Soms kan ik om iets heel erg kleins erg emotioneel worden. Zeker als ik aan mijn kraamtijd denk dan schieten de tranen in mijn ogen. Ik had veel verwacht van mijn partner en van mijn beste vriendin. Helaas hebben ze me beide teleurgesteld in de kraamtijd. Nu zijn ze erg lief en begripvol, maar toen ik het het hardste nodig had waren ze er (emotioneel) niet voor me. Ik kan het niet vergeten en het doet nog steeds veel pijn. Ik vond de kraamtijd erg zwaar. Ik had niet verwacht dat het zo zwaar en emotioneel zou zijn. Veel (na)pijn en slaaptekort hebben daar aan bij gedragen. Herkent iemand dit? Groeten Jane
ik denk dat het normaal is dat je zo emotioneel bent, ik heb het zelf ook lang gehad je hoort het alleen niet van anderen, net alsof het een taboe is. Ze zeggen niet voor niks 9 maanden op 9 maanden af.
Hier ondanks een partner en moeder die heel erg goed geholpen hebben in de kraamtijd ook veel emotionele dagen gehad hoor. Dat werd pas beter toen de kleine lekker door ging slapen, en ik zelf ook meer rust kreeg. En nu na 5 maanden heb ik soms nog even een emo moment. Gewoon puur de hormonen nog. En inderdaad 9 maanden op, 9 maanden af.
Hier ook precies hetzelfde, als we er al over beginnen ( bevalling/kraamtijd en de eerste paar slapeloze weken erachterna) Ik merk wel dat ik er steeds iets beter over kan praten , en niet gelijk begin te tranen wanneer ik het er over heb.
jouw verhaal zou mijn verhaal kunnen zijn. En dan vooral over mijn man. Ik heb er heel lang last van gehad. Bij de 2e had ik wel weer dezelfde teleurstelling maar ging het wel wat beter. Mijn zoontje is nu 1 en mijn dochter 2,5 en ik kan het nu reelijk achter me laten.
Zoooo herkenbaar! Mijn partner moest ook echt zn weg vinden in zn nieuwe rol/leven en ik ook. Dit hebben wij met en los van elkaar gedaan. Dit heeft, mede dankzij ook de hormonen ook veel tranen opgeleverd. Ik ben zowiezo veel meer emo na de geboorte van mijn zoon geworden. Als ik terug denk aan de kraamtijd, slik ook mn tranen weg, terwi3jl ons ventje het prima deed en doet. Het hoort er echt bij, het duurde bij mij ook echt wel een aantal weken voordat alls weer een beetje rustig was daarbinnen. Vergeet niet dat er heeeel veeel veranderd is in je en jullie leven, dat kost tijd. en bij de ene gaat dat nu eenmaal sneller dan bij de andere. Het komt goed, echt waar
Heel herkenbaar.... Ik had heel veel van m'n kraamtijd en de bevalling verwacht en het viel eigenlijk alleen maar tegen. Ik zeg nu weleens; na de eerste wee ben ik gestressed geraakt en dat is nooit meer opgehouden. De hele kraamtijd zat ik als een zombie op de bank....Ook mijn partner heeft me teleurgesteld en nog steeds als ik daar aan denk schiet ik vol. Best fijn om te lezen dat het echt niet overal een roze wolk is....dat lijkt namelijk nogal eens zo... Hoop dat je je snel wat beter voelt! Knuffel!
Hoi meid, Ik sluit me aan bij alle reacties hierboven: heel herkenbaar. En ook helemaal niet raar! Voordat je bevalt lees je veel over de roze wolk, over 'het genieten' en over de praaaaachtige tijd. En negatieve berichten lees je dan nog nauwelijks. En dan is het zover.... en dan? Iedereen moet wennen, je slaapt nauwelijks, alles is veranderd... Dat is niet makkelijk. En ik hoor ook vaak dat je relatie op dat moment even een klap krijgt, dat was bij ons ook zo. En geloof me - al is dat nu misschien moeilijk - alles komt goed. Zowel het wennen aan je kindje als je relatie. Ik vond het prettig om na 3 maanden weer te werken, dan ben je weer even jezelf en waardeer je het thuiskomen heel erg! Mocht je geen werk hebben, dan kun je straks weer eens wat gaan ondernemen en het leven buitenshuis weer eens gaan beleven, dat kan echt. Huil lekker, kijk af en toe eens een flauwe lachfilm, pak een reep chocolade en relativeer de boel. En kom maar lekker je gevoelens uiten bij ons
Heb een super zwangerschap gehad, een makkelijke bevalling, snel herstel, redelijk makkelijke baby en toch... dik een week alleen maar kunnen huilen. Vanaf de 6e dag ongeveer. Voelde me ook echt heel zielig. Was even bang dat het niet meer over zou gaan, maar na ruim een week was ik er weer en kon ik echt gaan genieten. Geef eraan toe, bij de meesten gaat het vanzelf weer over. En het mag ook, het is niet niks!
Dat gevoel heb ik ook. Mijn relatie heeft een enorme klap gehad. Ik kan mijn partner momenteel niet zo goed verdragen. Ik heb al een paar keer gedacht: ik zet een punt achter deze relatie. Ik neem geen overhaaste beslissingen. Ik weet dat het door de hormonen komt. maar gevoelsmatig is het erg zwaar. Bedankt voor alle reacties. Ik voel me nu niet meer zo alleen. Het is "fijn" om te horen dat meer vrouwen dit mee maken. Het is prettig om dit met jullie te bespreken en die reep chocolade...... dat is ook een goed idee Groeten Jane
Ook mijn "tranen" kwamen pas na een maand hoor! En ook ik zeg regelmatig nog tegen mn man; MOET ik dit allemaal maar "leuk" vinden? Inderdaad je leven op zn kop, en ja daar heb je voor gekozen maar of ALLES leuk is? Nee natuurlijk niet, maar dat zegt niemand.. Ook trek ik als "mama" de zorg voor ons ukkie naar me toe waardoor ik het mezelf moeilijker maak, papa kan en wil ook best graag wat doen (en kan dit ook prima!) En ik ook een weekdier hoor sinds de bevalling! En om eerlijk te zijn.. ik vind alles nu pas leuk worden.. Ik ken mn ukkie nu een beetje, begin wat relaxer te worden, de visites zijn bijna allemaal geweest.. Dus meid komt goed!
ik heb ook (onder invloed van hormonen?) een paar keer gedacht, ik maak een eind aan dit huwelijk, terwijl we voor de geboorte van de kids een super huwelijk hadden. Voor het eerst waren we het over dingen absoluut niet eens (bijv over blijven slapen in het ziekenhuis en later over bijv borstvoeding). Soms stonden we lijnrecht tegenover elkaar. Maar ook dat is weer goedgekomen gelukkig.