Het is vast normaal, maar ik moet het even van me af schrijven. Soms overvalt het me ineens. Het gevoel van 'the point of no return'. We zijn enorm blij dat we een kleintje verwachten, begrijp me niet verkeerd. Maar nu het ineens echt zo is, vind ik het soms ook echt doodeng. Wat staat ons te wachten? Gaat alles wel goed? Ik voel me zo onervaren tussen alle 'goedbedoelde adviserende mama's' in. Pfff.. lastig hoor. Gelukkig sta ik een minuut later gelukzalig te glimlachen naar mijn buik in de spiegel
Ik heb hetzelfde en ik denk dat het vrij normaal is. Het is een enorm ingrijpende gebeurtenis die ook nog eens onomkeerbaar is. Daarnaast krijg je over een paar maanden de verantwoordelijkheid over een nieuw leventje en moet je volwassen zijn. Dat hakt er natuurlijk in, dat is niet zo gek. Ik vertrouw er altijd maar op dat het van nature goed gaat bij mensen (meestal dan in ieder geval) en dat het bij ons dus ook zeker wel goed zal komen.
och god.. ik denk dat dat harstikke normaal is! Het is je eerste kindje als ik het goed begrijp en alles is nieuw. Wij zijn net onze eerste ronde ingegaan en ik vind het zelfs nu al doodeng! Alles komt goed en je zult vast een hele lieve/goede mama zijn!
Heel begrijpelijk! Ik had het zelf ook toen ik in verwachtig was van onze 3e........... Mar je zult zien dat straks als de kleineer eenmaal is je op en top moeder zult zijn en je zo zult voelen!
Wat ben ik blij om te lezen dat ik niet de enige ben met dit gevoel. Durf het nergens bij naam te noemen omdat ik bang ben dat mensen denken dat ik ondankbaar ben ofzo (terwijl we 2 jaar bezig zijn geweest en ontzettend blij zijn dat het eindelijk gelukt is). Ik moet geloven dat het wel goed komt, maar het is voor nu vooral allemaal heel erg spannend en eng.
Ik had dat ook Zeker toen de datum waarop ik uitgerekend was steeds dichterbij kwam. En ter geruststelling: nu mijn dochter er is lijkt het nooit anders geweest te zijn!
Ik heb dat ook, ben bijna uitgerekend maar ik vind het doodeng! Al die twijfels of ik het dadelijk wel allemaal goed doe als ze er is
Hier ook één met kriebels Het ene moment ben ik bang dat het een vergissing is, bang dat ik het allemaal niet aankan, of dat ik het allemaal niet goed zal doen. en bang van stel dat ik niet dat gevoel heb als ik mijn kindje voor de eerste keer ga zien. Of hadden we misschien toch nog even iets langer moeten wachten met kinderen, ik ben nu 31 en man 39. Het andere moment loop ik te stressen, en gaat er van alles door mijn kop van oh heb ik wel tijd genoeg voor alles?? Ik ben nu ontzettend doodop elke keer en ben bang wat als het aanhoud hoe moet ik in godsnaam alles voor elkaar krijgen. En het andere moment zit ik lekker op de bank met mijn handen op mijn buik te genieten Zelfs mijn vent loopt hier ook al te stressen, dat het huis babyproof en klaar moet zijn al ben ik nog maar 8 weken
Aaah heerlijk, al die herkenning te lezen. Het is inderdaad zo dubbel. We wilden niets anders dan een positieve test in handen hebben. En we zijn zo blij dat het ons gegund is! Vandaag voelde ik de baby een aantal keren heel zachtjes bewegen en dat vind ik echt zo speciaal. En dan denk ik: "Het is een echt mens, een nieuw leven waar wij voor moeten zorgen". Aaaah! Die twijfels zijn zo te lezen niet zo gek gelukkig. En ja, het is de eerste.