Hey moeders van lieve vlindertjes, Zoals zoveel dames hier heb ik ook al heel wat ellende achter de kiezen mbt geboorte en miskramen. Na 3 miskramen en een zoon die na de bevalling bij 37 weken overleed heb ik nu een gezonde dochter gekregen daar ben ik natuurlijk erg dankbaar voor! Ik wil jullie allereerst veel kracht en rust toewensen! wat is het verschrikkelijk een kind te verliezen. Wat ik mij afvroeg is of jullie het gevoel hebben dat jullie in een zwangerschap na het verlies genoeg ondersteund worden door medische wereld of andere instanties? ik moet zeggen dat ik mij best wel lost voelde toen ik er midden in zat. Omgaan met vriendinnen en familie die zwanger raken, kleine babytjes zien, tot aan pamperreclames toe eigenlijk ben je contant op de hoede. En toen ik weer zwanger was, waren de ritjes naar het ziekenhuis voor de echo's een drama.. Heb uiteindelijk zelf hulp gezocht. Ben benieuwd hoe jullie hier over denken Groetjes Yfk
Ik herken je gevoel heel goed. Dat allen op de wereld idee. Het slijt met de tijd hier tenminste. Maar vergeten zul je het nooit.men de pijn verzacht maar blijfthelaas...
Na het overlijden van onze dochter hebben wij gelukkig de kans en de ruimte gezien om het goed te verwerken. Toch was het moeilijk omgaan met nieuwe zwangerschappen in de omgeving. Je bent echt moeder geworden en met je echte gevoel kun je geen kant op. Ik ben nu heel pril zwanger na onze vlinder. Ik merk dat daardoor een hoop naar boven komt. Zal alles goed gaan, zal ik dit keer een levend kindje krijgen etc etc.. Sterkte voor jou en je partner!
Voordat ik zwanger raakte en mijn zoontje na 23 weken zwangerschap overleed liep ik zelf al bij een psycholoog. Ben daar dus na 2 maanden gewoon mee doorgegaan, en word binnenkort doorgestuurd naar een afdeling speciaal voor zwangeren en problemen. Dat vind ik wel erg fijn, heb het toch nodig merk ik. Ik vind het toch wel erg moeilijk de hele nieuwe zwangerschap. Ik heb het gevoel alsof buitenstaanders absoluut niet begrijpen hoe ingrijpend het verlies is geweest en nog steeds is. Ook heerst die angst dat het misschien weer fout gaat ook wel heel erg. Mijn zoontje had elk moment geboren kunnen worden nu, maar in plaats daarvan ben ik nu 9 weken zwanger en begint alles overnieuw. Dat vind ik toch wel erg moeilijk.
Ja het is ook bijna niet voor te stellen voor buitenstaanders, maar je zou dat wel graag willen. Fijn dat er wel speciale aandacht is vanuit het ziekenhuis. Sterkte en ik wens je een prachtig gezond kind toe!
Hier in het ziekenhuis is me wel aangeboden om met de maatschappelijk werker van daar te praten. Ik heb er 1 gesprekje mee gehad, om de praktische kanten te bekijken (qua vrije dagen voor mijn vriend en verplichtingen en wetten etc). Daarna eigenlijk geen behoefte meer aan gehad. Ik heb in het begin ook even moeite gehad met andere zwangeren, lieve baby's op tv etc... maar nu eigenlijk niet meer. Ik gun het iedereen die net zo graag een kindje wilde als ons! Ben blij om te zien hoe vaak het wél goed gaat! Dat geeft me een beetje hoop. Wij zijn in november ons meisje verloren en een vriendin van me is in december bevallen van een gezond jongetje. Zwaar zou je zeggen.... maar ik vind het wel meevallen. Gun het haar enorm! En het is een schat van een kereltje!! Zelfs al een paar uurtjes opgepast op hem, ik vind het super! Hoewel het verdrietig blijft dat zijn vriendinnetje er niet meer is.
Wat mooi omschreven en knap dat je zo blij kan zijn voor je vriendin, je bent vast een hele sterke vrouw. Sterkte met het verlies
Dankjewel jij heel veel geluk gewenst met je dochtertje! Hopelijk kan je het allemaal een beetje een plekje geven. Ondanks dat het verlies natuurlijk blijft, je zoontje hoort natuurlijk gewoon bij jullie gezin! Vanuit het ziekenhuis heb ik een maatschappelijk werkster aangeboden gekregen toen ik net was bevallen. Nu ik zwanger ben eigenlijk niks meer over gehoord. Ik word binnen Psyq doorgestuurd naar die afdeling voor zwangeren, dat staat helemaal los van het ziekenhuis.
@ Yfk; We zijn allemaal sterk. We gaan er allemaal op een andere manier mee om, maar we zijn allemaal sterk! En we blijven waarschijnlijk ook allemaal onze 'zwakke' momenten houden. Momenten waarop je blijft huilen tot je in slaap valt, momenten waarop je opeens enorm emotioneel wordt om 'niks'. Maar dat maakt ons niet minder sterk! Dat maakt ons menselijk.