Hallo dames, Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil, eigenlijk niet meer dan van me afschrijven. Afgelopen dinsdag hadden we met 11+1 onze eerste echo van onze aller eerste zwangerschap. Wat hadden we ons erop verheugd. Ik heb geen gekke dingen gehad behalve de normale zwangerschapsklachten en we gingen met goede moed naar de afspraak. Ik had heel veel zin in de echo, maar ergens toch bang om te horen te krijgen dat er geen hartje zou kloppen. Onze grootste angst is werkelijkheid geworden. De vruchtzak was 10+3 en het vruchtje 6+4 zonder hartactiviteit. Alsof de grond onder onze voeten is weggeslagen zijn we weer naar huis gegaan. En daar vol ongeloof de avond samen doorgebracht. Gister de afspraak bij de verloskundige door laten gaan om te bespreken hoe we nu verder moeten.Ik ben erg bang voor curettage en heb besloten om nog even af te wachten. De verloskundige heeft aangegeven goede ervaring te hebben met acupunctuur om je lichaam zo een zetje te geven de miskraam alsnog zelf op gang te helpen. ik ben hier meestal erg sceptisch over, maar momenteel zit ik in de "baat het niet dan schaadt het niet' modus. Maar wat ben ik verdrietig, gelukkig kan ik heel goed met mijn man praten en is hij mijn steun en toeverlaat. Maar het liefst kruip ik in bed en kom daar de eerst komende tijd niet meer uit. Ik weet dat dit geen optie is en het leven gewoon doorgaat. Daarnaast komt nu de angst naar boven wat dit voor gevolgen gaat hebben voor een volgende zwangerschap en hoe groot de kans is dat we dit opnieuw moeten meemaken. Zoals ik al zei, ik weet niet zo goed wat ik hier mee wil. Groetjes MissD
Meerdere mensen zullen zich (helaas) herkennen in jouw verhaal. Ik wil je even veel sterkte wensen de komende tijd, dikke knuffel!!
Hallo. wij zijn al 4 jaar bezig om zwanger te worden. Op 11 dec2012 kregen wij te horen dat we voor iui in aanmerking kwamen maar aangezien mijn leeftijd(39). Krijgen wij er 3. Ik voelde mij niet helemaal lekker en heb een test gedaan op 20-12-2012. En ik bleek spontaan zwanger. Ons geluk kon niet meer op. Gelijk een afspraak bij de gyn gemaakt en 8jan 2013. konden we komen voor een echo. Er was een vruchtzakje te zien maar nog geen hartslagje. Afgelopen dinsdag de 15e weer terug en waar ik voor vreesde werd werkelijkheid. Missed abotion. Geen hartslagje en de groei was gestopt bij 6weken en 2 dagen. Ik zou nu 9 weken zijn. Onze wereld storte in. Nu moet ik a.s maandag terug bij de gyn zijn en volgende week vrijdag de 25-01 word ik gecurriteerd. Ik kan het emotioneel niet aan om te wachten dat het afkomt. Het klinkt misschien heel egoistisch maar ik wil er zo snel mogelijk kunnen verwerken en doorgaan. Ik weet in ieder geval dat ik nu zwanger kan worden en dat alles werkt. Ze zeggen dat je snel weer zwanger kan worden ivm ook dat je hormoongehalte nog best hoog blijft. Ik hoop dat dat het geval zal zijn. Aangezien mijn leeftijd. Misschien zijn er meer vrouwen met deze gevoelens en ervarigen. Groetjes masha
Hoi MissD, even een hart onder de riem, zie mijn banner! Ik heb voor mijn oudste ook een miskraam gehad, weliswaar toen spontaan. Toen mijn twee kinderen. In november 12 heb ik een MA gehad met dezelfde termijn als jij. Nu ben ik alweer 6 weken zwanger en misselijker dan ooit.. Het kan dus wel hoor.
Dames, dank voor jullie reactie. @ mamadaisy, gefeliciteerd en fijn om een positief verhaal te horen. Geeft weer moed!
Geef de moed niet op hoor! hier na onze eerste zoon een vroege miskraam en een missed abortion met 8.2 weken en er ligt nu een heerlijk kereltje van 4 weken in ze wieg te slapen. Sterkte de komende tijd!
He meid, ik onderga precies hetzelfde op dit moment en herken je verdriet. Ik heb ook 2 dagen heel veel gehuild. Nu gaat het beter, met ups en downs. Wij hebben met 7w2d een mooie, goede echo gehad. Hartje klopte goed. Daarna geen symptomen dat het mis zou zijn. 8 jan weer een echo en toen bleek het hartje gestopt te zijn bij 8w6d. Het is echt een klap die je dan krijgt..... Ik heb besloten mijn lichaam het ook zelf te laten doen. Al 2 dagen wat bloedverlies dus ik hoop dat het komt. Sterkte meid. Je emoties hebben de overhand op dit moment. Neem de tijd om alles een plekje te geven. liefs
Bij mijn twee kinderen was ik erg misselijk. Bij de MA was ik dat veel minder, ook minder moe. Maar toch net als ts bij de eerste echo (omdat ik niet wist hoe ver ik was) toch het gevoel dat het misschien niet goed zat. Toen een kindje met kloppend hartje gezien dat een week minder ver was. Bij de tweede echo met 11 weken weer het gevoel dat het niet goed zat. Had nog weinig symptomen en dat vond ik raar maar dacht, alle zwangerschappen zijn anders. Bleek bij de echo toch het kindje niet meer te leven. Nu deze zwangerschap weer erg misselijk en moe waardoor ik nu achteraf kan zien dat ik eigenlijk al wist dat de vorige niet goed zat.
Ook hier hetzelfde verhaal. Gister te horen gekregen dat het hartje was gestopt met 8w, terwijl ik rond de 8w nog een mooie echo met hartje had. Is kort daarna misgegaan. Ik kan het redelijk relativeren, het kindje is gewoon niet goed geweest, maar waar ik wel ongelooflijk van baal is dat mijn lichaam me dus al 4w in de maling neemt! Ik heb vlg week donderdag een afspraak staan bij de gyn, maar hoop dat mijn lichaam het zelf oplost voor die tijd. Wel heb ik al wat bruinverlies tijdens toiletbezoek, dus ik heb goede hoop dat mijn lichaam het zelf gaat doen. Sterkte lotgenoten!
Ik heb ook hetzelfde net achter de rug. 2 januari hadden we de eerste echo en toen bleek het vruchtje al 1,5 week niet meer te zijn gegroeid en er was geen hartactie. Dat was een enorme klap in mijn gezicht. De hele zwangerschap heb ik geen last van bloedverlies gehad. Het enige wat ik misschien had kunnen merken is dat de lichte zwangerschapsverschijnselen die ik had minder werden. Maar dat hoeft op zich geen signaal te zijn. Ik kon pas 2 weken later voor curretage terecht. Wachten wilde ik niet en ik heb dus voor misoprostol gekozen. Dit heeft zijn werk volgens het boekje gedaan. Afgelopen dinsdag hebben we de controle echo gehad en alles was schoon! Ik kan het nu echt afsluiten, want vanaf de echo stond het leven stil. Ik ben ook opgelucht dat ik voor deze methode heb gekozen. De pillen zijn niet fijn, maar het afstoten via deze manier die toch wat natuurlijker is dan curretage, heeft me wel geholpen in het rouwproces. En ik was ook even klaar met het ziekenhuis, want hoe het daar ging was een nachtmerrie. Ik heb mijn leven alweer flink opgepakt en we zijn al een klein beetje bezig met de volgende ronde. Onze wens is alleen maar gegroeid. We hebben bewezen dat we zwanger kunnen worden, want ik had na het stoppen met de pil binnen twee maanden een positieve test in handen. Natuurlijk overvalt me het verdriet regelmatig, maar ik kan er gelukkig goed over praten. Blijf praten, ook niet te veel, en stop het niet weg. Probeer een manier te vinden wat je troost biedt. Ik heb een vlinderbedeltje voor mijn armband gekocht. Zo kan ik de mooie tijd dat ik zwanger was niet vergeten. Ik zeg expres mooie tijd, want ondanks het grote verdriet op het eind, heb ik in volle teugen genoten van het in verwachting zijn. Ik hoop dat ik gauw weer kan genieten en ik duim voor je dat het ook bij jou en iedereen hier snel weer raak is!