Hey meis, Ik denk dat elke (as) mama twijfels heeft. Ik ben nu 27 en ook wij gaan voor de 1e. Ook ik heb mn momenten dat ik soms denk kan ik het wel,wil ik het wel,veranderd er niet te veel,hoeveel kan en wil ik minder werken etc. etc. Maar wat hier al eerder werd geschreven, het gaat om het gevoel dat je moet hebben. Ik baal toch echt van een nega test,tewijl ik ook nu al weet dat als hij straks posi is ik ook op mn benen sta te trillen van spanning en onzekerheid. De onzekerheid blijft denk ik wel maar het gevoel moet er gewoon zijn bij beide. En sta je er samen achter dan kun je als die onzekerheid aan en groei je in die 9mnden echt naar het as ouder schap toe (denk ik). En ik denk dat als je straks een kleine zou hebben je nog altijd denkt doe ik het wel goed etc. een kind groot brengen is en blijft spannend! Maar ook heel leuk lijkt mij! Succes meis met je keuze!
ik heb eigelijk nooit echt getwijfeld het enige waar ik mij nu heel druk over kan maken is mijn werk, hoe ga ik het vertellen, hoe doe ik dat straks met die onregelmatigheden etc etc en dan komen de twijfels daarover maar verder nooit geen seconde getwijfeld en nu nog niet alleen is het dat ene kleine puntje
In het begin twijfelde ik ook wel. Maar dat was al gauw weer weg. Toen duurde het nog wel 1,5 jaar, en was ik eindelijk zwanger op m'n 22e. Nooit opmerkingen gekregen dat ik nog erg jong was ofzo. Maar het zal wel schelen dat mensen me altijd ouder inschatten. Ik vind zelf 22 niet jong. Voor je lichaam is het een normale leeftijd. Twijfelde trouwens wel of ik al voor een 2e wilde gaan. Maar sinds ik zwanger was en de mk daarop, is die wens enorm geworden. Waarover heb je dan allemaal twijfels? (ik kreeg wel twijfels toen ik net was bevallen, maar dat was meer dat ik er zo aan moest wennen. 'ineens' een baby die al je tijd opeist..)
Ik sluit me aan bij wendy. Ik ben 29, mijn vriend 34, relatie van 14 (!) jaar en alles is in kannen en kruiken, dus niets houdt je meer tegen, zou je zeggen... Maar ik heb pas afgelopen zondag def. de knoop doorgehakt! De pil ligt in de prullenbak, na 2 jaar wikken en wegen. Nu twijfel ik of ik wacht op mijn eerste ongi (zoals afgesproken) of toch niet... Suc6
Mijn vriend wil al zeker 3 jaar kinderen en hoewel ik al mijn hele leven zeker weet dat ik kinderen wil, vond ik het 3 jaar geleden nog niet het moment. Ik wilde eerst een vast contract en ik vond mezelf ook nog vrij jong. Kinderen van anderen vond ik leuk, maar ik was altijd blij als ze na een dagje weer weg waren, want wat was het vermoeiend hihi! Ik zei altijd dat ik heel graag kinderen wilde, dat ik het super leuk vond, maar dat over een x aantal jaar ook nog leuk zou vinden en er dus geen haast mee had. Oktober 2009 ben ik met de pil gestopt, met het idee dat we het wel zouden zien. In het begin vond ik het idee dat ik zwanger zou kunnen zijn soms doodeng, want kon ik het allemaal wel en wat als...? Inmiddels wil ik niets liever en weet ik zeker dat een kleintje hier het allermooiste geschenk zal zijn wat ons kan overkomen. Nu denk ik weleens, had ik maar niet zo moeilijk gedaan... Maarja, zoiets is niet te voorzien... Succes met je beslissing!
Ik was zelf nog net 22 toen ik zwanger raakte. Het was gelijk de eerste ronde raak. Moest wel ff wennen aan het idee, maar vind het helemaal geweldig om nu al moeder te zijn en dat mijn zoontje een jonge moeder heeft. Ik ben erg blij dat hij er nu al is en niet pas over 5-10 jaar. Ik heb zelf ook een jonge moeder en dat vind ik erg fijn. Dat heeft hier ook wel meegespeeld.
toen ik 22 was, was mijn man er ook klaar voor en ik niet. Eigenlijk dezelfde situatie. Terugkijkend ben ik blij dat we nog even gewacht hebben. Ik heb een paar jaar de tijd gehad om van de vrijheid met z'n 2en te genieten, full-time te werken in een heeeeeele leuke baan, lekker te sparen, dure vakanties en vooral om zelf wat meer het 'volwassen' gevoel en zelfvertrouwen te krijgen. Ben nu 27 en in juli gestopt met de pil. Ook nu heb ik nog wel eens twijfels en vind het doodeng, maar weet zeker dat als ik eenmaal een kindje in mijn armen heb die allemaal verdwenen zijn! Weet namelijk inmiddels wel zeker dat ik kinderen wil en het moment dat ik er ECHT aan toe ben komt volgens mij nooit. Ben benieuwd wat jouw keuze wordt!
als ik dit allemaal weer zo lees, die prachtige reacties, heb ik weer zoiets van.. OKE vanavond laat ik de pil staan! maar heel dom, ik weet nu al dat dat niet gaat gebeuren. iemand vroeg net waaraan ik twijfelde. hier even een opsomming. - het onbekende - financien - dat onze relatie anders wordt dan nu - heb nog geen rijbewijs ( ja, ik weet het ben 22 ) - bang dat ik op één of andere manier later geen 50 % kan werken of iets dergelijks. dingen waar ik zeker van ben en mij niet tegenhoud zijn. - eigen koop woning (vrijstaand, grote tuin) - getrouwd - geweldige familie en vrienden - vaste baan!
Ik heb ook nog steeds geen rijbewijs. Wil 'm nog wel halen, maar heb een beetje faalangst (1e x gezakt helaas). Daar hoef je het niet om te laten. Ik kon hier fiets met de kinderwagen naar het consultatiebureau, ziekenhuis.. Hier is de relatie niet zoveel anders geworden. In plaats van alleen partners zijn we nu natuurlijk ouders, en we vragen meer verantwoordelijkheid van elkaar. Verder moet je wat vaker de tijd voor elkaar nemen. Even samen zijn zonder je kind. Of mijn leven nou zoveel anders is geworden? Tsja, uitslapen is niet standaard. Uitgaan is niet standaard. Maar als we weg willen, dan hebben we ouders om op te passen. Verder doen we nog gewoon waar we zin in hebben (nu deden we toch al niets extravagants meer hoor.. ) Het onbekende, is het spannende en hetgene waar je gewoon in moet rollen. Dat komt ook niet plotseling natuurlijk. Je groeit er met maanden naar toe. Bevallen leek mij verschrikkelijk vroeger, en het was een zware bevalling maar echt altijd nog de moeite waard. Ik zou het zo weer over doen. En de eerste tijd met je kindje is heel erg wennen, maar dat komt allemaal goed.. gun jezelf de tijd om daar aan te wennen. Maar het is zo bijzonder, zo'n kleintje in je armen die al die maanden in je buik heeft gezeten.. ik zou het nog wel tig keer willen . En financieën.. bedenk dat een kind niet zo duur hoeft te zijn. Het is vooral hoe duur je het zelf maakt. Op marktplaats staat genoeg prima babyspul voor weinig. Maar als ik lees dat jullie een vrijstaande woning met ruime tuin hebben, denk ik dat het niet zo'n groot probleem is . Je hebt toch een vast contract? Dan neem ik aan dat je bij je bedrijf langer dan een jaar werkt. Dan mag je gewoon ouderschapsverlof opnemen, in de vorm van minder werken bijvoorbeeld. Daar zou ik me niet druk om maken! Maar als je echt blijft twijfelen, zou ik er nog niet voor gaan. Je zou er voor moeten gaan op het moment dat je er klaar voor bent. Die luxe hebben we tegenwoordig dus maak er gebruik van . Maar als je niet 100% achter je keuze kan staan, doe 't dan niet, want je kan het niet meer omdraaien en het is zoveel fijner om er met een zeker gevoel voor te kunnen gaan samen. Maar weet wel, dat je 'redenen' om het niet te doen geen echte redenen zijn. Maar de enige reden is, dat je er gevoelsmatig nog niet 100% aan toe bent. Wie weet binnen enkele maanden..
Heej ik ben ook bang hoor!! En dit wordt ons 4e kindje!! jah, echt ik ben nu 33 maar ook nu vraag ik me af gaan we het redden met 4, druk en alles. Maar ik heb er wel vertrouwen in, we hebben alles dik goed voor elkaar. Het is gewoon even het onbekende zeg maar. Maar als het eenmaal zover is ga je dr gewoon voor! Het is áltijd weer wennen als je zwanger bent maar heej daar heb je 9 maanden voor!!
angst hoort er wel een beetje bij.. Je hele leven verandert nml.. alleen is het het waard.. En je kunt nooit helemaal 100% zeker zijn.. je weet ook niet of je vaste dingen blijvend zijn.. Het juiste moment bestaat nooit.. Toen mijn man en ik samen waren was mijn man al snel toe aan een baby (we waren dan ook al 29 beide) en ik nog niet. Ik gebruikte geen pil maar we deden andere manieren, via de cyclus. Niet 100% save en dat wist ik. Manlief hoopte op een foutrekening van mijn kant of een eigenwijs ei.. Dus hoewle ik er niet aan toe was, trok mijn kleine meid zich daar niets van aan en zat er toch maar.. Ik heb getrilt toen ik die pos test in handen had! Ik wist nioet hoe we dit nu allemaal moesten rondkrijgen.. Maar achteraf maakte ik mij druk om niks.. Het is het meest geweldige wat mij ooit is overkomen.. ik had maanden om er aan te wennen.. Het is niet voor niks dat je 8 maanden hebt om te wennen aan het idee.. Ik was er niet klaar voor dacht ik.. maar ik bleek er zo klaar voor te zijn! Liefs
Hier geen tijd voor twijfel.. we waren net getrouwd en de eerste kwam door de pil heen.. ook angstig... Niet de makkelijkste baby en de keus voor een tweede heeft even geduurd.. toen ik we er weer voor durfden te gaan was het meteen raak.... Je leven veranderd..maar niet op een negatieve manier (vind ik).. juist niet.. het maakt het zoveel rijker... Niemand kan voor jou beslissen wanneer je er klaar voor bent.. twijfel is normaal en ook gezond..misschien juist wel heel goed.. dat maakt dat je goed naar je eigen leven en situatie kijkt.. dat je volwassen bent en niet alleen maar denkt..: oh wat leuk, een baby..die wil ik ook!... Op dit moment van nadenken en twijfelen ben je eigenlijk al aan het wennen aan het idee, naar het moment aan het toegroeien dat je het aan durft.. op het moment dat je met de pil stopt zal het ook voor jullie het juiste moment zijn.. Dan hoop ik dat je snel het grote wonder mag ervaren!!.. Moeder worden is in mijn ogen het grootste goed en wonder dat een mens gegeven wordt.. Het vult je hart met ongekende liefde... Ook al ben je jong.. (ik was 23 toen ik moeder werd).. dat maakt niets uit hoor..
Ik ben nu 32 en sinds vorig jaar heb ik pas het gevoel dat ik er voor wil gaan. Mijn man was er al eerder klaar voor. Ik zag alleen maar grote bergen op de weg. Ik heb mijn voor en nadelen op papier gezet en veel met mijn man er over gesproken. Veel over gelezen enz. NU ben ik er wel klaar voor. Ik voel me goed zit ook zelf goed in me vel alles valt nu op zijn plekje. Dus vandaar dat 18 feb de spiraal er uitgaat. Maar kijk idd wel wat je zelf wilt. Ook al wil je partner al wel. je moet er zelf ook aan toe zijn. succes met je beslissing.
Ik heb zelfs tijdens de zwangerschap nog wel eens getwijfeld. En dat terwijl wij al 1,5 jaar bezig waren en ik echt wel wist dat ik dolgraag een kindje wilde. We hebben er best lang over gepraat en ook bewust niet in 1x de pil uit het raam gegooid, maar afgesproken: dit zijn de laatste drie strips. We zijn nog lekker een keer samen een stedentrip gaan doen, vlak voor de laatste pilstrip op was. En toen was ik wel klaar voor, dacht ik. Maar ook tijdens die 1,5 jaar oefenen heb ik wel eens periodes an twijfel gehad. We waren namelijk al heel gelukkig samen. En dan je leven zo op zijn kop gooien! Het zou eigenlijk raar zijn als je dat helemaal niet spannend of eng vindt. Nade geboorte van ons zoontje heb ik nooit meer twijfels gehad hoor. Zo is het goed. Ik kan me niet eens meer herinneren hoe het zonder hem was.
Ik heb nooit getwijfeld of ik wel kinderen wilde, wel wanneer ik graag zwanger wilde worden. Op een gegeven moment zijn we gewoon in het diepe gesprongen.. ik dacht het kan wel een half jaar tot een jaar duren voordat ik zwanger ben. De eerste ronde was het al raak, ik was in shock, haha. Tijdens m'n zwangerschap twijfelde ik nog steeds, of het wel het juiste moment was.. onbegrijpelijk achteraf, want het moederschap is echt het mooiste wat me ooit is overkomen. Ik moet altijd wel lachen als mensen zich afvragen of ze er wel klaar voor zijn, of die willen wachten tot ze er klaar voor zijn, maar geloof me, je bent er nooit klaar voor, want je weet niet wat je te wachten staat, het is gewoon een kwestie van "de knoop doorhakken". Liefs Huismus
Hoi Desiree, Bedankt voor je reactie! Je geeft zoveel pluspunten. Heerlijk om te lezen zulke reacties! Groetjes, Claudia
Ik zat met hetzelfde enkele maanden geleden. Ik twijfelde ook, ben ik niet te jong (21), staan we er financiëel wel goed genoeg voor, ga ik alles wel geregeld krijgen, hoe zit met werk/opvang... Maar eigenlijk, het 'perfecte' moment is er nooit Meer geld is altijd handig, eender welk moment in je leven heb je een hoop te regelen, en je leeftijd zegt maar weinig over wie je bent. My point is, praat erover, maak een weloverwogen beslissing, maar laat je hart meespreken. Veel succes
heeft niemand zoiets gehad tijdens de zwangerschap dat je dacht 'waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen?'
Lieve MissCK, "Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen?" denk je als je voor de 6e keer je bed uit moet om te plassen, als je je eigen schoenen niet meer vast kan maken door die dikke buik en als je met oudjaarsavond jip & janneke appelsap aan het drinken bent. En als je door de bevalling nauwelijks rechtop kunt lopen, de hele nacht met een huilend kind in je armen zit en om 14 uur s middags nog in je joggingbroek loopt met lekkende borsten. Maarrrrrr wat Ichtus zegt is het belangrijkst: Je hart vult zich met ongekende liefde!! (mooi gezegd trouwens en dat 4x!) En aan jouw reacties op alle antwoorden hierboven af te leiden krijg ik het gevoel dat je wat hebt aan alle positieve verhalen en zou ik zeggen: doen! (overigens, ik ben zelf op mijn 34e moeder geworden en hoewel het het mooiste is dat mij is overkomen, heb ik niet het gevoel dat ik er eerder aan had willen beginnen ivm studie, uitgaan, reizen, geld uitgeven en andere oppervlakkig vermaak) Succes met je keuze!
Hoi Jetje. Haha, zit hier met een grote glimlach jou verhaal te lezen. Wat kun je dat mooi vertellen! En je hebt zeker gelijk, in alles wat je gezegt hebt. Thanks for the support.