Ik heb ervaring met beide kanten, en voor mij is het totaal niet te vergelijken. Jaren geleden kwam ik voor mijn werk ook thuis bij mensen, waar ik bepaalde dingen waarnam die ik niet prettig vond. (Geen entiteiten, wel andere bovennatuurlijke zaken) Ik heb dat aangegeven bij mijn leidinggevende en ben overgeplaatst naar een ander gezin, en zij kregen een collega die daar minder gevoelig voor was. Ik heb dus niks vermeden omtrent mijn werk, en niemand heeft er gevolgen van hoeven dragen. Zo zal het bij ts ook zijn, de schoonmaakhulp zoekt een ander adres waar ze zich wel prettig voelt, ts zoekt een andere hulp en het heeft verder geen impact op hun leven. Nu, jaren later, heb ik een angststoornis (om een hele andere reden) en herken ik de uitdaging van bepaalde zaken niet willen vermijden om het niet groter te laten worden. Maar dit is totaal niet te vergelijken met het feit dat ik jaren geleden mijn grenzen heb aangegeven omdat ik me niet prettig voelde. Tussen je niet op je gemak voelen en angsten hebben zit een groot verschil.
Zonder al te diep in te gaan op bovennatuurlijke ervaringen en dergelijke. Wij praten nu al een tijdje samen he, over onder andere onze angststoornissen *high five*, maar aanhoudend ongemak, unheimische gevoelens en spanningen zonder aanwijsbare oorzaak horen daar in mijn geval dus wel bij. Ik heb juist maar soms een fullblown paniek- of angstaanval en constant dat sluimerende. En ik heb toch echt een officieel gediagnosticeerde angststoornis. Grappig eigenlijk, dat we het al zo lang hetzelfde woord gebruiken en daar kennelijk iets anders mee bedoelen.
Ik snap wel wat je bedoelt, dat sluimerende heb ik nu hetzelfde, maar de onverklaarbare dingen die ik toen ervaarde waren nog van voor de oorzaak van de angststoornis. (Beetje lastig omschrijven zonder al te veel in detail te treden, maar je kent mijn verhaal ) Juist de stress rondom de oorzaak en de angststoornis zorgt ervoor dat ik die dingen nu (tijdelijk?) niet meer kan, omdat mijn hoofd te vol zit van de 5 zintuigen om de 6e toe te laten Als je wil kan ik er privé wel meer op ingaan, maar ik weet ook dat wij over sommige dingen daarin anders denken dus ik kan het ook begrijpen wanneer je daar geen behoefte aan hebt.
Ja ik probeer dit verschil in opvattingen een beetje te omzeilen omdat ik je zo waardeer Maar je mag altijd toelichten wat je wil, ik probeer mijn mening op dat gebied voor me te houden. Wilde hier alleen iets zeggen over hoe mensen ook best uit angst dingen kunnen gaan zien/voelen/ervaren, waaronder ikzelf.
Dat begrijp ik ook goed hoor, ik denk persoonlijk dat de lijn ook heel dun is tussen de twee. Juist daarom ben ik wel blij dat ik het nu niet meer ervaar. Ik ben daarin altijd wel op mijn hoede omdat ik van dichtbij gezien heb hoe iemand die al psychische problemen heeft makkelijk over het randje kan gaan, en nu ik zelf psychisch kwetsbaarder ben wil ik ook liever geen dingen waarnemen. Een soort zelfbescherming om me er nu volledig voor af te sluiten dus en te weten wat mijn eigen grenzen zijn op dat gebied. Misschien als ik in de toekomst weer wat steviger sta dat het weer terug komt, maar voor nu heb ik er geen behoefte aan.