Het word me derde kindje. Toch ben ik echt bang voor de bevalling! de eerste werd na 24uur thuis in het ziekenhuis geboren. Eerst 24uur thuis proberen, meneer wou er niet uit dus in de auto met persdrang naar het ziekenhuis een echte helrit! Onderweg wou meneer er al uit, (leuk heuveltjes) in het ziekenhuis kwam ie er dus heerlijk uitrollen! de tweede werd ingeleid meneer was er binnen 1,5uur. Ging van niks naar persdrang! Dat was echt niet te harden! Nu hoop ik dat de derde bevalling net als de eerste thuis begint en hopelijk ook eindigt, alleen dan wat sneller dan 24uur natuurlijk. En het enige waar ik nu dus enorm bang voor ben is weer die persdrang. Dat ik die weer veel eerder zal hebben dan me 10cm ontsluiting! Net als bij de tweede. Die persdrang is niet te houden en ben ik enorm van geschrokken zo snel als het ging toen bij de tweede en dat heeft me toch wel angst aangedaan! En heel stom ik ben bang dat de placenta niet los wil laten! Waarom weet ik niet, maar dat heb ik elke bevalling weer de angst. zijn er meer moeders die bang zijn voor de derde of meerdere bevalling?
Misschien kan je dit het best met je verloskundige bespreken, misschien kan zij je angst een beetje wegnemen. Elke bevalling is anders, zoals jij ook weet. Wat een verschil tussen de eerste en de tweede! Succes en misschien valt het wel heel erg mee...een mens lijdt het meest door het lijden wat hij vreest! Line
De eerste wilde er niet uitkomen, lag in kruinligging. De ontsluiting schoot niet op en ook was het allemaal nogal pijnlijk dus naar het zkh voor pijnstilling en bijstimuleren. Toen is onze 1e geboren met de vacuüm nadat ik ingeknipt was. Bah! Knip niet mooi genezen. De tweede ging een stuk sneller, volledige weeënstorm en 12 minuten geperst. Daardoor uitgescheurd en gehecht enzo. Echt enorme aambeien gehad, leken wel trostomaten en god allemachtig wat heeft dat allemaal een pijn gedaan. Heb de boel laten renoveren want was niet zo tevreden met het resultaat van de knip van de eerste. Nu zwanger van nummer 3 en ik zie als een huis op tegen de bevalling. Maar ik laat het maar gewoon over me heen komen. De 1e twee bevallingen waren zo verschillend, misschien is deze ook wel weer heel anders.
Heb je, ondanks dat je al 2 kindjes hebt, nagedacht over bijvoorbeeld zwangerschapsyoga? Bij mijn 2e kindje moest ik 2 uur persweeën wegzuchten, simpelweg omdat ik persdrang had, terwijl de ontsluiting nog lang niet ver genoeg was gevorderd. Ik had dus een cursus yoga gedaan (ookal bij mijn eerste en toen ook erg veel aan gehad, was ook een lastige bevalling die thuis begon en in het zh eindigde. Heeft 32 uur geduurt) en dat heeft mij enorm geholpen om die persweeën ook weg te kùnnen puffen....Ik had in ieder geval vertrouwen, doordat dit ook aan bod was gekomen in de lessen en ik verschillende methodes had geleerd om hier mee om te gaan. Het was evengoed hell, maar verder geen paniek oid..
Brrr nou ik zie er ook tegenop! Eerste duurde 38u, prima bevalling en thuis. Tweede 12,5 uur, ook thuis maar met de laatste 10 minuten een weeënstorm, van 6cm naar geboorte. Bah!
ik ben gelukkig niet de enige. Ik heb het er net ff met de vk over gehad, en zij weet het een en ander nu van mij met de angst en daar gaat ze rekening mee houden. Als ik wil dat ze bij me blijft dan blijft ze, ze is gelukkig heel meelevend enz..Voor de rest kan ze me angst niet afnemen ik zal zelf me verstand op nul moeten zetten. Misschien dat ik er tijdens de bevalling helemaal niet bij nadenk over alles, maar de weg er na nu ben ik dus wel echt bang voor bepaalde dingen maar goed...
Bij de eerste had ik, na 9 maanden kotsmisselijk te zijn geweest, ineens geen persweeën meer en moest ik op eigen kracht persen, na een knip (die is gaan ontsteken) is ze dan toch thuis geboren. Maar de placenta bleef vastzitten, dus met de ambulance richting ziekenhuis, waar hij onder narcose is verwijderd. Ik had zoveel bloed verloren dat ik in shock ben geraakt. Bij de tweede had ik erg last van bekkeninstabiliteit en had ik met 31 weken gebroken vliezen. Gevolg: 3 weken verplicht plat liggen aan de weeënremmers. Toen ze het niet meer tegen konden houden moest hij met een keizersnede worden geboren, omdat hij dwars lag. Ik zie er erg tegen op hoe e.e.a. nu zal verlopen. Daarom heb ik ook lang getwijfeld of ik het nog een keertje aan zou durven. Maar het verlangen naar toch nog een keertje moeder worden was groter dan mijn angst, al speelt die wel steeds door mijn hoofd. Ik probeer er zo min mogelijk bij stil te staan en positief te blijven denken: deze keer wordt het een zwangerschap en bevalling volgens het boekje! (ahum....)
haha ik zeg dat nu ook hoor, dit keer zal het volgens het boekje gaan en hopelijk nu echt helemaal thuis!
Thuis bevallen zit er voor mij helaas niet in, aangezien bij de eerste de placenta vast bleef zitten. Maar aan de andere kant ben ik dan maar vast in het ziekenhuis mocht het toch niet gaan zoals ik hoop...
dat is dus ook een angst van mij, waarom weet ik niet. Maar ik ben dus bang dat me placenta er niet uit wil dat heb ik bij beide bevalling gehad de angst en hij is er gewoon uitgekomen. Maar de angst is er wel heel raar!
ook ik begin er steeds vaker aan te denken. Heb bij de eerste een knip gehad, omdat ze een sterrekijker bleek te zijn. vandaag te horen gekregen dat dit nu weer het geval is. Geen idee wat ik moet verwachten..
Zo heeft iedereen zijn angsten denk ik. Mijn beide bevallingen zijn begonnen met gebroken vliezen, de tweede zelfs 9 weken te vroeg. Ik ben als de dood dat dat weer gebeurt.
mijn vliezen zijn nog nooit spontaan gebroken, het begon bij mij beide keren meteen met weeen om de 2 a 3 minuten!
Ooh ik mag ondanks dit wel gewoon thuis bevallen. Maar mijne lag alsnog spontaan los vlak voor t verwijderen. Heb ook heel weinig bloed erbij verloren. Maar helaas gaat t ws toch een zh bevslling worden aangezien de kans er is dat de kleine eerder gaat komen ivm bloedverlies e.d
de vk van mij zegt ook, dat je niet altijd veel bloed hoeft te verliezen ook al zit de placenta vast. Want ik ben daar ook bang voor (ondanks dat het bij beide bevalling er zo uitkwam) maar zij zei je hoeft niet altijd veel te bloeden daarmee, en er zijn genoeg foefjes om de placenta thuis proberen los te krijge, want je weet toch nooit zeker of het gebeurd. Het kan iedereen zo ineens overkomen, ze proberen het eerst en wil het echt niet dan gaan ze met je naar het ziekenhuis (tenzij je natuurlijk als een rund bloed dan probere ze het vast thuis niet eens meer)
Vreemd dat er verschillend mee om wordt gegaan. Maar mijn placenta bleef dus echt vastzitten. Ze (de verloskundige thuis en de artsen in het ziekenhuis) hebben vanalles geprobeerd: een prik, nog een prik, heel hard op mijn buik drukken (ik was de volgende dag echt bont en blauw), maar dat hielp dus allemaal niet. En ik heb veel bloed verloren (ik heb erna een bloedtransfusie nodig gehad). Misschien dat het daar door komt dat ik niet meer thuis mag bevallen? Maar met dit soort verhalen wordt jongmoedertje natuurlijk niet gerust gesteld. Bij mij was het echt heel extreem en dat komt maar zelden voor. En bij de andere twee is het toch ook goed gegaan, moet je maar denken...
wat leuk om hier een onderwerp over te lezen, maar ik herken het, ik heb er al 2 en ben over een week uitgerekend van de 3 , maar ben echt doodsbang, ik vergelijk het ook met vroeger had ik geen hoogtevrees en was niet bang in een bv 8 baan, nou daar ga ik je echt niet meer in, tis net als je ouder word dat alles dan anders word, ik probeer het gewoon over me hen te laten komen, maar ben heel erg zenuwachtig dat ik in paniek raak xxxx
Misschien ligt het er ook wel aan dat het je derde kindje is. Bij de eerste weet je niet wat je te wachten staat en sta je er onbevangen tegenover. Maar als je al het e.e.a. hebt meegemaakt, denk je misschien meer na bij dingen die mis kunnen gaan.
ja dat is het hem denk ik ook. Je hebt het al 2 keer meegemaakt, je weet wat je te wachten kan staan en dat beangstigd je dan misschien wel. Misschien dat ik op het moment van er geen last van zal hebben, maar op dit moment heb ik er dik de zenuwen voor!