Sinds 2 weken kan ik me niet meer concentreren op het werk, alles is me teveel geen zin in huishoudelijke taken, moe, alles wat me man zegt zie ik als gezeur....kan niks van hem hebben wordt soms zelfs bijna agressief. Maar het gekke is naar mijn meissie toe kan ik alles hebben en niks is me te veel....voor haar doe ik alles. Ik ben vorige week na een huilbui op me werk naar huis gestuurd omdat ik ff moest bijkomen. Ik blijf maar malen van de afgelopen jaren wat er allemaal gebeurd is en dat blijft maar doorgaan....zo vermoeiend en daardoor kan ik me nergens meer op concentreren, ik vergeet heel veel....en dat ergert me dan weer. ff in het kort van de afgelopen jaren: 2006: jaar geprobeerd zwanger te raken maar niet gelukt. 2007/2008: veel onderzoeken (HSG, waterecho, bloedafname, echo´s) gyn kon niets vinden dus weer naar huis gestuurd maar weer een half jaar proberen want alles is goed, we moeten gewoon kinderen kunnen krijgen....heb alleen een vleesboom maar dat kan geen kwaad zei de gyn. 2009: vreselijke buikkrampen vanwege menstruatie (heb ik altijd gehad vanaf mijn 16de huisarts zei altijd dat iedere vrouw daar last van heeft en slik maar een paracetemol, toen dat niet werkte kreeg ik naproxen en imbropofen) huisarts kwam langs en vertrouwde het niet en we zijn naar het ziekenhuis gestuurd daar kreeg ik een andere gyn en die stelde wat vragen en zag al een cyste zitten en waarschijnlijk (endometriosche) verklevingen. ondertussen worden we gebeld dat we met IUI mogen beginnen maar vanwege de cyste besluiten ze toch om die eerst weg te halen. 2009: operatie, cyste verwijderd en ik blijk ernstige endometriosche te hebben mijn buik zit onder de verklevingen van baarmoeder tot blaas. tijdens de operatie van 3 uur was het erg lastig om de verklevingen op mijn blaas weg te krijgen dus is er per ongeluk een gat in mijn blaas gemaakt gevolg: 10 dagen een catheter. 2010: 3 maanden na de operatie aan de Lucrin (overgang) en vervolgens met IVF begonnen na de 2de terugplaatsing was het raak. eerste 3 maanden vreselijk misselijk en overgegeven en 2 bloedingen. bij het echo centrum melden ze mij met 10 weken zwangerschap dat de kleine in de verdrukking zit vanwege cyste´s, ik helemaal in de stress 5 dagen lang want we konden niet eerder in het ZH terecht, uiteindelijk was alles goed en mochten we in het ziekenhuis blijven dus geen vaag echocentrum meer. rond 30 weken nog een echo en de kleine ligt met haar hoofdje wat omhoog maar dat kan geen kwaad wordt ons verteld. 2011: s´nachts breken me vliezen en het vruchtwater is niet helder, ZH gebeld en we moeten gelijk komen. omdat ik geen weeen heb worden ze opgewekt bij de eerste meting toen ik net binnen was had ik 3 cm, 4 uur later pas 4 cm dus schoot echt niet op.....maar een uur daarna werd het onwijs heftig en zat ik opeens op 10 cm!!!!....ik verging van de rugpijn wist niet hoe ik moest liggen, kon me niet op de weeen richten was alleen met die vreselijke rugpijn bezig.....echo wordt gemaakt de kleine meid ligt met haar hoofdje omhoog (sterrekijker) en drukt op mijn rugzenuw, vacuumpomp wordt erbij gehaald maar ik voel door de rugpijn geen persweeen dus ik doe eigenlijk maar wat en het schiet niet op, ondertussen schreeuw ik van de pijn en vraag pijnstillers.....die ik niet krijg. uiteindelijk wordt een spoedkeizersnee besloten, ruggeprik en weg pijn, het duurd een tijdje voor ze bij onze meid kunnen maar daar is ze dan eindelijk na bijna 5 jaar....ik mag haar heel even boven een doek zien, later komt ze nog even met mijn man terug en kan ik haar voor het eerst aanraken. maar dan moeten ze weg en ik wordt onwijs emotioneel....voelde me zo rot. Ik hoor inmiddels dat er 3 gynocologen bezig zijn om mijn baarmoeder en blaas weer op de juiste plaats te zetten, maar ze zijn zo met mijn baarmoeder bezig dat ze plots niet meer in het verdovende gedeelte zitten dus ik verga weer van de pijn gelukkig krijg ik snel pijnstilling. uiteindelijk heeft de keizersnee 3 uur geduurd. bijna een bloedtransfusie gehad, heb wel een drain in me been gekregen. Na 2 dagen ging ik naar huis, had continu huilbuien in het ziekenhuis en had heimwee naar huis. 6 weken na de bevalling, na controlle.....ff naar de buik kijken, ziet er goed uit zegt ze, ik vraag of hoe het nu met de cyste´s en verklevingen gaat.......die zijn allemaal weggehaald je bent nu helemaal schoon en mag tot je in de overgang komt de pil doorslikken (vanwege endometriosche). en dan sta je weer buiten, totaal verbluft. 2 weken na de bevalling werden de bloedingen minder en begon ik aan de pil een week daarna begon ik weer te bloeden, uiteindelijk na 2 maanden een zwaardere pil maar de bloedingen bleven, toch maar ff een echo laten maken: er zit een cyste, vocht in me eileider en me baarmoeder is niet schoon, zit nu voor 10 dagen aan de primolut voor een onttrekkingsbloeding en dan wordt er gekeken hoe het eruit ziet. terwijl ze in het ziekenhuis zeiden dat ik schoon was!!! Daarnaast moet mijn kleine meid naar een kinderarts omdat ze een voorkeurshouding heeft waardoor haar ééne kant platter is dan de andere kant bij de fysio hadden ze een meting gedaan en die is toch zodanig en omdat haar fontanel klein is om ons door te verwijzen naar een kinderarts......ik helemaal in de stress, het zit me totaal niet lekker. Ik had me zo ingesteld dat na de bevalling alles goed zou komen en we vrolijk als gezinnetje verder konden maar zo gaat het helemaal niet. ik heb het gevoel alsof ik in een cirkel zit waar ik niet uitkom en die cirkel wordt niet kleiner maar groter....steeds weer tegenslag, heb het gevoel gek te worden. Ik vraag me af hoe ik hiervan af kom, wil zo graag rust in me hoofd hebben en niet dat bovenstaande steeds door mijn hoofd maalt. Ik zit zoiezo thuis tot we bij de kinderarts zijn geweest en we wat meer weten en gerustgesteld zijn.
Jeetje meid...ik word al moe als ik het alleen al lees allemaal, laat staan als je het allemaal mee moet maken!!! **dikke knuffel** Ik vind het daarom ook helemaal niet gek dat je niet lekker in je vel zit, het is niet niks hoor! Ik herken in zekere mate wel een paar dingen die je aangeeft oa moe zijn, niks kunnen verdragen van je partner en druk in je hoofd. Ik heb ook een traumatische eerste bevalling gehad en ben daarvoor bij het maatschappelijk werk geweest, omdat het me teveel werd om in m'n eentje in mijn hoofd te verwerken. Dus dat is ook hetgeen wat ik je aan kan raden: Geef aan bij je HA dat je er helemaal door heen zit. Misschien dat de HA je kan doorverwijzen. Misschien lucht het alleen al op om je verhaal helder in beeld te krijgen met een persoon die er niet bij was. Bij mij waren 3 sessies al genoeg om het achter me te kunnen laten. Maar het is echt niet gek dat je er last van hebt hoor!!!
Bedankt voor je berichtje, Ik wil zo graag genieten en verder gaan.....maar dat lukt niet en dan wordt ik weer boos op mezelf, helpt natuurlijk ook niet. Ik ben bij de huisarts geweest en die adviseerd om een medische psycholoog in te schakelen in het ziekenhuis dit kon ik doen zonder verwijsbrief maar wat denk je, bel ik op voor een afspraak heb ik wel een verwijsbrief nodig....dus morgen weer de HA bellen.
Klinkt als een erg goed advies om de medische psycholoog in te schakelen voor jou!! veel sterkte, tis niet niks allemaa!!
Succes ermee! Mij heeft het in ieder geval veel goed gedaan! Gewoon praten met iemand die er buiten staat! Kon er met mijn vriend ook niet zo goed over praten, die had zijn eigen emoties erbij en daar probeerde ik dan ook weer rekening mee te houden..
Jeetje meid,je hebt afgelopen tijd best veel meegemaakt. Het is dan ook absoluut niet gek dat je je zo voelt. Heel veel sterkte!
Hoi, het lijkt me zeker verstandig om er met iemand over te gaan praten zodat je het allemaal van je af kan proberen te zetten en vooruit te gaan kijken. Ik kan me goed voorstellen dat je in de knoei zit met jezelf.. Herken een groot deel van je bevalling (muv dat stukje zonder verdoving..) Alleen daarvan heb ik al een tijd last gehad. Hakt er gewoon enorm in. Wat je daarbij ook nog allemaal hebt maakt het nog moeilijker. Betreft voorkeurshouding en afplatting heeft mijn zoon ook gehad en is niet levensbedreigend moet je maar denken! Alleen levert het extra zorgen op. Veel sterkte de komende tijd!
je hebt veel meegemaakt en soms is het gewoon teveel. dan hoeft er maar iets kleins te gebeuren en ben je helemaal van slag...je zit nog steeds in de zenuwen en kan zo je je rust niet vinden... daarom ook mijn advies: praat erover met een derde. die zijn er niet voor niets! het kan enorm opluchten en helpen om je verhaal te vertellen aan iemand die er voor jou is om te luisteren. vrienden, familie, die kunnen veel steun geven maar iedereen die jou kent heeft een 'belang', terwijl een professional dat niet heeft alleen maar dat het met jou weer goed gaat. die heeft geen emotionele binding met je en gaat je ook geen onbedoelde adviezen geven, je niet geruststellen om zelf rustiger te worden of het verhaal op zichzelf betrekken... ook mij heeft het in het verleden geholpen en nog steeds helpt het me om m'n gedachten zo op 'n rijtje te zetten. je kan net zolang doorgaan tot je zelf weer je leven in eigen hand hebt! heel veel sterkte, hoop dat alles goedkomt en dat jullie echt kunnen gaan genieten!!
Jeetje meid wat een verhaal! Is er in het zh niet ook een medisch maatschappelijk werkster aanwezig? Bij mij liep het allemaal niet met de kleine na de bevalling en maarschappelijk werk was er direct voor me. Heb ik veel aan gehad! Mocht je vragen hebben of je verhaal kwijt willen dan mag dat altijd via pb! Ik hoop dat je nu meer duidelijkheid hebt en je wat rust kan vinden. Hoop dat er passende hulp voor je kan komen, soms is dat gewoon even nodig. Dikke knuf Siepie