Dat is absoluut rot en vervelend, ellendig en hoe je het ook maar noemen wilt. Maar zoals al eerder aangegeven... als je al een lang traject hebt gehad, kun je er niet meer NIET mee bezig zijn. Het eerste jaar ben ik er ook vrijwel niet mee bezig geweest... maar het heeft me niet geholpen. Sinds we in de MMM zitten en gemiddeld 4 keer per maand naar het ziekenhuis moeten, kun je niet anders dan hopen dat het deze keer wel lukt. Ook nog een nadeel, ik krijg rond mijn eisprong pregnyl, dat is HCG/zwangerschapshormoon. Ik voel me dus elke maand na mijn eisprong op en top zwanger... Nogmaals, hoe kun je er dan niet mee bezig zijn... wie het weet mag het zeggen....!
@Josien; zo herkenbaar wat je schrijft! Hier (op 't forum) aan dit soort verhalen en ervaringen haal ik mijn troost. Echt, vanuit andere mensen om ons heen kan ik toch niet echt die steun en herkenning krijgen. En idd, jullie tijd komt wel......grr...... Die opmerking komt soms m'n strot wel uit. Na 14 maanden hebben we nu ' even' een pauze ingelast en willen we over 2 a 3 maanden weer gaan ' proberen'. Die periode en de komende (tusseniggende) periode houd ik me voor steun vast aan dit forum!
Ik was er verschrikkelijk veel mee bezig. Kon zowat niet meer normaal werken omdat het constant door mijn hoofd speelde en maakte me er ontzettend druk over. En ik ben snel en makkelijk zwanger geworden. Ondanks het stressen hierover (en over van alles en nog wat daarbij). Bij mij is het al met al heel snel gegaan. Ik kan me voorstellen dat het vooral voor jezelf heel slopend wordt als het langer duurt. Maar ik geloof dat het nog niet een-twee-drie eenvoudig is om er 'niet zoveel mee bezig te zijn'. Je kunt je gevoel niet dwingen...
Het is en blijft vooral een groot wonder, als je zwanger raakt of niet. Toen wij trouwden (24 jaar geleden) wilden we ook graag kinderen, het liefst vier. Binnen een jaar was de eerste geboren, ruim 2 jaar later was nummer 2 er. Een dik jaar later was het tijd voor de derde...... dachten wij. Die kwam niet. Een jaar later ook niet. Twee jaar later niet. En zo gingen er bijna zes jaar voorbij en trokken we aan de bel bij de huisarts. Doorgestuurd naar de gyn. Al snel kwam aan het licht dat ik geen eisprong meer had. Aan de hormonenpillen. Hielp niet. En dan zou het tijd worden voor injecties, maar toen vonden wij het intussen welletjes. Het hele traject wat we nog te gaan hadden, stond ons opeens tegen. Al die maanden die verplichting van injecties, seks wanneer het móét enzo. En toen de gyn nog begon over de redelijk grote kans op drie- of meerlingen hadden wij zoiets van: we houden es even een pauze. Dus we stopten. En we dachten: als het ons gegeven is om er nog een kindje bij te krijgen, zal het wel komen, en anders zal het wel niet de bedoeling zijn. Dit schrijf ik nu wel even koelbloedig, maar wat een teleurstellingen, vele jaren van wachten en hopen en bidden, en nooit lukte het. Waren we er teveel mee bezig? Misschien... maar da's nooit zeker te zeggen. Toen ik rond m'n 38e al begon te sukkelen met onregelmatigheid (begin van de overgang?) kreeg ik weer hoop. Je hoort nog wel es dat vrouwen dan......... Maar er gingen een paar jaar voorbij en niets. Tot afgelopen zomer. Pijnlijke borsten, vaak moeten plassen, gevoelig tandvlees, emotioneel gevoelig... Allemaal van die vage klachten, maar geen misselijkheid. Je wilt je niet blij maken met een dode mus, dus ik dacht: hup, negeren, niet aan denken, maar gek is dat: ik zweefde alweer op die mooie roze droom van: zou het dan toch écht? Afgelopen tien augustus deed ik toch maar voor de zekerheid een test en! Tja, het is niet te geloven: tóch in verwachting! En al bijna tien weken! Je kan je niet voorstellen hoe dat is: onze zoons al 23 en 20 jaar. En allevier (ook de zoons) zijn we zo blij als zotten! We waren wekenlang hot news in ons dorp en omstreken... heb je 't al gehoord.......... Maar goed: negentien jaren gewacht dus, op dit grote wonder. En ben ik dan al die negentien jaar gestressed geweest, en was dat de reden dat het steeds niet lukte? Ik kan het me bijna niet voorstellen. Toch hoor je van mensen die bv kinderen adopteren en daarna opeens tóch zwanger raken. Dus ik denk ook dat het per persoon verschilt. Bij de één zal het tegenwerken, bij de ander niet. Een wonder blijft het sowieso.
We zeggen nu steeds maar gekscherend: gewoon blijven oefenen, ook al duurt het negentien jaar. Maar ik ben me er heel erg van bewust dat het niet voor iedereen opgaat, sommigen blijven toch kinderloos. En dat maakt me vaak wel heel beschaamd. En wij wachtten ook wel, en ik vond het ook wel heel erg soms, maar toch zaten wij in de luxe positie dat we al twee gezonde kids hadden terwijl we wachtten, en dat maakt denk ik wel een heel verschil.
Zelfs met onze aantoonbare vruchtbaarheidsproblemen zijn er nog mensen die durven te zeggen: je moet er niet zo mee bezig zijn! Of: je zal zien dat de tweede spontaan komt...we hopen erop! Er mee bezig zijn of niet....hoe ontspannender je bent hoe beter, uiteraard...maar het zou even lekker zijn zeg: Je raakt maar niet zwanger? Eigen schuld...moet je er maar niet zo mee bezig zijn....zucht. Eva, ik sluit me verder aan bij jouw verhaal! Elmo Oh, wat ik het aller ergste vind: Mensen die zelf "bijna" de MMM in moesten, die geluk hadden en dan durven te zeggen... Tjah, wij gingen de MMM in, ik liet het dus los en voila...zwanger.... GRRRRRRR
Wat ik ook altijd heel erg vond, dat er zoveel mensen tegen ons zeiden: nou, jullie mogen ook wel es weer opschieten hoor! Jeetje, en dat terwijl we het zo graag wilden, en het steeds maar niet lukte. Zelfs een vrouw die zelf negen jaar moest wachten op haar eerste, zei dat vorig jaar nog tegen me! Wat zijn mensen toch gauw vergeten en wat zijn ze soms (ongewild) toch gauw met hun mond