Geloven in het paranormale heeft niets met " er troost uit kunnen halen" te maken. Hoe kom je hier zo bij? Nergens staat dat die vrouw bang is. Dat praat jij haar aan met jouw manier van reageren. Ik functioneer prima, ik hoef niet onder behandeling en ik hoef van mezelf niet aanwezig te zijn op plekken waar ik me niet prettig voel. Waarom? Wie heeft daar last van? Even er vanuit te gaan dat dit baantje zwart betaald is, met wie heeft die vrouw te maken dan? Ze kiest zelf hoe ze haar geld verdient. Los van het feit of je zwart mag werken of niet. Maar deze vorm geeft wel mer vrijheid om je grenzen aan te geven. Zou je werken via de officiële weg, volgens cao, salaris, contract etc. En je hebt er last van, dan nog ben je vrij om elders te werken. Zonder therapie. Meld je je ziek om eerder genoemde reden, dan moet je overwegen of je hulp nodig hebt. Ik voel me onprettig in volle ruimtes. Ik hoor en zie alles. Ben dan zeer prikkelgevoelig wat kan leiden tot angstgevoelens. Daar heb ik in het verleden hulp bij gezocht. Ik kan er nu prima mee omgaan maar dat zegt nog niet dat ik de situatie voor de lol op ga zoeken. Wel of niet geloven in meer of het paranormale of hoe je het noemen wil, zal altijd een onderwerp blijven waarin de meningen zijn verdeeld. Ik zie het niet als geloven, maar als ervaren. En er zijn heel wat mensen die, zodra iets wetenschappelijk niet te bewijzen valt, alles in de container gooien en de mens erachter als een soort gek verklaart en er niets mee te maken willen hebben. " ons" soort mensen weg wil hebben of op zijn minst moeten we erover zwijgen. Die mensen kunnen ook door naar therapie. Want zit daar niet gewoon ook angst achter? Angst voor het ongrijpbare. Controle willen hebben op dat wat er gebeurt. Het is eng.. ze kunnen het niet tastbaar krijgen wat wij wel zien, ervaren en accepteren. Beetje de omgedraaide wereld he? Ons naar therapie sturen terwijl deze groep zelf geen grip heeft. En om hun situatie werkbaar te houden, moeten wij weg of in therapie. Beetje vreemd wel.
Ik geloof er wel in. Het is wel zo dat als je er prettig in je huis voel, uitgerust je bed uitstapt, geen diepe dalen kent (er gebeurt niets wat jou of je medebewoners in negatieve zin diep raakt) dan is er niets aan de hand. Misschien is het dan idd jullie "beschermengel" die gewoon nieuwsgierig is geworden. Zo wonen wij met heel veel plezier in ons huis, later hoorden we dat de oude bewoners het niet zo goed voelde vanwege bepaalde aarde stralen of zo. Daar hebben we afgelopen 12 jaar gelukkig geen last van gehad. Ik merk dat er in Nederland veel mensen zijn die zeggdn dat ze spiritueel zijn alleen ze weten vaak niet hoe ze ermee om moeten gaan. De ene heeft/krijgt hulp en begeleiding en een ander doet maar wat op zijn eigen houtje. Hierdoor kunnen dit soort vreemde situaties ontstaan, ze heeft wat gevoeld maar kan het niet helemaal doorgronden (een dode, maar is het een goede of kwade? Familie of compleet vreemde? Misschien is ie wel van de buren en ze voelt het al bij jullie). Ik begrijp dat dit jullie een hele nare nasmaak geeft, je wil dan misschien weten wat het precies is en of het kwaad kan. Je gaat onbewust kijken of je zelf iets merkt of voelt.
Wanneer dagelijkse situaties vermeden worden, omdat er een onprettig / onbehagelijk gevoel aanwezig is, heeft dit een flinke impact op het dagelijks leven. Dit is vergelijkbaar met de gevoelens bij angststoornissen. Het betekent niet dat iemand met een angststoornis het gevoel heeft voortdurend bang te zijn... Dat kán, maar hoeft niet. Regelmatig gaat het met name gepaard met een onprettig of onrustig gevoel in bepaalde omgevingen of situaties, wat lijdt tot vermijding. De crux zit 'm er in dat hier wel angst aan ten grondslag ligt, en kenmerkend aan angst is dat het risico groot is dat de vermijding uitbreidt in de loop van de tijd. Dat betekent dat de impact groter wordt in het dagelijks leven. Steeds meer plekken zullen vermeden worden, en de drempel wordt steeds hoger. Wat een psycholoog doet, is iemand leren met negatieve gevoelens om te gaan. Neem het voorbeeld van iemand die bang is in het donker en daardoor 's avonds niet meer over straat durft. Of anders verwoord: iemand voelt zich dusdanig onprettig in het donker, dat hij/zij niet meer naar buiten gaat na 17 uur in de winter. Tijdens de behandeling zal niet ontkent worden dat het donker is, maar er zal stil gestaan worden bij de gevoelens die het donker oproept. Donker an sich is niet gevaarlijk. Dat betekent niet dat er wel allerlei associaties en onprettige gevoelens bij kunnen komen kijken. Een goede psychotherapeut zal helpen om reëel naar die onprettige gevoelens te kijken, en handvatten te bieden die helpen om het onprettige gevoel te verminderen. Het betekent niet dat iemand zich helemaal happy voelt in het donker, maar wel dat de drempel veel lager wordt en iemand weer gewoon in het donker naar buiten gaat. In hoeverre is dit heel anders dan iemand met negatieve paranomale gevoelens bij een woning? Een negatief gevoel bij een woning is niet gevaarlijk, net zoals het donker niet gevaarlijk is. Het is het gevoel dat maakt dat iemand er niet wil komen en de woning gaat vermijden. Het is mogelijk om beter met dat soort gevoelens te leren omgaan, dat is waar de psychische gezondheidszorg voor is. Het geeft veel mensen een heel stuk vrijheid in het leven terug. Ik vind het daarbij opmerkelijk dat hier een aantal schrijvers wel in het paranomale geloven, maar vervolgens zo heftig en negatief reageren op de geestelijke gezondheidszorg. 'Voor gek verklaren' en 'weg wil hebben'? Ik kijk zelf niet zo naar mensen die gebruik maken van geestelijke gezondheidszorg... Achtergrondinformatie: er zit een groot verschil tussen een psycholoog/psychotherapeut en een psychiater. Een psycholoog helpt om door middel van gesprekken gevoelens te plaatsen en stil te staan wat voor effect dit heeft op iemands dagelijks leven. Een psychiater komt in beeld wanneer psychische klachten dusdanig ernstig zijn dat medicatie gewenst is. Dat kán samen gaan, maar is zeker niet altijd het geval.
Maar weer heb je het over '' angst '' ik vermijd ook bepaalde dingen in mijn leven vanwege dat wat ik voel en zie maar dat heeft niets met angst te maken. Ik ben niet bang voor het paranormale en zal dat ook nooit zijn, ik vermijd alleen plekken omdat ik mij er dan niet prettig voel. Dat heeft toch niets met angst te maken? Als jij bijvoorbeeld ergens niet komt omdat daar mensen zijn waar je, om wat voor reden dan ook, niet prettig bij voelt dan ga je daar toch ook niet heen? Waarom zou ik dan moeten gaan praten met iemand en jij niet? Omdat ik dingen zie en hoor die jij niet ziet en hoort? Omdat jij dat dus beschouwd als iets '' geks '' ? En gevoelig zijn voor het paranormale kun je niet onderdrukken met medicijnen. Dit soort opmerkingen zijn dus de reden dat ik vaak niet naar buiten klap dat ik in het paranormale geloof. Mensen moeten mij nemen zoals ik ben, als mensen ineens anders naar mij kijken omdat ik wel geloof in het paranormale dan hoef ik ze niet eens meer om mij heen. Respecteer mijn kijk op het leven dan respecteer ik dat ook van jou.
@Micera ik begrijp je onderbouwing hoor. Ik weet ook heel goed het verschil tussen een psycholoog en psychiater. Maar ik mis toch iets. Er wordt gesproken over hulpverlening, maar nergens wordt gesproken over het feit of deze hulpverlening gewenst werd door de "cliënt" in dit verhaal. Wat is het probleem? Wie heeft het probleem? Wat ik vooral vanuit jouw stuk lees is absoluut een prima omschrijving van een situatie waarin een duidelijke vraag naar hulp is. Maar er is nergens over gesproken dat deze behoefte er is. Daaruit maak ik op dat jij het als een probleem ervaart dat de "cliënt" (de poetsvrouw in dit verhaal) haar baan opzegt, omdat ze last heeft van een negatieve energie. Misschien heeft zij voor zichzelf al besloten dat zij er tegenwoordig voor kiest om het gevoel te ervaren en dan de keuze maakt zichzelf er niet mee te confronteren. Jouw voorbeeld over de angst in het donker en daardoor na 17.00 uur in de winter niet meer naar buiten gaan. Alles wat je hierover schrijft kan ik het alleen maar mee eens zijn. Maar gaat pas op als betrokkene het ook als een probleem ervaart. Ik neem mezelf maar weer als voorbeeld. In de winter, als het dus vroeg donker is, zit ik qua energie heel anders in mijn vel. Ben sneller moe en voel absoluut geen behoefte om 's avonds de deur uit te gaan. Ik sport dan overdag, ik werk gewoon overdag, steek heus wel over naar de buurvrouw en dat soort dingen. Maar ik zal het dus niet in mijn hoofd halen om lid te worden van een activiteit, waarbij ik pas om 21.00 uur hoef te beginnen. En ja, daar heb ik wel eens dingen voor laten overgaan; het is me te laat. Ik vind dat soms jammer, maar ervaar het niet als een probleem die mijn leven negatief beïnvloed. En dus hoef ik er niet mee. Eigenlijk vind ik dus dat wat jij aangeeft een goed beeld schetst, en wellicht ben ik te voorbarig met mijn mening als "weg moeten", maar die komt denk ik voort uit het gevoel dat hier iets ingevuld wordt, een oplossing aangedragen wordt voor een probleem en er totaal voorbij gegaan wordt aan de cliënt zelf; wát vind zij hier zelf van? Wil ze het wel oplossen? Daar struikel ik eigenlijk over.
Ik wil hier even op inspringen, want ik wordt eigenlijk best een beetje boos over jouw "makkelijke manier" van over het paranormale denken. en boos is niet het goede woord hoor, maar het is in mijn geval niet iets waar even luchtig over gedaan moet worden. Ik respecteer heus dat jij er niet in geloofd op basis van dat je zelf nooit iets ervaren hebt. Zoals gezegd ben ik er gevoelig voor, op een manier die maar weinig mensen maar kunnen voorstellen. En hoewel ik er niet heel open over ben (mijn beste vriendin weet wel dat ik er gevoelig voor ben, maar niet in welke mate, aangezien ik er nauwelijks over praat) is het ook niet zo dat ik het compleet verberg. Mijn (schoon) ouders, man en ook mijn exman en zijn ouders weten wel in welke mate, mijn oudste zoon weet het deels. Ik vertel en deel echt niet alles trouwens. Ik heb vroeger in een huis gewoond, waar letterlijk de schilderijen aan de muur kletterden, planken die over de oorspronkelijke vensterbank waren gezet, compleet met planten en al verschoven, de plantenpotten bleven daarbij keurig op hun plek staan, ik zelf op de trap geschopt werd, waardoor ik bijna viel, bedden die tien seconden na het opmaken weer letterlijk overhoop lagen en mijn bezoek hun armen opengekrabt werden tot bloedens toe.....Verhalen kan ik er over schrijven, boeken vol!! En ik niet alleen natuurlijk, in veel gevallen waren er anderen mensen bij me: mijn (ex)man (schoon) ouders, soms een collega of een van mijn kinderen of andere familieleden of vrienden. Erg frustrerend ook, omdat het dus "komt" door mijn aanwezigheid en zij er bij betrokken worden. Ook nu heb ik er last van, zij het in mindere mate doordat ik enigzins heb geleerd me er voor af te sluiten, maar vrij recent heb ik bij mijn werkgever een project stopgezet omdat ik in dat pand ontzettend werd lastig gevallen en ik praat niet alleen over gevoel, maar over fysiek aangevallen worden. En toen moest ik het aan mijn werkgever vertellen. Kun je je voorstellen hoe problematisch dat is? Want het is niet iets wat je normaal tegen je werkgever verteld, toch? Ik zou mezelf er mee hebben, wanneer ik het verzonnen zou hebben, toch? Overigens is er goed op gereageerd met veel begrip trouwens. Iets wat maar weinig werkgevers zouden doen vermoed ik. Nogmaals, veel mensen zullen zich er weinig bij kunnen voorstellen en dat is ook prima, sterker nog: wees gewoon blij dat je er geen last van hebt, want het is behalve dat het heel soms een zegen is, meestal een vloek!! Ik had er liever géén last van gehad. Maar geloof me: er is geestelijk weinig mis met mij, ik ben bij de volle 100%, gebruik geen drank of drugs. Ik ben NIET GEK! En heb zeker geen psychiater nodig. sterker nog: ik geloof dat een deel mensen die bij de psychiater lopen vanwege bijv stemmen in hun hoofd, waarschijnlijk eerder lastig gevallen worden door entiteiten, geesten etc. Uiteraard ben jij vrij om te denken dat ik wel een psychiater nodig heb, mijn verhaal niet te willen of kunnen geloven. Prijs jezelf dan maar gewoon gelukkig dat je er nog nooit mee te maken hebt gehad.
Ik snap je, ik was ook zo vroeger. Ik ben een stuk ouder dan de meeste op dit forum en heb het inmiddels losgelaten. Ik kan er open over zijn als ik wil zonder mij te schamen, het is gewoon iets dat bij mij hoort, al praat ik in het dagelijks leven er weinig over. Toch zijn er relatief best veel mensen die weten dat ik het heb. En ik zeg wel eens: als ik nu sta te liegen over hetgeen gebeurd is, zet ik mezelf voor gek, toch?
Dat heb ik ook, ik schaam mij er absoluut niet voor maar praat er ook niet zomaar over, ik voel wel met wie ik het wel en niet kan bespreken. Heb 1 hele goede vriendin die dit samen met mij deelt. Wij zijn er ook van overtuigd dat dit de reden is dat wij samen zijn gekomen. Gelukkig kan ik er met haar veel over praten want ik zit nog enorm in mijn ontwikkel proces ( als je begrijpt wat ik bedoel ) en zij helpt mij daarin omdat zij dus al een stapje verder is. En helemaal eens met je laatste zin
Ik praat er ook weinig over omdat het mijn leven niet beheerst, zeg maar. het is (meestal) niet iets dat dagelijks speelt, sommige periodes wel (zoals op mijn werk, ik kan nl niet bij een klant aan de slag met salie, dat vind ik niet respectvol), maar doorgaans dus niet. En er zijn best wat mensen die wel weten dat ik er gevoelig voor ben, maar vertel het ook niet altijd: heb ook wel eens bij een familielid wat weggehaald. Haar kinderen konden op een bepaalde kamer niet slapen en ze begreep er niks van. Wilde zelf, ondanks dat ze niet echt in paranormale zaken geloofde er iemand bijhalen, voor het geval dat,, aangezien de kinderen (2,5 en 5 jaar) dingen vertelden. Ik vroeg wat dat kostte en sloeg steil achterover zoveel als dat daarvoor gevraagd werd (150 euro). En heb haar verteld dat ik het wel zou doen, dat ik niet wil dat zij daar geld aan uit gaf! Zij was op haar beurt enorm verbaasd dat ik dat soort dingen doe en dat terwijl zij iemand is die heel naast is. Maar het is niet echt een onderwerp dat ik bij de koffie of zo bespreek, het moet maar net toevallig ter sprake komen, óf iemand moet er toevallig bij zijn, als het gebeurd. En sindsdien slapen de kinderen prima op deze kamer, als ik het moet geloven. Zien er niks meer. Daar ben ik blij om!
Ik geloof zelf wel in een slecht gevoel in een huis, maar of dat dan perse een entiteit is? Hier hangt ook een slecht gevoel in huis, ik kan branden wat ik wil, maar het helpt niet. Al denk ik wel te weten waar het vandaan komt, maar die kan ik helaas niet verbranden.
Ik ben wel sfeergevoelig. Maar dat hangt meer af van mensen en situaties die ik niet fijn vind en die op mij inwerken. Hooggevoelig, meer. Ik geloof niet in entiteiten.
De dames die wel bepaalde ervaringen hebben gehad, hebben jullie jezelf hierin ook verder ontwikkeld? Praten met gelijkgestemden bv of literatuur gelezen?
Sfeergevoelig zijn is vaak wel gebaseerd op verklaarbare indrukken. Je kunt bewust en onbewust geuren, geluiden, ritme van ademhaling, lichaamstaal etc. verwerken. Dan is datgene wat je voelt wel op feitelijkheden gebaseerd. Sommige mensen hebben dat talent, daar ben ik wel eens jaloers op Vind ik ook heel iets anders dan bovennatuurlijkheid, is juist heel natuurlijk.
Nee, ik heb daar ook weinig behoefte aan. Het is gewoon iets dat ik altijd al heb gehad, zo lang ik me kan herinneren. Uiteraard wel dingen geleerd om mezelf te beschermen, zoals salie branden en zout onder de bedden en gebed, véél gebed Vervelend vind ik wel dat ik gelovig ben en geleerd wordt door de kerk (en maakt niet uit welke kerk, ze zeggen eigenlijk allemaal hetzelfde) Entiteiten zien, ze voelen etc is allemaal van Satan. Mensen die dat dus kunnen zijn geen kinderen van God, aldus de kerk. Maar ja.....ik geloof wél in God, geloof en belijd dat Jezus voor mij aan het kruis is gestorven etc. En tóch heb ik er last van. Daar hoef je meestal niet bij een gelovige mee aan te komen en dat geeft soms wat verdeeldheid in mijn hart. Toch zie ik het anders: waarschijnlijk juist doordat ik geloof wordt ik lastig gevallen, om mij van God af te houden. Dat lukt weliswaar niet, maar toch, het is een lastig iets voor mij waar ik al jaren mee worstel.
Ik heb mij er inderdaad verder in verdiept en doe dit nog steeds. Maar dit komt meer omdat ik met enorm veel vragen zit en hier een antwoord op probeer te vinden. Praten doe ik ook maar niet met '' vreemden '' wel met naasten die op het zelfde '' niveau '' zitten wat dit betreft.
Ik geloof er ook in en heb het zelf ook mogen ervaren. Mijn man en dochters ook. Gelukkig kan ik er met mijn man over praten, maar ik ben wel bang. Ik heb daarover wel een vraag. Mag ik iemand daarvoor benaderen via pb?
@dotje1986 je mag mij een pb sturen. Ik heb,naast het lezen van veel boeken, veel kennis mee mogen krijgen van mijn oma. Ik kon haar alles vragen. Helaas is ze overleden en mis ik echt een punt om op terug te vallen. Ik heb ook andere mensen in mijn omgeving waar ik van leer en mee kan praten. En ik leer van het ervaren. Dat vooral. De ene keer is het veel in korte tijd en de andere keer is het rustig.