Ik denk dat je in discussies, bijna altijd in de zogenaamde overtuiging modus gaat. Vooral als je het idee hebt dat je ‘gelijk’ hebt. En soms als dat gebeurt en iemand plaatst iets, dan kun je denken: hmmm, inderdaad, zo kan het ook zijn. Laat ik mijn mening eens bijstellen. Persoonlijk heb ik dat wel vaker hier. Dan vind ik iets echt en dan komt er een lid met een ander idee hierover en dan denk ik: ja je hebt gelijk. Ik moet het anders zien misschien. En niet alleen hier. Eigenlijk altijd als mijn moeder haar mening geeft over iets waar ik anders over denk ook Dus dat overtuigen is een natuurlijk iets naar mijn idee. Maarrrr, op de manier hoe Nina dat deed, in combinatie met de stelligheid en zeggen dat iets complete onzin is waar studies naar gedaan zijn en whatsoever, ja dan schiet dat bij mij (en ik denk ook bij anderen hier) verkeerd. Dat is niks persoonlijks naar haar toe maar meer dat ze het idee geeft ‘my way or the highway’. Wat ik wil zeggen: het heeft, in ieder geval voor mij, niks met afvallen te maken of een soortement bashen omdat ze er anders over denkt. Dat ‘mag’ (weer even tussen haakjes want niemand mag iets van mij) uiteraard. De manier waarop het in 100 posts werd gezet is denk ik waar het ‘mis’ ging. Er leek geen ruimte te zijn voor andere meningen en gevoelens en ‘het was gewoon zo en al het andere was onzin’
Maar dat er 2 maanden van tevoren al een aftelkalender hangt.. Dan maak je het zelf toch zo belangrijk? Ik snap heel goed dat een kind heel enthousiast wordt van zijn verjaardag. Maar hoe enthousiast is toch echt afhankelijk van wat het kind van huis uit mee krijgt. De 1 heeft dus een aftelkalender en de ander doet het toch iets anders. Mijn oudste is inmiddels ook enthousiast over verjaardagen omdat IK zo enthousiast ben.
Dat ligt er maar net aan. Wij hebben een kind waarvoor alles wat anders is dan anders al spannend is en voor onrust zorgt. Nu is hij jarig op 20 januari. Dus eerst de Sint, dan kerst en oud en nieuw en zijn verjaardag. Alles op 1,5 maand tijd. Inmiddels snapt hij datums, maar toen hij kleiner was niet. Toen hielp het enorm om die kalender begin December al te hangen zodat hij goed overzicht had wanneer er wat gebeurd en hoeveel tijd overal tussen zat.
Dat en anders krijg ik iedere dag de vraag hoe lang het nog duurt, omdat hij er zo naar uit kijkt. Heeft niets met iets groter maken dan het is, het heeft juist alles te maken met duidelijkheid scheppen. En 2 maanden is misschien wat overdreven, maar mijn zoontje is er van zichzelf ontzettend mee bezig.
Dat is echt gewoon flauwekul. Je kan zeker een kind van alles van huis uit meegeven. Maar hoe ze dat oppakken is toch echt kind afhankelijk. Hier een kind die al op jonge leeftijd behoefte had aan duidelijkheid, zeker bij spannende dingen zoals een verjaardag, sint, etc. En onderdeel daarvan was een aftelkalender die er dus standaard hing) en een dagoverzicht in pictogrammen. En wij zijn heel relaxt omtrent verjaardagen. Maar daar had zij geen boodschap aan. Haar stress kwam toch echt uit haar zelf. En dus waren wij degene die het behapbaar en duidelijk moesten maken, met o.a. een aftelkalender. En voor haar zussen was dit dan weer niet nodig. Er zijn in dit topic een hoop mensen die volgens mij alleen hun eigen kinderen voor ogen houden en als basis nemen ofzo Maar het zgn. gemiddelde kind bestaat eigenlijk helemaal niet. Dus wat voor hun kinderen werkt, hoeft zeker niet voor een ander te werken en vice versa.
Maar stress en duidelijkheid is toch heel wat anders dan enthousiasme? Dat je daarom die structuur biedt, vind ik, is niet meer dan logisch. Maar daar ging het helemaal niet over....
Hoe denk je dat die stress zich o.a kan uiten… Nou bv als (over)enthousiasme, waarbij een kind maanden of weken van tevoren al met een verjaardag bezig is. Blijkbaar kun je je daar niks bij voorstellen, dat bleek ook al uit je eerdere post, wat prima is. Maar dat jouw dochter ook jouw enthousiasme overneemt, is niet het voorbeeld van hoe het bij alle kinderen gaat… Daar ging het over…
Dit soort discussies vind ik zo moeilijk, het ene kind gedijd beter op structuur en aftelkalenders (mijn oudste zoon) en andere kinderen kijken er niet naar om. (mijn jongste zoon) Zolang jij je kind hierin volgt doe je niks verkeerd, overdrijf je niet en is het één niet beter als het ander.
Ik zal het anders verwoorden. De betekenis die iemand aan een verjaardag geeft is voornamelijk wat hij/zij van huis uit meekrijgt. Dat is wat ik bedoelde met enthousiasme in mijn post. Dat elk kind anders omgaat met de spanning voorafgaand aan zijn/ haar verjaardag ( maar ook andere gebeurtenissen ) is gewoon een feit en ik denk dat niemand dat hier ontkent.
Natuurlijk geef je in je gezin veel mee over hoe je dingen met elkaar doet of viert. Sommige stukjes die ik nu lees, klinken bijna of het niet oke is om verjaardagen een bepaalde plek te geven. Maar ieder gezin heeft toch eigen tradities en gebruiken? En dan nog zul je merken dat kinderen er ook weer op hun eigen manier mee omgaan. Als je als gezin veel waarde hecht aan verjaardagen vieren op of rond de echte datum en vader doet daarin ineens iets heel anders, dan snap ik goed dat je flink baalt. Voor het kind maakt hoe je het brengt dan vast wel verschil in hoe heftig het ervaren wordt, maar dan nog kan een kind er wel mee zitten. Bij mijn eigen gezin hechten we niet zo aan een vaste dag, maar merk ik dat mijn oudste juist wel echt met de datum bezig is en dat het voor hem wel belangrijk is dat er dan extra aandacht voor is. Het weekend ervoor of erna vieren dat accepteert hij wel. Zou mijn man mededelen dat hij er niet is met zijn verjaardag, dan zou het er bij hem flink inhakken denk ik. TS ik ben wel benieuwd of jullie er samen uitgekomen zijn. Uiteindelijk is dat toch het belangrijkste, dat jullie er zo uitkomen dat het voor jullie allemaal oké is.
Ik hecht totaal niet aan verjaardagen, feestdagen en tradities. Onze oudste 2 zijn precies zo. Vinden het allemaal wel leuker dan ik maar hoeft niet groots gevierd. Onze derde daarentegen… die zou het liefst voor elke feestdag het complete huis versieren, vraagt weken lang hoe lang nog duurt tot xxx feestdag en d’r verjaardag is echt het allerbelangrijkste wat er is. Cadeautjes trouwens ook. Heeft ze toch echt van d’r zelf en niet van ons
Dit idd maar niet is natuurlijk ook niet geheel onlogisch. Je eigen kinderen zijn je referentiekader. De laatste zin heb ik ook vaker geopperd maar wordt niet echt gelezen, in plaats daarvan wordt een bepaalde zin of zinsdeel compleet los getrokken uit de context en letter voor letter geanalyseerd. Tuurlijk krijgen kinderen van huis uit van alles mee. En als je als ouders heel relaxed met dingen omgaat dan is de kans groot dat kinderen dat voorbeeld overnemen. Maar dat was de vraag van TS helemaal niet. Maargoed, ik ben weer weg hier voordat er weer vendetta’s worden gestart tegen mijn ontzettend dramatische en theatrale gedrag!
Zo logisch vind ik dat eigenlijk niet. Het lijkt mij algemeen bekend dat mensen compleet van elkaar kunnen verschillen. En datzelfde geldt ook voor kinderen. Dat wordt al duidelijk als ze baby zijn. De 1 slaapt heel goed de ander slaapt nauwelijks, etc. Als dan in een dicussie meerdere keren wordt aangegeven dat het voor sommige kinderen anders werkt, maar diverse mensen toch vast blijven houden aan hun beeld van hoe een kind is (alleen maar omdat dat zo bij hun kind werkt), dan vind ik dat (als ik heel eerlijk ben) behoorlijk kortzichtig. En een refrentiekader zou ik persoonlijk groter maken dan alleen mijn eigen kind. De meeste mensen hebben dan ook nog wel andere kinderen in hun omgeving, zoals neefjes/nichtjes, groepsgenootjes op een kinderdagverblijf, klasgenootjes, vriendjes, etc. Genoeg voorbeelden dat verschillende kinderen totaal anders kunnen zijn.
Neefjes en nichtjes die ik maar een paar keer per jaar zie of mijn eigen kinderen... hmm ik weet wel wat mijn referentiekader is dan. Groepsgenoten op de opvang heel leuk, maar die zie ik totaal niet behalve tijdens halen en brengen. Die vallen dus ook niet binnen mijn referentiekader. zullen we ook hier dan maar gewoon accepteren dat het mijn persoonlijke mening is dat ik het logisch vind dat mensen over het algemeen hun eigen kinderen als referentiekader nemen?
En grappig dat je ook weer kortzichtig noemt want als je mijn posts hebt gelezen dan zou je weten dat dit niet van toepassing is op mij, aangezien ik bij mijn uitermate stellige mening de opmerkingen maak dat dit specifiek voor mij geldt in de specifieke situatie die ts schetst en niet voor alle andere situaties die erbij worden bedacht. Je noemt mij niet in je post maar quote mij wel, vandaar dat ik erop reageer trouwens Maar om te voorkomen dat ik nog weer een heel verhaal ga typen, ik heb oprecht op dit moment interessantere dingen te doen dan toekijken hoe elk woord weer uit zijn context wordt gehaald. Dus veel plezier nog met discussiëren binnen bepaalde voorwaarden!
We weten nu al goed wat sommige leden vinden maar @Kraanvogel hebben jullie er over kunnen praten en is het voor uw man gelukt om de datum te verzetten ?
Leest 20 pagina's en weet idd nog niet hoe het afgelopen is? Daarnaast ieder zijn ding, mijn dochter van 15 versiert ook nog het hele huis en vindt het geweldig, mijn zoon is niet zo, het is allemaal goed. Zelf vier ik mijn verjaardag niet, wel bepaal ik wat we die dag gaan eten (net als de andere 362 dagen) hahahaha