Ja dat ongetwijfeld, maar ik heb niet het gevoel dat het echt helpt als ik daar over ga praten.. Uiteindelijk kan zij toch niet voor mij bevallen
gonnie ik heb mijn verhaal al geschreven hier hé. dus je weet dat mijn eerste bevalling super traumatisch was. ik heb anderhalf ajar toch een gesprek aangevraagd bij een nieuwe gyn en die man eheft me erg goed geholpen. hij heeft alles uitgelegd wat er toen gebeurd is en misgegaan is enzo. en we hebben over mijn angsten gesproken en over wat nu. ik heb toen afspraken met hem gemaakt en ben extra op controles geweest toen ik eenmaal weer zwanger was. hij heeft zich ook aan alle afspraken gehouden en dat heeft me al met al erg geholpen. niet dat ik nu blij was emt de bevalling, maar het was beter te bevatten zeg maar. je kan toch proberen te praten met je vk baadt het niet dan schaadt het ook niet.
ik zou hetzelfde doen als blup! gewoon bespreekbaar maken. maar als je niet durft en eigenlijk ook geen tweede wil, is dat dan geen reden voor ac? of "mag" dat alleen als het medisch noodzakelijk is? En is onthouding ook geen ac? wil niet vervelend doen of een discussie uitlokken, maar vroeg het me gewoon af. succes iig! ik heb bij de eerste een hele lange lijdensweg bevalling gehad en durfde echt nooit meer. maar bij mij werd de wens voor een tweede groter dan mijn angst voor een tweede bevalling. Misschien dat dat bij jou ook nog gaan gebeuren? sterkte hoor!
Ik moet zeggen, heb bij de eerste best een pittige bevalling gehad, bij de 2e echt een super bevalling dus ken jouw gevoel niet. Maar vind het zo sneu om te lezen voor je dat ik je even een hart onder de riem wil steken! Ik kan me voorstellen dat je zo twijfelt dan als je zo angstig bent. Neem gewoon je tijd en ja dan vrij je iets minder als je zo twijfelt om het zo nog even uit te stellen. Je eerste kindje is nog best jong toch?
nee, bevallen zul je zelf moeten doen Maar je wordt er toch niet slechter van als je met een deskundig iemand hierover gaat praten? Dat je het gevoel hebt dat het niet zal helpen, weet je natuurlijk nooit van tevoren. Maar er niet over praten bevordert het wegnemen van je angsten iig niet. Je wilt niet dat je in een neerwaarste spiraal terecht komt en de angst uiteindelijk alleen maar groter wordt. Dat zou zonde zijn, want iedere bevalling staat op zich en hoeft niet zo te gaan als de eerste. Wellicht kijk je er dan net wat positiever tegenaan.
tsja... je hebt toch zelf de keuze gemaakt... denk dat als je gloof zo sterk voor je is dat je daar nu dan ook maar op moet vertrouwen... toch?
Ik snap heel goed je angst. Ik wilde ook liever thuis bevallen, en geen ziekenhuis gedoe hebben tijdens mijn zwangerschap. Helaas kwamen we niet onder het ziekenhuis gedoe uit, omdat wij in de mmm zwanger zijn geworden. En toen ik zwanger was zei ik ; Ik ga lekker thuis bevallen op me gemak, en vertrouwd.. Maaar............ ik kreeg een tweeling dus dat mocht niet thuis. Ik heb veel in het ziekenhuis gelegen ivm vroegtijdige weeen etc. en uit eindelijk ben ik in het ziekenhuis bevallen, 1 kindje lag zelfs in stuit maar ik ben op een normale vaginale manier bevallen. Ik kijk super terug op mijn bevalling, oke het deed erg veel zeer, en was zeker geen pretje, maar de sfeer met de vk en gyn waren super, ik was heerlijk op me gemak, ik zou het zo ondanks een weeenstorm en hechtingen, weer doen! Mede omdat ze in het ziekenhuis altijd zooooo lief, behulpzaam en aardig zijn geweest. Overigens mag je met je eigen vk ook in het ziekenhuis bevallen hoor! Ben je alleen bang voor de bevalling, of zie je er ook een beetje tegen op, om zo 2 kindjes te hebben ipv 1? Had je deze angst ook aan het begin van je 1e zwangerschap?
Hee meiden bedankt. Zon erge angst als nu had ik bij de eerste niet, op het moment zelf was ik zelfs rustig. en het was zeker niet traumatisch, kijk er ook goed op terug.. Maar het begon pas na een paar maanden. Wellicht omdat je dan weer wat begint met vrijen.. Daarom denk ik ook dat praten geen zin heeft,. het was niet traumatisch, het ging zelfs prima.. Verder, nee wij vinden dit geen reden voor AC. Ik zou wel onthouding willen, vind dat dan eigenlijk ook een plicht.. Manlief vind dat dat niet mag, ook sexualiteit is gegeven door God. We doen het al erg weinig hoor maar ja je bent mens.. zeker voor mannen is het moeilijk. Vanmorgen zat ik er aardig door.. Voorbeeld: Ik zit nu op dag 9 van de cyclus. De eerste 6 dagen ongeveer doe je 'het' niet omdat je vloeit. Oke. Daarna begint het toch te kriebelen bij manlief en haalt hij me wat aan enzo.. (Ik heb sowieso een lange opwarmperiode nodig ) Ik heb hem gevraagd dat nu niet te doen, ik ben vet zenuwachtig nu mijn ei er weer aan zit te komen, zei dus tegen hem nog uiterlijk 5 dagen!! Hij zegt dan: We kunnen het beter nu doen dan is het rond de eisprong niet zo moelijk om even niet te doen, anders wordt het verlangen veel te groot.. Ja ok.. Maar je doet het toch niet 'zomaar' even.. Ik kan dat niet.. Op zon moment wil ik dat ook niet, ben er helemaal niet voor in the mood.. Vorige keer hebben we het 1x gedaan die maand en meteen zwanger.. (MK.) En al zou je het op dag 9 doen, zeker weet je het nooit en zit ik weer 3 weken in de zenuwen.. Ik kan daar niet tegen.. Hij snapt dat wel maar ja altijd onthouding valt voor een man ook niet mee.. Dat snap ik van hem ook.. En ja ik zie (nu) ook nog op tegen 2 kindjes, hoewel het me ook wel weer mooi lijkt.. Maar dat verlangen moet idd groter worden dan de angst.. Maar wanneer gebeurd dat.. T Wordt eerder erger ipv beter.. Ik hoop dat ik alles zo weer duidelijk gemaakt heb, fijn dat jullie nog reageren en me moed in praten.
Ja sorry hoor niet om meteen het geloof af te vallen maar jij bent een mens van vlees en bloed en jij weet hoe het menselijk lichaam werkt dus jij kan daar ook wat aan doen of niet, en jij kiest om dat niet te doen dus moet je de gevolgen ook dragen... als je zo door gaat zal er nog wel vaker een bevalling voor je aan komen denk ik... vind het wel vervelend voor je dat je zo bang bent hoor, ben ik ook zal ik eerlijk toegeven! Maar ik heb hiervoor gekozen dus ja ik zal het dan ook af moeten maken!!
Ben het helemaal met je eens, en dat is nou juist het dilemma Ja maar jullie kiezen er voor en zo werkt het voor ons niet. Denk dat je er dan anders in staat. Maar snap je wel hoor.
Tsja ieder zo zn ding, ik vind het al lang knap dat iemand zo stellig aan regels kan houden (nooit mijn sterkste punt geweest hihi) maar wie weet is er wel een mannier om het om te buigen ofzo? Ik bedoel die god waar jij zo van houd die moet jou dan toch ook begreipen, die heeft jou toch ook de kennis gegeven om beslissingen te maken...? maar goed ik ben een leek op dat gebied en ik hoop dat je er uit komt!
Hier precies hetzelfde. Ik vind twee zeker niet zwaarder. En ze spelen nu al echt samen ( ha ha, zij praat voor hem als ze kappertje spelen of zo) Ik vind twee kinderen echt heel erg leuk. Wat betreft de eisprong en zin hebben. Dat herken ik helemaal. Hier geen hormonen slikken dus ik heb een gewone cyclus. Wij gebruiken wel condooms. Maar goed die mag je dan waarschijnlijk ook niet. Lastig voor je die angst. Misschien kun je over je angst gaan praten bij en Psycholoog?
Veel mensen hebben het al geschreven, maar waarom ga je niet praten met een hulpverlener? Je bent heel bang voor een bevalling en als dat je relatie beïnvloed omdat je man en jij daar continue bij jullie intieme momenten door gehinderd worden, dan wil je daar toch iets aan doen, toch? Het is echt geen schande om hulp in te roepen, ook niet als je hoopt er nog wel zelf uit te komen. Gun jezelf toch die kans dat de angst weggenomen kan worden of onder controle gebracht kan worden. Zijn er in je omgeving mensen die de zorg voor hun kinderen niet aankunnen? Zijn er vrouwen in je omgeving die een verschrikkelijke bevalling hebben meegemaakt? En misschien een hele domme vraag, kan je geloof je bang maken voor de bevalling? Mijn grootvader was ook zwaar gelovig en als kind heeft hij mij echt angst aangejaagd door steeds uit Genesis voor te lezen. Altijd maar weer dat het een straf van god is dat de vrouw barendsnood kent, altijd maar weer al die volwassen gezichten om mij heen die keken alsof dat nou eenmaal zo was. Brrrrr.
Hoi Berte zo geloof ik dat natuurlijk ook maar het beangstigd me daardoor niet. En over verschrikkelijke bevallingen zijn verhalen genoeg he.. Misschien moet ik eens met iemand praten ja maar dat doe ik heel moeilijk kan het met mijn man amper..
Dan wacht je toch gewoon nog even? Ga nd ha en vraagt of je misschien met iemand kan praten, om je over je angst heen te zetten.
Waarom ga je overigens niet met iemand uit de kerk ofzo praten? Iedere situatie is toch weer uniek, misschien dat iemand jullie in deze situatie zou kunnen adviseren?
Dat vind ik heel goed bedacht... Die begrijpen me als het goed uis het beste. (Niets ten nadele van jullie he ) Maar overigens zou ik ook niet weten wie omdat dit aardig taboe is natuurlijk...