'Er was eens...'

Thnx!!

Mijn dochter werd wakker toen ik naar binnen verkaste dus mn rea niet afgekregen, ga weer ff verder typen, gelukkig had ik hem in word opgeslagen

Stiertje, haha mannen!! En week gedoe?? Zo noemt manlief bepaalde televisieprogramma's welke ik graag zie emo-p.o.r.no. Ik kan me herinneren dat ik alleen al bij het kijken van GTST compleet met snot, tranen en uithalen zat te huilen bij sommige scenes van GTST. Dus ik snap heel goed dat je van kleine slofjes heel emotioneel kunt worden. Heej, ineens herinner ik me dat een lieve collega van manlief welke altijd diensten met hem wilde ruilen/overnemen als dat nodig was om naar DD te kunnen gaan ook slofjes had opgestuurd... Ze waren helemaal niet mijn smaak, maar daar ging het niet om haha. Ik heb ook hartverscheurend zitten janken bij het uit de enveloppe halen van de eerste felicitatiekaart plus dus die slofjes erbij
Ik heb er nu dus een aardig beeld van hoe het voor jou ongeveer zal voelen. Het leuke is wel dat je over nog minder dan drie weken samen met je mannetje nog meer kunt genieten dan dat je nu soms al stiekem probeert, al is het natuurlijk nog allemaal zo eng en spannend.

Natasja met dampende koffie?? Hihi ik grap altijd dat 'als ik later groot ben' ook koffie ga leren drinken
Jouw man ZP af lopen kraken?? Ach, hier een mannetje die mij soms vraagt 'of ik in mn eentje soms heel ZP vol moet typen' als hij mij weer op mn laptop hoort tikken Hij vond ZP ook nooit zo nodig, hysterische onvruchtbare vrouwen bijelkaar welke het de hele tijd over gevoelens en follikels enzo praten. Maar hij ziet wel hoeveel ik heb aan een paar meiden die ik via ZP heb leren kennen. Samen met nog 5 andere meiden spreken we elkaar nu heel vaak: via het forum soms, maar dagelijks via whatsapp en ook vaak telefonisch en soms tijdens een high tea. Deze meiden had ik nooit zonder ZP leren kennen, en we hebben veel aan elkaar. En volgens mij vindt manlief het stiekem ook wel prettig dat ik sommige dingen met de meiden en hier op ZP bespreek zodat ik niet ook nog eens continue er met hem over hoef te kletsen
Misschien moet je mannetje dat ook maar in gaan zien haha.
@ niet zonder hen kunnen: ik zeg altijd maar: wie zou dan de lampen gaan ophangen??
Praat vooral lekker op het forum van je af. Het is niet niets wat wij vrouwen allemaal te verduren hebben als wij dit traject in moeten... De mannen moeten het natuurlijk ook allemaal verduren, maar ik denk dat het meeste op ons neer komt en wij ook een hele andere manier hebben van dingen verwerken. Voor mijn manlief werkt het het beste door het er niet over te hebben en er vooral niet over te praten. Gewoon ff een blok hardlopen en hij kan er weer tegen aan... Rare wezens, die mannen van ons

Ha Nana!
Ik snap het wel hoor, met behandelingen niet zo vaak te stappen. Ik ben daar normaliter ook voorzichtig mee omdat ik het ook belangrijk vind dat mn lichaam goed de rust krijgt zodat mn follikeltjes zo mooi en goed mogelijk kunnen groeien. Maar ja, toen mijn poging niet door ging…
Vroeger kon ik ook beter tegen een avondje stappen… Haha we worden oud!! Al ben ik nog wel een jaar of zes jonger dan jij Ik heb trouwens dat als ik een keertje drink, ik echt binnen no time sta te dansen, te zingen en heel veel lach…. Hmm, misschien gewoon niet doen dus haha. Laatste keer dat ik wat gedronken had was met oud en nieuw. Was vreselijk gezellig… Maar ook vreselijk dronken…

Over het vrouwelijk voelen gesproken. Hoewel ik het niet fijn voor jou en jullie vind dat je je minder vrouwelijk voelt, vind ik het wel prettig te lezen dat ik hierin niet de enige ben. Soms denk ik dat ik me aanstel voor dingen. Een lieve kennis van mij is ooit na een HSG in de eerste maand daarna zwanger geworden. Toen ze vroeg naar mn medische stand van zaken en ik haar in vertrouwen nam over de HSG en de – toen nog uitslag – dat ik 1 goede eileider had was haar reactie, heel spontaan: ‘Nou dan weet ik zeker dat je komende maand zwanger bent’. Ik heb haar grap toen een beetje weggelachen, maar het raakte me wel. Later is ze er uit zichzelf op terug gekomen, best knap omdat ik er niets van had laten merken dat ik het een vervelende opmerking vond. Ze vond het zelf ook niet zo nadenkend van zichzelf , maar het was uit haar enthousiastme omdat zij niet beter weet dan ‘ff een HSG’tje en dan ben je zwanger’. Ondanks dat ik mij qua figuur en kleding enzo soms wel wat vrouwelijk zou kunnen voelen voel ik me door haar ‘met seks raak je zonder al te veel gedoe zwanger’ best wat minder vrouwelijk. Ofzo. Ook een vriendin welke stopte met de pil en na 2 weken al vier weken zwanger was, en dat met beide kinderen. Hoewel ik een mooier figuur heb voel ik me toch minder sexy of vrouwelijker, denk ik… Gewoon de wetenschap dat je niet zo goed in elkaar zit op die essensiele onderwerpen raakt ons vrouwen tot op het bot... Hoe sexy je benen of je kont ook zou zij, hoe groot je borsten ook zijn... Hoe mooi glanzend en dansend haar je tot op je middel hebt dansen, of hoe mooi je oogopslag ook is... Wij vrouwen zijn kwetsbare wezens als het aankomt op ons vermogen om ons voort te planten....

@ of de mannen ons ook soms irritant vinden?? Zekers weten, althans de mijne mij wel hoor
Zo vraagt hij soms wel eens als ik hieper de pieper ben (ineens bedenk ik me, ben ik alweer een poosje niet meer geweest...) of er ook een uitknop op mij zit Of als ik te veel zit te 'wat als-piekeren' dan vindt hij dat ook niet echt heel gezellig. Het meest irritant vindt die van mij als ik samen met een vriendin zit te praten/roddelen over iemand of iemand op TV. Dat noemt hij dan (sarcatisch) 'hééél aantrekkelijk', met daarbij en afkeurende blik . Haha, jammer dan, wij blijven vrouwen (of onze eierstokken, eileiders of baarmoeder het nou goed doet, of niet. Hmm, mogen we ons dus heel vrouwelijk voelen als we gemeen zitten te roddelen??

Wat betreft je laatste berichtje: idd minder tijd om me zorgen te maken, minder van van huis en kost minder geld! Sterker nog, het kost me nu niets Ook vind ik het heel prettig dat ik zo'n goed gevoel bij mn arts heb. Die Duitse arts kende ik helemaal niet omdat die man in een andere kliniek werkt dan de IVF kliniek. Ohh nog maar ZEVEN nachtjes!!!
Misschien suf hoe ik er naar uit kijk, maar het voelt echt als het laatste (!) wat ik nog als 'extra' heb kunnen doen om de kansen zo hoog mogelijk te maken. Ik weet zeker dat als straks deze pogingen welke ik nog ga doen mislukt zijn ik mij nooit zal hoeven af te vragen: 'wat als...' En dat voelt goed, daar heb ik deze operatie wel voor over!!

Gabrielle, wat een kwetsbaar, openhartig, mooi maar ook verdrietig stukje over hoe het met jou gaat. Mooi hoe je je emoties hier weet te delen. Maar wat vreselijk dat het alweer zo lang terug is, en tegelijk weer zo als gisteren dat jullie de keuze hebben moeten maken en jullie kleine man hebben verloren.
Ik denk dat het goed is voor je verwerking, denk ik, om nadat je een poos bepaalde gevoelens, zoals jaloezie, niet hebt willen toelaten, je dat nu wel doet en je daar ook niet voor schaamt. Ik denk dat jaloezie heel normaal is in deze niet normale situatie. En hoe lief je ook kunt zijn, hoe je het andere mensen ook zou kunnen wensen... We zijn geen moeder Theresa's welke het belang van andere mensen altijd boven die van ons zelf zouden kunnen plaatsen. Wat vind je man van deze emoties van jou? Kan hij ze plaatsen, begrijpen en accepteren?
Ik vond de zin: ''Het hoofdstuk ICSI heb ik zeker afgesloten, en daar voel ik me nog steeds goed en opgelucht bij. Het hoofdstuk kinderen krijgen duidelijk nog niet'' een die me raakt. Zoals ik er nu over denk zou ik ook prima kunnen stoppen met de behandelingen... Klinkt vast heel raar uit de mond van dit forumgenootje omdat ik altijd zou doorvechten tot dat ik er bij neer zou vallen, maar het maakt me allemaal zo moe. ..

Hoe ervaar jij het hebben van nog een spontane kans? Beheerst dat op een bepaalde mate je leven? Ergens ben ik toch best opgelucht (na de eerste vreselijke schok!!) dat mijn eileiders er uit moeten. Ik mag straks ophouden met hopen, sterker nog: ik moet er straks mee ophouden om te hopen... Niet dat ik je iets wil aanpraten, maar ik ben wel benieuwd hoe dat voor jou voelt. Ik zou me kunnen voorstellen omdat je dochter spontaan is gekomen, er daar ergens toch nog een kansje zou moeten liggen, of dat nou een reeel kansje is of niet, ik kan me voorstellen dat dat gevoelsmatig wel een kansje is...

*bericht te lang, moet in 2 keer*

 

Wat vreselijk dat je zo'n blokkade voelt... Heel naar...
Fijn dat jij en je man er samen goed over kunnen praten, dat is denk ik al heel fijn. (Brr als je dat niet zou kunnen lijkt me dat heel eenzaam... ) Hebben jullie ook gedacht over gesprekken met een derde erbij, een beroepskracht welke misschien eerder stellen na zo'n verdrietige periode heeft geholpen? Zoals ik jou er over hoor schrijven lijkt me moeilijk om hier samen helemaal uit te komen zonder dat iemand met je mee zou kijken naar mogelijkheden om samen weer geluk te vinden en dat geluk te kunnen zien. Wederom, ik wil je niets aanpraten, maar misschien zou je dit zelf ook willen??

Dochter(s) die energie geven begrijp ik, begrijp ik heel goed!! Wat een geluk dat we beiden toch een kindje bij ons mogen hebben. Maar tegelijk vind ik het juist soms zo zwaar vanwege haar. Voor mezelf kan ik best beredeneren dat er nooit meer eentje komt en dat ik mezelf voldoende rijk moet rekenen met haar, maar ja... Ik heb dan wel een kindje, zij heeft geen brusje. Dat vind ik zwaar. Nooit gedacht voordat we haar hadden gekregen ik juist dat stukje zwaar zou kunnen gaan vinden...

@ slettenrokje: heb je een link naar mn FB gestuur per PB waarop ik sta in een korte broek welke van lengte rokje is. Note: toen was ik bijna 10 kilo zwaarder dan nu

MamavanH: dank je wel voor je compliment dat ik stoer zou zijn!
Bloos! Zo voel ik me lang niet altijd hoor Maar ben wel blij met jouw steun!! Man bij de operatie hahaha zou hij dan niet flauw vallen als hij ziet hoe ze mijn buik gaan opblazen met het gas?? Ik zal in ieder geval voor de operatie de arts nogmaals zeggen wat hij wel en niet mag gaan verwijderen (ziet ineens slechte films voor me waarin mensen voor een amputatie van een rechterbeen wakker worden zonder linkerbeen .

Dank je Djuuzie, lief dat je hier mijn opluchting komt delen en een berichtje komt plaatsen


---
Zo, dat was een hele rea!!
Het is in etappes gekregen, stukje in de tuin, stukje op de bank, even gestopt omdat dochterlief wakker werd, stukje na het eten, stukje nu net voor het naar bed gaan... Maar het is weer af Fijn om zulke lieve meelevende reacties te hebben gekregen op mijn stukjes. Vind het dan ook fijn om op jullie weer te kunnen reageren.
Vandaag trouwens ook gebeld door Juulzon, heerlijk een poos (oeps... veeeel te lang haha) kunnen praten over onzekerheden, spanningen, verdriet maar ook over blijdschap, hoop en over onzin. Fijn wat voor lieve mensen hier op ZP te vinden zijn. Mogen sommige mannen het irritant vinden... Ach, het valt vast in het niets bij hoe irritant zij soms zijn

 

Thnx u lady's!!

Haha, Visje, de ene keer ben ik kort van stof en de andere keer zit ik op mijn praat-typ-stoel

Maar wat is dat toch met ons en onze mannen, dat we allemaal irritante-maar-toch-ook-wel-schatje-mannen hebben???
Hahaha

@vrouwelijk zijn: tsja, idd dat ooit gedaan te hebben is een enorme boost voor het gevoel van vrouwelijkheid. Maar tegelijkertijd kan ik het me soms niet meer voorstellen dat zij echt in mijn buik heeft gezeten, het is te bizar!
Balen dat jij je oude figuur nooit terug hebt gekregen (er vanuit gaande dat je dat zou willen en daarom balen). Ik heb een poos op 10 kilo boven oorspronkelijke gewicht gehangen. Ben er uiteindelijk wel blij mee dat die kilo's weg zijn gegaan. Ben benieuwd wat ik weer aan zal komen als ik weer ga spuiten...

Jij mag dus over een week beginnen met de Puregon!! Hoeveel ga je deze keer spuiten??

Good luck!!

 

Er was eens... Een mmmeisje die de stuipen op het lijf gejaagd kreeg.

Mag ik even heel diep zuchten??

Alles was geregeld, de operatie stond geplannend, ik had een mail aan de arts uit DD verzonden met het verzoek het akkoord voor de operatie even op de mail te gaan zetten voor de Nederlandse arts welke mij ging opereren zodat die arts 'ingedekt' zit. Het is geregeld met het werk dat ik ziek gemeld sta de de week na de operatie, met mogelijke uitloop van nog 1 week om rustig te kunnen herstellen, dochterlief gaat woensdag naar opa en oma, manlief is vrij, donderdag gaat dochterlief een hele dag naar de oppas, vrijdag een halve dag, morgen de anesthesieafspraken... alles in kannen en kruiken toch??
Zojuist werd ik gebeld door de assistente van het ziekenhuis hier in NL waar ik geopereerd ga worden: de arts heeft nog geen mail ontvangen van de DD arts en als ze dat vandaag en anders uiterlijk morgen 13.00 uur niet hebben wordt ik uitgeplannend op de OK!
Zucht, heel diep zuchten. Verdorie!! Waarom heeft Uber S. nog niet gemaild?? Zucht!!

Ik heb begripvol gereageerd tegen de assistente terwijl de tranen over mn wangen rolden en mn hartslag 180 slagen per minuut deed en ben als de wiedeweerga DD gaan bellen. Lieve assistente C. nam op. Wat een lieverd is dat trouwens. Altijd zo begripvol als je weer eens voor adrenaline en met tranen in je ogen wat ze niet kan zien, maar wel het bibberende stemmetje van dit persoontje hoort...
Uber S. was nu al naar huis, maar C. gaat er persoonlijk voor zorgen dat Uber. S morgenochtend direct mijn arts gaat mailen. Voor de zekerheid met haar af gesproken dat ik morgenochtend om 10.00 uur ga bellen om te horen of het goed gegaan is.... Zucht... Adem in, adem uit....

Waarom moet het altijd zo gaan??
Waarom zo veel ellende??
Waarom zo veel stress??


Jank!


Ik ben zo verschrikkelijk moe van dit strijden, van het vechten en van het overal zelf achteraan te moeten. Ik voel me zo ontzettend 'op'...

Gisteren ook een emotionele jankbui gehad. Kortom: het gaat 'weer lekker' hier..


Ik rea later weer hoor, lieve meisjes... X

Kruip weer even in mn holletje...

 

Hi lieve meisjes,

Heb vandaag nog niet eerder de rust gevonden of genomen om even hier te gaan schrijven. Ik was gisteren heel bezorgd of alles goed ging komen qua mail van S. En niet onterecht zou vandaag blijken. Ik had met C. de afspraak gemaakt dat ik haar om 10.00 uur zou gaan bellen, maar ik werd al om half 10 door haar gebeld. Ze vertelde dat ze slecht nieuws had: S. had besloten geen mail te gaan versturen omdat hij niet de officiële uitslag op papier had van de arts uit NL die de HSG had gedaan. Hij wilde eerst van de NL'se arts mail hebben... Toen raakte ik echt overstuur, er was nog maar weinig tijd en ik was bang dat ik mijn NL'se arts niet voor die tijd meer zou kunnen spreken. En daarbij:
Eerst adviseert NL'se arts mij om te gaan opereren, maar moet ik met S. overleggen. Ik stuurde S. een uitleg van de uitkomst van de HSG en vroeg wat hij zou adviseren. Vervolgens kreeg ik van 1 van zijn assistentes een mail waarin stond dat hij mij aanraadde om inderdaad het advies van mijn NL'se arts op te gaan volgen en mijn eileiders te laten verwijderen. Toen ik in DD informeerde of het niet eerder bij hen of een bevriende kliniek kon maakte assistente I. zonder moeite een afspraak bij een kliniek. Maar S. kon niet ff op de mail zetten:
,, Beste dr. X, ik ben op de hoogte van de uitkomst van de HSG (verstoppingen en pocketvorming) en adviseer mevr. X uw advies tot het doen van een Laparoscopie en verwijdering van de eileiders op te volgen. Mvg dr. S.'' ????????
Assistente C. ging nogmaals op S. inpraten. Ik werd teruggebeld: helaas, S. ging geen mail sturen. Ik mocht wel mn NL'se arts vragen of hij contact met S. wilde opnemen. Toen raakte ik enorm verdrietig en bang dat het allemaal niet meer op tijd geregeld kon worden: er was nog maar weinig tijd.... Ik weer janken aan de lijn (arme C. ) C. beloofde nogmaals met S. in conclaaf te gaan. Ondertussen met C, afsgesproken dat ik nogmaals de emails over de uitkomst van de HSG en waar ik S. om advies in vroeg en waar namens hem assistente M. mij aanraadde om het advies op te volgen en de mails waarin assistente I. de afspraak met de bevriende kliniek voor het verwijderen van mijn eileiders naar mij had gestuurd aan C. had gestuurd werd ik uiteindelijk door haar teruggebeld: S. was op dat moment de brief aan het schrijven (op officieel briefpapier nog wel ) en zij zou hem straks inscannen en naar mijn arts mailen. Ik vroeg haar om een CC'tje.
Uiteindelijk, kort voor de deadline kreeg ik de mail binnen. Fijn!! Gelukkig maar dat ik om een CC had gevraagd (al had ze niet CC gedaan, maar eerst naar mijn gyn gemaild en hem daarna nog door naar mij) want daardoor zag ik dat er een typefout in het emailadres stond (,,zal ik het emailadres ff naar u mailen, C?'' ''Nee dat hoeft niet mevrouw, ik heb hem nu...''
Klinkt heel negatief naar C. toe, maar dat is niet hoe ik het voel. C. is een geweldige assistente, ze is mijn persoonlijke favoriet!!
Als ik haar aan de lijn heb heb ik altijd het gevoel dat ze weet met wie ze belt en dat ze je dossier aardig kent. En ook heel lief: haar mail naar mij toe sloot ze af met: 'lieve groetjes, C.'

Afijn, ik heb de mail nogmaals doorgestuurd aan het juiste email adres én ben langs de poli gelopen (was toch ivm het narcose spreekuur waar ik verplicht heen moest in het ZH) om te vragen of de mail goed was aangekomen. Toen bleek dat mijn arts pas vandaag om 13.00 uur hoefde te werken. Als ik dus hem met S. had laten moeten bellen of mailen was het allemaal niet meer gelukt op tijd. Ik heb daar aan de balie de mail ook nog eens naar het mailadres van de assistente gestuurd. Zij heeft hem direct uitgeprint en klaargelegd voor de arts. Zodoende zou het 100% goed komen.....


Pfff. Ik heb vandaag een paar x verzucht dat alle stress van vandaag mij 10 jaar van mijn leven heeft gekost. Ik vraag me soms af, hoewel ik totaal niet in een hogere macht geloof, dat er iets is wat niet wil dat ik mama zou worden en nu het opnieuw zou kunnen gaan worden. Zoveel fouten in de onderzoeken en behandelingen in NL, nu pas achter deze ellende qua eileiders zijn gekomen, twee maal in de zwangerschap van mijn dochter haar bijna te zijn kwijtgeraakt.... Ik ben zo klaar met de stress en de ellende wat medische malle molen heet.


Maar goed, de operatie staat nu dus keurig ingeplannend. Ik heb chocolade gekocht voor na de operatie, mijn huispak ligt klaar, mijn huis is volledig spik en span zodat ik goed kan ontspannen tijdens mijn herstel. Nu maar hopen dat alles goed komt, ooit!

Het rea'en op jullie stukjes komt er nu weer niet van. Ik ga zo proberen te slapen. Maar de komende dagen heb ik mooi vrij, dus meer dan tijd om op jullie berichtjes te gaan reageren

Bedankt voor het meeleven!! X