nog niet eens en heb volgende week een feestje en weet dat ik wat opmerkingen kan verwachten. Het is altijd wat meid.
Hier ook 1 kind.. Maar meeste commentaar komt toch echt van de oma's... Want die willen zo graag een elftal Eerst wel vaak "wanneer komt de 2e?" Maar geloof dat iedereen zich er inmiddels bij neer heeft gelegd dat dat niet gaat gebeuren. Vantevoren wilde ik graag 2 kinderen want broertjes en zusjes zijn zo fijn. Ik heb zelf dan ook 2 jongere broers. Maar we hebben ook ontelbaar keer ruzie gemaakt Manlief is altijd enig kind geweest en vond dat heerlijk. En wilde dan ook ECHT maar 1 kind. Na de geboorte bleek dochterlief een jaar lang te huilen, 4 jaar lang niet door te slapen... En toen ze eenmaal doorsliep begonnen ellende op school. Sinds die tijd heb ik astma, ben vaker ziek geweest (slechte weerstand, slaapgebrek en door de astma vaak een longontsteking) en heb laat van allerlei gewrichten waar ik rustig 'S nachts wakker van word. En uberhaupt een nacht doorslapen? Meestal ben ik 2-3 keer per nacht wakker. En dus permanent brak zo ongeveer. Ik zie mezelf dit nog niet in 2voud doen Dan maar geen elftal-moeder We hebben het prima zo. Dochterlief krijgt alle aandacht, kan op 3 verschillende sporten als ze dat zou willen. Er is tijd voor leuke dingen en we hoeven niet onze hele salaris af te dragen aan de BSo. En ja, soms is het wel jammer dat er geen broers of zusjes zijn om mee te spelen... Ik zou de laatste zijn die dat ontkent. Maar ik weet zeker dat mensen met meer kinderen ook weleens zuchten dat het handiger had gekund.
zoals wij ons nu voelen blijft het bij ons zoontje, het voelt compleet.. ik ben supergelukkig met mijn zoontje en heb totaal niet de behoefte om weer zwanger te zijn op dit moment. het was geen pretje en ik ben er flink ziek van geweest (HELLP & p.e) en ik ben toch ergens wel bang om dat weer te krijgen denk ik.. maar mn vriend en ik zijn nog jong dus we hebben nog wat jaren om erover na te denken.. zeg nooit nooit
Wij hebben nu ook iets van we zijn compleet. Maar ik kan niet in de toekomst kijken. Misschien over 5 jaar denken we er anders over. De mensen in onze omgeving weten onze keuze ook. Hadden in het begin ook wat commentaar. Maar ja, het is onze keuze. Wat me vooral opvalt is dat mensen dan meteen vragen of het soms met de bevalling te maken heeft dat we geen 2e willen. Mijn man was/is ook alleen. Mijn vader trouwens ook. Vader vond het wat minder. Maar dat was toen ook een hele andere tijd. En mijn man heeft echt niks gemist. Had veel vriendjes om te spelen. Die ook mee gingen op vakantie, of hij mee met een vriendje. Ik heb wel een zus, maar hebben geen contact meer.
Je hebt mensen die door omstandigheden geen tweede hebben en mensen die daar bewust achter staan. Het ergste zijn mensen die een oordeel hebben naar jij toe als ouder van een enig kind die wel even vertellen hoe egoïstisch dit is. Ondertussen moeten ze hun vechtende kinderen uit elkaar halen en zijn beide ouders overspannen, hebben geen sexleven meer en moeten zich in bochten wringen voor een geslaagde vakantie met 3 koters. Dat gezeur van mensen met meerdere kinderen vind ik hemeltergend. En ondertussen jou als liefhebbende ouder van het enig kind maar verwijten maken. Dat soort mensen zou je toch...
Wij waren thuis met 4 kinderen. Ik heb nu een kindje, zou er heeeel graag nog een willen.. heb altijd gezegd dat ik er meer dan één wou - maar dan wel liefst mét partner
Ik denk dat het altijd wat is hoor. De mensen met meerdere kinderen hebben commentaar op mensen met ''een kind omdat het zielig is. En de mensen met meerdere kinderen krijgen commentaar van mensen of ze dat nou wel moeten doen financieel/relatie/etc. Zelfde soort discussies als wel of niet werken, thuisblijfmoeder zijn etc. Ik denk dat voor alles voor en tegens te geven is en niet één ding per definitie goed is. Als je kinderen liefhebbende ouders hebben dan kom je al een heel eind. Ik heb respect voor alle kanten van de verhalen en zie echt wel waarom bij de één het een goed werkt en bij de ander het ander. Mensen oordelen/praten en geven hun mening toch wel
Ik ben enig kind en heb daar an sich nooit last van gehad. Het heeft voor- en nadelen. Tuurlijk moet je iets harder bewust oefenen met sociale dingen, maar het is ook heel fijn om al vrij jong als individu behandeld te worden door je ouders ipv als 'een van de kinderen'. Mijn man is 1 van 4 en mijn beste vriendin 1 van 2. Ik zie dat beide veel meer als kind beschouwd worden door hun ouders dan als gelijkwaardige volwassene. (Voorbeeld: mijn ouders vragen mij bijvoorbeeld om advies als ze iets met een hypotheek doen of pensioen, no way dat de ouders van mijn man hun kinderen ooit iets zouden vragen op dat niveau). Maar misschien is dat toeval. Ik zie ook niet echt op tegen straks alles moeten regelen als mijn ouders overlijden. Lijkt me juist wel makkelijk, erfenis verdelen en daar ruzie over hoeft immers niet. En emotioneel heb ik natuurlijk m'n man en straks dochter. Enige waar ik last van heb gehad is de mening van anderen. Dat ik dan wel verwend zou zijn (not, mijn ouders waren echt niet rijk) of ongelooflijk zielig of wat dan ook. Dat is echt vermoeiend. Maar buiten dat is er net zo veel of weinig te zeggen voor 1 kind als voor 2, 3 of 4. Gewoon wat bij je past of goed voelt, het kind zelf kan het echt niks schelen.
En dan de opmerking die ik zo vaak hoor bij een tweede.... "Zo, nu zijn we/zijn jullie, een ECHT gezin!!" ........... Alsof wij geen gezin zijn...?? Wat dan wel?? Bizarre opmerking blijf ik dat vinden! Hier ook redelijk bewust. Wel geprobeerd voor een tweede, maar niet super actief. Meisje huilde veel, drama nachten, veel medische zorgen wat nu redelijk goed gaat, maar we zijn er nog niet. En ik functioneerde en soms nog, op m'n tandvlees. Uiteindelijk de beslissing genomen het los te laten, een tweede, en daar sta ik nog altijd achter. Lastiger vind ik het wel als mijn dochter soms ineens een opmerking maakt zoals van de week... "Ik wil graag dat er kindjes komen spelen hier, want het is hier altijd zo stil!" Vriendjes en vriendinnetjes zijn altijd welkom, maar er zijn grenzen. Niet iedere dag, ik probeer daar een evenwicht in te houden. Nu is er ook een vriendje, ze geniet volop, maar ik weet ook dat als hij straks weg is, zij helemaal gesloopt is
Joehoe hier twee zielige kids, op een slaapkamer.. En ze slapen vaak nog in een bed ook. Dit uit eigen wil, de jongste kruipt bij de oudste in bed.. Zielig he.. Ik vind het zielig dat mensen een label hangen aan het aantal kinderen dat je hebt. Er zijn nu al genoeg voorbeelden gegeven dat het op elke manier prima kan als je er maar goed mee om gaat, uitzonderingen daargelaten.. Vind het trouwens ook ontzettend sneu dat mensen zich zo ontzettend snel op hun tenen laten trappen... Je kan voort niks meer zeggen of je hebt pietje pijn gedaan draai je het om heb je karel te pakken.. Kom op hey.. Lighten up tis een forum.......