Enorm dilemma..

Hoi Gonnie,

ik bedoel het ook niet gemakzuchtig hoor! Tuurlijk ben je maar een mens, maar ik denk echt dat als je ergens volledig van overtuigd bent je ook instaat voor de gevolgen. En als ik jou zo belees, ben jij er niet helemaal van overtuigd.

Lastig dat je man er weer wat anders over denkt dan jij, ook wel logisch, regelmatig denk je in een relatie verschillend over dingen.
Ik vind het alleen soms zo jammer, en ook schrijnend, om te zien dat mensen zo veel gewoon doen omdat het 'zo hoort'. Vooral bij geloofszaken is dit veel aan de orde.
Je moet echt samen je eigen keuzen maken! Want stel je wordt nu zwanger, dan kom je niet onder het bevallen uit. Dit zal je vast allemaal wel overleven, maar over een jaartje zit je weer exact met hetzelfde dilemma. En gemiddeld zijn vrouwen vruchtbaar tot hun 50e (?) dus dan heb je waarschijnlijk nog heeeel veel jaren voor de boeg waarin dit dilemma de kop op steekt.
Dus je moet er echt samen een eigen beslissing in nemen. Ik krijg de indruk je je behoorlijk schikt naar je man, prima, maar hij moet ook jouw mening respecteren natuurlijk! Dus ga toch het gesprek met elkaar aan, eis dat ook van hem! Uiteindelijk ben jij degene die zwanger is, bevallen moet en het grootste gedeelte van de opvoeding voor je rekening neemt ( schat ik zo in tenminste).
Maar goed, ik weet het, makkelijk gezegd. Deze dingen liggen heel gevoelig in de kerk.

Je zegt ook: wanneer zet je de knop dan om? Maar zo moet je niet denken! Als je er aan toe bent, voel je dat vanzelf! je kunt niet zeggen dat is dan en dan, of over zoveel tijd. Het is wanneer je eraan toe bent!

 

Maar hij is nog niet toe aan condooms, dus gebruiken jullie deze niet. Jij bent nog niet toe aan een tweede kindje, maar toch wil hij geen gehele onthouding?
Ik denk dat het goed is om hier goed met hem over te praten want dit is in mijn ogen niet eerlijk.
Als hij geen condoom wil gebruiken dan is dat prima, maar dan kan hij toch niet verwachten dat jij het risico "voor lief neemt" dat jullie zwanger raken?

Maar eigenlijk is, tenminste zo zie ik het, wat jullie nu doen ook een vorm van anticonceptie.

En dit probleem blijft hé. Stel er komt een tweede, dan heb je dit probleem daarna weer. En nog vele jaren daarna ook..

 

Ja dat bedoelde ik. Maar ik vind het niet hypocriet hoor, absoluut niet! Ik snap heel goed dat dit de meest natuurlijk/acceptabele manier is, maar toch als je er goed over nadenkt is het in mijn ogen nog steeds een vorm van anticonceptie.

Ik denk dat het sowieso goed is om heel goed met je man hierover te praten. Vertel hem dat dit je heel erg bezig houdt en dat het niet goed voelt zoals het nu gaat.
En hebben jullie misschien een goede band met andere stellen van jullie kerk? Vraag eens hoe zij dit doen en hoe zij hierover denken.
Het is een taboe maar toch wel iets waar iedereen mee te maken krijgt en waar iedereen toch echt een eigen keuze over moet maken.

 

Maar wanneer je man wel met je naar bed wilt en jij niet vanwege de reden bang te zijn om zwanger te worden (dus eigenlijk weiger je je man dan in bed), mag dat dan wel volgens je geloof?

 

Oke ik begrijp dat je wilt leven volgens de normen en waarden die met jou geloof samen hangen... maar... stel je voor je had geen kindjes kunnen krijgen, had je het er dan bij gelaten en had je dan vrede gehad met God zn beslissing? Of had je dan misschien ook afgeweken van jou/jullie geloof voor die wens...?! Onthouding is ook een vorm van anticonceptie naar mijn inziens.. als jij nog niet klaar bent voor een 2e kindje, dan is het nog geen tijd voor een 2e kindje, en zul je toch je maatregelen moeten treffen. Je geeft aan dat je vind dat jullie niet zelf beslissen over de kinderzegen, maar door onthouding te hebben, beslis je hier in feite ook voor.. Ik zou als ik jou was, of onthouding hebben in de bepaalde periode, of mijn maatregelen treffen.. Je kan advies van 100000 mensen krijgen, maar dit is iets wat jij en je partner samen moeten beslissen... ik hoop dat je er uit komt, en heel soms moet je echt even aan jezelf denken..... sterkte!

 

Hoi! Jemig, wat een dilemma! Ik ben zelf niet gelovig opgevoed, dus ik hoop dat ik er niet te licht over denk of je tegen het hoofd stoot. Volgens mij is je eerste verantwoordelijkheid nu aan je gezin en aan jezelf. Als jij en je gezin nu niet toe zijn aan een nieuw kindje, dan is dat iets om serieus te nemen. Het klinkt of jullie relatie en je gezin en je lijf tijd en rust nodig hebben. Mss klinkt dit te lichtzinnig, maar zou God echt bedoelen dat je nu tegen je zin zwanger wordt? Of dat je relatie met je man hieronder lijdt? Het lijkt me erg lastig, hoor, want de beslissing voor anticonceptie druist ws in tegen alles wat je mee opgegroeit bent. Anderzijds, ook een nieuw kindje verdient een uitgeruste mama die blij is met zijn/haar komst en de extra zorg kan overzien.
Ik kan als niet-gelovige waarschijnlijk niet zo goed overzien wat er allemaal bij zo'n beslissing komt kijken, maar wel je wel veel sterke wensen. (ps. Mag de pil oid ook niet? Dan komt er geen eitje vrij, dus gaat er ook niks verloren... Of denk ik nu verkeerd?)

 

NFP is ook een vorm van anticonceptie .......

Misschien wel de meest natuurlijke, maar het doel is hetzelfde als bij andere vormen van AC.

Wij persoonlijk vinden dat een bepaalde mate van planning wel mag. Je moet toch ook kijken wat jullie zelf aankunnen. Maar dat even off topic.

 

Ik kom, als ik het goed peil, uit dezelfde christelijke kring als jij (misschien niet dezelfde gemeente maar wel de stroming ) en ik heb altijd veel gehad aan onderstaand stukje.

Omgaan met gezinsvorming is minder moeilijk dan het lijkt. In de volstrekt Bijbelse lijn mogen jullie als man en vrouw zoeken naar wat jullie wederzijdse instemming heeft. Dat betreft niet alleen jullie lichamelijke omgang, maar ook de weg van gezinsvorming. En gezinsvorming heeft in zekere zin iets in zich van 'planning'. In die zin, dat planning niet betekent buiten God om, maar juist dat je je van God gekregen verstand gebruikt, ook en juist als het gaat om zaken rondom gezinsvorming. Denk aan het omgaan met postnatale depressie; denk aan de lichamelijke conditie van een vrouw na de zwangerschap en geboorte. Wees nuchter in deze dingen en tegelijk biddend afhankelijk. Daarmee staan wij de Heere God niet in de weg.

Dus: gebruikt beiden je afstand en doe dat in afhankelijkheid van de Heere. Als je tot Hem bidt kun je in alle eerlijkheid je vragen/zorgen voorleggen.

Overigens, in de Bijbelse tijd voedden de vrouwen hun kinderen tot ze 3 jaar (!!!) waren en in die tijd werkte dat nog als volledige anticonceptie. Pas na drie jaar waren de vrouwen vruchtbaar en konden ze weer en kind krijgen. Er zat dus minimaal 4 jaar tussen 2 kinderen! Kijk maar naar de Bijbelse voorbeelden: je leest nergens van grote gezinnen (Jacob had 12 zonen bij 4 vrouwen = 3 per vrouw ). Dat heeft God niet voor niets zo geschapen dat het vrouwenlichaam zo werkte! Nu werkt borstvoeding niet meer als anticonceptie en dat betekent niet dat 'we het maar allemaal op z'n beloop moeten laten'. We mogen daar in afhankelijkheid verstandige keuzes in maken.

Ik durf (omdat ik uit ongeveer dezelfde kringen kom als jij ) ook tegen je te zeggen: waarom geen anticonceptie? Is dat omdat het 'zo niet hoort'? Omdat je dat je vader/moeder/familie altijd hebt horen zeggen? Ik durf best te zeggen dat je geweten daardoor gevormd kan zijn maar dat het nog niet zo hoeft te zijn dat dit ook is wat God wil! Is het niet beter om de Bijbel als leidraad te gebruiken? Hij wil dat je 'met verstand' bij elkaar woont. Ik merk aan alles dat je psychisch nog niet klaar voor bent om opnieuw zwanger te worden. Dan mag je in gebed ook de keuze maken om daar voorlopig mee te wachten.

 

Maar kun je geestelijk ook een bevalling aan?