Dat ik me iets niet voor kan stellen betekent natuurlijk niet dat dat de norm is. Maar ik ken eerlijk gezegd geen enkel kind die geen waarde hecht aan z’n verjaardag of die van een gezinslid. Zo was ik afgelopen dinsdag jarig en vieren we het met de kinderen zaterdag. Mijn oudste is hier al de HELE WEEK mee bezig. Gisteren met papa naar de stad geweest. Kind is helemaal hyper en heeft het nergens anders over. En dat is de verjaardag van z’n moeder notabene. Maar het zegt wel wat over hoe belangrijk hij familietijd vindt. Het gaat echt niet alleen over kadootjes, maar ook gewoon van het hele plezier eromheen. Het verrassen, versieren, knuffelen en lekker ontbijten..
Ja, de verjaardag is natuurlijk belangrijk. Maar is de dag ook belangrijk? Dat vinden mijn kinderen dus niet echt. Als ze maar de familietijd krijgen met onze vaste tradities op welke dag dan ook.
Maar dat jij het raar vind dat hij en ik apart van ons gezin wel eens weggaan is voor mij niet de discussie. Want ik ga ook 2x per jaar een lang weekend zonder gezin weg. En vakantie met het gezin doen we ook zo vaak als mogelijk. We hebben dus allebei meer dan 5 weken aan vrije dagen per jaar waarvan we 90% aan familietijd spenderen, allebei. Hij is ook middagen thuis na school, wekelijks, als ik werk. Ik wil alleen niet dat hij weg is als er een kind jarig is en ik wil dat hij overleg pleegt ipv mededeelt.
Ik heb helemaal niet gezegd dat ik dat raar vind? Ik zeg alleen, omdat ie al een keer is geweest hij eigenlijk deze keer niet moet zeiken als hij niet kan omdat z’n kind jarig is…
ja en nee. Hij mag van mij prima die tweede keer. Dat is een vakantie die dus al 2 jaar verschoven wordt, ik vind alleen de timing niet goed en de mededeling ipv overleg maakt me ontzettend kwaad. Het is ook geen vakantie met dezelfde mensen. De ene is met z’n sportclub, die is geweest en deze een vriendenvakantie.
Nou hij vond het wel gek dat we het niet op de dag zelf vierden. Met uitleg snapte hij het. Maar dit zou hij bij zijn eigen verjaardag niet begrijpen. Nu is hij 4 en zouden we het stilzwijgend gewoon een andere dag kunnen vieren. Maar dat gaat ook gewoon tegen mijn principe in. Waarom zou ik het oké moeten vinden om de dag van mijn kind van ondergeschikt belang te vinden aan een wintersportvakantie van mijn man? De manier waarop hij dit zou aankaarten zou ook verschil maken. Maar toch, ik zou er echt niet om juichen dat mijn man het uit zichzelf zo zou plannen zonder ook maar rekening te houden met toch gewoon een bijzondere dag. op jouw vraag of de dag uit zou maken: ik denk dat hij daar misschien nog te jong voor is. Hij weet immers niet precies wanneer het de zoveelste van de zoveelste maand is. Maar zou hij het wel begrijpen dan zou hij het zelf echt niet leuk vinden en heel erg vinden dat papa er dan niet is. Ik zou in dat geval ook geen excuus verzinnen en zeggen dat papa er wegens omstandigheden niet bij kan zijn ofzo. Zou hij lekker zelf mogen uitleggen waar hij heen gaat. Maar dat gaat me wel te ver hoor.
Ja, hij baalt er nu van en probeert oplossingen aan te dragen om het anders te vieren. Dat vind ik naar ons kind toe super fijn. Tussen ons veranderd dat niet veel. Hij is namelijk geen slechte vader, totaal niet. Wel een te veel afwezige liefdespartner en ergens heb ik me dat ook laten gebeuren. Nu hij op het terrein van ons kind komt, zo voelt dat, merk ik dus dat ik wel grenzen trek. Iets wat ik natuurlijk voor mezelf te lang en te vaak heb laten lopen dus het gaat nogal met een knal.
Oké dan is je emotionele reactie te begrijpen want dan zit er bij jou meer dwars. Ik zou proberen dat echt los te zien van jullie kind. Is ook heel lastig maar verklaart je uitbarsting wel
^^ edit: vind ook dat volkomen gelijk hebt om boos te worden dat het gewoon medegedeeld wordt hoor zonder overleg! De timing is slecht. In dat geval zou je man aan het kortste eind moeten trekken, niet jullie kind. En jouw boze bui (door andere hier dramatisch soms genoemd - is het misschien ook een beetje maar boeien. Drama is goed) moet je echt even opzij zetten en op een ander moment met je man samen uitzoeken en bepreken. zou ik dan doen hè.
In hoeverre kan je ook echt vieren als uw kind jarig is tijdens een doordeweekse school/ werkdag ? Hier is er altijd versiering, lievelingseten en pakjes de dag zelf. Of we er nu alle 2 zijn of er is door omstandigheden iemand niet thuis dat maakt niet uit. Maar echt vieren ? Ze houden op school geen rekening met toetsen en huistaken . Dag verlof hebben we nog nooit gedaan want dan zit je thuis en uw kind op school en verlof dagen kunnen beter ingezet worden. Buiten mijn ouders kan ook gewoon niemand komen tijdens de week. Wonen te ver, werk, kleine kinderen,.... Als je aan onze oudste kinderen vraagt wat ze willen voor hun verjaardag. Dan kiezen die ook al jaren niet meer voor een familie feestje. Die willen met het gezin gaan bowlen, karten, .. . Prima voor ons hoor, het is hun verjaardag dus ik ga hen niets opdringen .
Ik bedoel dus dat wij op een doordeweekse dag ook gewoon werken en opvang en school door laten lopen @Neuzeke Maar er zijn dan wel slingers enzo en wat jij noemt. We eten alsnog gewoon lekker met zijn allen en vieren het alsnog. En als dat niet kan dan idd in het weekend. Maar we zijn er in elk geval wel.
Nou in elk geval heel fijn dat het hem wel wat doet. En dat hij oplossingen zoekt. Wat ik mooi vind is dat jij onderscheid maakt in de dingen die hij als vader doet en als partner doet. Snapt hij dat je je vooral op dat laatste vlak tekort gedaan voelt? Wat ik lees in diverse posts is dat jullie beiden ruimte voelen, geven en nemen om je eigen ding te blijven doen. En dus ook niet alleen maar ouder of partner te zijn maar ook jezelf met eigen behoeften. Dat is natuurlijk super. Maar het lijkt ook alsof dat jullie elkaar daarin wel wat zijn kwijt geraakt en de balans er wat uit is. Een soort vanzelfsprekendheid wat er in is geslopen. Waarbij hij meer doorslaat in dingen voor zichzelf doen en jij juist (ter compensatie?) de andere kant (gezin, kinderen, zorgen) op. Ik weet niet of dit klopt maar dit roept het bij me op. In elk geval goed dat jullie er over in gesprek zijn want dit is voor niemand fijn.
@Kraanvogel Wat goed dat hij doorheeft dat dit een behoorlijke grens over gaat. Qua eigen grenzen misschien toch ook echt duidelijk aangeven dat je erg gevoelig hiervoor bent geworden doordat dit juist iets is waarvoor jullie in therapie zijn geweest? Sommige dingen komen zoveel harder binnen omdat het al iets te vaak is gebeurd en zeker als je er dan aan gewerkt hebt in je relatie en het blijft een soort valkuil dan snap ik dat je op scherp staat.